خواب آشفته ترنس ها - پایگاه علمی خبری تحلیلی مدیریت شهری و شوراهای اسلامی استان مازندران

واضح آرشیو وب فارسی:مازندشورا : مازندشورا: او نمی خواست ازدواج کند، نه اینکه دوست نداشته باشد، از اینکه با زنی زیر یک سقف برود واهمه داشت؛ همیشه فکر می کرد چرا کسی دوست ندارد او مثل مادرش باشد؟ مثل او کفش و لباس بپوشد و آرایش کند؟ اصلا ظاهر همه زن ها که مثل هم نیست، شاید یک نفر باشد مثل او، که موهای بلند و روسری نداشته باشد.مازندشورا : محمود 40 سال پیش ازدواج کرد، با همان زنی که فکر می کرد چقدر شبیه خودش است. همه گفتند ازدواج کن، حالت خوب می شود، درست می شوی. می گفت من که زن هستم، گفتند این فکرهای باطل تمام می شود، بمان سر زندگی ات، بار اول که بچه دار شدند، گفتند حالا پدر شدی، وقت این حرف ها نیست، بمان سر زندگی ات، چند سال بعد که فرزند دوم، سوم و چهارم هم به دنیا آمد، گفتند خیال مان راحت شد، ماندی پای بچه هایت، دیگر خدا قهرش نمی گیرد، اما او هنوز هم فکر می کرد زن است و باید مثل همسرش باشد و این لباس های مردانه چقدر به او نمی آیند. حالا که 60 ساله شده، عروس دارد و نوه و داماد، دیگر نمی تواند صدای زنی را که درونش به جای او حرف می زند، راه می رود، فکر می کند و غذا می خورد را نشنود؛ زنی که صدایش درست شبیه صدای همسرش است : "می خواهم جراحی کنم و برگردم به جنسیت خودم، زن شوم، من مرد نیستم، از اول هم نبودم." او مدتی است که تصمیم خود را برای تغییر جنسیت گرفته و از انجمن حمایت از بیماران «ملال جنسیتی» در این خصوص مشاوره می گیرد. او امروز می داند "ترنس" بودن انحراف نیست، اختلالی است که با جراحی درمان می شود. ترنس ها برخلاف تصور عمومی دوجنسه نیستند و از لحاظ ظاهری نیز این اختلال قابل تشخیص نیست. ما منحرف نیستیم محمدعلی طاهرخانی، رییس انجمن حمایت از بیماران ملال جنسیتی در گفت وگو با ایسنا، توضیح می دهد که چطور هنوز هم خانواده ها با این موضوع کنار نمی آیند و فکر می کنند کسی فرزندشان را به انحراف کشانده است. او می گوید: گاهی فرهنگ خانواده اجازه جراحی را به فرزندان شان نمی دهد. آنها بیماری را نمی شناسند و آن را با دید انحراف و مسائل غیراخلاقی نگاه می کنند. در صورتی که مثل سایر بیماری ها از لحاظ فیزیکی و روانی است. بیمار درگیر شده است، ولی فرهنگ خانواده این اجازه را نمی دهد. وقتی گفته می شود بیماری جنسی است، سریع روی آن خط می کشند و سرپوش می گذارند، بدون آنکه بدانند بیماری و راه درمانش چیست؟ از چه راهی به حق انسانیت خودش، قبل از حقوق شهروندی می رسد؟ به آن هم اجازه نمی دهند برسند، آن قدر که انگشت اتهام سمت آنها است و می ترسند. بعد از خانواده، توجیه مدرسه شروع می شود، درست چند سال بعد از اینکه هویت جنسی شکل گرفت و فرد به آهستگی متوجه می شود که با دیگران فرق دارد، طاهرخانی در این باره می گوید: در آموزش و پرورش بسیاری از بچه ها را به دلیل ترنس بودن از مدرسه اخراج می کنند. تعداد زیادی را هم به انجمن معرفی می کنند. به دانش آموز می گویند فعلا از تحصیل محروم هستی. اما روند تشخیص و درمان حدود دو سال زمان می برد، آیا دانش آموز هم باید به همین اندازه از ادامه تحصیل محروم شود؟ پاسخ عمر رفته او را چه کسی می دهد؟ کدام قانون؟ البته ما از قوه قضاییه به خاطر ایجاد دادگاه ویژه ای برای رسیدگی به پرونده ترنس ها تشکر می کنیم. اما همین دادگاه نیز نواقصی دارد که بهتر است ترمیم شود، چون موانعی را در سیر درمان بچه ها ایجاد می کند. او می گوید: آموزش و پرورش ملارد تا به حال سه نفر را به صورت مکتوب به انجمن معرفی کرده است که انجمن هویت او را احراز کند، در صورتی که انجمن خودش بیمار را به روانپزشکانی که کار تشخیص را انجام می دهند، معرفی می کند. پدر و مادر این بچه ها گریه می کردند که ما قبول داریم فرزندمان این بیماری را دارد، ولی مثل همه بچه های دیگر که یک بیماری دارند، درس و درمانش را با هم ادامه دهد. بعد از مدرسه، نوبت به خوان سربازی می رسد. رییس این انجمن می گوید: گاهی این اختلال در مورد مردانی با هویت زنانه (M to F ) تشخیص داده نمی شود و آنها مجبور می شوند دوره سربازی را بگذرانند. در حالی که معمول این است که آنها نباید دوران خدمت سربازی را بگذرانند. چون اگر تا قبل از رسیدن به دوره خدمت، حکم تغییر جنسیت توسط قاضی صادر شود، برای جراحی معرفی می شوند، در غیر این صورت فرد مجبور می شود دوره سربازی را بگذراند؛ دلیل این اتفاق این است که قانونی برای ترنس سکشوال ها تعریف نشده است. یعنی ما از هرجایی که دور بزنیم بازهم ریشه آن بازمی گردد به اینکه قانون مشخصی برایش وجود ندارد. چون در نظام وظیفه، معاینات جسمی است و در افراد مبتلا به ملال جنسیتی هم هیچ نقصی وجود ندارد و نارضایتی یا کسالت و آزردگی در کالبد روانی آنها است. در قانون اساسی و مصوبات هیئت وزیران هم چنینی قوانین نداریم، حتی در راهنمایی و رانندگی، آموزش و پرورش و وزارت بهداشت و.... هم وجود ندارد. این اتفاق در راهنمایی و رانندگی هم تکرار می شود و ممکن است راهنمایی و رانندگی به یک نفر مثل همه گواهینامه پنج ساله بدهد ولی به یک بیمار دیگر بگوید چون ترنس هستی گواهینامه یکساله می دهیم. کجای دنیا نوشته شده است که اگر می خواهی گواهینامه رانندگی بگیری، یک سال یک بار باید امتحان بدهی؟ حتی به بعضی ها هم می گویند گواهینامه نمی دهیم. چرا؟ چون برای آن هیچ قانونی تعریف نشده است. قانونی که وجود ندارد ماجرای تصمیم به تغییر جنسیت سه مرحله دارد؛ طاهرخانی این داستان را از همین جا شروع می کند و می گوید: پیش از جراحی بچه ها سه مرحله را پشت سر می گذارند؛ مرحله اول مشاوره روانشناسی است که به دلیل گره های بسیار زیاد آنها در طول زندگی و از زمان مشخص شدن این مساله، برایشان لازم است. بچه ها قبل از اینکه با خانواده یا اجتماع پیرامون خود این موضوع را مطرح کنند، خودشان متوجه آن می شوند. از همین زمان هم به مشاوره احتیاج دارند، ولی نمی روند و سال ها از آن می گذرد. مشکل به سن بلوغ، نوجوانی و جوانی و گاهی اوقات تا میانسالی هم می رسد و آن را حتی با خانواده خود هم مطرح نمی کنند. مشکل سال ها مانده و سرکوب می شود تا به این علم می رسند که باید برایش مشاوره روانشناسی می رفتیم. انجمن در این مورد، کسانی را که مراجعه می کنند به کلینیک هایی که با ما طرف قرارداد هستند ارجاع می دهد که معمولا هم مشاوره به صورت رایگان انجام می شود. بعد از مشاوره روانشناسی، مشاوره روانپزشکی انجام می شود که آنجا مشخص خواهد شد بیمار ترنس است؟ نیاز به جراحی دارد؟ یا اینکه به او کمک می کنند که همین جسم و باطن را بپذیرد؟ همزمان با مراجعه به روانپزشک و تشخیص اولیه، روند حقوقی برای گرفتن مجوز های قانونی لازم آغاز می شود. این روند دو سال زمان می برد و در نهایت نوبت به مشاوره پزشکی می رسد.طاهرخانی می گوید: زمانی می رسد که بیمار به این نتیجه رسیده است که می خواهد جراحی تغییر یا تطبیق جنسیت انجام دهد. او باید بداند پیش کدام پزشک برود. اورولوژ، مربوط ترین تخصص به این قضیه است که در هیئت مدیره انجمن هم این تخصص وجود دارد. وی ادامه می دهد: اما مشکل اینجاست که متاسفانه برخی زیادی از پزشکان این داستان را مانند کیسه پول می بینند؛ یعنی از هشت تا 50 میلیون تومان از بچه ها پول می گیرند و در مطب ها و کلینیک های خصوصی خود این جراحی را انجام می دهند. متاسفانه وزارت بهداشت هم نظارتی در این زمینه ندارد که آن را ساماندهی و قوانینی برایش تعریف کند. باید یک آیین نامه کلی برای ترنس سکشوال نوشته شود که در ایران آن را نداریم. ما حتی درباره ابتدایی ترین قوانین نیز با مجلس و مرکز تحقیقات آن درگیر هستیم که فقط بپذیرند باید قوانینی برای ترنس ها تعریف شود. در این صورت افراد مبتلا می توانند از این قوانین برای دستیابی به حقوق اولیه شهروندی خود استفاده کنند. برای جراحی تغییر جنسیت، هنوز در ایران کار تیمی انجام نمی شود و تنها اورولوژ است که کار جراح پلاستیک و عروق را انجام می دهد. حتی ممکن است جراح، تخصص اورولوژ هم نداشته باشد؛ مثلا متخصص پوست و مو نیز ممکن است این کار را انجام دهد. رییس انجمن حمایت از بیماران ملال جنسیتی در این باره می گوید: ما به وزارت بهداشت پیشنهاد دادیم تیم هایی در این زمینه تربیت کند یا اینکه به کشورهایی مثل بلژیک که مهد این جراحی است بفرستد تا دوره ببینند و این اوضاع نابسامان را جمع کنند. الان تنها متخصص در اتاق عمل، به جز بیهوشی، اورولوژ است که کار جراح پلاستیک، عروق تناسلی را انجام می دهد. اورولوژها تخصص زیادی در زمینه جراحی پلاستیک ندارند و براساس دوره های عمومی که گذرانده اند کار می کنند. ممکن است شخص بعد از عمل از ظاهر خود راضی نباشد. به همین خاطر یک جراحی ترمیمی انجام می دهد و دوباره هزینه می کند. ولی در مجموع همه ترنس ها از اینکه تغییر جنیست را انجام دهند، راضی می شوند، حتی اگر به لحاظ زیبایی هم چنگی به دل نزند. چون ازقالب قبلی خارج و به جدید وارد شده اند. تکلیف نامعلوم سازمان حمایت گر تنها سازمان دولتی که به تامین هزینه های این جراحی کمک می کند، بهزیستی و گاهی کمیته امداد-به صورت موردی- است که برای بیماران در "مجتمع های مداخله در بحران" پرونده تشکیل می دهد. این مبلغ زمانی به عنوان کمک هزینه جراحی، کمک هزینه های موردی برای خرید خانه یا ... پرداخت می شد، اما آن طور که طاهر خانی می گوید در دور جدید ریاست سازمان بهزیستی، اعلام شد که حمایت ازجراحی ترنس سکشوال به این سازمان ارتباطی پیدا نمی کند و وزارت بهداشت باید در این زمینه از آنها حمایت کند ولی بهزیستی حمایت های روانی و اجتماعی خود را ادامه خواهد داد. البته به گفته وی، کمک هزینه ثابتی با این عنوان تعریف نشده است و سقف این مبلغ پنج میلیون تومان است ولی ارقام متفاوتی به بچه ها داده می شود و بیشتر از این سقف به کسی کمک نشده است. اگر هم بیشتر باشد، بسیار نادر است. ما همیشه مبارزه می کنیم برای تغییر جنسیت مرد به زن ، دو جراحی و زن به مرد سه جراحی باید انجام شود که هر کدام از 2.5 میلیون تا چهار میلیون هزینه بر است، اما این هزینه بعد از عمل نیز ادامه دارد. طاهرخانی در این باره می گوید: هزینه انواع تزریق چربی به نقاط مختلف بدن، لیزرها و جراحی های فک و صورت که برای بچه های ما درمانی حساب می شود، هیچ قانونی تعریف نشده است که این جراحی فک، صورت و سینه و ... برای خانم های معمولی، زیبایی محسوب می شود، اما برای این افراد درمانی است و باید آن را انجام دهند. بخش بیمه هیچکدام از این جراحی ها را به عنوان درمان حساب نمی کند و بیمه تکمیلی برای بچه ها وجود ندارد. این یعنی باید خودشان راهی برای پیدا کردن پول پیدا کنند. طاهرخانی راه هایی که ممکن است برای تامین این هزینه ها انتخاب کنند را این طور ترتیب تعریف می کند: بعضی از بچه ها کار می کنند که تعدادشان خیلی کم است. این بچه ها به خاطر شرایط شناسنامه ای، روحی و روانی که دارند امکان کار ثابت در یک محیط برایشان وجود ندارد. ولی همه چیز بستگی به توانمندی او دارد که چقدر روی خودش کار کرده باشد یا اینکه چقدر از جانب خانواده حمایت و امنیت برایش ایجاد شده باشد. زمانی که این امنیت ایجاد شود، می تواند بهتر به سمت توانمندی و ثبات برود. وی می گوید: اما گروهی دیگر بچه هایی هستندکه مشغول به کار نیستند؛ یعنی توانمند و از سوی خانواده حمایت نشده اند. اغلب آنها از سمت خانواده طرد شده اند و آن حصار امنیتی را ندارند که بعضی از بچه ها از طریق جذب حمایت از دیگران و پیدا کردن حامی و خیر، این هزینه را تامین می کنند ولی بخش دیگری از آنها هم متاسفانه ممکن است به سمت آسیب و بزه اجتماعی روند. اغلب آنها هم کسانی هستند که از شهرستان می آیند، در تهران نه سرپناه درست و حسابی دارند و نه کار. طاهرخانی می گوید: کیفیت زندگی بیماران بعد از عمل تغییر می کند و معمولا بهتر از قبل آن است. چون به سمت چیزی که می خواستند رفته اند و سعی می کنند خودشان را به توانمندی برسانند. اما اینکه تکلیف باروری آنها چه می شود، باید گفت که فعلا باروری وجود ندارد. طاهرخانی تاکید میکند: همه این بچه ها به سمت عمل می روند چون زندگی خودشان را یک مبارزه تعریف می کنند و می گویند ما از وقتی که به دنیا آمدیم داریم مبارزه می کنیم؛ با خانواده، پیرامون، دانشگاه، ... و همه شرایط. اما مبارزه برای رسیدن به این هدف که جراحی کنیم تا جسم مان مثل روحمان شود. کسی نمی داند بر ما چه می گذرد زندگی ترنس ها در شهرستان ها، روی دیگر این داستان است؛ آگاهی و اطلاع رسانی کمتر نسبت به شهرهای بزرگ و مراجعه نکردن بیماران به پزشک تنها به این دلیل که شرایط آنها به هیچ وجه از سوی خانواده و جامعه قابل پذیرش نیست. آنها در محیط های کوچک خیلی زود انگشت نما و شناسایی می شوند و در نتیجه از حضور در اجتماع محروم می شوند. دکتر مهدی صابری، روانپزشک، تعریف می کند که مراجعان شهرستانی او می گویند در شهر خودمان متخصصی برای این کار نداریم یا اینکه اگر باشد، به مسائل ما آشنایی ندارد. ما مشکلات خودمان را نمی توانیم بیان کنیم و خانواده و جامعه هم نمی دانند بر ما چه می گذرد. صابری معتقد است که مساله درمان بیماران ترنس تبدیل به یک موضوع بسیار پرمناقشه شده است؛ چون عده ای بر این باورند که آنها نیازی به جراحی ندارند و می توان از روش هایی مانند روان درمانی و شناخت درمانی استفاده کرد. به این ترتیب می توانند با شرایط خودشان وفق پیدا کنند و زندگی راحت تری داشته باشند. به گفته او این روش ها چندان موفق نبوده است و تا امروز گزارش های موثر درمانی از این موارد نداشته ایم. اما در زمینه جراحی، متخصصانی که به طور علمی و آکادمیک در این زمینه کار کنند هم نداریم. این جراحی ها توسط افرادی که به صورت تجربی روی این قضیه کار کرده اند و دوره های کوتاهی را در خارج از کشور به صورت غیرآکادمیک دیده اند انجام می شود. او نتیجه این کار را نارضایتی بیماران می داند و می گوید: اگر عمل جراحی برای این بیماران ناموفق باشد، در افزایش ناتوانی ها و مشکلات شان بسیار موثر است. کسی که از لحاظ هویتی دچار مشکل است و گرفتاری هایی با خانواده و اطرافیان دارد، با بدنی که دچار نقص جسمی و عضوی شده، روبرو می شود که پیامدهای آزار دهنده ای نیز دارد. ضمن اینکه ترمیم دوباره نیاز به جراحی دارد که هزینه بر است و باعث آسیب هایی به بدن می شود. این روانپزشک همچنین می گوید: تا جایی که ممکن است موردهایی که نیاز به جراحی ندارند را تفکیک می کنیم. بعضی از آنها شرایط عمل جراحی را می پذیرند یا با انجام روان درمانی و ... تا حدودی نسبت به شرایط وفق پیدا می کنند یا حداقل برای مدتی عده ای هم ممکن است به خاطر شرایطی که دارند از عمل جراحی منصرف شوند و به شکلی زندگی کنند که برایشان تبعات اجتماعی زیادی نداشته باشد. همه نباید جراحی کنند صابری می افزاید: هیچ بایدی وجود ندارد که همه ترنس ها جراحی کنند. راه حل جراحی برای افرادی استفاده می شود که هیچ گونه راهی برای تطابق و سازگاری آنها با شرایط پیدا نمی شود. وضعیت زندگی شان هم طوری است که جز با تغییر زندگی نمی توانند زندگی آرامی داشته باشند. به جز شرایط دیگر، باید از لحاظ فیزیکی نیز جراحی روی آنها جواب دهد و حتما باید وضعیت فیزیکی، خانوادگی و اجتماعی آنها را نیز در نظر گرفت. صابری همچنین توانایی آنها را در تطبیق خود با شرایط و هویت دلخواه شان را در این مورد بسیار مهم می داند و در بخش پایانی صحبت هایش می گوید: این کار با در نظر گرفتن شرایط اجتماعی کمی مشکل است ولی روش هایی وجود دارد که در طول جلسات مشاوره به آنها آموخته می شود تا لطمه اجتماعی نبینند و بتوانند خود را محک زنند. اگر کسی دچار این مشکل است یا آنها را می شناسد، قبل از اینکه با افراد غیرمتخصص مشاوره کند یا برخوردهای خشنی با آنها انجام شود باید به متخصص معرفی شوند. این متخصص روانپزشکی است که می تواند اختلال را تشخیص دهد یا اینکه فرد را به مراکز دارای صلاحیت معرفی کند. انجمن حمایت از بیماران ملال جنسیتی در جنوب شرق تهران در حوالی میدان خراسان (خیابان خاوران) قرار دارد و مبتلایان به این اختلال می توانند از طریق شماره تماس 33020309 از فعالیت و خدمات این انجمن مطلع شوند. سارا سبزی - ایسنا انتهای پیام

پنجشنبه ، ۱تیر۱۳۹۶

[مشاهده متن کامل خبر]

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: مازندشورا ]

[مشاهده در: www.mazandshora.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]