محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828299639
خرید نجومی هواپیما فرجام ادعاها و انتقادها - تیتر شهر
واضح آرشیو وب فارسی:تیتر شهر: دولت یازدهم با انگیزه سیاسی، بدون در نظر گرفتن اولویت های کشور که به صراحت گفته می شود برای آنها «پول نیست»، بدون محاسبه سود و زیان اقتصادی و با استدلال ها و توجیه های بی ربط و فاقد منطق، 40 میلیارد دلار از پول ملت را صرف امری کرد که اولا توسط شرکت های خصوصی در حال انجام بود و ثانیا به دلیل همین هزینه، از انجام بسیاری از وظایف اساسی خود که نیازهای حیاتی کشور هستند بازماند.به گزارش تیترشهر : سیدیاسر جبرائیلی طی یادداشتی نوشت: این ایام که یک فروند «ایرباس نو A321» متعلق به شرکت ایران ایر، شهر به شهر در کشور می چرخد و مدیران فرودگاه ها مشغول برگزاری مراسم استقبال و گرفتن عکس های دسته جمعی هستند، حامیان این «پروژه خرید» نیز بابت گذر موفق از مخالفت های منتقدان و رسیدن به مقصود، مسرورند. در این موعد، بی مناسبت نیست یک بار دیگر ادعاها و انتقادها درباره این خرید چندده میلیارد دلاری را مرور کنیم و هر دو طرف ماجرا بر آن تامل کنند، بلکه درسی برای تصمیمات و اقدامات مشابه بعدی باشد. هرچند شاید تجربه به ما بگوید این دولت، اهل تامل در تجربه ها- حتی تجربیات خودش- نیست و «تذکر» دادن به آن بی وجه است اما بی گمان، آیندگانی هستند که وقایع امروز را به مثابه یک عبرت بنگرند، از فواید آن بهره بگیرند و از تکرار خسارات آن جلوگیری کنند. دولت آقای حسن روحانی برای توجیه این خرید نجومی دلایلی ارائه می کرد و منتقدان نیز با رد این دلایل و ارائه استدلال هایی دیگر، مخالف این شکل و حجم از خرید بودند. امروز با گذر زمان و روشن شدن بخش قابل توجهی از حقایق، می توان ارزیابی دقیق تری از سخنان اطراف این ماجرا انجام داد که مقصود این یادداشت است. همه استدلال های دولت در توجیه خرید بالغ بر 40 میلیارد دلار هواپیمای نو برای شرکت دولتی ایران ایر، در این 4 محور اصلی متمرکز بود: 1- آقای عباس آخوندی، وزیر راه وشهرسازی مدعی بود خرید هواپیما نوعی جذب سرمایه گذاری مستقیم خارجی(FDI) است: «آنچه ما توافق کرده ایم یک سرمایه گذاری خارجی واقعی است. جز 15 درصدی که ما باید بتدریج از قرارداد خرید هواپیماها پرداخت کنیم، مابقی مبلغ توسط طرف قرارداد تامین یا تنظیم خواهد شد. ایرباس 15 درصد را از منابع داخلی خودش تامین می کند که این در تاریخ صنعت هوانوردی بسیار نادر است و 85 درصد مابقی را نیز فروشندگان از محل تامین کنندگان مالی اروپایی، فاینانس می کنند». یک بار دیگر بر این عبارات و ارقام تامل کنیم. امروز در داخل و خارج دولت هیچ احدی نمی تواند از ادعاهای آن روز آقای آخوندی دفاع کند. امروز مشخص شده است نه تنها ایرباس و بوئینگ با فروش هواپیما به ایران در کشور ما سرمایه گذاری نکرده اند، بلکه 20 درصد منبع مالی این خریدها با برداشت از «صندوق توسعه ملی» تامین شده و 80 درصد مابقی نیز توسط جمهوری اسلامی ایران(نه ایرباس و بوئینگ) با «بهره دلاری» از بانک های خارجی وام گرفته شده است. بلاتردید آقای آخوندی باید به نمایندگان ملت توضیح دهند بر چه مبنایی چنان ادعایی طرح کرده و نام این خرید استقراضی را «سرمایه گذاری مستقیم خارجی» گذاشته اند؟ 2- آقای روحانی رئیس محترم جمهور و دیگر مقامات دولت، بارها در توجیه خرید این هواپیما گفته اند: «مردم ما سالانه 4 میلیارد دلار بابت خرید بلیت به شرکت های هواپیمایی خارجی پرداخت می کنند؛ چه اشکالی دارد این مبلغ به جیب شرکت های داخلی برود؟» درباره این ادعا ما یک پرسش روشن طرح کردیم که تاکنون پاسخی به آن داده نشده است: دولت آقای روحانی دقیقا با چه مکانیسمی می خواهد از هزینه این ۴ میلیارد دلار برای خرید بلیت ایرلاین های خارجی جلوگیری کند؟ آیا می خواهند هیچ هواپیمای خارجی را به ایران راه ندهند؟ یا مثلا قرار است جابه جایی اتباع ایران با هواپیماهای خارجی را ممنوع کنند؟ آیا رویکرد دولت آقای روحانی در سایر حوزه های اقتصادی نیز جلوگیری از خروج ارز از کشور است که چنین ادعایی را مطرح می کنند؟ یا اینکه پروژه های چند میلیارد دلاری را از شرکت های داخلی می ستانند و تقدیم بیگانگان می کنند؟ از دولتی که بازار ایران را جولانگاه بیگانگان کرده و در حال ورشکسته سازی تولیدکنندگان داخلی است، چطور بپذیریم قرار است اجازه ندهد ایرانی از ایرلاین خارجی بلیت بخرد؟ طرفه اینکه یک فروند ایرباس نو A321 که دی ماه وارد کشور شده است، تاکنون حتی یک دلار درآمد ارزی نداشته و مشغول «ایرانگردی» است. 3- آقای روحانی در سخنرانی روز ملی صادرات پیرامون خرید هواپیما گفتند: «شما یک کالای خوب می خواهید صادر کنید اما هواپیما ندارید. چگونه می خواهید یک محصولی که دوام ندارد صادر کنید؟ حالا که می رویم هواپیما بخریم عده ای می گویند هواپیما نه، بروید اتوبوس بخرید. اینکه ما می گوییم هواپیما بخریم برای آن است که ما بتوانیم محصولات خود را به کشورهای هدف صادر کنیم». این اظهارات آقای روحانی نیز -با عرض پوزش - کاملا بی پایه است و فقط یک گزاره خبری برای رد آن کفایت می کند که در قراردادهای منعقد شده با بوئینگ و ایرباس، حتی یک فروند هواپیمای باربری وجود ندارد. 4- آخرین استدلال آقای روحانی برای خرید نجومی هواپیما از ایرباس و بوئینگ این بود: «اینکه می گوییم هواپیما بخریم برای عظمت ایران است و برای آنکه وقت مردم تلف نشود و می خواهند اگر به کشوری بروند راه نیفتند بروند کشور همسایه و از آنجا به مقصد خود برسند، بلکه هدف ما آن است که از تهران به طور مستقیم به مقصد خود بروند». پرسش ما از آقای روحانی این است: اولا دقیقا چند کشور و کدام کشورها هستند که از تهران پرواز مستقیم به آنها وجود ندارد؟ کافی است ایشان سری به تابلوی پروازهای فرودگاه امام(ره) بزنند و مشاهده کنند ما تقریبا به تمام کشورهای مهم پرواز مستقیم داریم. ثانیا چند درصد از مردم به کشورهای خاصی می روند که پرواز مستقیم به آنها وجود ندارد؟ و این معضل چقدر حیاتی و در اولویت کشور است که تصمیم گرفته اید برای حل آن، حدود 40 میلیارد دلار هزینه کنید؟ ثالثا علت نداشتن پرواز مستقیم به کشورهای خاص، آیا کمبود «هواپیمای نو» بوده است یا مقرون به صرفه نبودن برقراری خطوط هوایی به دلیل کمبود مسافر؟ همانگونه که ملاحظه می فرمایید تحقیقا هیچ کدام از استدلال های دولتمردان یازدهم برای خرید هواپیما هیچ نسبتی با منطق و واقعیت ندارد. در کنار این توجیهات، دستگاه تبلیغاتی لیبرال ها در طول این مدت تمام هم خود را مصروف القای این دروغ بزرگ کرد که «منتقدان مخالف خرید هواپیما برای کشور هستند.» اما سخن منتقدان در این باره چه بود؟ در 4 محور، انتقادات ما به این خرید نجومی قابل جمع بندی است که همچنان پابرجاست و دولت محترم پاسخ قانع کننده ای به آنها نداده است. 1- نخستین سوالی که درباره خرید چندده میلیارد دلاری هواپیما مطرح شد این بود که این خریدها برای کشور چقدر اولویت دارد؟ آیا اگر مسائل اساسی کشور را فهرست کنیم، خرید هواپیمای نو در ردیف چندم قرار می گیرد؟ آیا با 40 میلیارد دلار، بهتر است به رفع مشکلاتی نظیر بیکاری و رکود و مشکل آب شرب مردم و آلودگی هوا و ده ها مساله دیگر بپردازیم یا هواپیمای نو خریداری کنیم؟ 2- نکته بعدی این است که خرید هواپیما برای شرکت دولتی و ورشکسته ایران ایر دارای تناقضات جدی با رویکرد اقتصادی دولت است. آقای روحانی به صراحت می گوید «اصولاً احداث فرودگاه، کشیدن خط آهن، ساخت مسکن یا احداث اتوبان به عهده دولت نیست، بلکه دولت موظف به بهبود شرایط سرمایه گذاری و فضای کسب وکار و ارتقای روابط کشور با دولت های خارجی است تا امکانات لازم برای سرمایه گذاری بخش خصوصی را فراهم آورد». هرچند این رویکرد بشدت مورد انتقاد ما است و به جرأت مدعی هستیم ایشان نمی توانند فی المثل روی نقشه حتی یک کشور را مشخص کنند که از نظر شبکه ریلی و جاده ای پیشرفته باشد و این مهم به وسیله بخش خصوصی انجام شده باشد اما دولتی که راه ، مسکن و فرودگاه سازی را «اصولا» وظیفه خود نمی داند، چطور خرید هواپیما را وظیفه خود می داند و 40 میلیارد دلار از پول ملت را صرف خرید هواپیمای نو برای شرکت ورشکسته و «دولتی» ایران ایر می کند؟ لذا آقای روحانی باید به ما حق دهند که بگوییم این خرید، نه با توجیه اقتصادی که با رویکرد و دلایل سیاسی انجام شده است. 3- درباره دلیل سیاسی خرید 40 میلیارد دلاری هواپیما پیش تر طی یادداشتی با عنوان «باج های برجام و نظریه حمایت استراتژیک» از نهادهای امنیتی خواستیم این مساله را بررسی کنند که مع الاسف ادامه اجرای قرارداد نشان می دهد اتفاقی نیفتاده است. درباره خرید از ایرباس، هرچند تحلیل های قابل اعتنایی وجود دارد که این خرید نیز باجی بابت برجام به فرانسه بوده اما شواهدی در این رابطه منتشر نشده است، لکن درباره قرارداد بوئینگ، شواهد قابل توجهی منتشر شده است که نشان می دهد به احتمال زیاد دولت آقای روحانی با این تصور که بوئینگ لابی قدرتمندی در حکومت آمریکا دارد، وعده چنین خرید عظیمی را به شرکت بوئینگ داده و این شرکت با صرف مبالغ قابل توجهی، فردی به نام «توماس پیکرینگ» را مامور برگزاری جلسات استماع در سنا، نگارش یادداشت در رسانه ها و نامه نگاری با مقامات آمریکایی برای حمایت از برجام کرده است. بوئینگ چه نفعی در برجام داشته که حاضر شده است دست به چنین عملیاتی به سود آن بزند؟ جالب اینکه «دونالد ترامپ» با همه رویکرد ضدایرانی اش تاکنون هیچ مخالفتی با فروش هواپیما به ایران نداشته و بلکه معترض شده است چرا ایران به جای بوئینگ، از ایرباس هواپیما خریداری کرده است! برجام چه گلی به سر اقتصاد کشور زده است که آقایان حاضر شده اند برای انعقاد آن، باج های میلیارد دلاری به طرف مقابل بپردازند؟ 4- سخن آخر اینکه ما به هیچ وجه مخالف خرید هواپیما نبوده و نیستیم بلکه قدردان و ممنون هر شرکتی هستیم که ناوگان هوایی کشور را تجهیز کند. سخن ما این است که چرا دولت آقای روحانی با پول ملت برای یک شرکت دولتی چنان خرید هنگفتی انجام می دهد؟ چرا ایران ایر از این 40 میلیارد دلار خرید حتی یک سنت نتوانسته تامین کند و حتی 20 درصد پیش پرداخت نیز از صندوق توسعه ملی برداشت شده است؟ چرا شرکت های هواپیمایی خصوصی که اولا از بودجه بیت المال تغذیه نمی کنند و ثانیا بسیار موفق تر از ایران ایر هستند، مسؤولیت تجهیز ناوگان هوایی ما را به عهده نگیرند؟ برخلاف شبکه جاده ای که به دلیل سود پایین آن بخش خصوصی تمایل زیادی به سرمایه گذاری ندارد، حمل ونقل هوایی کاملا قابلیت واگذاری به بخش خصوصی را دارد و دولت اگر به دنبال خصوصی سازی است، «اصولا» باید این قبیل امور را به شرکت های خصوصی واگذار کند و وظیفه خود نداند. سخنان اخیر مدیرعامل شرکت «کیش ایر» (آبان ماه 95) پس از خرید اقساطی 2 فروند هواپیمای ایرباس در اثبات این مدعا کاملا قابل تامل است: «با وجود تحریم ها و موانعی که آمریکایی ها ایجاد می کردند توانستیم 2 فروند هواپیمای ایرباس ۳۲۱ مدل دسامبر ۲۰۰۶ خریداری کنیم. این هواپیماها بسیار تمیز و دارای تزئینات داخلی زیبا هستند و در بین ناوگان هواپیمایی داخلی به نوعی جوان ترین محسوب می شوند. توانایی خرید هواپیماهای نو را داریم اما برای هر کاری باید توجیهی وجود داشته باشد». ایشان مدیر یک شرکت هستند. دغدغه پرداخت بموقع اقساط خود را دارند و در خریدی که انجام می دهند، محاسبه سود و زیان شان را می کنند اما آیا خرید 40 میلیارد دلاری برای ایران ایر نیز با چنین دغدغه ای انجام شده است؟ یا در نهایت اقساط آن با پول نفت تسویه خواهد شد؟ «ایرانگردی» این ایرباس نو در یک ماه اخیر، پاسخ این سوالات را از پیش روشن کرده است. دولت یازدهم با انگیزه سیاسی، بدون در نظر گرفتن اولویت های کشور که به صراحت گفته می شود برای آنها «پول نیست»، بدون محاسبه سود و زیان اقتصادی و با استدلال ها و توجیه های بی ربط و فاقد منطق، 40 میلیارد دلار از پول ملت را صرف امری کرد که اولا توسط شرکت های خصوصی در حال انجام بود و ثانیا به دلیل همین هزینه، از انجام بسیاری از وظایف اساسی خود که نیازهای حیاتی کشور هستند بازماند. در مقابل پیشنهادهایی داده شده است که برای بازپرداخت اقساط این هواپیما، قیمت بلیت آن باید 2 برابر هواپیماهای معمولی باشد و ایران ایر نیز باید تعدادی از نیروهای خود را تعدیل کند. نتیجه این شده است که اگر بوئینگ با این معامله در آمریکا 100 هزار شغل ایجاد کرد، ایران ایر باید به فکر بیکار کردن کارکنان خود باشد. منبع : وطن امروز
پنجشنبه ، ۱۴بهمن۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تیتر شهر]
[مشاهده در: www.titreshahr.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 88]
-
گوناگون
پربازدیدترینها