محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828980820
وقتی کارگردانان بازیگران را آزار می دهند - پایگاه خبری تحلیلی گذار
واضح آرشیو وب فارسی:گذار: برترین ها: اخیرا بحث بر سر چگونگی اجرای صحنه ای از فیلم “آخرین تانگو در پاریس” جنجال آفرین شده است. این سکانسی است که در آن شخصیتی که نقشش را مارلون براندو بازی می کند به دختر جوانی که تازه با او در پاریس آشنا شده (با بازی ماریا اشنایدر) تجاوز می کند. در ویدئویی از سال ۲۰۱۳ […]برترین ها: اخیرا بحث بر سر چگونگی اجرای صحنه ای از فیلم “آخرین تانگو در پاریس” جنجال آفرین شده است. این سکانسی است که در آن شخصیتی که نقشش را مارلون براندو بازی می کند به دختر جوانی که تازه با او در پاریس آشنا شده (با بازی ماریا اشنایدر) تجاوز می کند. در ویدئویی از سال ۲۰۱۳ که در روزهای اخیر دوباره مطرح و خبرساز شده، برناردو برتولوچی، کارگردان فیلم، اعتراف می کند که قبلاً جزییات این صحنه و این که چه چیز واقعاً قرار است اتفاق بیافتد را به بازیگر فیلم (که در آن موقع نوزده سال داشت، در حالی که براندو از او سی سال بزرگ تر بود) اطلاع نداده بود تا به آن شوک، شرم و انزجاری دست یابد که از این صحنه و بازی اشنایدر نیاز داشته است. با این که خبر تازه نیست و خود اشنایدر در سال های پس از تولید فیلم در سال ۱۹۷۲ به آن اشاره کرده بود، اما این بار واکنش ها به آن تندتر از همیشه بوده است. واکنش ها، به خصوص از سوی زنان، به این مصاحبه با برتولوچی به شکل قابل انتظاری خشمگینانه است و این سوال اساسی را پیش می آورد که تا کجا می شود به اسم هنر پیش رفت و بدیهیات اخلاقی و انسانی را نادیده گرفت؟ نمونه های زیر شاید بتوانند نشان دهند که فیلم های مشهوری که از این خط قرمزها فراتر رفته و در آن کارگردان ها، بازیگران را در موقعیت هایی غیرقابل قبول قرار داده اند اندک نیستند. سؤال این است که آیا می شود به بهانه لذت بیننده یا خلق اثری واقعی و تأثیرگذار چنین روش هایی را به کار گرفت؟ تکرار به عنوان شکنجه گاهی وقت ها تکرار دوباره و چندباره یک صحنه توسط یک کارگردان کمال گرا می تواند به طور مشخص شکل شکنجه پیدا کند. استنلی کوبریک برای وسواسش به برداشت های متعدد مشهور بود و بدتر از همه گاهی وقت ها این برداشت های متعدد را در ثبت سکانس هایی به کار می برد که حتی یک برداشت از آن ها هم آسان نبود. به عنوان مثال در صحنه دلخراش ورود به زور به خانه و تجاوز به یک زن در “پرتغال کوکی”، کوبریک آنقدر این برداشت را تکرار کرد که بازیگر زن فیلم نه تنها صحنه فیلمبرداری، بلکه کل فیلم را برای همیشه ترک کرد. وقتی بازیگر تازه ای استخدام شد، او هم همین مشکل را با تعدد برداشت ها داشت و بعدها از روش کار کوبریک انتقاد کرد. به گفتۀ جک نیکلسون در مستندی دربارۀ کوبریک، شلی دووال، همبازی زن او در “تلألو” یک صحنه را به دستور کوبریک ۱۲۷ بار تکرار کرد و فشار عصبی روی او چنان زیاد بود که موهایش در طول ساخت فیلم شروع به ریختن کرد. ترساندن بازیگران آیا در صحنه ای که قرار است شخصیت ها ترسیده باشند می شود بازیگرها را واقعاً ترساند؟ در سکانس مشهوری از فیلم “بیگانه”، ساختۀ ریدلی اسکات، که همه سرنشینان سفینه فضایی که تقریباً تمام تیم بازیگران را تشکیل می دهد، دور جان هرت بیمار که روی تخت خوابیده جمع شده اند و ناگهان هیولا از قفسه سینه او بیرون می زند. این شوک ناگهانی، که با مقادیر متنابهی خون مصنوعی و مواد لزج جهنده دیگر همراه بود، قبلاً به بازیگران فیلم گفته نشده بود و همه را میخکوب کرد. مجسمه ای که هنس رودی گیگر برای فیلم بیگانه ساخت وقتی خون مصنوعی روی صورت یکی از بازیگران به نام ورونیکا کارت رایت ریخت، او همانجا بیهوش شد. روش مشابهی باعث شوک جیسن میلر، بازیگر نقش کشیش جوان در “جن گیر” شد، وقتی به او گفته نشده بود که دختر بچه جن زده در فیلم قرار است مایعی سبز را که با پمپ مکانیکی خارج می شد مستقیماً روی صورت او بالا بیاورد. ”مرد بد’ خانه دوست کجاست ترساندن بازیگر می تواند پشت دوربین هم اتفاق بیافتد، مثل صحنه کلاس درس در “خانه دوست کجاست” که در آن، به گفته کیومرث پوراحمد که در زمان ساخت فیلم دستیار عباس کیارستمی بود، برای درآوردن اشک پسربچه ای که در کلاس به خاطر ننوشتن مشق هایش مواخذه شده و گریه می کند او را ترسانده اند. پوراحمد در کتاب وقایع نگاری این فیلم نوشته است برای آنکه گریه بازیگر کودک را در آورد “مرد بد” می شود و برای او “خط و نشان” می کشد و با “داد و هوار” او را شماتت و تهدید می کند و عکسی که عکاس فیلم از کودک گرفته را پاره می کند، پسربچه مضطرب می شود و نهایتا به گریه می افتد و دوربین این لحظه را ثبت می کند. او می نویسد پس از فیلمبرداری به او شیرینی و اسباب بازی می دهد و عکاس چند عکس او می گیرد. پوراحمد می نویسد لابد این پسربچه بعدا عکسهایش را در مجله ها می بیند و “به ماجرایی که به گریه کردنش منجر شد، می خندد”. سیلی بدون توافق هر شکل از تماس فیزیکی مرد و زن در سینمای ایران ممنوع است، اما یک استثناء بزرگ برای نقض این قانون وجود دارد و آن صحنه های معمولاً نادری است که در آن بازیگر مرد به بازیگر زن یا برعکس سیلی می زند. اما این قرارداد سینمایی به خودی خود مسئله دار، وقتی مسئله دارتر می شود که مثل فیلم “هامون”، ساختۀ داریوش مهرجویی، بازیگر زن (بیتا فرهی) خبر ندارد بازیگر مرد (خسرو شکیبایی) قرار است واقعا به او سیلی بزند. پنهان کردن واقعیت از بازیگر به بهانه “طبیعی ” تر کردن صحنه توجیه شده است. مهرجویی در گفت وگویی درباره این صحنه گفته است: “بهترین کار این بود که به بیتا فرهی نگوییم که خسرو می خواهد بزندش چون ناخودآگاه گارد می گرفت و این روی بازی اش اثر می گذاشت. این را به خسرو گفتم و توضیح دادم که یک سیلی بیشتر نیست دیگر، حالا بعدا خودمان یک جوری توجیه اش می کنیم. این پلان را در یک برداشت گرفتیم و بعدش دیدم خسرو رفته یک گوشه و دارد زار زار گریه می کند، از بس که وجدانش ناراحت شده بود و بیتا هم همین قدر شوکه بود.” او در کتاب “مهرجویی: کارنامه چهل ساله” گفته است: “پلان خیلی خوب از آب در آمد. البته من ته دلم بابت این حقه بازی شرمگین بودم ولی چاره ای نبود. جبر هنر خِرَم را گرفته بود! اگر بیتا خبر داشت قرار است سیلی بخورد محال بود بتواند این حیرت و جا خوردن را در بازی اش به این خوبی اجرا کند.” تدوین گول زننده و بدون اجازه فیلم، هنر تدوین است و کار سینما این است که با کنار هم گذاشتن تکه های بی ارتباط که در فضاها و زمان های مختلف گرفته شده ، توهمی از وحدت فضا و مکان به وجود بیاورد. اما همین هنر تدوین می تواند جهت تحریف به کار برود و حتی حقوق فردی بازیگران را پایمال کند. یکی از مشهورترین نمونه های استفاده غیراخلاقی از تدوین، آثار فیلمساز اسپانیایی خسوس فرانکو است. فرانکو معمولاً بدون گفتن به بازیگرانش، سکانس های معمولی از آن ها را به سکانس های برهنگی تدوین می کرد، چنان که گویی خود بازیگر در آن سکانس برهنگی حضور داشته و یا این که حتی سوژۀ برهنگی بوده است. کریستوفر لی، ستارۀ محبوب سینمای وحشت بریتانیا که در چند فیلم فرانکو بازی کرده به خاطر می آورد که بعد ازرفتن به سینما و تماشای یکی از این فیلم ها باید با شرم از سالن سینما بیرون می زده چون دستگیرش شده فرانکو بدون اطلاع دادن به او سکانس را طوری تدوین کرده که انگار لی آگاهانه در محاصرۀ عده ای زن برهنه است. شرلی ایتن، بازیگر زن انگلیسی به خاطر می آورد که در قرارداد فیلم “دختری از ریو” هیچ اشاره ای به وجود سکانس روابط جنسی در فیلم نشده بود. اما دوباره، فرانکو صحنه های شرلی ایتن را با افزودن یک بدل با همان قامت و با تدوین و زوایای دوربین به شکلی درآورده بود که انگار خود ایتن در آن صحنه بازی می کند. به گفته ایتن، شوک دیدن این صحنه ها برای بازیگری متأهل و صاحب فرزند مثل او غیرقابل وصف است. رئالیسم به بهای جان دیگران امروز با سخت گیری انجمن های صنفی و فراگیر شدن استاندارهای ایمنی در حین فیلمسازی کمتر با حوادث مرگبار در ساخت فیلم مواجه می شویم، اما در سال های اولیه سینما رسیدن به درجه دلخواهی از واقع گرایی گاهی به بهای جان دیگران تمام می شد. مایکل کورتیز، کارگردان هالیوودی بر خلاف طبع رومانتیک بعضی از فیلم هایش مثل “کازابلانکا”، آدمی دیکتاتورمآب بود و به حداکثر واقع نمایی در فیلم هایش اصرار داشت. این اصرار در ساخت فیلم “کشتی نوح” باعث شد تا سه سیاهی لشکر غرق شوند، یک نفر پایش را از دست بدهد و تعداد زیادی جراحت های جدی بردارند. گاهی وقت ها ضعف های نظارتی و امنیتی باعث چنین مرگ های ناخواسته ای می شود که مشهورترین نمونه اش کشته شده براندون لی، پسر بروس لی، توسط گلوله ای واقعی (که قرار بود تیر مشقی باشد) در فیلم “کلاغ” بود. آزار دنباله دار سوء استفاده از بازیگران، خارج از زمان فیلمبرداری چیز تازه ای نیست. کارگردانانی بوده اند که قدرت مطلق خود را خارج از چارچوب ساخت فیلم اعمال کرده اند، به خصوص کارگردانان مرد در ارتباط با بازیگران زن فیلم. یکی از بدنام ترین نمونه ها رابطه بین آلفرد هیچکاک با تیپی هدرن، بازیگر زن فیلم های “پرندگان” و “مارنی”، بود که سال ها موضوع شایعات، جنجال و حتی یک فیلم تلویزیونی قرار گرفت. هدرن در کتاب زندگینامه اش که ماه گذشته منتشر شد، ادعا می کند که هیچکاک کاملاً بر زندگی او تسلط پیدا کرده و به او پیشنهادهای جنسی داده بود. با گفتۀ هدرن، هیچکاک حتی سکانس حمله پرندگان به او در اتاقک زیرشیروانی را با پرندگان واقعی فیلم برداری کرده است. به علاوه “استاد دلهره” آدم هایی را استخدام کرده بود تا هر حرکت هدرن در زندگی خصوصی را تحت نظر گرفته و به او گزارش بدهند. این ادعاها به شدت توسط کسانی که هیچکاک را از نزدیک می شناخته و یا با او کار کرده اند رد شده، اما شاید زنگ خطری باشد برای درک این حقیقت تلخ که بعضی فیلمسازان فکر می کنند که اجازۀ کارگردانی زندگی خصوصی، بدن و هویت بازیگرانشان را هم دارند. منبع:برترینها
شنبه ، ۳۰اردیبهشت۱۳۹۶
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: گذار]
[مشاهده در: www.gozarnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
گوناگون
پربازدیدترینها