بانک ها چگونه پول خلق می کنند؟ - منشور خبری تحلیلی اقتصاد ایران

واضح آرشیو وب فارسی:اقتصاد آنلاین: فریدمن موقعیت بانک مرکزی را به هلیکوپتری تشبیه کرده که از داخلش می توان پول را بر سر جامعه ریخت. یعنی بانک مرکزی دارای قدرت ویژه در خلق پول است....از سویی بانک ها هم فقط می توانند پایه پولی یا پولی که توسط بانک مرکزی خلق شده است را وام دهی کنند. اما در چند سال گذشته ماجرا تغییر کرده است. یعنی بانک ها به سوی خلق پول روی آورده اند؛ آن هم با سودهای خیالی که خود را سود آور جلوه دهند. در چهار سال گذشته بانک ها توانسته اند بسیار بیشتر از دولت از منابع بانک مرکزی و عموما بدون وثیقه برداشت کنند. در چهارسال گذشته حجم نقدینگی بیش از دو برابر شده است؛ آن هم درست به همین دلیل گفته شده. بحران افزایش نقدینگی از یک سو و خطر افزایش سرعت گردش پول از سوی دیگر مدام از سوی اقتصاددانان گوشزد می شود. بانک ها اقتصاد ایران را در تله سودهای واهی و زیان های واقعی قرار داده اند. با این تعبیر، بانک مرکزی پذیرفته است که صورت های مالی بانک ها اگر شفاف شود، زیان بزرگی پشت آن نهفته است. همان طور که با رونمایی از نماد دو بانک ملت و تجارت بخشی از زیان نهفته آشکار شد. بی شک در شرایط به وجود آمده برای بانک ها، در مرحله اول خود بانک ها مقصرند. در مرحله بعد البته نقش نظارت ها هم نمود پیدا می کند. به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از اعتماد ، در این رابطه با دکتر مرتضی زمانیان، مدیر گروه مطالعات اقتصادی اندیشکده مطالعات حاکمیت و سیاستگذاری گفت وگو کرده ایم. زمانیان که از اقتصاددانان جوان دانشگاه صنعتی شریف است، هم اکنون مشاور طرح بازنگری قانون بانکداری کشور در کمیسیون اقتصادی مجلس و مسوول نگارش بخش «ورشکستگی بانک ها»، اندیشکده مطالعات حاکمیت است. او می گوید: «بحران بانکی زمانی شکل می گیرد که مردم تصمیم بگیرند پول های موجود در بانک را از حساب های سرمایه گذاری سودده به حساب های قرض الحسنه برده و خرج کنند.» گفت وگو با وی را بخوانید: بحران بانک ها به دنبال بازگشایی دو نماد بانک ملت و تجارت بیش از پیش خود را نشان داد. خیلی ها معتقدند اگر سایر بانک ها هم نماد خود را براساس استانداردهای جدید بانک مرکزی بازگشایی کنند، شاهد وضعیت وخیم تری در حوزه عملکرد بانک ها خواهیم بود. ریشه این بحران از کجا آغاز شد؟ برای تحلیل شرایط کنونی بانک ها اطلاعات دقیق تری نیاز هست؛ یعنی روی کاغذ چند عامل بالقوه می توانند عامل شکل گیری این بحران باشند، اما اینکه کدام عامل مهم بوده و سهم مهم تری از این شرایط داشته، نیاز به اطلاعات دقیق تری دارد. اما آنچه به طور کلی می توان بررسی کرد اینکه، طرف سپرده های مردم با چه مشکلی مواجه شده است و از سویی طرف دارایی ها و تسهیلاتی که بانک ها ارایه کرده اند، در چه وضعیتی قرار دارد. می دانید که بانک ها حجم عظیمی از مطالبات غیرجاری دارند. یعنی تسهیلاتی به گروهی داده اند و پس نگرفته اند. این وضعیت باعث ضرر بانک ها شده است. سوال این است که چه عاملی باعث شده در بخش بانکی این میزان تسهیلات پرداخت شده و بازنگشته است؟ در واقع بازنگشتن این میزان تسهیلات عملا باعث ورشکستگی بانک می شود. می توان برای این سوال علل متعددی را ارایه کرد. برخی ها می گویند، به دلیل رکود است. برخی می گویند، سود تسهیلات بالا بوده و تسهیلات گیرند گان قادر به پرداخت نیستند. اما یکی از عوامل آن می تواند الگویی به نام حسابداری تعهدی باشد که در بخش بانکی وجود دارد. بانک ها با توجه به نوع حسابداری که دارند، با دیگر بخش های اقتصادی شرایط متفاوتی دارند. مثلا اگر به یک بنگاه مراجعه کنید و بگویید دارایی ات چقدراست؟ ممکن است بگوید این میزان میز و صندلی دارم و مثلا یک میلیارد تومان هم پول نقد دارم، یک میزان هم طلب دارم. در حسابداری این طلب را کنار می گذارند. در حالی که در حسابداری بانکی این شیوه اعمال نمی شود. یعنی بخشی که طلب محسوب می شود، و طلبکار متعهد به پرداخت آن است در محاسبه سود لحاظ می شود. فرض کنید، بانکی تسهیلات بالایی پرداخت کرده است. قرار است با احتساب سود، تسهیلات گرفته شده را پس بدهد. برای محاسبه سود و زیان شرکت این میزان تسهیلات با سود هم محاسبه می شود و جزو ثروت قرار می گیرد. اما اگر این پول را به موقع برنگرداند، بانک دو راهکار دارد؛ اول شکایت کرده و موضوع را به دادگاه ببرد درحالی که می داند تسهیلات گیرنده ورشکست شده و کمتر از میزانی که تسهیلات داده می تواند برگرداند- در این شرایط این ضرر در ترازنامه بانک قرار می گیرد. اما مدیر بانک نمی خواهد توسط اعضای هیات مدیره یا سهامداران مورد مواخذه قرار بگیرد، لذا به تسهیلات گیرنده، زمان بیشتری می دهد و سود یکسال را هم برحسب اصل سپرده محاسبه می کند. طبق این نوع حسابداری، در این شرایط اعضای هیات مدیره و سهامداران تصور می کنند در این یکسال استمهال وام، بانک سود برده است، درحالی که در واقعیت چنین اتفاقی نیفتاده است. گفته می شود یکی از بانک های خصوصی با همین شیوه کمتر از ١٠٠٠ میلیارد تومان تسهیلات اعطا کرده و در شرایطی که توان مالی تسهیلات گیرنده در شرایط ورشکستگی بوده، با احتساب سود در عملیات ترازنامه تا ٦ هزارمیلیارد تومان از این محل سود محاسبه کرده است! در واقع این سیستم حسابداری اجازه چنین کاری را می دهد. چون بانک نمی خواهد خود را درگیر فرآیند پیچیده ورشکست کردن تسهیلات گیرنده کند، لذا بر بدهی های او می افزایند. امروز سراغ آن تسهیلات گیرنده رفته و از او خواسته شده تا ٦ هزار میلیارد تومان برگرداند. کارخانه و اموال او را مصادره کرده اند جمع این اموال حداکثر ٣ هزار میلیارد تومان شده است. حالا مدیری که در این بانک است، مدیری است که انگار ٣ هزار میلیارد تومان ضرر به بانک وارد کرده است. اما مدیران قبلی همه سودآوربودند، چون این استمهال را سود به حساب آورده اند. پس شرایطی است که بانک ها در پی سودآوری، ترجیح داده اند که اگر کسی بدهی آنها را نداد، این بدهی را عقب بیندازند و آن را افزایش بدهند. به همین دلیل هم بانک ها ترجیح داده اند خود را بدهکارتر کنند و انگیزه ای برای دریافت پول های خود ندارند. اگر بانک ها ورشکسته هستند، چطور این میزان سود را به سهامداران می پردازند؟ دقیقا به همین دلیلی که ذکر شد؛ وقتی با این شرایط بانکی خود را سودآور اعلام می کند، از آن سود بالا هم به سهامداران خود می پردازد. یعنی این بانک ورشکسته همین میزان پولی هم که دارد، می پردازد و بعد معلوم نیست چه اتفاقی برایش خواهد افتاد. بنابراین این مشکل جدی حسابداری بانکی است که سبب شده تا سمت دارایی های تسهیلات بانک ها به این وضعیت کشیده شود. در بخش سپرده ها چه اتفاقی افتاده است؟ در سمت سپرده ها هم بحث های متفاوتی مطرح است که روایت مبتنی بر خلق بسیار قابل تامل است که در آن بانک ها با خلق سپرده در واقع خلق پول می کنند. در شرایط کنونی که اکثر حجم پول به صورت مجازی است، بانک مرکزی می تواند پول اعتباری خلق کند و به بانک ها تخصیص بدهد. در این حالت در رایانه مرکزی بانک هم مشخص است که چه میزان پول به کدام بانک پرداخت شده است. درواقع نزد بانک مرکزی این موضوع محفوظ است. حال به نظام خلق پول بانک ها توجه کنید. فرض کنید، شما به بانک A می روید و سپرده ای را به امانت می سپارید و در قبال آن یک کارت اعتباری دریافت می کنید که این پول، یک پول اعتباری است. اگر بعد از مدتی، بخواهید این پول را برداشت کنید، به دلیل اینکه مثلا این بانک وضعیت خوبی ندارد و وام هایی پرداخت کرده که بازنگشته؛ بانک پولی ندارد به شما بدهد، لذا به شما پیشنهاد می دهد که پول شما ماهیتا عددی روی کامپیوتر است را برداشت نکنید و در مقابل بانک به شما سود بیشتری می دهد. این موضوع سبب می شود که رقابت در سود پیش آید. خب، بانک این سود بیشتر را چطور می پردازد؟ صرفا که نمی پردازد، بلکه پول شما را به علاوه سود محاسبه می کند. اما پشت این پول لزوما پولی پرقدرت منتشر شده توسط بانک مرکزی وجود ندارد. در واقع با توجه به اعتباری بودن پول، بانک می تواند بیشتر با افزایش سپرده فرد خلق سپرده یا همان خلق پول کند زیرا سپرده شما قابلیت خرج کردن داشته و در واقع پول است. کسی هم به صورت فیزیکی از بانک نمی گیرد. یعنی همه پول از بانک هیچ وقتی بیرون کشیده نمی شود، بلکه به صورت کارت به کارت یا حواله جابه جا می شود. یعنی این پول در داخل شبکه بانکی است و بیرون از بانک اصلا معنا ندارد. یعنی عملا بانک ها با یک قابلیتی، می توانند سپرده شما را روی کامپیوترخودشان زیاد کنند، پس خلق پول می کنند و چون نگران این هستند که گروهی از سپرده گذاران آنها بخواهند این پول را بیرون بکشند، لذا مجبورند سود بالایی را پیشنهاد کنند که سپرده گذار پول را برداشت نکند. نتیجه این کار رقابت بین سود می شود. تنها مشکل زمانی است که بخواهید آن را خرج کنید و در واقع به حساب دیگری منتقل کنید زیرا بانک پشتوانه حقیقی در عوض پول خلق کرده ندارد. فرض کنید شما یکصد میلیون پول در بانک داشتید و با احتساب سود ها تبدیل به مثلا یکصد و سی میلیون شده، اگر بخواهید این پول را خرج کنید، این است که این پول را به حساب فرد دیگری واریز می کنید. اگر آن شخصی که با او معامله کرده اید، اتفاقا در همان بانک حساب داشته باشد، عملا اتفاقی نمی افتد. یعنی پول از حساب شما به حساب من منتقل شده و اتفاقی در ترازنامه بانک نمی افتد. اگر هم آن را به حساب فردی در بانک دیگری انتقال دهید، آن بانک دیگر از بانک اول پول های معتبر بانک مرکزی را مطالبه خواهد کرد و این منجر به کسری در بانک اول شود. اما چون روزانه حجم زیادی از مبادلات بین بانک ها به وقوع می پیوندد به احتمال زیاد حجم بالایی از این مبادلات با هم خنثی می شوند و خلق سپرده لزوما در شرایط عادی منجر به کسری نقدینگی در بانک نخواهد شد. به علاوه اینکه همان طور که عنوان شد چون سود سپرده ها بالا بوده و سرمایه گذاری های دیگر زیاد سودآور نیست اکثرا افراد به دنبال انتقال پول از حساب خود نیستند. به این ترتیب بانک ها روز به روز به مردم بدهکارتر می شوند؟ بله، همین طور است و باید در نظر داشت که این انباشت بدهی در واقع زیاد شدن سپرده ها روی رایانه بانک است که در صفحه نمایش دستگاه های خودپرداز به ما نشان داده می شود. علت افزایش حجم نقدینگی همین موضوع می تواند باشد؟ یکی از دلایل آن می تواند همین باشد. نقدینگی لزوما پولی نیست که بانک مرکزی خلق کرده است؛ بلکه حساب من و شماست که در حساب ها روز به روز بیشتر می شود. همه ما هم خوشحالیم که پول مان زیاد تر شده، درحالی که لزوما معادل خارجی چنین پولی توسط بانک مرکزی خلق نشده است. این نقدینگی چطور منجر به تورم نمی شود؟ چون کسی به این سپرده ها دست نمی زند. شما میلیارد ها تومان اسکناس هم چاپ کن و در اتاقی بگذار و درش را قفل کن، اتفاقی نمی افتد. یعنی صرفا حجم نقدینگی تورم ایجاد نمی کند. پس این تئوری که تورم با نقدینگی رابطه مستقیم دارد، چطور پاسخ داده می شود؟ زمانی رابطه مستقیم دارد که این پول در گردش باشد. اما الان سرعت گردش پول که چندان پایین نیست؟ نه چنین نیست که بالا باشد. به نظر نمی رسد مردم الان زیاد به سراغ سپرده های خود بروند چون نگه داشتن آن به همان صورت سودآورتر است. سرعت گردش پول با تقاضای خرید ایجاد می شود تا زمانی که این پول تبدیل به تقاضا در اقتصاد نشود، تورمی هم ایجاد نمی کند. به این تعبیر، بانک ها در این شرایط برای بزرگ کردن سپرده های مردم تلاش می کنند. مردم هم خوشحال هستند. چون مسکن و طلا و سایر بازارها سود ندارد؛ لذا در بانک می گذارند. در نتیجه نقدینگی افزایش می یابد. وقتی سرعت گردش پول باشد تورمی هم ایجاد نمی شود. با این احتساب مشکلی هم ایجاد نخواهد شد؟ زمانی مشکل ایجاد می شود که یا پول را به صورت فیزیکی بخواهیم از بانک خارج کنیم که این احتمالش تقریبا صفر است. اگرچه بانک در ظاهر متعهد است که هر وقت مراجعه کردیم به ما پول فیزیکی بدهد، اما این اتفاق نمی افتد. زمانی مشکل ایجاد می شود که بخواهیم با آن جنسی بخریم. یا زمانی که احساس کنیم این بانک اوضاع خرابی دارد یا با ریسک مواجه است. اگر این اتفاق بیفتد، تصمیم خواهیم گرفت سپرده ها را تبدیل به کالا کنیم و در واقع در بانک ها شروع به گردش می کند. در این شرایط مثلا سپرده یا پول را تبدیل به مسکن می کنیم. کسی که مسکن را فروخته، پول به حساب او در بانک واریز می شود. به همان دلیلی که من می خواستم پولم در بانک نماند، او هم می خواهد پولش را تبدیل به جنس دیگری بکند. در نتیجه این پول به شدت به گردش درمی آید و در این حالت است که باید انتظار تورم داشته باشیم. یعنی این نقدینگی وقتی تورم ایجاد می کند که شروع به گردش کند و مردم به توقف پول خود در سپرده خود خاتمه بدهند. در واقع بیرون کشیدن پول از بانک به همین معناست. هنگامی که مردم پول خود را از سپرده های بلندمدت بیرون کشیده و تبدیل به حساب جاری و قرض الحسنه کنند که قابل خرج کردن باشد در واقع پول خود را از بانک بیرون می کشند در حالی که واقعا پول اعتباری خارج از شبکه بانک معنایی ندارد. این زمان شروع افزایش تورم است. در این شرایط برای بانک ها چه اتفاقی خواهد افتاد؟ اگر بانکی به این شیوه، بیش از اندازه سپرده های مردم را متورم کرده باشد و ما به ازای آن پول خلق شده توسط بانک مرکزی نداشته باشد، اگر قرار باشد پول زیادی از این بانک به بانک های دیگر برود و کمتر به حساب آن وارد شود، آن زمان بانک احتمالا ورشکست خواهد شد. در این شرایط فکر می کنم، تعداد زیادی از بانک ها چنین وضعیتی پیدا کنند. درواقع اگر این روایت ها را اصل بگیریم و توضیح دهنده شرایط باشد، بحران زمانی شکل می گیرد که مردم تصمیم بگیرند پول های موجود در بانک را از حساب های سرمایه گذاری سودده به حساب های قرض الحسنه برده و خرج کنند. برخی ها می گویند، سهم تسهیلات تکلیفی تنها ٥ درصد از بحران بانکی است. درحالی که بانک ها اعلام می کنند دلیل این فشار مضاعف، تسهیلات تکلیفی است که از سال های قبل به دوش آنها گذاشته شده است. نظر شما چیست؟ به نظر من هم مساله بحران بانکی تسهیلات تکلیفی نیست. از سویی تسهیلات تکلیفی مربوط به بانک های دولتی است. یعنی دولت بانک ها را مجبور کرده که به گروهی تسهیلات پرداخت کنند که افراد ذی صلاحی نبوده و هم اکنون به همین دلیل نتوانسته اند آن را بازپرداخت کنند. این موضوع منجر به این شده که مطالبات غیرجاری افزایش یابد. الان سوال من این است که بانک های خصوصی چقدر مطالبات غیر جاری دارند؟ آمارها نشان می دهد که به شکل معناداری بانک های خصوصی مطالبات غیرجاری بیشتری دارند. خب، این بانک ها که تسهیلات تکلیفی نداشته اند، چرا این میزان مطالبات غیرجاری دارند؟ سوال من هم دقیقا همین است؛ چرا این اتفاق افتاده است؟ مساله همین داستانی است که اشاره کردم. یک مورد می تواند حسابداری تعهدی باشد که سبب شده تا مدیران بانک ها انگیزه ای برای پیچ و خم های نقدکردن مطالبات خود نداشته باشند. در نتیجه چون مدیر بانک نمی خواهد در دوران مدیریتش زیانی شناسایی شود، زیان را به تاخیر می اندازند و در عین حال به همان شیوه گفته شده، سود بیشتری را به نام خودش ثبت کند. لااقل به نظر می رسد بانک های دولتی از لحاظ مطالبات غیرجاری بهتر عمل کرده اند. البته منظور من این نیست که تسهیلات تکلیفی مهم نیست، اما اگر کسی می گوید، مشکل اصلی مطالبات غیرجاری تسهیلات تکلیفی است، باید این توضیح را بدهد که چرا بانک های خصوصی وضعیت بدتری دارند؟ الان سوال هم همین است که در این شرایط و این آشفتگی نظارت بانک مرکزی کجا بوده؟ این را باید از بانک مرکزی بپرسید که چرا نظارت آن موثر نبوده است. بازتاب بیرونی این شرایط است که این نظارت وجود نداشته یا اگر هم بوده خیلی کمرنگ بوده است. حالا سوال این است که آیا این ضعف نظارت ناشی از نبود ابزارهای نظارتی نیست؟ به نظرمن در نهایت در این مورد بانک مرکزی باید پاسخگو باشد. البته خلأهای قانونی هم وجود داشته است. یعنی قبلا هرکسی می توانست به راحتی موسسه اعتباری ایجاد کند. برای این گونه موسسات باید از بانک مرکزی مجوز گرفت. اما موسسات مختلفی خیلی ها فعالیت های بانکی انجام می داده اند که صرفا با عنوان شرکت و با گرفتن مجوز از دایره ثبت شرکت ها فعالیت می کرده اند. به اسم شرکت کار مالی کرده اند. خیلی از موسسات مالی همین شرایط را دارند. اینها غیرمجاز نیستند، اما بانک مرکزی هم به آنها اجازه فعالیت مالی نداده است و با مجوز اداره ثبت شرکت ها فعالیت کرده اند. تاسیس کردن این موسسات نیاز به یک مجوز دیگر از بانک مرکزی دارد. در واقع مجوز سختگیرانه تری می خواهد اما چون خلأ بوده، این اتفاق افتاده و با مجوز ثبت شرکت ها کار مالی کرده اند. کرکره را بالا زده و شعبه زده است. الان هم ٧ هزار موسسه با این شرایط داریم. البته خیلی از این صندوق ها کوچک هستند که اصلا بانک مرکزی باید آنها را رها کند و چه بسا اصلا نیازی هم به نظارت در آن سطح ندارند. اما خیلی ها هم بزرگ تر هستند که الان بانک مرکزی به آنها فشار می آورد که باید تحت نظارت قرار بگیرند، اما آنها می گویند ما مجوز ثبت شرکت داریم و در قانون ثبت شرکت هیچ کجا اشاره نشده که باید بانک مرکزی بر فعالیت ما نظارت کند. مگر بانک مرکزی می تواند به بقالی بگوید من باید بر فعالیت تو نظارت کنم؟ البته چند سال پیش قانونی تنظیم شد که همه این موسسات تحت نظارت بانک مرکزی قرار بگیرند. آنجا بود که کشمکش آغاز شد. چون بعضا مقاومت هایی صورت می گرفت و مشخص است که مقاومت می کنند. یعنی بحث من این است که بخشی از این آشفتگی ناشی از خلأ قانونی بوده است. یعنی بانک مرکزی می گوید من اصلا نمی توانستم نظارت کنم. البته این بخشی از داستان است و به صورت کلی بانک مرکزی باید در مورد آن پاسخگو باشد. از طرفی در وضعیت افشای اطلاعات حسابداری بانک ها هم برای تحلیل های پژوهشگران مشکلاتی وجود دارد. برخی بانک ها یک فایل پی دی اف را به عنوان اطلاعات حسابداری ارایه می کنند. مگر با این فایل می شود وضعیت تراز مالی بانک ها را بررسی کرد؟ امروز داشتن یک فایل اکسل حداقل کاری است که بانک ها در حسابداری خود باید به انجام برسانند. بانک ها باید فایل هایی با فرمت های نرم افزاری آماری داشته باشند که سریع خوانده شود. وقتی اطلاعات خوب را ارایه نمی کنند، معلوم است که شفافیت ایجاد نمی شود. وقتی اطلاعات آماری وجود ندارد، نمی توان تحلیل های تخصصی ارایه کرد. مساله دیگر در حوزه بانکی، موضوع نرخ سود بانکی است. رقابت بانک ها در این رابطه سبب شده تا بانک ها حتی مصوب شورای پول و اعتبار را زیرپا بگذارند و سودهایی به مراتب بیشتر از آنچه بانک مرکزی در مرداد ماه ابلاغ کرد، پرداخت کنند. ظاهرا هم ابایی از دور زدن قانون ندارند. زیان این دور زدن چقدر است؟ بانک ها زمانی ورشکست می شوند کهمردم بخواهند پول خود را از بانک بیرون بکشند یا به تعبیری به بانک دیگری انتقال بدهند. یک محرک این انتقال هم پیشنهاد سود بیشتر است. نرخ های سود بسته به میان مدت، کوتاه مدت یا بلندمدت متفاوت است. صدها نوع قرارداد با شرایط مختلف وجود دارد که می تواند رقابت ها بین بانک ها را برای پرداخت سود بالاتر تند تر کند. از سویی موضوع خلق پول هم اتفاق می افتد. مجموعه این عوامل باعث می شود بانک ها از روز اول بدهکار تر شوند و این بسیار خطرناک است. در مجموع روش های مختلف محاسبات وجود دارد که در نهایت بانک ها بتوانند سود مورد نظر خود را اعمال کنند و کنترل بانک مرکزی به صورت دستوری راه حل شدنی و مناسبی نیست. برخی ها پیشنهاد می کنند در صورت ورشکستگی احتمالی بانک ها بهترین راهکار ادغام است. نظر شما چیست؟ مفهوم ورشکستگی هم همیشه این نیست که سپرده گذار به بانک مراجعه کند و بانک بگوید، پول ندارم. بعد طلبکار شیشه بانک را بشکند و کار به درگیری بکشد. در خیلی از کشورها وقتی بانکی به وضعیت قرمز می رسد، بانک مرکزی تصمیم می گیرد آن بانک را ورشکسته اعلام کند، هرچند هنوز کار می کند و آن بانک را در بانک دیگر ادغام کند. در نظام های حل و فصل (گزیر) در موسسات مالی قرار نیست اجازه دهیم کار به نقطه بحرانی برسد. نتیجه این اعلام ورشکستگی برای مردم و برای سهامدار چگونه است؟ در چنین شرایطی معمولا بانک مرکزی از سهامدار سلب اختیار کرده و اموال بانک قدیمی را به بانک جدید منتقل می کند، سپرده ها و مطالبات دیگر پرداخت یا تعیین تکلیف می شوند و آنچه باقی می ماند، سهم سهامدار است. در واقع ضرر متوجه سهامدار بانک ورشکسته خواهد شد.

جمعه ، ۲۶خرداد۱۳۹۶

[مشاهده متن کامل خبر]

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: اقتصاد آنلاین]

[مشاهده در: www.eghtesadonline.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]