محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1840526405
مادر، ما همه علی‌های تو هستیم
واضح آرشیو وب فارسی:جوان آنلاین: مادر، ما همه علی‌های تو هستیم
رشادتهای شهدای والامقام فراموش نشدنی است چرا که امنیت و اقتدار کنونی کشورمان در سایه رشادتهای این رزمندگان و شهدا به دست آمده است. شهید علی آقایی شهید مدافع حرم از استان اردبیل یکی از این شهدایی است که هنوز وطنش اردبیل درآرزوی برگشت پیکر مطهر اوست.
چند روزی است که در سطح شهر بنرهای بزرگی را مزین به نام و چهره‌ات گسترده‌اند. هر رهگذری که نگاهش به نگاهت می‌افتد، بی‌تردید در دلش غوغایی به پا می‌شود که «ای کاش بودی و از نزدیک تماشایت می‌کردیم» اما قصه به همین‌جا ختم نمی‌شود و همه بی‌تابند تا از نزدیک صورت معصومت را تماشا و با نوازش‌های طولانی رخ زیبایت را لمس کنند. لبخند درخشانی در کنج لب‌هایت نقش بسته است و چه آرام به ما می‌خندی. ندایی در درونم می‌گوید: «تو پیروزی و ما شکست خورده‌هایی هستیم که در غم از دست دادنت سر بر گریبان گرفته و نالانیم» در حالی که تو هر لحظه جوان‌تر می‌شوی و هر روز خندان‌تر. می‌دانی، قبل از نوشتن در صفحات بسیاری در دنیای واقعی و مجازی دنبال زندگینامه‌ات گشتم، خواستم اطلاعاتم را تکمیل کنم و بعد قلم را روی کاغذ بچرخانم، اما... اما هیچ نیافتم؛ چون تو خود زندگی هستی که «هستی» و ما فکر می‌کنیم که دیگر «نیستی» در حالی که از آسمان، زمین، دریا و صحرا نگاه‌مان می‌کنی و با همان لبخند، برای‌مان دعا می‌خوانی. وقتی پیکر شهید «هاشم دهقانی‌نیا» بر دوش اهالی حمل می‌شد، مات و مبهوت به هر سو می‌دویدم، چه جماعتی آمده بود، چه زیبا، چه دلنشین! خوب... خوب... همه دل‌شان می‌خواست تو هم بیایی تا در آغوشت بگیرند، بر گونه‌هایت بوسه زنند، به زور هم که شده از تو شفاعت بگیرند و...؛ اما تو نیامدی یا بهتر است بگویم: «نگذاشتند بیایی» آری اینچنین است چرا که شما از جانب خود در راه شهادت قدم نگذاشتید بلکه شما را بردند تا در انتهای مسیر پرواز کردن را به ما بیاموزید. سخت است جان دلت، همه وجودت، فرزندت، همسرت، برادرت و... تا مدت‌ها جلوی چشمانت باشد و به یکباره بگویند: «خبری از او نیست» چه داغی بزرگتر از این؟ نمی‌دانم چند وقت است که خانواده، دوستان، همرزمان و دیگرانی که دوستت دارند به دنبال تو دنیا را گشته‌اند و اثری نیافته‌اند، اما هنوز روی همان حرفم هستم که «تو را بردند و نگذاشتند برگردی». چه بسیارند آنان که هنوز هم نمی‌دانند مادرشان با آن پهلوی شکسته و عطر یاسی که همیشه و همواره با او همراه است، کجاست؟ چه بسیارند آنان که فانوس به دست حتی در روز به دنبال محل دفن مادر می‌گردند و هنوز هم به انتظار فرزند غائبش نشسته‌اند تا بیاید و جای او را نشان‌مان دهد. چه مادرانی که فرزندان‌شان را با دستان خود راهی جبهه کردند، بوسیدند، بند پوتین‌هایش را محکم بستند، به سرش دست کشیدند و او را از زیر قرآن رد کردند و دست آخر هیچ اثری از او نیافتند. حتی برخی تا آخر عمر عکس به دست گرد شهر می‌چرخیدند و سراغ پسرشان را از رهگذران می‌پرسیدند. بعضی‌ها هم که شهرت عالم را به جان خریدند، شهرتی که هیچ کس فکرش را هم نمی‌کند بتواند به اندازه آنان مشهور شود چه در این دنیا و چه در آخرت، همان‌ها که «شهید گمنام» شدند و در گمنامی ماندند که بگویند: «منتی بر سر هیچ کسی ندارند» و آرام رفتند و بی‌خبر. اینک شهید علی آقایی، به خدا خیلی «آقایی» و بزرگ. تو هم به خیل همان‌ها پیوستی که نامی از خود جا نگذاشتند، حتی هیچ جایی را در دنیا اشغال نکردند و تنها یادشان را در اذهان و دل‌ها به یادگار گذاشتند. بر دستان پدر و مادر بوسه می‌زنم، چه مشقت‌ها کشیده‌اند که تو «علی آقایی» شوی! با تب کردنت سوخته‌اند، با لبخندت خندیده‌اند و با غم‌هایت گریسته‌اند، اینک چه می‌توان گفت به پدر و مادرت؟ به همسرت، به برادر و خواهرت؟ سر به زیر ایستاده‌ایم، خجالت زده و گریان، روی نگاه کردن به روی والدین و خانواده‌ات را نداریم. غمگین و غمناک در کور سویی گم شده‌ایم که نکند مادرت در بین این همه جوان دنبال فرزندش بگردد و آرام زمزمه می‌کنیم: «مادر... ما همه علی‌های تو هستیم» سر به افلاک می‌گذاریم، چهره شهید «علی آقایی» را می‌شود در خورشید، ماه و ستاره‌ها تماشا کرد. می‌شود تا ناکجای دنیا امتداد صورتش را نظاره‌گر بود و می‌توان بال‌های پروازش را دید که تا آن سوی تاریخ پرواز خواهند کرد. یادداشت از محمدحسین حسین‌پور
تاریخ انتشار: ۲۴ دی ۱۳۹۵ - ۱۵:۴۹
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جوان آنلاین]
[مشاهده در: www.javanonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها