تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833709608
این است همان گمراهی دور - سایت خبری تحلیلی بولتن
واضح آرشیو وب فارسی:بولتن نیوز: گروه دین و اندیشه: حجت الاسلام دکتر سوزنچی از اساتید دانشگاه، هر روز یک آیه قرآن را با ترجمه و چند حدیث تفسیری و چند نکته در تدبر آن آیه منتشر می کند. بولتن نیوز نیز در راستای ترویج چنین اقدامات ارزشی این سلسله مطالب را به صورت روزانه منتشر می کند. به گزارش خبرنگار بولتن نیوز، در مطلب روز 19 بهمن به آیه 12 سوره حج پرداخته شده و در آن آمده است: یَدْعُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا یَضُرُّهُ وَ ما لا یَنْفَعُهُ ذلِکَ هُوَ الضَّلالُ الْبَعیدُ سوره حج (22) آیه 12 ترجمه به جای خدا چیزی می خواند که نه زیانش دهد و نه سودش رساند؛ این است همان گمراهی دور [و دراز]. کل این آیه، می تواند حال برای فاعل «یعبد» در آیه قبل باشد (آن کس بر حاشیه ای خدا را می پرستد در حالی که ...) و می تواند جمله مستأنفه [= جمله جدید و بدون ارتباط نحوی با جمله قبل] باشد (إعراب القرآن و بیانه، ج 6، ص40) نکات ترجمه ای و نحوی «یَدْعُوا» فعل مضارع ضمیر مفرد مذکر غایب است از ماده «دعو». این ماده در اصل به معنای «متمایل شدن به جانب کسی با کلام» (معجم المقاییس اللغة، ج 2، ص279) ویا «خواستن چیزی با توجه و میل به آن» و معادل کلمات فارسی «دعوت کردن و خواندن» است (التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج 3، ص: 217). به تعبیر دیگر، دعا همان ندا دادن است با این تفاوت که «ندا دادن» عموما با صدای بلند است، اما دعا می تواند با صدای بلند یا آهسته (نجوی) باشد. مصدر «دَعْوَى» هم به معنای «ادعا کردن» به کار می رود (فَما کانَ دَعْواهُمْ إِذْ جاءَهُمْ بَأْسُنا؛ اعراف/5) و هم به معنای «دعا کردن» (وَ آخِرُ دَعْواهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ ؛ یونس/10)؛ همچنین دعا کردن بسیار در معنای درخواست کردن همراه با استغاثه به کار می رود. (مفردات ألفاظ القرآن، ص315-316) در این آیه، به قرینه آیه قبل (یعبد الله علی حرف» و نیز به قرینه تعبیر «من دون الله»، «یدعو» می تواند «خواندن» به معنای «پرستیدن و اظهار نیاز» باشد؛ و نیز می تواند به معنای «خواستن و دنبال چیزی رفتن»: معنایی که به ذهن اغلب افراد رسیده این است که «به جای خدا چیزی را بپرستد که ...» اما معنای دوم این است که «به جای خدا چیزی را طلب کند که ...» ترکیب نحوی جمله ابتدایی این آیه «یَدْعُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا یَضُرُّهُ ...» به نحوی است که دست کم سه معنای مختلف می تواند در بر داشته باشد که با توجه به قاعده «امکان استعمال یک لفظ در چند معنا» همگی می توانند درست باشند: «مِنْ دُونِ اللَّهِ» را حال و «ما لا یَضُرُّهُ» را مفعول بدانیم (اغلب مترجمان: به جای خدا می خواند چیزی را که نه به او ضرری می زند ...)؛ «مِنْ دُونِ اللَّهِ» را مفعول و «ما لا یَضُرُّهُ» را حال قلمداد کنیم (ترجمه سیدکاظم ارفع: غیر خدا را مى خواند، در صورتى که نه زیانى به او مى رساند...)؛ «ما لا یَضُرُّهُ» را مفعول بدانیم، اما «مِنْ دُونِ اللَّهِ» در معنای جار و مجروری خود (بدون اینکه حال باشد) قلمداد کنیم: (ترجمه حجة التفاسیر: این کس چیزى را از جز خدا مى خواند که ضرر به او نمى رساند...) «الضَّلالُ الْبَعیدُ» این تعبیر استعاره گرفته شده از کسی که در بیابان بقدری دور می شود که کاملا راه را گم می کند؛ و مسیر گم شدنش طولانی و دور از دسترس می گردد. (الکشاف، ج 3، ص147) حدیث 1) زراره می گوید: از امام باقر ع درباره سخن خداوند متعال سوال کردم که فرموده است: « و از مردم، کس هست که خدا را بر حرفی می پرستد». امام فرمود: آنان گروهی اند که خدا را واحد دانستند و عبادت هر معبود غیر خدایی را رها کردند، پس، از شرک خارج شدند ولی معرفت پیدا نکردند که حضرت محمد ص رسول خداست، پس آنها خدا را با شک در مورد حضرت محمدص و آنچه آورده بود پرستیدند؛ نزد رسول خدا ص آمدند و [با خود] گفتند: نگاه می کنیم، اگر اموالمان زیاد شد و در جان و فرزندانمان به عافیت رسیدیم، می فهمیم که او راستگوست و رسول خداست؛ و اگر غیر از این شد، [در کار او] تامل می کنیم. خداوند عز و جل فرمود: «پس اگر خوشی ای به او رسد بدان دلگرم شود» یعنی عافیتی در دنیا «و اگر فتنه ای به او رسد» یعنی بلایی در جان و مالش، «بر وجه [سابق] خویش دگرگون گردد» یعنی بر شکش به جانب شرک، «در دنیا و آخرت زیان کرده است؛ این است همان زیان آشکار. به جای خدا چیزی می خواند که نه زیانش دهد و نه سودش رساند» فرمود: یعنی به شرک برمی گردد و غیر خدا را می خواند و غیر او را می پرستد؛ پس، از آنها برخی معرفت پیدا می کند و ایمان در قلبش وارد می شود و ایمان می آورد و تصدیق می کند و از جایگاه شک به سمت ایمان می روند؛ و برخی بر شکش باقی می مانند، و برخی به جانب شرک برمی گردند. الکافی، ج 2، ص414؛ تفسیر القمی، ج 2، ص79 مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ عَنْ مُوسَى بْنِ بَکْرٍ عَنْ زُرَارَةَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَعْبُدُ اللَّهَ عَلى حَرْفٍ»قَالَ هُمْ قَوْمٌ وَحَّدُوا اللَّهَ وَ خَلَعُوا عِبَادَةَ مَنْ یُعْبَدُ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَخَرَجُوا مِنَ الشِّرْکِ وَ لَمْ یَعْرِفُوا أَنَّ مُحَمَّداً ص رَسُولُ اللَّهِ فَهُمْ یَعْبُدُونَ اللَّهَ عَلَى شَکٍّ فِی مُحَمَّدٍ ص وَ مَا جَاءَ بِهِ فَأَتَوْا رَسُولَ اللَّهِ ص وَ قَالُوا نَنْظُرُ فَإِنْ کَثُرَتْ أَمْوَالُنَا وَ عُوفِینَا فِی أَنْفُسِنَا وَ أَوْلَادِنَا عَلِمْنَا أَنَّهُ صَادِقٌ وَ أَنَّهُ رَسُولُ اللَّهِ وَ إِنْ کَانَ غَیْرَ ذَلِکَ نَظَرْنَا قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ «فَإِنْ أَصابَهُ خَیْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ» یَعْنِی عَافِیَةً فِی الدُّنْیَا «وَ إِنْ أَصابَتْهُ فِتْنَةٌ» یَعْنِی بَلَاءً فِی نَفْسِهِ وَ مَالِهِ «انْقَلَبَ عَلى وَجْهِهِ» انْقَلَبَ عَلَى شَکِّهِ إِلَى الشِّرْکِ «خَسِرَ الدُّنْیا وَ الْآخِرَةَ ذلِکَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبِینُ یَدْعُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا یَضُرُّهُ وَ ما لا یَنْفَعُهُ» قَالَ یَنْقَلِبُ مُشْرِکاً یَدْعُو غَیْرَ اللَّهِ وَ یَعْبُدُ غَیْرَهُ فَمِنْهُمْ مَنْ یَعْرِفُ وَ یَدْخُلُ الْإِیمَانُ قَلْبَهُ فَیُؤْمِنُ وَ یُصَدِّقُ وَ یَزُولُ عَنْ مَنْزِلَتِهِ مِنَ الشَّکِّ إِلَى الْإِیمَانِ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَثْبُتُ عَلَى شَکِّهِ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْقَلِبُ إِلَى الشِّرْکِ. 2) از پیامبر اکرم ص روایت شده است که جبرئیل نزد پیامبر آمد و گفت: یا رسول الله! همانا خداوند تبارک و تعالی مرا به هدیه ای به سوی تو فرستاده است که تاکنون به کسی داده نشده بود. گفتم: و آن چیست؟ گفت: صبر و از آن بهتر. گفتم: و آن چیست؟ گفت: رضا [راضی بودن به قضای الهی] و از آن بهتر. گفتم: و آن چیست؟ گفت: زهد و از آن بهتر. گفتم: و آن چیست؟ گفت: اخلاص و از آن بهتر. گفتم: و آن چیست؟ گفت: یقین و از آن بهتر. گفتم: و آن چیست، ای جبرئیل! گفت: همانا نردبان آن توکل بر خداوند عز و جل است. گفتم: [حقیقتِ] توکل بر خداوند عز و جل چیست؟ گفت: دانستن اینکه مخلوق نه زیان دهد و نه سودی رساند و نه ببخشد و نه منع کند، و ناامید شدن از خَلایق؛ که اگر بنده چنین باشد، کاری جز برای خدا نمی کند و بیم و امیدی جز خدا ندارد و در احدی جز خدا طمع نمی بندد؛ که توکل این است. معانی الأخبار، ص261 حَدَّثَنَا أَبِی رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِیهِ فِی حَدِیثٍ مَرْفُوعٍ إِلَى النَّبِیِّ ص قَالَ: جَاءَ جَبْرَئِیلُ ع إِلَى النَّبِیِّ ص فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى أَرْسَلَنِی إِلَیْکَ بِهَدِیَّةٍ لَمْ یُعْطِهَا أَحَداً قَبْلَکَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص قُلْتُ وَ مَا هِیَ قَالَ الصَّبْرُ وَ أَحْسَنُ مِنْهُ قُلْتُ وَ مَا هُوَ قَالَ الرِّضَا وَ أَحْسَنُ مِنْهُ قُلْتُ وَ مَا هُوَ قَالَ الزُّهْدُ وَ أَحْسَنُ مِنْهُ قُلْتُ وَ مَا هُوَ قَالَ الْإِخْلَاصُ وَ أَحْسَنُ مِنْهُ قُلْتُ وَ مَا هُوَ قَالَ الْیَقِینُ وَ أَحْسَنُ مِنْهُ قُلْتُ وَ مَا هُوَ یَا جَبْرَئِیلُ قَالَ إِنَّ مَدْرَجَةَ ذَلِکَ التَّوَکُّلُ عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَقُلْتُ وَ مَا التَّوَکُّلُ عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَالَ الْعِلْمُ بِأَنَّ الْمَخْلُوقَ لَا یَضُرُّ وَ لَا یَنْفَعُ وَ لَا یُعْطِی وَ لَا یَمْنَعُ وَ اسْتِعْمَالُ الْیَأْسِ مِنَ الْخَلْقِ فَإِذَا کَانَ الْعَبْدُ کَذَلِکَ لَمْ یَعْمَلْ لِأَحَدٍ سِوَى اللَّهِ وَ لَمْ یَرْجُ وَ لَمْ یَخَفْ سِوَى اللَّهِ وَ لَمْ یَطْمَعْ فِی أَحَدٍ سِوَى اللَّهِ فَهَذَا هُوَ التَّوَکُّل . 3) در فرازی از حدیثی که امام رضا ع از امام سجاد ع درباره نحوه شناخت مردم، و فریب ظاهر را نخوردن، روایت کرده، امام سجاد ع می فرمایند: همانا در میان مردم کس هست که «دنیا و آخرتش را زیان کرده» دنیا را برای دنیا ترک می کند، و به نظرش لذت ریاست باطل برتر از لذت اموال و نعمت های مباح و حلال است؛ پس همه آنها را به خاطر رسیدن به ریاست ترک می کند تا جایی که «هنگامی که به او گفته شود تقوای الهی پیشه کن! عزت طلبی [= ریاست طلبی] او را به گناه می کشاند؛ حسابش با جهنم است و بسیار بد جایگاهی است.» الإحتجاج على أهل اللجاج (للطبرسی)، ج 2، ص321 وَ بِالْإِسْنَادِ الْمُقَدَّمِ ذِکْرُهُ عَنِ الرِّضَا ع أَنَّهُ قَالَ قَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْن : فَإِنَّ فِی النَّاسِ مَنْ «خَسِرَ الدُّنْیا وَ الْآخِرَةَ» یَتْرُکُ الدُّنْیَا لِلدُّنْیَا وَ یَرَى أَنَّ لَذَّةَ الرِّئَاسَةِ الْبَاطِلَةِ أَفْضَلُ مِنْ لَذَّةِ الْأَمْوَالِ وَ النِّعَمِ الْمُبَاحَةِ الْمُحَلَّلَةِ فَیَتْرُکُ ذَلِکَ أَجْمَعَ طَلَباً لِلرِّئَاسَةِ حَتَّى «إِذا قِیلَ لَهُ اتَّقِ اللَّهَ أَخَذَتْهُ الْعِزَّةُ بِالْإِثْمِ فَحَسْبُهُ جَهَنَّمُ وَ لَبِئْسَ الْمِهاد». تدبر 1⃣ کسی که باورش به خدا و بندگی اش نسبت به او قدری بر لب مرز است که با یک فتنه و آزمون زیر و رو می شود، در حقیقت، خدا را کنار گذاشته و دنبال چیزی راه افتاده که برایش نه سودی می دهد نه زیانی؛ او بقدری در بیراهه رفته، که دیگر به این زودی راه پیدا نمی کند. ثمره انسان شناسی انسان موجودی نیازمند آفریده شده و وجودش به گونه ای است که خواه ناخواه به چیزی دل می بندد و از او خواسته های خود را می خواهد. کسی که به خاطر یک امتحان دشوار خدا را رها می کند، این گونه نیست که دیگر به کسی دل نبندد و برای رفع نیازش سراغ کس دیگر نرود؛ اما چون همه چیز به دست خداست و بی مشیت الهی چیزی در عالم رخ نمی دهد، سراغ هرکه غیر خدا برود، او هیچ نیازی از وی را نمی تواند برآورده کند و فقط ضرر کرده است. به قول حافظ شیرازی: سود و زیان و مایه چو خواهد شدن ز دست از بهر این معامله غمگین مباش و شاد بادت به دست باشد اگر دل نهی به هیچ در معرضی که تخت سلیمان رود به باد 2⃣ چرا خواستن از غیر خدا، گمراهی دور و دراز است؟ شاید چون انسان به خاطر ظاهربینی، متوجه نمی شود که این امور دنیوی ای که بدانها دل بسته و گمان می کند که اینها کار او را انجام می دهند، واقعا هیچ کاره اند؛ و زمانی به بی خاصیتی آنها پی می برد که کار از کار گذشته و راه برگشتی نیست. 3⃣ سراغ چیزی رفتن که توان سود و ضرررسانی ندارد، در واقع، هزینه کردن سرمایه عمر است بدون به دست آوردن سودی؛ لذا با اینکه او توان سود و ضرررسانی ندارد، اما این کار سراسر ضرر کردن است. شاید بدین جهت است که از آن به «گمراهی دور و دراز» تعبیر کرد. به قول عطار نیشابوری: عمر در سود و زیان بردی به آخر بی خبر می ندارد سود با تو پس زیان می بایدت و به قول حافظ شیرازی: بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین کاین اشارت ز جهان گذران ما را بس نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان گر شما را نه بس، این سود و زیان ما را بس 4⃣ در آیه قبل فرمود «خدا را بر حرفی عبادت می کند» و در این آیه فرمود «به جای خدا کسی را می خواند»؛ یعنی عبادت بر حرفی باطن و حقیقتش رفتن به سوی غیر خدا است. شاید به همین جهت است که در احادیث، این آیات را وصف منافقان دانست، که در ظاهر خدا را می پرستند، اما در باطن به غیر خدا رو کرده اند. 5⃣ «یَدْعُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا یَضُرُّهُ وَ ما لا یَنْفَعُهُ ذلِکَ هُوَ الضَّلالُ الْبَعیدُ» دین شناسی: مساله توسل با توجه به اینکه همه چیز به دست خداست و سراغ کسی غیر خدا نباید رفت، چرا شیعیان به اهل بیت متوسل می شوند؟ «غیر خدا»یی که رفتن به سراغش بی حاصل است، «غیرخدا»یی است که به جای خدا و در عرض خدا به سراغش می روند. اما به دستور خدا سراغ کسی رفتن، مصداقِ رفتن به سوی خداست، نه رفتن به سوی غیر خدا. شاهدش اینکه در قرآن کریم از سویی به شدت هرگونه «ولایت» غیر خدا را قبول کردن، خلاف ایمان می شمرد (مثلا اعراف/3؛ شوری/9؛ ...) و از سوی دیگر، مومنان را به قبول ولایت خدا و رسول و امیرالمومنین ع فرامی خواند (مائده/55) قیمت آنلاین ارز و سکه تورهای نوروزی ماهان سیر
شنبه ، ۳۰اردیبهشت۱۳۹۶
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بولتن نیوز]
[مشاهده در: www.bultannews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]
-
گوناگون
پربازدیدترینها