تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836685159
گامی به سوی درمان کارآمدتر سرطان پستان با فناوری نانو
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: در دانشگاه پزشکی مشهد صورت گرفت؛
گامی به سوی درمان کارآمدتر سرطان پستان با فناوری نانو
شناسهٔ خبر: 3883798 - یکشنبه ۳ بهمن ۱۳۹۵ - ۱۰:۰۸
دانش و فناوری > فناوری های نوین
.jwplayer{ display: inline-block; } پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی مشهد در تحقیقات آزمایشگاهی خود موفق به ساخت سیستم دارورسانی هدفمندی شده‌اند که نسبت به نمونه تجاری آن عملکرد بهتری دارد. به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ستاد ویژه توسعه فناوری نانو، سرطان پستان، شایع‌ترین سرطان در میان زنان است و رتبه دوم مرگ ناشی از سرطان به این بیماری نسبت داده شده است. جراحی، پرتودرمانی، شیمی و هورمون درمانی از راهکارهایی است که در مراحل مختلف درمان سرطان پستان استفاده می‌شود. دوستاکسل (DTX) یک داروی ضدسرطان است که معمولاً به صورت تنها و یا ترکیبی با داروهای دیگر در درمان سرطان پستان استفاده می‌شود. دکتر مونا علی بلندی مجری طرح عنوان کرد: در حال حاضر فرم تجاری DTX با نام تاکسوتر در بازار موجود است. از آنجا که در این فرم موادی از قبیل توئین ۸۰ و اتانول به عنوان حلال مورد استفاده قرار می‌گیرد، اثرات سوء جدی همچون افزایش حساسیت و واکنش‌های التهابی را به دنبال دارد. وی افزود: جهت غلبه بر این عوارض جانبی روش‌های نوینی از جمله استفاده از نانوحامل‌ها توسعه یافته‌است؛ در این مطالعه نیز هدف ما تهیه یک سیستم دارورسانی هوشمند با خواص درمانی اصلاح شده برای حمل این دارو بوده است. به گفته این محقق، در سال‌های اخیر توجه بسیاری از محققان به استفاده از انواع نانوحامل‌های دارویی پلیمری و یا ساختارهای شبیه به آن‌ها همچون لیپوزوم‌ها و میسل‌های پلیمری جهت کپسوله کردن داروی ضد سرطان جلب شده است. این نانوحامل‌ها عموماً به صورت همزمان ویژگی آبدوست و آبگریز را در خود دارند. وی ادامه داد: با این حال، وزیکول‌های پلیمری خودتجمعی نسبت به این نانوحامل‌ها از مزایای دیگری از جمله پایداری بالا برای جلوگیری از نشت مواد دارویی، زمان گردش طولانی مدت در خون و بهبود خواص انتشار کنترل شده برخوردارند. علی بلندی افزود: در این مطالعه داروی دوستاکسل در نانوساختارهای خودتجمعی پلیمری زیست سازگار و زیست تخریب پذیر (بر پایه دکستران-پلی لاکتاید-کو-گلایکولاید) بارگیری شده است. از طرفی این سیستم خودتجمعی با اسید فولیک نیز هدفمند شده است؛ در واقع ضمن افزایش حلالیت داروی دوستاکسل، بارگیری در ساختار نانوذره‌ای، هدفمند نمودن آن و پوشش سطح نانوذره با پلیمر دکستران خواص درمانی این عامل درمانی به طرز قابل ملاحظه‌ای بهبود یافته است. به گفته وی، نتایج به دست آمده از آزمایش‌های برون و درون تنی بر روی مدل سرطان پستان، نشان دهنده اثرات بسیار مطلوب فرمولاسیون تهیه شده و حاکی از عملکرد کارآمدتر آن نسبت به داروی تجاری تاکسوتر است. وی خاطر نشان کرد: در واقع این سیستم دارویی هدفمند، حمل غیر اختصاصی دارو را به بافت‌های سالم کاهش می‌دهد. همچنین تجمع توموری این فرمولاسیون بالا بوده و نیمه عمر دارو و مدت زمان باقی ماندن دارو در خون افزایش یافته است. علی بلندی اظهار داشت: این سیستم که به منظور درمان سرطان پستان طراحی شده، به میزان بسیار مطلوبی از رشد تومور جلوگیری نموده و نیمه عمر داروی ضدسرطان را در خون افزایش می‌دهد. این تحقیقات توسط دکتر مونا علی بلندی، دکتر محمد رمضانی، دکتر خلیل آبنوس، دکتر فرزین هادیزاده و دکتر سید محمد تقدیسی حیدریان- اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد- صورت گرفته و نتایج آن در مجله Journal of Controlled Release (جلد ۲۴۱، سال ۲۰۱۶، صفحات ۴۵ تا ۵۶) با ضریب تاثیر ۷.۴۴۱ (Impact Factor=۷.۴۴۱) منتشر شده است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
علم و فناوری
پربازدیدترینها