محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828031577
سرگیجه پایتخت از آشفتگی ها - سایت خبری تحلیلی آبادان و خرمشهر
واضح آرشیو وب فارسی:فیدوس: بار بزرگ بی سامانی تهران و شهرهای درندشتی چون تهران بر دوش کیست؟ آیا برای اهالی حرفه معماری و شهرسازی مسئولیت هایی فراتر از مسئولیت های حرفه ای قایلیم؟به گزارش فیدوس، پنجمین جلسه از سلسله نشست های ١٠گفتار معماری با این پرسش ها آغاز شد. دور هم جمع شدند تا از مسئولیت های اجتماعی معماران و شهرسازان بگویند. مراد ثقفی، روزنامه نگار و پژوهشگر سیاسی، سیدمصطفی مختاباد رئیس مرکز رشد هنر و علوم انسانی دانشگاه تربیت مدرس، سام طهرانچی و علی اعطا (هر دو در کسوت معمار)، این بار را سنگین تر از تصورشان می دانند. امیرحسین پورجوهری، معمار و مدیر جلسه می پرسد: «آیا معمار و شهرساز صرفا مسئولیت های پرو ژه ها و قراردادهای خودش را دارد یا باید از اهالی این حرفه انتظار بیشتر داشت. در حرفه معماری و شهرسازی، مرزهای مسئولیت معماران و شهرسازان کجاست؟» آنچه پورجوهری آن را امری می داند که گروهی از اهالی این حرفه بر آن متمرکزند «گروهی از معماران مرزهای حرفه ای را گسترده کردند و آن را به مرزهای اجتماعی کشانند. باور به مسئولیت اجتماعی در میان معماران و شهرسازان می تواند منجر به راه اندازی یا شرکت در کمپین ها یا اقدامات فراتر از فعالیت حرفه ای صرف باشد. هرچند هیچ کدام از معماران و شهرسازان درباره ضرورت داشتن مسئولیت اجتماعی با هم اختلاف دیدگاه ندارند اما آنچه اهمیت دارد تعریف شان از مسئولیت اجتماعی است؟ معماری مثل پاتریک شوماخر که از دستیاران زاها حدید است، می گوید طنز داستان این است که ما بر چیزی اتفاق نظر داریم که نمی دانیم چیست. تعریف مسئولیت اجتماعی مشخص نیست و ابهامات بسیاری درباره آن وجود دارد و حیطه اختیار و عمل معماران در عمل به وظایف شان هم نامشخص است. به طورکلی معماران در برخورد با موضوع مسئولیت اجتماعی به دو گروه تقسیم می شوند، آنهایی که مسئولیت را متوجه آثارشان می دانند و گروه دیگر معتقدند مسئولیت اجتماعی معماران فراتر از آثارشان است و پیگیری و نظارت جزو وظایف معماران و شهرسازان و تعهد آنها نسبت به جامعه است.» در این نشست هم ثقفی و اعطا ازجمله حامیان و معتقدان به مسئولیت اجتماعی بودند و طهرانچی و مختاباد تا حدودی بر نظر نخست تأکید داشتند. هرچند درنهایت به گفته پورجوهری معماران و شهرسازان باید در فرآیند توسعه و به صورت خودانگیخته حضور داشته باشند و آن گروهی که نظارت را بیشتر موردنظر قرار می دهند، کسانی هستند که به قضاوت اجتماعی اعتقاد دارند. اینها قایل به مسئولیت پاسداشت عدالت اجتماعی اند و معماران و شهرسازان را مرجعی برای ادای آن می دانند. «در شهر تهران تجربیاتی درباره تغییر دیپلماسی شهری در فرآیند توسعه و در سنوات مختلف داشتیم. موضوع کاخ ثابات پاسال، خانه ملک توران و همین طور ویلای نمازی یا مکاتبانی که به صورت خودجوش به وسیله تعدادی از معماران درباره سیاست های میراث فرهنگی صورت گرفت. رویکردهایی که توانست وجهه دیگری از معماران را نشان دهد. وجهی اجتماعی، فعال و حساس به اتفاقات اطراف.» مراد ثقفی: مسئول خسارت ها هستیم ثقفی بیش از هر چیز وضع فعلی معماری را از منظر اجتماعی و فلسفی بررسی و صحبتش را با تعریفی از مسئولیت شروع می کند: «مسئولیت الزام به پاسخگویی درباره اعمال یا کنش های ما با درنظر گرفتن همه شرایطی است که باعث واکنش به آن می شود.» مسئولیتی که با توجه به شرایطی می تواند منجر به ایجاد خسارت و مجازات شود. شرایط، ناظر بر دوران است که خود دایره های تودرتویی دارد. دوران می تواند به معنای محلی، ملی و بین المللی باشد. «دوران ما دوران شهرنشینی است. شهرنشینی توأم با سکولاریزم که به معنای پایان باورمندی ها در کل جهان است.» ثقفی بر این باور است که شهرنشینی پارامترهای متعددی دارد که از سویی متناقض یکدیگر هم هستند. «در شهر تقاضاهای متناقض وجود دارد. تقاضای امنیت، گشودگی، کار و فعالیت، اوقات فراغت، حضور اجتماعی، تنهایی و... اما مسأله ای که وجود دارد این است که در شهر همه چیز ساختگی است، بشرساز است و با روستا فرق دارد. در روستا اکثر چیزهایی که زندگی را تعیین می کند دست خود بشر نیست. از آب وهوا تا گردش فصل ها. تمام این موارد دوگانه شرایط شهری هستند ولی شرایطی که ما ایجادشان کردیم، به فرد هم برمی گردد.» ثقفی می گوید انسان های شهرنشین امروزی با افرادی که ٣٠٠ سال پیش زندگی می کردند، متفاوتند. مدرن اند و خودمختار. «بسیاری از فلاسفه بر این مورد متفق اند. ادورنو نظرش بر این است که ما به واسطه همین عدم تعلق می توانیم خالق باشیم و چیزی را خلق کنیم.». به همین دلیل هم از نگاه فلسفی و جامعه شناسانه اختیار این را داریم تا کارهایی انجام دهیم که ابدی باشد. یعنی وقتی یک بنایی را می سازیم، به این فکر کنیم که آیا آن اثر جاودانگی دارد یا خیر. «در تولید هنری جاودانگی شرط است. وقتی تلاشی برای خلق جاودانگی داریم، مسئولیت مان هم جاودانه است. پرسش این جاست که در مقابل مسئولیتی که داریم چه خسارتی می زنیم؟ ما مسئول خسارت ها هستیم. خسارت ها فقط مالی و فیزیکی نیست که الان می توان خسارت را در تهران خرید. جریمه می پردازیم، اضافه بنا می خریم. یعنی خسارتی که به هوای شهر می زنیم را یکی محاسبه کرده و از ما می گیرد. ولی این خسارت منظور من نیست من از چیزی حرف می زنم که می توان به آن گفت خسران.» خسران همان چیزی است که شهر با تمام وجودش درگیر آن است. فارغ از اینها از نگاه این پژوهشگر، معمار مسئولیت بیشتری نسبت به شهر دارد، چون شهر را معماران می سازند و نهایتا بقیه زیرسازی هایی را انجام می دهند. «با این وجود مردم با معماران و شهرسازان غریبه اند. با مهندسان برق یا عمران نزدیک ترند و از طرفی اعتبار خاصی هم متوجه معماران نیست. برای مثال وقتی می خواهیم بگوییم خانه ای ساخته ایم، می گوییم نقشه را از یک «آرشیتکت» گرفته ام. اگر بگویم از معمار گرفته ام، نگاه همه این است که سَربنا نقشه کشیده. در نتیجه این عنوان ارج و ارزش ندارد. این بیگانگی با حرفه از کجا می آید و چگونه می خواهد حل شود؟» پیشنهاد ثقفی برای پرکردن این خلأ، گفت وگو است. این که معماران به مردم نزدیک شوند. «راه حلی که دارم این است که خیلی از معماران باید در انتخابات شورای شهرها شرکت کنند تا حداقل افرادی که طرح جامع و کمیسیون ماده ٥ و... را می شناسند، آن جا نشسته باشند اما این راه حل میسر نیست مگر تا زمانی که معماران فاصله با جامعه را پرکنند. باید چنین افرادی در شورای شهر باشند که وقتی شهرداری طرحی می دهد از حیثیت شهر دفاع و مداخله کنند. معمار باید درباره انتظاراتی که از آن هست فکر کند.» حالا ثقفی می گوید هر بار که شب ها به خیابان طالقانی می روم افسوس می خورم که چرا این منطقه که ازجمله زیباترین قسمت های شهر از منظر انسانی است و پیاده روهایی که در این قسمت از شهر هست هیچ کجا نیست، شب های مرده ای دارد. می گوید مگر چقدر هزینه دارد برای ٥٠ معمار که کنکوری برگزار کنند و سوال شان این باشد که چطور می شود این منطقه را از شب مردگی نجات داد؟ این طرح در مجلات و روزنامه ها نشان داده شود. این ابراز تعلق خاطر به شهر است. یک سری پروژه هایی که نشان بدهد که معماران جور دیگر هم به شهرشان نگاه می کنند. یا نظر شما درباره مال- سینما چیست؟ سینما جزئی از شهرسازی است. شهرداری پاریس برای زنده نگه داشتن سینماها هزارو یک برنامه دارد. اینها را معمار و جامعه شناس با هم برنامه ریزی می کنند. معماران نگاه خلاقی دارند و باید مطالعه اجتماعی قبل از پروژه داشته باشند. وقتی خواستند موزه هنرهای معاصر را خصوصی کنند، تعداد بسیاری فی البداهه جمع شدند و اجازه نداشتند، این جامعه گوش به زنگ است و فقط باید با آن صحبت کرد. معماران به صورت جمعی عمل نمی کنند و بسیار انفرادی با مسائل مواجه می شوند که این مشکل بزرگی است. «در تاریخ دنیا تحصیل یک چیز است و شغل چیز دیگر و نیازی نیست وقتی کسی تحصیلات رشته ای را دارد، حتما در همان هم شغل داشته باشد. فقط دو رشته هستند که تحصیلات و شغل شان یکی است؛ اولی پزشکی و دومی معماری است. همان طور که پزشک قسم می خورد و مسئولیتی برعهده دارد، معمار هم همان طور است. فارغ از مسئولیت اجتماعی، معمار باید چیزی بسازد که جاودانه باشد.» از نگاه ثقفی، مجازات معمارانی که نگاهی به عنصر جاودانگی ندارند، وضع فعلی کشور است. ساختمان هایی ساخته شده که جاودانگی ندارند و همه را می شود خراب کرد و جای آنها چیز دیگر ساخت. بدون هیچ نگرانی کس دیگر می آید و چیز دیگر می سازد. «از دست دادن جاودانگی بزرگترین مجازات برای یک معمار و شهرساز است. ما هم که اجازه می دهیم تعدادی از معماران چنین کارهایی انجام دهند، درحال از دست دادن جاودانگی خود و شهرمان هستیم. ما امروز در شهری زندگی می کنیم که دایما درحال مردن است.» شهرهای ما، آن طور که ثقفی می گوید هر روز با آلودگی آب وهوا، فرونشست زمین و زشتی بناهاش می میرد. «چند بنا در تهران می توان نام برد که در ٢٠ سال اخیر ساخته شده که اگر یک روزی بیایند و بگویند از بین بردیمش، کسی ناراحت شود؟» مصطفی مختاباد:شهرهای مغشوش شهرهای بی هویت «در این شهر از منظر زیباشناسی اغتشاش رخ داده و هر فرد عادی هم که در این شهر حرکت کند، این اغتشاش را می بیند و ما به عنوان ایرانی باید از خودمان بپرسیم که چطور یک اغتشاش ایرانی و نه اغتشاش پست مدرن در این شهر رخ داده؟» صحبت های مختاباد با این جمله شروع شد. با تصویری مغشوش از شهری که زندگی هر روزه مان در آن می گذرد. مختاباد بر این نظر است که باید نگاهی بین رشته ای به این شهر داشت تا بفهمیم چرا این وضع ایجاد شده. «اگر به ادبیات ایران هم نگاه کنیم وضع شهرهای کشور به گونه ای دیگر توصیف شده. برای مثال هدایت در کتاب بوف کور، نمادها، نشانه ها و تصاویر زیبایی ارایه می دهد. شاید فکر کنیم هدایت در هرج ومرج فکری درحال حرکت است. شهر در اثرش قدرت بسیاری دارد. خوانشی که از شهر و معماران در گذشته بوده، تصویر بکر و بی بدیلی است.» اما به گفته مختاباد اگر بخواهیم از منظر جامعه شناسی، هنری، نشانه شناسی، هرمونتیک و فلسفی به این موضوع نگاه کنیم، نکته دارای اهمیت این است که هر که وارد این شهر می شود اول خانه ها را می بیند. خانه ها قاب زندگی هستند و تصویر ما را در خانه های مان می بینند. «اگر از منظر هنر و مسئولیت یک معمار به شهر تهران و ایران نگاه کنیم، باید به این سوال پاسخ دهیم که آیا این شهرها این توان را دارند که به عنوان زبان وحس تأثیر لازم را روی افراد جامعه برجا گذارند و نسل و هنر ما را متاثر کنند؟ هرچند همه ما به نحوی معماران این شهر هستیم. چه آن زمانی که یک بنا را نگاه می کنیم، زشتی و زیبایی اش را می بینیم. دالی است که ما را به مدلول می رساند. می پرسیم این بنا را چه کسی طراحی کرده؟ و حالا که این بنا به این شکل درآمده چه عواملی آن را شکل دادند و نهایتا تاثیری که این بنا بر شهروندان دارد، باعث می شود نقش معمار بروز پیدا کند.» و پرسش اصلی از نگاه او این است که زبان معماری امروز و بناهایی که در این شهر و در این جهان متراکم خلق می شوند، چه تأثیر و تأثری روی ما دارد؟ «متاسفانه در شهر تهران یک نوع آشوب غیراخلاقی رخ داده. در این مفهوم فرهنگ در مفهمی عام کجا قرار گرفته؟ عرصه عمومی در کجا قرار دارد؟ معماران و شهرسازان و مردم چگونه می توانند جلوی این تغییر را بگیرند؟» پرسشی که مختاباد پاسخ آن را در عدم شکل گیری شهروند صاحب حقوق می داند، چراکه اگر شهروندی صاحب حقوق باشد، به حقوق خود آشنایی دارد. او می گوید در بسیاری از کشورها نهادی بین دولت و جامعه هست که مدافع حقوق مردم است و اگر ساختمانی بخواهد ساخته شود، این بنا به عنوان موجودی زنده به شهر می آید و نهایتا در فضایی از این شهر زیست می کند و از منظر جامعه شناسی بنا را یک موجود می دانیم و همان طور که ما روی جامعه اثر می گذاریم آن بنا هم اثر می گذارد. «به این ترتیب طبیعی است که همه شهروندان تا حدی در شکل گیری این اتفاق سهیم هستند. ما در وضع آشوب فعلی می خواهیم شرایط را اصلاح کنیم. اما روش های رادیکال در حیات فرهنگی پذیرفته نیست. رفتار و کردار اجتماعی امری زمانبر است. اگر بخواهیم تغییری ایجاد کنیم باید آموزش های لازم را بدهیم. مهم تر این که امکانات هم ایجاد کنیم. شهرداری بحث شورایارها و مباحث محله محور را مطرح کرده اما بر چه مبنایی، چه زیرساختی ایجاد شده؟ از منظر جامعه شناسی توسعه، دهها عامل باید در یک جامعه حضور داشته باشند تا رشد ایجاد شود و اگر رشد به درجه قابل قبولی رسید موجب توسعه می شود.» مختاباد گله مند است که چرا در تهران تمامی اتفاقات و حرکات به صورت گریز از مرکز است. فضا را می فروشند و عملا در این فرآیند بین شهروند عادی و فردی که قدرت اقتصادی دارد تبعیض ایجاد می شود. «هرکس پول دارد می رود در کوچه ای برج می سازد. این یعنی نفی اولیه حقوق شهروندی. ما در فرآیندی هستیم که حقوق شهروندی مان در نظر گرفته نشده. این شهر که پیش روی ما است، نتوانسته حتی اندکی از نیازهای عرصه عمومی را در یک محله و فضای عمومی به وجود بیاورد. از یکی از اعضای شورای شهر پرسیده بودند که راه حل این شهر چیست؟ گفته بود یک زلزله ١٠ریشتری. این نسخه درستی نیست که پیچیده شود. باید از منظر فرهنگی نگاه کرد. ما نمی توانیم رفتار یک شهر آشوب زده را به سمت یک شهر طبیعی ببریم. باید از پایین و آرام آرام طی بشود. از طریق ارتباط معماران با جامعه و تعامل با یکدیگر. راه حل همیشه نباید یک سویه باشد. باید گفت وگومحور باشد. روشنفکر دیگر در مفهوم قدیم که یک نفر بیاید نظریه ای ارایه بدهد گذشته. در تأیید فرمایشات دکتر باید بگویم معمار چهره مبهم و گنگی دارد. به این ترتیب باید از منظر گفت وگویی وارد شد و دید جامعه چقدر با کار معماران آشناست؟» سام طهرانچی: ضرورت معماری پرداختن به معماری از میان تمام پرسش ها، طهرانچی یک پرسش را کلیدی می داند و می گوید در وضع فعلی باید به این پرسش پاسخ بدهیم که عملکرد معماران در وضع فعلی چه باید باشد؟ «از نظر من وظیفه معماران پرداختن به معماری است که قدرتمند است و اصول دقیقی دارد و باید آثار تاثیرگذاری بر جامعه بگذارد. باید بتواند ارزش سازی کند و اخلاق به وجود بیاورد. ما باید ببینیم به کجا رسیدیم و باید بپرسیم چرا ارزش ها و حساسیت ها در جامعه ما از بین رفته. در مورد معماری اگر بخواهیم صحبت کنیم، مترودیوس تعریفی دارد و می گوید معماران باید ساختمان ها را با کیفیت بسازند تا برای کسانی که در آن شهر زندگی می کنند به نحوی باشد که بتوانند اقتصاد شهر را با کیفیت بهتری به انجام برسانند و رفاه زندگی را ایجاد کنند.» طهرانچی بر این نظر است که این رفاه هدفمند در راستای اهداف جامعه باید باشد و اگر نگاه سریعی به مسئولیت های معماران در جهان به صورت تاریخی داشته باشیم، تاثیرگذاری آنها را به سه دوره می توان تقسیم کرد: «دوران باستان: بناهایی می بینیم که به صورت مشخص توسط معماران ساخته نمی شوند. اما تاریخ کشورها را می سازند و این امکان را به مردم و دولت ها می دهند تا جاودانه شوند و در تاریخ بمانند. مثل اهرام ثلاثه مصر، تخت جمشید، شهرهای یونان و رم باستان. اما این بناها لزوما معماران شناخته شده ندارند. دوره بعدی وقتی است که مسئولیت هایی برای معماران تعریف می شود و افرادی به عنوان معمار شناخته شدند. همزمانی این دوران با دوران رنسانس است. بنیاد بناهایی که میراث معماری و فرهنگ دنیا در آن است در این دوره اتفاق می افتد و کسانی چون دمیمی و آندرا پالادیو یک نوع سبک ایجاد می کنند که هدفمندی را در آنها می بینیم و از این طریق در جامعه تأثیر می گذارند. آنها به دنبال تبدیل دنیای خودشان به فیزیک و بنا بودند تا از این طریق ارزش های دنیای شان را نشان دهند.» طهرانچی بناهای باقی مانده از دوران صفویه را مربوط به آن دوران می داند، بناهایی که تاریخ مشخصی برای ایران ساخت و همچنان که به آن دوران برمی گردیم، این تاثیرگذاری تا حالا باقی مانده. «معمارانی مانند علی اکبر اصفهانی که بناهایی مثل نقش جهان را طراحی کردند محصول آن دوره اند. همین طور در همسایه غربی ایران، در امپراتوری عثمانی، معمارانی داریم که در کنار سلطان به ساخت بنا پرداختند. چیزی که جذابیت ترکیه را تعریف می کند، خلاقیت و هدفمندی و مسئولیتی بوده که این معماران در آن دوران داشته اند. یک مثال دیگر دوران زمامداری آدولف هیتلر است. یکی از همکاران و مشاوران اصلی او معماری است که یک نوع معماری آلمانی را ایجاد کرد که معماری خاص بود. بعدها با عنوان معماری عظمت از آن نام بردند. بناها به شکلی بود که قدرت و صلابت آلمان را نشان می داد. مقداری جلوتر در دوران مدرن اگر بخواهیم به معماری سیاسی اشاره کنیم، می شود از اسکار نیمایر نام برد که معماری شهر برازیلیا با نام او پیوند خورده.» همین مثال ها کافی است تا موضع طهرانچی نشان داده شود، کسی که معتقد است یک معمار با کار خودش که همان معماری است باید خودی نشان دهد تا فعالیت های اجتماعی چون عضویت در کمپین ها یا راه اندازی آنها. «اتفاقات فرهنگی، سازمان های مردم نهاد و... موضوعاتی هستند که ترکیب معمار، جامعه شناس و روانشناس باید با آن مواجه شوند. آیا معمار باید کار خودش را کمرنگ کند و فعالیت بیشتری در ان جی او داشته باشد؟ به نظر من کاری که باید حرفه خودش را انجام دهد و آن هم اولویت اصلی برای معماران است. قبل از آن که کار معماری را به خوبی انجام دهد، چرا باید در مجامع دیگر حاضر شود و ادعا کند چون معمارم حق دارم در این باره نظر دهم. بر موضوعی تأکید دارم و آن این است که قبل از این که بتوانیم خودمان را به عنوان یک قدرت تاثیرگذار مطرح کنیم، باید به دیگران بگوییم که هستیم و این کار را از طریق انجام پروژه های قوی معماری می توانیم رقم بزنیم. هرچند درنهایت کار معمار یک کار فرهنگی است و تأثیر و ارزشی را به جامعه می دهد.» طهرانچی برای آن که حرفش را ثابت کند از مثال های دیگر جهانی استفاده کرد «معمارانی که در دنیا تاثیرگذار بودند و حرفه معماری را به اسم آنها می شناسیم، در کار خودشان متبحر بودند و وارد جنبش های سیاسی یا چیزی مثل شورای شهر و... نشدند. تاثیرگذاری از سمت کسانی بوده که دقیقا به حرفه معماری پرداختند. افرادی که تأثیر مثبت در شهرسازی و معماری گذاشتند، از طریق ارایه راه حل های معمارانه و تئوری های معماری این کار را انجام دادند. به این ترتیب نظر من این است که ضرورت معماری امروز کشور ما پرداختن به خود معماری است. اگر هرکسی کار خود را به درستی انجام بدهد، قطعا ما جامعه درستی خواهیم داشت.» علی اعطا: صدای مان به جایی نمی رسد اعطا از همان ابتدا نگاهش به مسئولیت پذیربودن معماران است تا شاید باری از دوش شهر برداشته شود. او می گوید باید به راه حل های کوتاه مدت، میان مدت و بلندمدت فکر کرد. «البته بخشی از این مسأله هم به مسائل فرهنگی برمی گردد که به راه حل بلندمدت نیاز دارد. اما باید مشکلات را دسته بندی کرد. یک دسته از مشکلات حقوقی است. ما در عرصه معماری و شهرسازی مشکلات جدی حقوقی داریم. وقتی طرح تفضیلی توسط کمیسیون ماده ٥تصویب می شود، باید از سند طرح جامع تبعیت کند. اما با شرایطی مواجه می شویم که همین کمیسیون در مقطعی چند ساله به جایی تبدیل می شود که می خواهد همه چیز را تغییر بدهد و مجوزهایی را صادر کند که با روح سند بالادست هماهنگ نیست. اینها مسائل حقوقی و قانونی است. متاسفانه در یک مقطعی مانیتورینگ خاموش شد و دستگاه های حاکمیتی نظارت کافی را به نهادهای پایین تر نداشتند.» از نظر او شهر هم به سمتی رفته که نباید می رفته و بخش فرهنگی و حرفه ای هم تحت تأثیر این اتفاق قرار گرفته اند. «اهالی حرفه وضع شناخته شده ای ندارند و محدوده اختیار و تصمیم گیری شان مشخص نیست. دقیقا همین جاست نکته ای که وظیفه معماران است تا این جایگاه را با روش های گوناگون بازتعریف کنند. صنف باید عرصه کار معماری را برای خودش فراهم کند که الان فراهم نیست. اگر به یک معمار سفارش کاری داده می شود که با نظام ارزشی و اخلاقی او مغایر است، اکتفاکردن به کار معماری کمکی به حل مسأله نمی کند. از این بابت اگر می خواهند سفارش دهندگان خود را ملزم کنند که با نظام اخلاقی حرفه ای معماری پروژه خود را تعریف کنند، مطالباتی که به عنوان سفارش دهنده می گویند مغایر طرح های مصوب و... است؛ افراد این صنف وظیفه ای فراتر از انجام صرف آن پروژه ها برعهده دارند. ما باید این شرایط را اصلاح کنیم. زمانی مطلبی نوشتم در انتقاد از یک شرکت مشاور که در باغی در شمال شهر پروژه ای طراحی کرده بود و مستلزم قطع درختان باغ بود، این اتفاق هم افتاد و ساخته شد. برای من سوال بود که یک مجموعه کارشناسی باید خودش را مسئول بداند که چنین صورت مسأله هایی مطرح نشود و این ضرورت شرایط خاصی است که درحال حاضر در کشور با آن روبه رو هستیم. وقتی صدای ما به جایی نمی رسد و ما هم تلاشی نمی کنیم تا صدایی شویم، آن وقت وضع همین است. باید نسبت به اتفاقات اجتماعی حساس شویم. باید به طرح ها و پروژه های نادرست واکنش داشته باشیم.» منبع:شهروند
یکشنبه ، ۲۶دی۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فیدوس]
[مشاهده در: www.feydus.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]
-
گوناگون
پربازدیدترینها