مصائب ماشین خواب ها - پایگاه خبری تحلیلی شهرستان بهارستان

واضح آرشیو وب فارسی:بهارستانه: جوانان بیکار شهرستانی که با خودروهای ارزان قیمت برای مسافرکشی به تهران می آیند و شب را در خودرو می خوابند به حلقه آسیب های اجتماعی اضافه شده اند…بهارستانه : حلقه های آسیب های اجتماعی در بی تفاوتی دولت ها به جای گسسته شدن روز به روز به یکدیگر زنجیروار متصل می شوند تا بخشی از سرمایه های با ارزش جامعه به نابودی کشانده شود. پس از خانه های مجردی، کارتن خوابی، گور خوابی و انواع و اقسام آسیب ها حالا به دلیل شرایط نامناسب اقتصادی و رشد بیکاری، جوانان برخی استان ها به پایتخت پناه آورده اند و با خرید خودرو های ارزان قیمت «ماشین خوابی» را پیشه خود کرده اند. به دلیل هزینه های بالای زندگی، خودرو وسیله کار و محل زندگی این جوانا ن شده است؛ روز ها در مسیر های مشخص عمدتاً حومه تهران مسافرکشی می کنند و شب ها در خودروهای خود در پاتوق های شرق، غرب و شمال پایتخت صبح را به شب می رسانند وخواب وعده های پر زرق و برق مسئولان را می بینند. آسیب های اجتماعی به سان آتش زیر خاکستر به اشکال مختلف و به دلیل شرایط نامناسب اقتصادی و کم کاری مسئولان سر باز می کنند و بخشی از سرمایه های با ارزش جامعه را به سیطره خود در می آوردند. همین چند روز پیش بود که معاون سرمایه گذاری فرهنگی و اجتماعی توسعه روستایی و مناطق محروم ریاست جمهوری اعلام کرد، هزینه روستاییان در ۲۲ استان کشور بیشتر از درآمد آنها شده است و ۴۴ درصد جامعه روستایی کشور در فقر مطلق هستند. بر این اساس بیش از ۳۳ هزار روستای کشور نیز خالی از سکنه شده است. موج مهاجرت پنهان و آشکار به صورت پله ای در حال افزایش است. خانواده های بی بضاعت به شهرستان های کوچک و از شهرستان های کوچک نیز برخی خانواده ها به شهرهای بزرگ تر و البته به حاشیه آنها کوچ می کنند. نبود شغل و کار مناسب برای کسب روزی تا آنجایی افزایش یافته است که بسیاری از جوانان و حتی نوجوانان نیز از خانه وخانواده جدا شده و به امید یافتن شغل راهی شهر های بزرگ همچون پایتخت شده اند و بعضاً در چاله های آسیب های شهری غرق می شوند. گسترش شغل های کاذب و فراهم نبودن شرایط و امکانات اولیه زندگی همچون سرپناه سبب شده است تا از نابسامانی موجود در کشور، عده ای از جوانان با خرید اتومبیل دست چندم و ارزان قیمت به مسافر کشی روی بیاورند. البته نانوشته نباید گذاشت که مسافر کشی فی نفسه شغل نامناسبی نیست، اما خرید اتومبیل برای کسب در آمد و پرداخت اقساط خودرو با سود های بالا دیگر مجالی نمی گذارد تا پولی برای اجاره یا دست و پا کردن سرپناه باقی بماند، آن هم در شهرهای بزرگ که هزینه ها چندین و چند برابر است. معضل ماشین خوابی پس از خانه های مجردی حالا روز به روز در حال گسترش است. خودرو های مسافر کش اغلب با شماره های شهرستان در بسیاری از نقاط اطراف پایتخت که شبکه های حمل و نقل کمتری در آنجاها گسترش یافته است به وفور دیده می شود. شهروندان بدون آدرس گاه عده ای جوان در معابر پر مسافر و شهر ک ها و محله های پر رفت و آمد، خطوط جدید با ایستگاه های فرضی دایر کرده اند تا مسافران را جابه جا کنند؛ به گفته خودشان کاسبی بد نیست، نانی برای خوردن در می آید، اما این پول کفاف زندگی در شهر را به عنوان یک شهروند نمی دهد. در این خصوص مصطفی ۲۰ ساله که از یکی از روستا های استان های جنوب غربی به تهران آمده است به خبر نگار «جوان» می گوید: با بیمار شدن پدرم که در مزرعه و زمین کشاورزی دیگران کار می کرد، مجبور شدم برای درآمد خود و خانواده ام به تهران بیایم. چند جایی از رستوران گرفته تا کارگاه های کفاشی کارکردم و لی همه کارگاه ها موقت بود و من هم که جای خواب نداشتم، مجبور بودم در مغازه محل کارم شب ها بمانم. تا اینکه به توصیه یکی از همشهریان خودرویی را از دم قسط خریدم، مسافرکشی و کار در آژانس شهرستان ها درآمد زیادی نداشت، مجبور شدم به تهران بیایم . در اینجا مدتی در آژانس مشغول شدم و حتی شیفت شب را کشیک می ماندم تا جای خواب داشته باشم. ولی از آنجایی که مجرد بودم، عذر من را خواستند. وی می افزاید: از طریق یکی دیگر از همشهریان مسافرکشی را شروع کردم و ابتدا مسافر کمی بود، ولی حالا دیگر مسافران ما را می شناسند و ما آنها را در طول روز تا دیر وقت جابه جا می کنیم. این راننده جوان در توضیح زندگی ماشینی اش می گوید: جای خواب نداشتم. شب ها داخل شهر می آمدم و درکنار خیابان در کنار مسجدی یا پارکی که سرویس بهداشتی دارد، شب ها در ماشین می خوابم . وسایل ابتدایی زندگی، گاز پیک نیک و پتو در صندوق عقب ماشین گذاشته ام و وقتی از کار خسته می شوم در داخل ماشین استراحت و حتی مطالعه می کنم. این راننده از مشکلات ماشین خوابی اینگونه می گوید: گاهی گشت نیروی انتظامی به سراغ ما می آید و وقتی مدارک ما را می بیند، ما را رها می کند. نمی توانیم جایی را اجاره کنیم، پول پیش می خواهند، فعلاً همه زندگی کار، خانه و حتی تفریح ما همین ماشین است. وی می گوید: شنیده ام قرار است با ماشین های نمره شهرستان که مسافر جابه جا می کنند، برخورد کنند؛ مگر ما کار خلافی می کنیم ؟ با زحمت شبانه روزی کار می کنیم تا گذران زندگی کنیم و حالا هم قرار است نان ما را آجر کنند. اگر در شهرستان کار بود که در تهران آواره خیابان ها نمی شدیم. بی خانمانی در سایه فقر و بیکاری به اعتقاد دکتر مجید ابهری جامعه شناش، ماشین خوابی نوعی دیگر از آسیب های اجتماعی به حساب می آید که تداوم آن سبب کم رنگ شدن روابط عاطفی در سطوح مختلف زندگی می شود. وی می افزاید: در حقیقت تداوم ماشین خوابی به نوعی می تواند به بی خانمانی هم اطلاق شود. این موضوع ناشی از عوامل مختلفی همچون گرانی مسکن و بالابودن هزینه های مهمانسراها و هتل ها است؛ اینگونه افراد در معرض آسیب های جسمی، روحی و حتی رفتاری نیز بعضاً قرار می گیرند. این رفتار شناس زندگی در خودرو را به زندگی بی چارچوب تعبیر و تأکید می کند: تداوم زندگی در خودرو مسائل و مشکلات بسیاری به دنبال دارد از مشکلات بهداشتی گرفته تا خو گرفتن به زندگی تجردی از تبعات این پدیده تقریباً نوظهور است. وی با اشاره بر اینکه زندگی در ماشین جدای از زندگی کارتن خواب ها و بی خانمان های آواره است، عنوان می کند: معتقدم اینگونه افراد بسیار بیشتر از افراد مشابه در معرض آسیب ها قرار دارند. تصادفات شبانه، درگیری با سارقان خودرو و لوازم خودروها از پیش پا افتاده ترین عوارض خودرو خوابی است. ابهری مهم ترین نکته از نظر رفتارشناسی این پدیده را احساس تبعیض و از بین رفتن روابط اجتماعی می داند و می گوید: تداوم این نوع زندگی منجر به افسردگی ، افزایش اضطراب، بریدن از نظام های مدیریتی حاکم در جامعه و از دست دادن اعتماد و سرمایه اجتماعی می شود. شهلا اعزازی جامعه شناس نیز معتقد است که مهم ترین علت روی آوردن به پدیده ماشین خوابی، فقر و بیکاری است. زندگی در تنهایی مطلق و دور شدن از خانواده و بستگان به مدت طولانی مسائل و مشکلات بسیاری برای این افراد به دنبال خواهد داشت. عضو هیئت علمی دانشگاه علامه تأکید می کند که ماشین خوابی نوعی بی خانمانی است و اعلام می کند: این افراد در دراز مدت دچار امراض روحی و جسمی می شوند. حتی به دلیل آنکه این عده در مواردی، مسافران خطی تاکسی ها را حمل می کنند، بعضاً با سایر رانندگان درگیر هم می شوند. این جامعه شناس با تأیید اینکه با رها با این افراد برخورد داشته است، می گوید: تنهایی مطلق و تبعات آن این افراد را تهدید می کندو مجدداً تأکید می کنم که تنهایی زیاد مسئله ساز است و باید این پدیده مورد رصد و مطالعه قرار بگیرد تا زوایای پنهان این نوع آسیب بیشتر مشخص شود. وعده های بی عمل وعده و وعیدهای مکرر دولت در ایجاد اشتغال و فراهم آوردن مسکن و سایر مقدمات زندگی سالم، بی عمل رها شده است. این بی عملی روز به روز حلقه آسیب های اجتماعی را طویل تر می کند. در این بین سرمایه های اجتماعی لحظه به لحظه در حال هدر رفت است. به راستی چه کسی پاسخگوی این نابسامانی های دامنه دار است ؟ وزارت ورزش و جوانان ؟ دولت ؟ یا دهها دستگاه متولی و بودجه بگیر دیگر ؟ منبع : روزنامه جوان

پنجشنبه ، ۱تیر۱۳۹۶

[مشاهده متن کامل خبر]

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: بهارستانه]

[مشاهده در: www.baharestaneh.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]