در محضر بزرگان/ نسبت دنیا چندان اهمیت ندارد - آخرین خبر

واضح آرشیو وب فارسی:آخرین خبر: تسنیم/ مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: مبادا تصوّر شود که من به شما یا کسی اهانت می کنم. از خوب، بد می آید و از بد، خوب می آید. آیا محمّدبن ابابکر را ندیدی؟ او را محمّد بن علی هم می توان گفت. محمد پسر ابوبکر است. با این حال حضرت فرمود بگویید محمدبن علی – از فرط پاکی می خواهد نسب را عوض کند. نسبت دنیا چندان اهمیت ندارد. اصلاً همه ما وقتی پاک و تمیز هستیم اولاد علی(ع) هستیم. آیا وقتی برای محمّد بن ابابکر این جور شد، برای ما نمی شود؟ محمّد حسین، حسن علی، حسین علی هم که می دانید زیاد داریم. امامان(ع) ما هم اغلب علی هستند. حتی اسم های سه تایی هم می گذاریم زیرا ناچاریم –نمی توانیم از خانه اینها بیرون برویم. آیا می توانیم؟ من خودم محمّد اسماعیلم. محمّد هستم، اسماعیل هم هستم. نمی دانم محمد اسماعیلم یا اسماعیل محمد. این میانه افتاده ام. تازه لقبم هم احمدی است. دولابی هم که هستم. دولاب را گفتیم خوب نیست – شجرش را درست کردند. گفتند با «دلو» آب می کشیدند و سر امام حسین(ع) را می شستند. دیدم لقب خوبی است، گفتم بگذار باشد. از وقتی که این را شنیدم دیگر دولابی را بهتر دوست دارم. گفتم دولاب اسم شریفی است. در حالی که یک پاسبانی در زمان پهلوی، کلاه مرا پاره کرد و گفت این دولابی فلان فلان شده را جلو بیاور. پیش از آن کلاه نمدی سرم بود، الحمدالله دیگر عرقچین شد. کلاه نمدی را گرفت و با چاقو پاره کرد. در عمررم در کار طبیعت، ننگی از این بدتر ندیدم. جوان، گریه افتاد. جوان تا شمشیر به کمرش نخورد، گریه نمی کند. اما این کار، او را گریه انداخت. بیست سال تمام از تهران بدم می آمد. در بیابان بودم و هر وقت می گفتند «تهران» بدنم تکان می خورد. بعد از بیست سال، ترسم ریخت و آمدم. دوباره دیدم این یکی چون نشان دارد، آن یکی چون پول یا زور دارد، با تکبّر راه می رود و همه مردم را اذیت می کند. باز برای بیست سال دیگر از بازار و کسبه و مردمان مُعنون، زده شد. دید مسجد هم که می سازند اسم خود را رویش می گذارند. این مسجد مشهدی حسین است، این یکی را حاجی نقی دارد می سازد. سردرش هم می نوشتند. بیابانی بود و چشمش باز بود. می رفت که می رفت. می گفت برویم! خداحافظ. تا اینکه به یک سرهنگی برخورد. او را یکی از بزرگان، تربیت کرده بود تا اینکه در زمان شاه، سرهنگ شده بود. علم نافع، چنین افرادی تربیت می کند. هر ماه عریضه هایی را که مردم برای دربار می فرستادند جمع می کردند و به این سرهنگ می دادند تا اگر صاحب منصبی به کسی ظلم کرده بود، او چون درجه داشت بتواند حق را از آنها بگیرد و به صاحبانش بدهد. جایی میهمان شده بودیم، او در کنارم نشسته بود. دیدم گریه می کند. گفتم چرا گریه می کنی؟ خودت را این جور فشار نده؛ شما سرهنگی، همین که ما در کنار شما به زحمت هستیم کافی است، دیگر شما چرا به زحمت باشید. گفت شما با ما نمی نشینید. گفتم من خیلی زحمت کشیده ام تا بتوانم پیش شما راحت بنشینم. گفت شما چه زحمتی کشیده اید؟ من در تنهایی در داخل دولت و دستگاه زحمت کشیده ام تا آمده ام و پیش شما نشسته ام. گفتم نه، من بیشتر زحمت کشیده ام. کمی که حالمان با هم جا آمد، با اخلاق خوش به او گفتم یک بار کلاه مرا پاره کردند، من بیست سال در بیابان ها نماز خواندم و خاک خوردم. بیست سال بدم آمده بود. گریه می کردم و به خدا پناه برده بودم. بعد از بیست سال ترسم ریخت، دوباره به شهر آمدم، باز دیدم مردم برای یک نشان که به دستشان زده اند و تفنگی که یکی به دستشان داده یا چون پولی یا چیزی دارند به من فخر می فروشند. باز بیست سال بدم آمد. دوبار برگشتم. من چهل سال نماز خواندم تا کنار تو راحت نشستم. آدمی وقتی بی انصاف می شود، قُرص حرف می زند– تو چه کار کردی که اینجا پیش من آمدی؟ حالا هم من پیش تو آمدم و الا تو نمی آمدی. البته او رفیق بود. کتاب طوبی محبت؛ جلد چهارم - ص 12 مجلس حاج محمد اسماعیل دولابی با کانال تلگرامی «آخرین خبر» همراه شوید

چهارشنبه ، ۳۱خرداد۱۳۹۶

[مشاهده متن کامل خبر]

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: آخرین خبر]

[مشاهده در: www.akharinkhabar.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]