محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828995939
لقیِ پایه چهارم - پایگاه خبری تحلیلی نفت و انرژی سپر
واضح آرشیو وب فارسی:سکو نیوز: (لقیِ پایه چهارم)عنوان سرمقاله امروز روزنامه ابتکار به قلم(رضا دهکی)است که در آن می خوانید: خبرنگاری را به دلیل افشاگری زندانی می کنند، یکی دیگر را به شلاق محکوم می کنند، از نشست خبری بیرونشان می کنند، هنرمندی مزاحمشان می خواند و دیگری دوزاری! می گویند جناحی می نویسند - که البته بسیاری می نویسند- و همین باعث می شود چشم بر ایرادهای هم جناحی ها ببندند و کوچکترین ضعف رقیب را پیراهن عثمان کنند. خبری را مقام مسئولی می گوید، کمی بعد تکذیب می شود و مقصر خبرنگاران هستند. حتی به گفته یک مقام قضایی، مسئولیت انتشار سخنان دیگران در صورت کذب بودن هم به مصداق اتهام نشر اکاذیب با خبرنگار و رسانه است! بسیاری برای این که نمی توانند «خیلی چیزها» را بنویسند، سری به تاسف تکان می دهند و حتی به جای خبرنگار، «میرزا بنویس»شان می خوانند. بسیاری از همان هایی که برای رسیدن به پست و مقام و شهرت و محبوبیت، پا روی شانه های رسانه و خبرنگارانش گذاشته اند و بالا رفته اند، با عبور خرشان از پل، ندای «چه کشکی و چه پشمی؟» سر می دهند و از بالا به پایین نگاهشان می کنند، جواب تماس ها و سوال هایشان را نمی دهند و اعتنایشان نمی کنند. این وسط برخی هم نامشان را به جاسوسی، نفوذ، نشر اکاذیب و تشویش اذهان عمومی گره می زنند و همه را به یک چوب می رانند. صحنه حادثه را از آن ها پنهان می کنند، از کانال خاص خود به آن ها خبر می دهند و بعد همان را تکذیب می کنند و خبرنگار متهم به دروغگویی و دروغ نویسی - گاه با پسوند «جهت دار» - می شود. این حرف تکراری بارها گفته شده است: رسانه رکن چهارم دموکراسی است. هر چند دموکراسی در نهایت می تواند به انتخاب امثال دونالد ترامپ هم منجر شود و الزاما نتیجه اش خوب نیست، اما تا به این جای حیات انسان، بسیاری آن را بهترین شیوه تعیین مدیریت جامعه می دانند. دموکراسی و جمهوریت چنان با تصور انسان از آرمانشهرش گره خورده که فرقی نمی کند حاکمیت ایدئولوژیکی بر پایه اسلام باشد یا شیوه نوین دیکتاتوری بر پایه مدل «پوتین-مدودف»ی و «اردوغان»ی؛ در هر حال نام «جمهوری» وجود دارد تا نشانی بر توجه به این اتوپیا. اگر صندلی دموکراسی چهار پایه دارد و یک پایه اش رسانه است، قاعدتا با یک پایه لق - نمی توان گفت بدون یک پایه، چون حذف رسانه دیگر آسان نیست و اگر هم شدنی باشد، نتیجه «سه پایه»ای به اسم کره شمالی است! - به سختی می توان و یا حتی نمی توان بر آن نشست. تخطئه و تضعیف مهم ترین رکن این «رکن چهارم دموکراسی» یعنی خبرنگار، می تواند تبدیل به عاملی در تضعیف دموکراسی شود. آیا همه خبرنگارها خوب و حرفه ای هستند؟ جواب سریع و قاطع این سوال «خیر» است. خبرنگارهای سرسپرده به جناح های سیاسی و اشخاص کم نیستند. کارت هدیه بگیران هم زیادند. هیاهوسازان و هوچی گرها هم همین طور. حتی ماجرا ساده تر از این حرف هاست. خبرنگارهایی هستند که تنظیم درست خبر و تفاوت لید و تیتر را هم نمی دانند و حتی چیستی خبر و ارزش خبری را نمی شناسند. اما مگر همه پزشک ها خوبند؟ تشخیص اشتباه نمی دهند؟ زیرمیزی نگرفته اند؟ شغلشان را تجارت ندیده اند؟ معلم ها چطور؟ همه خوبند؟ همه باسواد و حرفه ای هستند، از درس نمی زنند، هوای کلاس خصوصی نمی کنند و نمره به پول نمی دهند؟ راننده های تاکسی چطور؟ فروشنده ها؟ کارمندان؟ در هر قشری خوب و بد وجود دارد. نکته این جاست که در درجه اول از آینه انتظار کدر بودن نمی رود. انتظار این است که صاف باشد و تصویر صاف بازتاب دهد. از سوی دیگر واقعیت این جاست که بر خلاف سایر اصناف، همبستگی صنفی خوبی در میان قشر روزنامه نگار دیده نمی شود. اگر پزشکان، پرستاران، معلمان و حتی به قول حمید فرخ نژاد «انجمن درسازان» در واکنش به هر مساله ای که در آن احساس بی احترامی به خود کنند، بیانیه های تند و شدیداللحن صادر می کنند و خواستار برخورد می شوند و البته در بسیاری مواقع به جواب هم می رسند، رسانه ها با وجود بازتاب بی شائبه این واکنش ها، درباره خود چنین کاری نمی کنند. بگذریم از این که صنف خبرنگاران و روزنامه نگاران همچنان انجمن صنفی بلاتکلیفی دارند. انجمن پیشین که برخلاف وعده های حسن روحانی بازگشایی نشده و انجمن صنفی تهران نیز که اخیرا تشکیل شده، زیر هجوم جمعی از همین اهالی رسانه است که بازی های سیاسی را به مصالح صنفی ترجیح می دهند. خبرنگاران، حتی نزد خبرنگاران هم بی دفاع هستند. رسانه و خبرنگار نزد دیگران تنها یک «وسیله» و «ابزار» است و در نگاه برخی خبرنگاران تنها یک شغل و محل درآمد! واقعیت این جاست که حرمت خبرنگار را نه دیگران نگاه می دارند و نه بسیاری از خود خبرنگاران. این چنین است که در کنار مسائلی مثل عدم شفافیت خطوط قرمز رسانه ای، عدم اجرای قوانین مربوط به شفافیت مثل دسترسی آزاد به اطلاعات، سخت گیری ها و آسان گیری های سلیقه ای و جناحی و مواردی از این دست، در حال تضعیف و ضایع سازی این رکن مهم دموکراسی هستیم. هر چند بسیاری فکر می کنند که شبکه های اجتماعی جور این ماجرا را خواهند کشید و سنگی زیر این پایه لق دموکراسی خواهند شد، اما به نظر می رسد این سنگ چندان هم قابل اعتماد نیست. گو این که ممکن است بلغزد و یا حتی پایه را از بیخ بشکند. راه حل اما راه حلی یک طرفه نیست. نیاز به سازوکاری دو جانبه است. لازم است که هم رسانه ها و خبرنگاران به فکر اصلاح تصاویر نامطلوبی که از ایشان ایجاد شده باشند و هم نگاه مسئولان و چهره های مختلف از این حجم اتهام، تحقیر و توهین زدوده شود. باید به یاد سپرد که لق زدن پایه رسانه، خطری برای همه جامعه است و اگر شکست، دودش به چشم همه جامعه می رود.
شنبه ، ۳۰اردیبهشت۱۳۹۶
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سکو نیوز]
[مشاهده در: www.neconews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]
-
گوناگون
پربازدیدترینها