تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1817261754
شهیدی که رفاقت با او هیچ کس را خسته نمی کرد - سایت خبری تحلیلی پارس نیوز
واضح آرشیو وب فارسی:پارس نیوز: به گزارش پارس نیوز ، شهید مدافع حرم محمدهادی ذوالفقاری در 13 بهمن 67 و درست مصادف با سالروز شهادت امام هادی (ع) به دنیا آمد، از این رو نام محمدهادی برای او انتخاب شد. محمدهادی ذوالفقاری جوانی دغدغه مند و جهادی بود، همواره متبسم، دائم الوضو و اخلاصش زبانزد دوستان شده بود. از کودکی نماز شب می خواند، بسیار بذله گو و اهل شوخی بود به طوری که رفاقت با او کسی را خسته نمی کرد، اما مراقب بود که در آن حال نیز گناه از او سر نزند. او علاقه زیادی به شهید ابراهیم هادی داشت و در خصلت ها خود را بسیار به آن شهید نزدیک کرده بود. پیش از شهادتش طلبه و البته جانباز فتنه 88 بود، اما او که عاشق و شیفته امام هادی (ع) بود در تاریخ 26 بهمن 1393 در شهر آن امام همام و در دفاع از حرمین عسگریین به مقام والای شهادت رسید. پیکر پاک این شهید وارسته، بنا به وصیتش در وادی السلام نجف به خاک سپرده شده است. * خاطراتی از شهید ذوالفقاری: ** می گفت «من زشتم! اگه شهید بشم هیچ کس برام کاری نمی کنه! تو یه پوستر برام بزن معروف بشم» و خندید... این را یکی از دوستان «هادی» عزیز شهید از او روایت کرده است، و این تصویر همان طرح سفارش اوست و چه شیرین است این لبخند.. ** شخصی در محل ما ساکن بود که هیکل درشتی داشت. چفیه می انداخت و شلوار پلنگی بسیجی می پوشید. اخلاق درستی هم نداشت، اهل همه جور خلافی بود. او به شدت با مردم بد برخورد می کرد. به مردم گیر می داد و این لباس او باعث می شد که خیلی ها فکر کنند که او بسیجی است! هادی یک بار او را دید و تذکر داد که لباست را عوض کن، اما او توجهی نکرد. دوباره او را دید و به آن شخص گفت: «شما با پوشیدن این لباس و این برخورد بدی که دارید، دید مردم را نسبت به بسیج و رهبر انقلاب بد می کنید. مردم رفتار شما را که می بینند نسبت به نظام بدبین می شوند.» بعد چفیه را از دوش او برداشت و به وی تذکر داد که دیگر با این لباس و این شلوار پلنگی نگردد. بار دیگر با شدت عمل با این شخص برخورد کرد. دیگر ندیدیم که این شخص با آن لباس و پوشش ظاهر شود و مردم را اذیت کند. البته باید یادآور شویم که آن ایام در بسیج، تحت تأثیر برخی افراد، در امر به معروف و نهی از منکر شدت عمل به خرج داده می شد. هادی هم با این افراد همراه بود، اما بعدها دیگر از او شدت عمل ندیدیم. امر به معروف او در حد تذکر لسانی خلاصه می شد. ** توی خیابان شهید عجب گل، پشت مسجد مغازه فلافل فروشی داشتم. سال 1383 بود که یک بچه مدرسه ای، مرتب به مغازه من می آمد و فلافل می خورد. این پسر نامش هادی و عاشق سس فرانسوی بود. نوجوان خنده رو، شاد و پرانرژی نشان می داد. من هم هر روز با او مثل دیگران سلام و علیک می کردم. یک روز به من گفت: آقا پیمان، من می تونم بیام پیش شما کار کنم و فلافل ساختن را یاد بگیرم. گفتم: مغازه متعلق به شماست، بیا. از فردا هر روز به مغازه می آمد. خیلی سریع کار را یاد گرفت و استاد کار شد. خیالم راحت بود و حتی دخل و پول های مغازه را در اختیار او می گذاشتم. در میان افراد زیادی که پیش من کار کردند هادی خیلی متفاوت بود؛ انسان کاری، با ادب، خوش برخورد و از طرفی خیلی شاد و خنده رو بود و کسی از همراهی با او خسته نمی شد. با اینکه در سنین بلوغ بود، اما ندیدم به دختر و ناموس مردم نگاه کند، باطن پاک او برای همه نمایان بود. مدتی بعد مدارس باز شد. من فکر کردم که هادی فقط در تابستان می خواهد کار کند، اما او کار را ادامه داد! فهمیدم که ترک تحصیل کرده. با او صحبت کردم که درس را هرطور شده ادامه دهد، اما او تجدید آورده بود و اصرار داشت ترک تحصیل کند. کار را در فلافل فروشی ادامه داد. هر وقت می خواستم به او حقوق بدهم نمی گرفت، می گفت من آمده ام پیش شما کار یاد بگیرم، اما به زور مبلغی را در جیب او می گذاشتم. مدتی بعد متوجه شدم که با سیدعلی مصطفوی رفیق شده، گفتم با خوب پسری رفیق شدی. هادی بعد از آن بیشتر مواقع در مسجد بود. بعد هم از پیش ما رفت و در بازار مشغول کار شد. اما مرتب با دوستانش به سراغ ما می آمد و خودش مشغول درست کردن فلافل می شد. بعدها توصیه های من کارساز شد و درسش را از طریق مدرسه بزرگسالان به صورت غیرحضوری ادامه داد. رفاقت ما با هادی ادامه داشت. خوب به یاد دارم که یک روز آمده بود اینجا، بعد از خوردن فلافل در آینه خیره شد می گفت: نمی دانم برای این جوش های صورتم چه کنم؟ گفتم: پسر خوب صورت مهم نیست، باطن و سیرت انسان ها مهم است که الحمدلله باطن تو بسیار عالی است. هر بار که پیش ما می آمد متوجه می شدم که تغییرات روحی و درونی او بیشتر از قبل شده. تا اینکه یک روز آمد و گفت وارد حوزه علمیه شده ام، بعد هم به نجف رفت، اما هر بار که می آمد حداقل یک فلافل را مهمان ما بود. آخرین بار هم از من حلالیت طلبید. با اینکه همیشه خداحافظی می کرد، اما آن روز طور دیگری خداحافظی کرد و رفت... بخشی از وصیت نامه شهید محمدهادی ذوالفقاری: «وصیتم به مردم ایران و در بعضی از قسمت ها برای مردم عراق این است که من الان حدود سه سال است که خارج از کشور زندگی می کنم، مشکلات خارج کشور بیشتر از داخل کشور است. قدر کشورمان را بدانند و پشت سر ولی فقیه باشند و با بصیرت باشند چون همین ولی فقیه است که باعث شده ایران از مشکلات بیرون بیاید و از خواهران می خواهم که حجابشان را مثل حجاب حضرت زهرا رعایت بکنند نه مثل حجاب های روز، چون این حجاب ها بوی حضرت زهرا(س) را نمی دهد. از برادرانم می خواهم که غیر حرف آقا حرف کس دیگری را گوش ندهند. جهان در حال تحول است دنیا دیگر طبیعی نیست الان دو جهاد در پیش داریم اول جهاد نفس که واجب تر است زیرا همه چیز لحظه آخر معلوم می شود که اهل جهنم هستیم یا بهشت، حتی در جهاد با دشمن ها احتمال می رود که طرف کشته شود ولی شهید به حساب نیاید چون برای هوا نفس رفته جبهه و اگر برای هوای نفس رفته باشید یعنی برای شیطان رفتید و در این حال چه فرقی است بین ما و دشمن؟ امام زمان را تنها نگذارید. دین خودتان را حفظ کنید چون اگر امام زمان بیاید احتمال دارد رو به روی امام باشیم و با امام مخالفت کنیم. امام زمان را تنها نگذارید من که عمرم رفت و وقت از دست دادم تا به خودم آمدم دیدم که خیلی گناه کردم و پل های پشت سرم را شکانده ام و راه برگشت ندارم. بچه های ایران و عراق من دیر فهمیدم و خیلی گناه و کارهای بیهوده انجام داده ام و یکی از دلایلی که آمدم نجف به خاطر همین بود که پیشرفت کنم نجف شهری است که مثل تصفیه کُن است که گناه ها را به سرعت از آدم می گیرد و جای گناهان ثواب می دهد، این مولای ما خیلی مهربان است. وصیت من به طلاب این است که اگر برای رضای خدا درس می خوانند و هدف دارند بخوانند و اگر اینطور نیست نخوانند. چون می شود کار شیطانی و شهریه امام را هم می گیرند؛ دیگر حرام در حرام می شود و مسئولیت دارد. اگر می توانند درس بخوانند البته همه اش درس نیست، عبودیت هم هست باید مقداری از وقت خود را صرف عبادت کنند، چون طلبه باتقوا کم داریم. دنیا رنگ گناه دارد دیگر نمی توانم زنده بمانم. ان شاالله امام حسین (ع) و حضرت زهرا (س) و امام رضا (ع) در قبر می آیند.» روحش شاد و یادش گرامی برای دریافت آخرین اخبار در کانال پارس نیوز عضو شوید
چهارشنبه ، ۱۰خرداد۱۳۹۶
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پارس نیوز]
[مشاهده در: www.parsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها