محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832086475
سفر به بزرگ ترین سکوی نفتی خاورمیانه - پایگاه خبری تحلیلی نفت ما
واضح آرشیو وب فارسی:نفت ما: موج های سهمگین با تمام قدرت، خود را به پایه های سکو می کوبند. سازه عظیم فلزی می لرزد. هوا توفانی است و باد ویرانگر امان ایستادن نمی دهد. گویی تا از روی صفحه فلزی بلندت نکند و نکوبدت به سینه دریا، آرام نمی گیرد. دریای خشمگین و سرکش.به گزارش آژانس رویدادهای مهم نفت و انرژی " نفت ما " ، گوشی های صداگیر حریف سوت کرکننده پمپاژ گاز به چاه های نفت نیست. انگار در عمق مغزت سوت تیزی می زنند که هیچ طوری نمی شود از دستش خلاص شد. شرایط برای کسی که از پشت میز بلند شده و اینجا آمده، می تواند تجربه وحشتناکی باشد. ولی آدم های این سکو با جان و دل کار می کنند و نه گوش شان به زوزه باد است و نه چشم شان به بلندای موج. تولید و بهره برداری در «سکوی سلمان» هیچگاه متوقف نمی شود. این حرف همه کارکنان بزرگترین سکوی نفتی ایران و خاورمیانه در دل خلیج فارس است. اینجا نفت را در بدترین شرایط آب و هوایی از کف دریا بیرون می کشند و به جزیره لاوان می فرستند. چند دقیقه توقف در این میدان مشترک میان ایران و امارات یعنی یک اتفاق ناخوشایند. صبح زود به جزیره کوچک لاوان در نزدیکی تنگه هرمز می رسیم، از اینجا هم باید مسیری نزدیک به ١٥٠ کیلومتر را با کشتی طی کنیم تا برسیم به سکوی نفتی سلمان. از پهلو گرفتن کشتی های بزرگ و کوچک کنار آب های امن جزیره می شود فهمید نباید به دریا زد. مهندسان و تکنیسین هایی که باید خودشان را به سکو برسانند در فکر بالگردی هستند تا شاید بتواند در این هوای ناسازگار پرواز کند. از شانس همسفر مهندس بهمن یزدان پناه، رئیس سکوی سلمان خواهیم بود. پس می توان به رفتن امید داشت. او هم مثل بقیه لباس کار پوشیده و در محوطه آشیانه بالگردها در حال انتخاب نیروهایی است که باید همراهش به سکو بروند. بالگرد فقط می تواند ١٠ نفر را سوار کند. من و علی محمدی، عکاس روزنامه، جزو فهرست نهایی هستیم. بقیه هم باید بمانند تا فردا که دریا آرام بگیرد و با کشتی راهی شوند. یزدان پناه پیش از سوار شدن به شوخی می گوید: «بالگردهای «بل» شرکت نفت فلات قاره به پیکان تهران «ق» معروف هستند، عمرشان را کرده اند و معلوم نیست چه زمانی بیفتند! ما که پیش از سوار شدن شربت شهادت می نوشیم.» البته شوخی رئیس سکو چندان هم بیراه نیست. این شوخی را پیش از این هم با لحنی جدی تر از کارکنان شرکت نفت شنیده ام. کاپیتان توضیحات کوتاهی می دهد که اگر خدای ناکرده بالگرد دچار نقص فنی شد و به دریا افتادیم، خونسردی مان را حفظ کنیم و اینکه چطور از قایق و جلیقه نجات تا سر رسیدن کمک برای کنترل وضعیت استفاده کنیم و... همین ابتدای سفر کاملاً ته دل مان خالی می شود. با این هوای خراب و بالگرد پیر دل به دریا می زنیم. هرچه بادا باد. تکان های بالگرد موقع پرواز روی موج های بی قرار نفس را بند می آورد. بالاخره یک ساعت بعد به منطقه مشترک نقتی یا همان نوار صفر مرزی می رسیم. چاه های نفت و سکوهای سلمان نفتی و گازی و سکوی «ابوالبخوش» امارات زیر پای مان است. آتش فلرها تنها رنگی است که در این صحنه آبی تمام نشدنی خودنمایی می کند. بالگرد دور می زند و رو به سمت وزش باد، روی سکو آرام می گیرد. سازه ای بزرگ به اندازه یک پتروپالایشگاه اما در دل آب. هنوز از پد فرود بالگرد پایین نیامده، مسئول ایمنی سکو چند دقیقه ای برایمان کلاس توجیهی می گذارد؛ اینکه باید کلاه ایمنی به سر بگذاریم، از فلاش تلفن همراه و دوربین در زمان تاریکی استفاده نکنیم چون سنسورها به نور فلاش حساس هستند و اگر چنین نوری را جذب کنند، سیستم خطر به کار می افتد و تولید متوقف می شود و مهمتر از همه اینکه اگر سکو در وضعیت خطر قرار گرفت و دستور ترک گرفته شد، باید خودمان را به قایق شماره ٢ کنار سازه برسانیم و... دقایقی بعد از کلاس توجیهی، چند مهندس که لباس شان پر از لکه های نفتی است وارد دفتر رئیس می شوند و درباره نشت یکی از لوله ها گزارش می دهند. همراه با مهندسان و رئیس به سوی محل نشت نفت می رویم. یکی از لوله ها سوراخ شده و تکنیسین ها در حال برطرف کردن مشکل هستند. بوی نفت و بویی شبیه به آهن زنگ زده و از آن بدتر بویی شبیه به تخم مرغ گندیده که بعد می فهمیم اکسیدگوگرد است، نمی گذارد به راحتی نفس بکشیم. بویی که برای آدم های اینجا عادی است؛ بوی توسعه. مهندس رضایی، مسئول ایمنی سکو می گوید این هنوز اول کار است! به گفته او وظایف روی سکو به ٣ بخش تقسیم می شود؛ مدیریت بهره برداری، نگهداری و تعمیرات تأسیسات و خطوط لوله و خدمات. گشتی روی بزرگترین سکوی خاورمیانه برای کسی که نخستین بار پایش را روی سکو می گذارد راه رفتن مشکل است. تنها حفاظی که روی سکوست نرده های زرد رنگی است که چندان مانع افتادن در دریا نمی شود. اگر کسی حواسش نباشد و پایش بلغزد کار تمام است. ماهم با احتیاط کامل قدم بر می داریم تا به واحد مکانیک برسیم. در این واحد چند تکنیسین و مهندس در حال ساخت قطعه ای برای یکی از توربین های تولید برق هستند. از مهندس علی عسگری، مکانیک ارشد واحد تعمیرات درباره کارشان می پرسم. در حال قلاویز کردن می گوید: «ما تمام قطعات مکانیکی را که به مشکل برخورده اند یا مستهلک شده اند تعمیر می کنیم. جوشکاری، تراشکاری و یا ساخت قطعاتی که به آنها نیاز فوری داریم. زمان تحریم خیلی از قطعاتی را که خراب می شدند همین جا ساختیم، زمان زیادی نداریم تا قطعه ای را سفارش بدهیم. کار نباید روی زمین بماند. در میدان مشترک اگر لحظه ای تولید متوقف شود، برداشت شرکت خارجی مقابل مان دو برابر می شود.» عسگری اهل ابهر است، جزو کارکنان طرح اقماری. یعنی کسانی که ٢ هفته روی سکو می مانند و ٢ هفته برای استراحت به شهرشان برمی گردند. او درباره مشکلات کار و دوری از خانواده اش می گوید: «نزدیک ١٥ سال است روی سکوی سلمان مشغول به کارم، هر روز بین ١٢ تا ١٦ ساعت کار می کنیم و گاهی اگر نیاز باشد شب ها در کارگاه می مانیم تا کار عقب نیفتد. اما ٢ هفته ای که به خانه می رویم تا چشم روی هم می گذاریم زمان تمام می شود و باید برگردیم. همکارانم از شهرهای دور و نزدیک می آیند. وقتی سرکارند دل شان با خانواده های شان است و مدام دلهره دارند مبادا اتفاقی برای شان بیفتد. پروازها روزهای یکشنبه و چهارشنبه است. از طرفی از سکو تا لاوان با کشتی ٦ ساعت و با بالگرد – اگر باشد- یک ساعت راه است. این درحالی است که آسمان و دریا هم خراب نباشد. معمولاً برای تک تک آدم های سکو مشکلاتی بوجود آمده که باید برمی گشته اند خانه ولی به خاطر بدی آب و هوا یک هفته روی سکو منتظر مانده اند.» عبدالله عالی پور ٥٩ ساله، تکنیسین واحد مکانیک که ٣٩ سال است روی دریا کار می کند و یکی از قدیمی ترین کارکنان سکوی سلمان است و تا چند ماه دیگر بازنشسته می شود درباره وضعیت کار روی سکو می گوید: «ای کاش برای گزارش تابستان اینجا می آمدید تا متوجه شوید ما در چه وضعیت غیرقابل تحملی کار می کنیم. تابستان رطوبت هوا آنقدر بالاست که نمی شود نفس کشید. بعضی وقت ها زمین خیس خیس است و از سقف آب چکه می کند، رطوبت به ١٠٠ درصد هم می رسد. اصلاً خانواده های مان هم نمی دانند کجا و با چه وضعیتی کار می کنیم. گاهی مشکلی توی خانه پیش می آید و هر لحظه ماندن روی سکو یکسال تمام می شود.» روی سکو مهندس و تکنیسین و کارگر ساده لباس کار به تن دارند و هر کاری از دست شان برمی آید انجام می دهند. اینجا همه یک هدف مشترک دارند؛ برداشت از میدان مشترک بدون لحظه ای توقف. اگر اتفاقی بیفتد و جایی از کار بلنگد فرقی نمی کند که مهندس باشی یا کارگر، هرکه باشی دست به آچار می شوی. مهندس ارشد نمی گوید من مسئول فلان بخش هستم و در شأن من نیست جوشکاری کنم؛ همه دست به دست می دهند کار روی زمین نماند. این بخشی از حرف های مهندس محمد مهدی واقف، مسئول تعمیرات مکانیک عمومی است که ٢٧ سال از زندگی کاری اش را روی سکوی سلمان گذرانده است. مهندس واقف می گوید: «بچه های سکو کلمه به کلمه مطالب روزنامه را می خوانند. پس از شما انتظار داریم حرف های بچه ها را مو به مو بنویسید و چیزی که اینجا می بینید بدون هیچ کم و کاستی منتشر کنید. کسی که در تهران یا شهر دیگری کار می کند چیز زیادی از کار و زندگی روی سکوی نفتی نمی داند، فکر می کنند شرکت نفتی ها روی یک سکوی شیک و پیک ایستاده اند و لوله ای هم از داخل چاه، نفت را بیرون می کشد، این ها هم پولش را می شمارند. خیلی دوست داریم یکی از همین مسئولان یک روز تابستان بیاید روی سکو و تلاش بچه ها را ببیند و وضعیت آب و هوا را از نزدیک لمس کند و ببیند ما با چه زحمتی نفت را از زیر دریا بیرون می کشیم. گذشته از همه این مشکلات باید بگویم استرس ما خیلی بیشتر از کسانی است که در شهر خودشان کار می کنند، وقتی تلفن بی گاهی از خانه زده می شود قلب مان به تپش می افتد که نکند خدای ناکرده اتفاق بدی افتاده باشد. کسی مریض یا زبانم لال فوت نشده باشد! هزار تا فکر و خیال در ذهن آدم می چرخد. همین چند سال پیش خواهرم زنگ زد که پدرم سکته مغزی کرده و خودت را سریع برسان تهران. دریا آنقدر مواج بود که چند روز روی سکو ماندم به انتظار اینکه هوا کمی بهتر شود و بالگردی مرا به خشکی برساند. این چیزهایی که گفتم تنها بخشی از مشکلات ماست، آنهایی که نتوانستند تحمل کنند یا استعفا دادند یا اینکه به قسمت دیگری منتقل شدند. شغلی با هزاران دغدغه آدم های سکو هر کدام حکایتی دارند شنیدنی. از جمله مهندس علیرضا اوجی، مسئول اتاق کنترل سلمان که دقیقه ٩٠ به مراسم عروسی خودش رسیده. اوجی پیش از اینکه خاطره اش را تعریف کند، کمی از مسئولیت بخش کنترل می گوید: «مغز سکو، اتاق کنترل است. تمام پیام هایی که از همه بخش های تأسیسات ارسال می شود، توسط دستگاه های الکترونیکی، پردازش می شود و با توجه به اعداد و ارقامی که به دست می آید، اپراتور تصمیم می گیرد که مثلاً فشار کدام خط لوله را کم یا زیاد کند. باید بگویم تمام افرادی که در این بخش کار می کنند بدون لحظه ای استراحت پشت مانیتورهای شان نشسته اند و در صورت نیاز برای استراحت باید اپراتور دیگری بدون لحظه ای معطلی پشت سیستم بنشیند. در نهایت هر مشکلی که در بهره برداری، انتقال و تأسیسات وجود داشته باشد، رصد می شود و در کوتاهترین زمان ممکن برطرف می شود. و اما ماجرای عروسی ام. چند سالی بیشتر سابقه حضور روی سکو را نداشتم که خانواده برایم آستین بالا زدند. قرار بود یک هفته مانده به مراسم عروسی، مرخصی بگیرم و برگردم شیراز ولی از شانس دریا و آسمان به هم ریخت. هیچ جوره نمی توانستم برگردم. خانواده ام مدام زنگ می زدند و خودم هم فکر می کردم اگر نرسم چه آبروریزی می شود! به هر حال روز هفتم کمی هوا بهتر شد و بالگرد روی سکو آمد و برگشتم لاوان. پرواز پالایشگاه به شیراز را چند دقیقه برایم نگه داشته بودند و به مسافران هم ماجرا را گفته بودند. وقتی سوار شدم همه به من خیره شده بودند؛ یکی می گفت بیچاره عروس، آن یکی می گفت چه شانس بدی دارد و... در نهایت و در اوج ناامیدی خانواده، ٢ ساعت مانده به مراسم عروسی خودم را رساندم.» حضور ما روی سکو و تهیه گزارش از فعالیت های کارکنان آنها را سر شوق آورده، می گویند خوشحال هستند از روزنامه کسی آمده تا مشکلات و واقعیت ها را ببیند و دردهای شان را بشنود. از طرف دیگر برنامه روزمره شان را هم به هم ریخته ایم و برای شان یک جور تنوع شده ایم. مهندس محمدرضا ایمانی، رئیس کل تعمیرات خاطرات جالبی از چند دهه پیش سکو دارد: «٢٠-٣٠ سال پیش وضعیت این طور نبود که تلفن همراه باشد یا توی هر اتاق تلویزیون ١٤ اینچ گذاشته باشند. این مجموعه با همه بزرگی اش یک تلویزیون بیشتر نداشت که برایش یک اتاق مخصوص داشتیم. شب ها همه توی این اتاق جمع می شدند که فلان سریال را ببینند. از آن مهمتر تلفن بود. یک خط تلفن داشتیم و هر نفر می توانست فقط هفته ای یکبار به خانواده اش زنگ بزند. ولی حالا وضعیت بهتر از گذشته است، تلفن همراه کار را راحت تر کرده ولی گاهی هم دردسر است. مثلاً اتفاق کوچکی می افتد و زنگ می زنند می گویند. آنجا ماجرا حل شده ولی این طرف فکر و خیال ول کن آدم نیست.» ایمانی هم مثل بقیه از مشکلات طرح اقماری می گوید: «دوری از خانواده و اینکه در ماه فقط ١٤ روز می توانیم خانه باشیم مشکلاتی را برایمان بوجود می آورد؛ مثلاً وقتی بچه های مان بزرگ می شوند و به نوجوانی می رسند چون سایه پدر بالای سرشان نیست دیگر از مادرشان حرف شنوی ندارند. از طرفی وقتی پدر بعد از ٢ هفته به خانه برمی گردد با بچه هایش دچار تنش می شود. این اتفاق در دوران بازنشستگی خیلی جدی تر است. پدری که ٣٠-٤٠ سال روی سکو کار کرده و آدم منظمی بوده گاهی اوقات نمی تواند شرایط خانه و بچه هایش را تحمل کند و اغلب دچار افسردگی می شود.» منبع: روزنامه ایران
یکشنبه ، ۲۶دی۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نفت ما]
[مشاهده در: www.naftema.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها