سرمقاله وطن امروز/ همه چیز خوب است! - آخرین خبر

واضح آرشیو وب فارسی:آخرین خبر: وطن امروز/ « همه چیز خوب است! » عنوان ستون "نگاه" در روزنامه وطن امروز به قلم امیر استکی است که می توانید آن را در ادامه بخوانید: در قدیم الایام- منظور آن زمان هایی است که شاهان حاکمان ایران بودند- این اندیشه یک اندیشه محوری بود که شاه سایه خداوند در زمین است. شاهی که بیش از یک حکمران است، دیگر عمل او قابل نقد و بررسی نیست. اصلا کسی در جامعه نمی تواند وجود داشته باشد که شاه و شاهی را نقد کند. اگر این کار را کرد از دایره اجتماع خارج شده است و در این شرایطی که کسی جرأت بیان ایرادات را ندارد، شاه در گذر زمان دیگر درکی درست و واقعی از خود و شرایط اطرافش نخواهد داشت. او شرایطی بالا تر و بر تر از شرایط و موقعیت ها خواهد داشت. این شاه دیگر در مشکلات تقصیری ندارد. هر چه پیش آید خوش است و شاه هم خوش است تا زمان سقوط پیش آید. در ادبیات شاهان هیچ گاه توضیحی برای رعیت وجود ندارد، هر چه هست، خوب یا بد، چیزی جز آن ممکن نبوده است. در این گونه ایستاری نسبت به مردم و جامعه است که همواره شخص حاکم در حال خیررسانی و افاضه لطف است. شاهان همواره زمانی بد می شوند که منقرض شده باشند و یک سایه جدید از خداوند بر مردم حاکم شده باشد. این ایستار بیشترین تاثیر را بر خود قدرتمندان و شاهان داشته است و از یک تعارف و لقب صرف فراتر بوده و تا حدود زیادی به یک باور یقینی و قطعی نزد خود شاه تبدیل شده بود. البته مواجهه با اینچنین چیزی در این زمانه برای ما بسیار غریب خواهد بود تا آنجا که وقتی مثلا صوت منسوب به مظفرالدین شاه را می شنویم و عبارت «سایه خداوند که خودمان باشیم» به گوش مان می خورد، حسی از برخورد با یک امر جدید و خلاف عادات و تصورات مان را خواهیم داشت. خلاصه! در این سیستم حکمرانی همه چیز لطف و کرامت شاهان به رعیت هاست و مفاهیمی مثل پاسخگویی و مسؤولیت به کل در آن قابلیت طرح نداشته و طرح هم نمی شده است. آن چیزهایی هم که در سیاست نامه های قدیم درباره طرز رفتار با رعیت خطاب به شاهان بیان می شده بیشتر اصول رام و مطیع نگه داشتن ملت و پرهیز از به لب رساندن جانشان بوده است و نه از سر قائل شدن حقی برای آنان. اما این رابطه در حکومت اسلامی به هیچ وجه یکطرفه نیست؛ حکومتی که نسخه ممتاز و سرمشقش شیوه حکمرانی امام علی علیه السلام است که در آن مردم بر حاکمان حقی دارند و حاکمان نیز بر مردم. حکومتی که معاش حاکمش با پایین ترین سطح معیشت آن روزگار همسو بوده است و این یعنی تا زمانی که حتی یک نفر هم در دایره حکمرانی یک حاکم گرفتار فقر و فاقه است، حاکم مسؤول است و مقصر! الا اینکه خود را سایه خداوند بداند یا یک برتری تلویحی در درونش بر زیردستان برای خود قائل باشد. مثل آن توانگری که همین که زیردستانش زنده باشند را برای آنان بس می داند و آنان را برای همان حداقل هم شاکر می خواهد. این پس زمینه ها و نشت های ناخودآگاه است که باید در فهم و هضم رفتار بعضی سیاسیون مد نظر داشت، به علاوه نوعی خسّت و بدخواهی برای زیردستان. من این خسّت و بی میلی به بهره مندی از یک جریان مناسب درآمدی را به عینه در برخورد یکی از نهادهای کشور با پرسنلش دیده ام و این مساله ای است که در کنار همان خودبرتربینی تلویحی و اعتقاد به نالایق و پایین تر بودن مردمان است. این همان تفکری است که ملت را قابلمه به دست های گرسنه ای تصویر می کرد که حتی برای مرگ موش هم در صف خواهند ایستاد یا دلفین هایی که برای تکه های غذا، نمایش اجرا می کنند. این نگاه طیفی از نخبگان به مردم است و وقتی یکی از این نخبگان به مقام می رسد باید منتظر این باشیم که بی توجه به آنچه در واقع رخ داده است، همه چیز از نظر آن عزیز قابل دفاع و در حد قابل قبول باشد و تا آنجا که «خدا را شکر از قول هایی که دادیم، شرمنده مردم نشدیم»! این را همانگونه که گفتیم در یک شرایط مطلوب هم عقلایی نیست که خطاب به مردم بیان کنیم مگر آنکه همان ایستار کذایی را در نهانخانه ضمیر ناخودآگاه مان داشته باشیم، حتی اگر ژست و بیان مان چیز دیگری باشد. با کانال تلگرامی «آخرین خبر» همراه شوید

شنبه ، ۲۷خرداد۱۳۹۶

[مشاهده متن کامل خبر]

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: آخرین خبر]

[مشاهده در: www.akharinkhabar.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 45]