زنی دراتفاق عجیب و نادر زیرتیغ جراحی به هوش آمد! +عکس - خبر ایرانی

واضح آرشیو وب فارسی:خبر ایرانی: زن کانادایی که در اتفاق عجیب و نادر زیر تیغ جراحی به هوش آمده و مراحل پراضطراب بریدن و دوختن شکم اش توسط جراح را دیده و شنیده بود برای آگاهی مردم ، تجربه این حادثه را برای افکار عمومی بازگو کرددانا پنر کانادایی در انتظار جراحی شکم به آرامی خوابیده بود - تا این که درست قبل از این که جراح اولین برش را ایجاد کند به هوش آمد. دانا شرح می دهد که چگونه از درد وحشتناک زیر تیغ جراح بودن در حال هوشیاری جان به در برده است: سال ۲۰۰۸ من برای یک عمل لاپاراسکوپی تشخیصی در بیمارستانی در مانیتوبای کانادا، استان محل زندگی ام، وقت داشتم. ۴۴ ساله بودم و خون ریزی شدیدی در پریودهایم داشتم. من قبلا بی هوشی عمومی را تجربه کرده بودم و می دانستم که برای این عمل هم باید بی هوش بشوم. من با آن ها هیچ مشکلی نداشتم، ولی وقتی به بیمارستان رسیدم کاملا مضطرب بودم. در جریان لاپاراسکوپی، جراح برش هایی در شکم شما ایجاد می کند که از طریق آن وسایلی را با فشار وارد می کند تا بتوانند داخل را ببیند. شما به جای یک برش بزرگ، سه یا چهار برش کوچک خواهید داشت. ناگهان شنیدم که جراح می گوید: لطفا 'چاقوی جراحی' عمل به خوبی آغاز شد. مرا به تخت جراحی منتقل کردند و شروع به انجام کارهایی کردند که معمولا انجام می دهند. من را به همه مانیتورها وصل و آماده ام کردند. متخصص بی هوشی چیزی از طریق قطره داخل وریدی به من تزریق کرد و بعد ماسکی روی صورت من گذاشت و گفت: "یک نفس عمیق بکش". من همان کار را کردم، و همان طور که قرار بود به خواب رفتم. وقتی بیدار شدم هنوز می توانستم صداهای اتاق عمل را بشنوم. می توانستم صدای کوبیدن و به هم خوردنی که پرسنل ایجاد می کردند و صدای کار کردن ماشین آلات را بشنوم، مانیتورها و این جور چیزها. فکر کردم: "چه خوب، تمام شد، عمل انجام شد". من آن جا دراز کشیده بودم و کمی احساس گیجی می کردم، و در همان حال هوشیار بودم و از آن احساس کرختی بیدار شدن و احساس سستیِ کامل لذت می بردم. این حال وقتی چند ثانیه بعد صدای حرف زدن جراح را شنیدم عوض شد. آن ها این طرف و آن طرف می رفتند و کارهایشان را می کردند و بعد ناگهان من شنیدم که او گفت: "لطفا چاقوی جراحی". من ناگهان خشکم زد. فکر کردم: "من الان چه شنیدم"؟ هیچ کاری نمی توانستم بکنم. به من داروی بی حس کننده داده بودند که وقتی روی شکم کار می کنند متداول است چون این دارو ماهیچه های شکم را شل می کند که وقتی آن ها را برش می دهید مقاومت زیادی نکنند. متأسفانه داروی بی هوشی عمومی کار نکرده بود، اما بی حس کننده کار کرده بود. وحشت کردم. فکر کردم امکان ندارد چنین اتفاقی بیفتد. پس چند ثانیه صبر کردم، اما آن وقت حس کردم که او اولین برش را داد. برای توصیف آن درد هیچ کلمه ای ندارم. وحشتناک بود. نمی توانستم چشم هایم را باز کنم. اولین کاری که سعی کردم انجام بدهم این بود که بنشینم، اما نمی توانستم حرکت کنم. حس می کردم کسی روی من نشسته است و دارد لهم می کند. دانا پنر می خواستم چیزی بگویم، می خواستم حرکت کنم، اما نمی توانستم. چنان فلج شده بودم که حتی نمی توانستم برای گریه کردن اشک بریزم. در این مرحله، می توانستم ضربان قلبم را روی مانیتور بشنوم. ضربانم بالاتر و بالاتر می رفت. من در وحشت محض بودم. می توانستم صدایشان را بشنوم که در حال کار کردن روی من بودند، می توانستم صدای حرف زدنشان را بشنوم. احساس می کردم که جراح آن برش ها را ایجاد می کند و آن وسایل را به داخل شکم من فشار می دهد. حس می کردم در حین کاوش، اندام های داخلی بدنم را جا به جا می کند. شنیدم که مثلا می گفت: "به آپاندیسش نگاه کنید، واقعا خوب و صورتی است، روده بزرگش خوب به نظر می رسد، تخمدانش هم خوب است". موفق شدم پایم را سه بار جمع کنم تا نشان بدهم بیدار هستم. اما هر بار کسی دستش را روی آن گذاشت تا آن را بی حرکت کند، بدون این که شفاهی بگوید که من تکان خورده بودم. عمل حدود یک ساعت و نیم طول کشید. هوشیاری در طول جراحی آگاهی اتفاقی در طول بی هوشی عمومی در حدود یک در ۱۹۰۰۰ عمل اتفاق می افتد بیماران اغلب به دلیل استفاده از شل کننده عضلات نمی توانند به دیگران بفهمانند که بیدار هستند بیشتر اتفاقات بیدار شدن کمتر از ۵ ثانیه طول می کشد چهل درصد از مبتلایان دچار آسیب روانی متوسط تا شدید می شوند بیداری در حین یک عمل سزارین یا جراحی قلب محتمل است، یا اگر بیمار اضافه وزن شدید داشته باشد منبع: کالج سلطنتی متخصصان بی هوشی / انجمن متخصصان بی هوشی بریتانیا و ایرلند علاوه بر همه این ها، چون من فلج بودم، آن ها لوله ای وارد گلوی من کردند - من را به یک دستگاه تنفس وصل کردند - و دستگاه تنفس مصنوعی را برای ۷ نفس در دقیقه تنظیم کردند. با این که ضربان قلبم تا ۱۴۸ ضربه در دقیقه بود، سهم من فقط همین شد - آن ۷ نفس در دقیقه. داشتم خفه می شدم. حسی شبیه این که ریه هایم آتش گرفته بودند. در یک مرحله فکر کردم که آن ها عمل را تمام کرده اند و دارند شروع به انجام آخرین کارها می کنند. این جا بود که متوجه شدم می توانم زبانم را حرکت بدهم. متوجه شدم که اثر داروی بی حس کننده دارد از بین می رود. فکر کردم "من با لوله تنفس که هنوز در گلوی ام است بازی می کنم". پس شروع به تکان دادن اش با زبانم کردم تا توجه آن ها را جلب کنم. و این، کار کرد. من توجه متخصص بی هوشی را جلب کردم. اما فکر می کنم او باید فکر کرده باشد که من دارم از بی حسی بیشتر از آن چیزی که بودم بیرون می آیم چون لوله را گرفت و آن را از گلوی من بیرون کشید. "ناگهان متخصص بی هوشی گفت: 'ماسک روی صورتش بگذارید!' من آن جا دراز کشیده بودم و فکر می کردم: "حالا واقعا توی دردسر افتاده ام". من تا همان جا در ذهنم با خانواده ام خداحافظی کرده بودم چون فکر نمی کردم نجات پیدا کنم. حالا نمی توانستم نفس بکشم. صدای پرستار را می شنیدم که سرم داد می کشید. او یک طرف بود و می گفت: "نفس بکش دانا، نفس بکش". اما هیچ کاری نمی توانستم بکنم. همان طور که او مدام به من می گفت نفس بکشم، شگفت آورترین چیز اتفاق افتاد. من یک تجربه خروج از بدن داشتم و بدنم را ترک کردم. من مسیحی هستم و نمی توانم بگویم که به بهشت رفتم، اما روی زمین هم نبودم. می دانستم که جای دیگری هستم. آن جا ساکت بود. صدای اتاق عمل در پس زمینه بود، من هنوز می توانستم صدای شان را بشنوم. اما مثل این بود که آن ها خیلی خیلی دور هستند. ترس از بین رفته بود، درد از بین رفته بود. احساس گرما می کردم، احساس آرامش می کردم، احساس امنیت می کردم. و به طور غریزی می دانستم که تنها نیستم. حضوری با من بود. همیشه می گویم آن خدا بود که با من بود چون هیچ شکی در ذهن من نبود که او در کنار من است. و بعد صدایی را شنیدم که می گفت: "هر اتفاقی رخ بدهد، مشکلی برای تو پیش نمی آید". در این مرحله می دانستم چه زنده بمانم و چه بمیرم، همه چیز خوب خواهد بود. در تمام مدت این ماجرا در حال عبادت بودم تا ذهنم را مشغول کنم، برای خودم آواز می خواندم و به شوهر و فرزندانم فکر می کردم. اما وقتی این حضور با من بود، فکر کردم: لطفا بگذار من بمیرم چون نمی توانم بیشتر از این ادامه بدهم. اما به همان سرعتی که به آن جا رفتم، برگشتم. به چشم بر هم زدنی دوباره به بدنم در اتاق عمل برگشته بودم. هنوز می توانستم صدای کار کردن آن ها را روی خودم بشنوم و صدای پرستار را که فریاد می زد: "نفس بکش دانا". ناگهان متخصص بی هوشی گفت: ماسک روی صورتش بگذارید! آن ها ماسکی روی صورتم گذاشتند و از یک احیاءکننده دستی برای به زور وارد کردن هوا به ریه هایم استفاده کردند. به محض این که این کار را انجام دادند، احساس سوزشی که در ریه هایم داشتم از بین رفت. این تسکین بزرگی بود. دوباره شروع به نفس کشیدن کردم. در این مرحله، متخصص بی هوشی به من چیزی داد که بی حس کننده را خنثی کند. زیاد طول نکشید تا توانستم دوباره حرف بزنم. بعدا هنگامی که من از آن مصیبت نجات پیدا کردم، جراح به اتاق من آمد، با دو دست اش دست من را گرفت و گفت: "خانم پنر می دانم که مشکلاتی وجود داشت". به او گفتم: "من به هوش بودم، حس کردم که شکم من را برش دادی". در حالی که دست هایم را گرفته بود چشم هایش پر از اشک شد و گفت: "من خیلی متأسف ام". چیزهای مختلفی را که از او شنیده بودم به او گفتم - توضیحاتی که او درباره آپاندیس و اندام های داخلی من داده بود. او مدام می گفت: "بله من آن را گفتم، من آن را گفتم". گفتم: "شما متوجه شدید که من از شما نپرسیدم که تشخیص تان چیست"؟ و او لحظه ای به من نگاه کرد و گفت: "تو خودت می دانی، مگر نه"؟ و من گفتم: "بله من می دانم" و به او گفتم تشخیص او درباره مشکل من چه بوده است. از آن زمانی که من در حین عمل جراحی بیدار شدم ۹ سال می گذرد. من از بیمارستان شکایتی حقوقی کردم که حل و فصل شد. بلافاصله بعد از آن عمل من به یک تراپیست ارجاع داده شدم چون دچار آسیب های روانی شده بودم. در اولین نوبت ام حتی نمی دانستم چه روزی از هفته است. کاملا به هم ریخته بودم. این چیزها بی شک آثار و عوارض شدیدی بر آدم به جا می گذارد. اما حرف زدن درباره آن به من کمک کرده است. پس از مدتی دیگر می توانستم داستانم را تعریف کنم. من درباره آگاهی در بی هوشی تحقیقات زیادی انجام داده ام. با بخش هوش برشناسی دانشگاه مانیتوبا تماس گرفتم و با پزشکان رزیدنت آن جا چندین بار صحبت کردم. آن ها معمولا از داستان من وحشت می کنند. معمولا چندنفری هستند که وقتی با آن ها صحبت می کنم در چشمان شان اشک حلقه می زند. داستان من برای انداختن تقصیر به گردن کسی یا متهم کردن کسی نیست. می خواهم مردم بفهمند که این چیزها ممکن است اتفاق بیفتد و اتفاق هم می افتد. می خواهم مردم را آگاه تر کنم و کمک کنم که از این تجربه ناگوار نتیجه خوبی حاصل شود.

پنجشنبه ، ۲۵خرداد۱۳۹۶

[مشاهده متن کامل خبر]

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبر ایرانی]

[مشاهده در: www.newsirani.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 117]