محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828309905
درددل های خانواده آتش نشانی که چندروز قبل از عروسی ، زیرآوار پلاسکو ماند - سایت خبری تحلیلی اندیشه ها
واضح آرشیو وب فارسی:اندیشه ها: سایت خبری تحلیلی اندیشه ها: خانواده رضا شفیعی، آتش نشان 27 ساله در تدارک برگزاری جشن عروسی او و همسر عقد کرده اش بودند که پسرشان به جای بردن عروس به خانه بخت، در ساختمان پلاسکو دلاورانه به کام شعله های آتش رفت وپس از آخرین مأموریت شجاعانه اش، به سوی ابدیت پرواز کرد.سایت خبری تحلیلی اندیشه ها : روزنامه ایران نوشت: این در حالی بود که هنوز رنگ آمیزی خانه عروس و داماد خشک نشده بود و خانواده رضا حتی تالار محل برگزاری عروسی آنها را هم رزرو کرده بودند. هر دو خانواده در هیجان و تلاطم تدارک برگزاری جشن به سر می بردند که ناگهان خبر هولناک رسید و عروس خانم و خانواده آتش نشان فداکار سیاه پوش شدند. رضا خوشحال بود که با گذشت دو سال از عقدشان بالاخره سر و سامان می گیرند و همراه همسر مهربانش راهی خانه بخت می شوند. همیشه شوخی می کرد و خوش اخلاقی اش زبانزد خاص و عام بود.به خاطر همین اخلاق خوبش بود که دل خانواده همسرش بالاخره نرم شد و با وجود شغل پرمخاطره اش، با وصلت دخترشان و رضا موافقت کردند.اما در چند لحظه و همزمان با آتش سوزی و ویران شدن ساختمان 17 طبقه پلاسکو، کاخ آرزوهای رضا، همسر آینده اش و رؤیاهای شیرین خانواده هایشان در کام شعله های آتش فرو ماند ودر این میان مادری که آرزو داشت فرزندش را در لباس دامادی ببیند از کوچه و خیابان صدای غریو مردم سوگوار را شنید که با اشک و ماتم فریاد می زدند: «آتش نشان فداکار، شهادت مبارک.» وقتی خبر حادثه تکان دهنده به گوش تازه عروس رسید نمی توانست باور کند که در اوج جوانی و قبل از پوشیدن رخت عروسی، بیوه شده است. بهت زده بود. تمام خاطرات دو سالی را که در عقد رضا بود به خاطر آورد. همه کارها انجام شده بود و فقط منتظر شب عروسی بودند تا همراه داماد قدم به خانه بخت بگذارند. ولی نمی توانست قبول کند که همه امیدش زیر آتش و آهن گداخته مدفون شده و همسر مهربانش این گونه تسلیم سرنوشت شده است. هادی با بیان خاطراتی از برادر شهیدش،گفت: «او عاشق فداکاری بود، به همین خاطر در نوجوانی همیشه هر روز صبح با بچه محل هایمان در شهرری به پارک می رفتند و ورزش می کردند و تمام هم و غم شان قبول شدن در آزمون ورودی سازمان آتش نشانی بود. به همین خاطر پس از بالا بردن قدرت بدنی شان در آزمون آتش نشانی شرکت کردند و سرانجام رضا به آرزویش رسید و با افتخار به ما خبر داد که به عنوان آتش نشان قبول شده است. او به عنوان آتش نشان سراز پا نمی شناخت. حدود 6 سال در این حرفه فعالیت کرده و به عنوان آتش نشان در ایستگاه 13 -روبه روی پارک بعثت-در صدها عملیات شرکت کرده بود.ضمن اینکه در تلاش بود ترم آخر رشته مدیریت را با موفقیت به پایان برساند و همچنان ادامه تحصیل دهد. رضا هر روز پس از برگشت به خانه از عملیات های مختلف حرف می زد و خوشحال بود که توانسته شماری را نجات دهد. ما 5 برادر و 2 خواهر هستیم که رضا فرزند چهارم خانواده بود. او 27 سال کنار ما زندگی کرد و حالا که قرار بود رؤیاهایش رنگ واقعیت بگیرد غافلگیرمان کرد و ناگهان ققنوس وار پر کشید و رفت.افسوس که ما حتی به جشن تولدش در روز 17 فروردین هم نرسیدیم.رضا با اینکه حقوق ناچیزی داشت ولی با دریافت وام و پس اندازش به فکر ساختن خانه رؤیاهایش بود. حدود دو سال پیش وقتی از طریق یکی از آشنایان با همسر آینده اش آشنا شد بشدت خوشحالی می کرد که سر و سامان می گیرد. با اینکه ابتدا خانواده عروسمان به خاطر شغل پرمخاطره برادرم نگران سرنوشت دخترشان بودند ولی سرانجام وقتی رضا را بیشتر شناختند با این ازدواج موافقت کردند.» سقوط در چاه برادر غمزده آتش نشان شهید که با مرور خاطرات گذشته اشک در چشم هایش حلقه زده بود بزرگ ترین شاخص اخلاقی شهید رضا را از خودگذشتگی و ایثار دانست و گفت: رضا همیشه مهربان بود و نمی خواست هیچ کس از او رنجیده خاطر شود. عاشق کارش بود. خوب به خاطر دارم در دوران کاری اش برای نخستین بار چند روزی به خانه نیامد و به خانواده مان پیغام داد که برای استراحت به سفر شمال رفته است و همه ما هم حرف هایش را باور کرده بودیم. اما او پس از حدود دو هفته وقتی به خانه آمد دیگر رضای همیشگی نبود به قدری لاغر و ضعیف شده بود که همه بشدت نگرانش شدیم، چراکه همیشه ورزش می کرد و باشگاه بدنسازی می رفت. وقتی علت را پرسیدیم متوجه شدیم او در یکی از عملیات های نجات در چاه افتاده و بشدت صدمه دیده است. در تمام مدتی هم که ما فکر می کردیم در سفر و استراحت است در بیمارستان بستری بود و دوستان و همکارانش از او پرستاری می کردند. رضا هم یک کلمه از این حادثه نگفته بود تا دل پدر و مادر پیرم شور نزند و نگران نشوند. ولی حالا نیست که ببیند چگونه آنها در فراقش شبانه روز اشک می ریزند و بی تابی می کنند. باور کنید روز و شب مان را نمی فهمیم و از وقتی این اتفاق وحشتناک افتاده زندگی مان زیر و رو شده است . حتی اورژانس محله مان دیگر آرامش ندارند تا مادرم آرام می گیرد خواهر پا به ماهم از هوش می رود و بی تابی می کند. در این 20روز همه ما کار و زندگی مان را رها کرده ایم و کنار خانواده هستیم تا خدای ناخواسته بلایی سرشان نیاید، وقتی نیمه های شب به اتاق پدرم می روم تا حالش را بپرسم می بینم که قاب عکس رضا را در آغوش گرفته و ناله می کند و اشک هایش بند نمی آید. مادرم هم که دیگر جای خود دارد. در این مدت آنقدر اشک ریخته که سوی چشم هایش کم شده است. لحظات سخت چشم انتظاری نمی دانید در تمام آن 10 روزی که از زنده بودن یا مردن رضا بی خبر بودیم در خانه ما چه آشوبی به پا بود. اخبار ضد و نقیض و بی خبری ویران مان کرد. چشم مان به صفحه تلویزیون بود تا ببینیم رضا از میان آتش و دود بیرون می آید یا نه. ما تا آخرین لحظه امید داشتیم که رضا زنده است و متأسفانه نمی توانستیم در محل حادثه باشیم، اما همان یک باری که من به محل آتش سوزی ساختمان پلاسکو رفتم از انتظار و اضطراب دلم آتش می گرفت. جست و جوها برای یافتن آتش نشان های گرفتار برایم عجیب بود نمی دانم. شاید می شد آنها را زنده بیرون کشید، حتماً افرادی که در تمام این مدت در آنجا بودند و به کار نظارت می کردند بیشتر در جریان جزئیات آوار برداری هستند ولی حالا که قسمت این گونه رقم خورد و ما عزیزان و جگرگوشه هایمان را از دست دادیم به همین خاطر کاری جز سکوت نداریم. در این حادثه ما خیلی دیر فهمیدیم که رضا هم بین این آتش نشان های گرفتار در ساختمان است. وقتی سراغش را از همکارانش می گرفتیم برای اینکه ما نگران نشویم حرفی نمی زدند. ولی سرانجام باخبر شدیم او هم جزو آتش نشان های گرفتار در ساختمان ویران شده بوده است. همان روزهای اول وقتی اعلام کردند روز پنجشنبه قرار است تشییع جنازه انجام شود خانه ما قیامت بود. هنوز باور نمی کردیم برادرم در بین آنها باشد و تا آخرین لحظات به زنده بودنش امید داشتیم. ولی وقتی اعلام شد دیگر جنازه ای پیدا نمی شود و احتمال زنده بودن کسی نیست تسلیم شدیم تا اینکه سرانجام پیکرهای آتش نشان های فداکار شناسایی شد که پیکر سوخته برادرم هم بین آنها بود. لحظات سخت و عذاب آوری بود.این حادثه همه ملت را متأثر کرد چه برسد به خانواده آتش نشان های فداکار که جگرگوشه شان را از دست دادند. دراین لحظات هر زمان می دیدم که عزیزی از دست رفته و اطرافیانش با سوز دل از آخرین خاطره هایش تعریف می کنند آنچنان سنگینی غم و ماتم شان را درک نمی کردم. ولی حالا که این اتفاق برای برادر خودم افتاده و خاطره های آخرین لحظاتش را از اطرافیان می شنوم و مرور می کنم بدنم می لرزد. انگار خودش می دانست قرار است برایش اتفاقی بیفتد. یکی از خواهرهایم می گوید: «حدود سه ماهی می شد که به دلیل مشغله زیاد نتوانسته بودم رضا را ببینم. دقیقاً چهارشنبه شب رضا به خانه مان زنگ زد و گفت خواهر دلتنگت هستم و می خواهم به دیدنت بیایم با اینکه دیروقت بود دست مادرم را گرفت و با او به خانه مان آمد و با بچه هایم بازی کرد. همان شب با اینکه می دانست فردا شیفت کاری اش است نمی خوابید، وقتی می پرسیدیم چرا نمی خوابی می گفت خوابم نمی برد.» این رفتارها از رضا عجیب بود چراکه در تمام مدت کاری اش هر زمان که شیفتش بود شب قبلش زودتر از همه می خوابید تا سرحال بیدار شود، ولی آن شب بی خواب شده بود و انگار می دانست آخرین شبی است که کنار خانواده اش نفس می کشد. هادی که هنوز نمی تواند باور کند این روزها واقعیت دارد، ادامه داد: وقتی این خاطرات را از اطرافیان می شنویم قلب مان به درد می آید. ما هیچ درخواستی نداریم غیر از اینکه خاطرات این ایثارگران فراموش نشود. آنها عاشق کارشان بودند و عاشقانه به آتش زدند که این حادثه برایشان رخ داده، گاهی یادی از آنها و خانواده های غمزده می تواند مرهمی بر دل زخم خورده آنها باشد.
شنبه ، ۳۰اردیبهشت۱۳۹۶
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اندیشه ها]
[مشاهده در: www.andishehha.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 47]
-
گوناگون
پربازدیدترینها