محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828029516
۴ ساله بودم که ربات سازی را شروع کردم/ مسابقات رباتیک چین به خاطر نبودن اسپانسر لغو شد - رسانه الکترونیکی تابش کوثر
واضح آرشیو وب فارسی:تابش کوثر: برنامه ریزی به نظر من باید وابسته به علاقه باشد. علاقه من از همان بچگی، وقتی با اسباب بازی ها بازی می کردم شکل گرفت. با برنامه ریزی و علاقه می توان به کار و چیزی که می خواهیم، برسیم.به گزارش تابش کوثر به نقل از خبرگزاری دانشجو ، میهمان نوجوان ما؛ علی جبینی چهارده ساله با مادرش به خبرگزاری دانشجو آمده بود. البته دوستش؛ آقا نیکان (که او هم ربات ساز بود) به خاطر سرماخوردگی نتوانسته بود به خبرگزاری بیاید. آقا علی کلاس نهم بود و معدلش تقریباً به نوزده ونیم می رسید. او از 4 سالگی وارد عرصه ربات سازی شده و تاکنون ده سالی می شود که در این زمینه؛ مقام ها و تجاربی به دست آورده است. ا ین گفتگویی است با یکی از نخبگان کشور؛ که تصورش این است که امکانات کشورش در مقایسه با کشورهای خارجی کمتر است و بدش نمی آید که در آینده به خارج برود. به امید این که شاید گوش مسئولین شنوا شود و با در نظر گرفتن اینها؛ مانع خروج سرمایه ها از کشور شوند. البته علی آقا در زمینه های دیگر هم فعالیت دارد و در آنها هم موفق است که برای اطلاع از آنها شما را به خواندن مصاحبه دعوت می کنیم. آقا علی از کلاس و مدرسه ات بگو و اینکه کجا درس می خوانی؟ من در مدرسه شهدا پاسداران در منطقه چهار تهران درس می خوانم و معدلم هم ۱۹ و چهل صدم است. در کلاس شاگرد سوم شدم و درمجموع مدرسه هم شاگرد هشتم هستم. از چه زمانی وارد عرصه ربات سازی شدی؟ من از چهار سالگی به ربات سازی ورود پیدا کردم. از بچگی به بازی های فکری، لگو و پازل علاقه زیادی داشتم. بعد از مدتی که با لگوها بازی می کردم؛ مادرم پیشنهاد داد که به رباتیک بروم و در آنجا شروع به کار کنم. تا به حال در چه مسابقاتی شرکت کرده ای و چه رتبه هایی را به دست آورده ای؟ چهار سال پیش در موسسه اس کروز در مسابقات چهارچرخ مبارز شرکت کردم که رتبه سوم را آوردم. در مسابقات امسال دانشگاه امیرکبیر هم مقام دوم بخش المپیک ربات های انسان نما را کسب کردم. ما در مسابقات انسان نما در رشته های دومیدانی، کارته، راگبی و ژیمناستیک شرکت کردیم که در ژیمناستیک رتبه اول، در راگبی رتبه دوم و در دومیدانی هم سوم شدیم و درمجموع هم رتبه دوم را کسب ردیم. البته پارسال هم در دانشگاه امیرکبیر در بخش دیگری شرکت کردم و مقام دوم را به دست آوردم. آیا تابه حال شده که در مسابقه ای رتبه ای نیاوری؟ در این موقعیت چه کرده ای؟ دریکی از مسابقات که در ربات های مسیریاب شرکت کرده بودم؛ رتبه چهارم را به دست آوردم. به نظر من شکست مقدمه پیروزی است. در همین مسابقه ای که رتبه چهارم آورم و به طور کلی در هر مسابقه ی دیگری که شرکت کردم؛ همین که ربات های دیگران را می دیدم؛ با ایده های جدیدی آشنا می شدم و بعضاً از آنها الگو می گرفتم. آقا علی؛ خیلی از هم سن سال های تو می گویند اگر کار دیگری به جز درس خواندن انجام دهیم؛ درسمان لطمه می خورد. نظر شما چیست؟ برنامه ریزی ات چه طور است؟ به نظر من تنظیم کردن بقیه برنامه ها با کلاس های درس؛ بستگی به آن کسی دارد که آیا به کارهایی که می خواهد انجام دهد علاقه دارد یا نه. رباتیک چیزی بوده که بر اساس علاقه وارد آن شدم و به آن ادامه دادم و به خاطر همین هم طوری تنظیم کردم که به درسم لطمه نخورد. من حدوداً 6 سال است که در بسکتبال هم به صورت حرفه ای کار می کنم ولی الان که امتحان هایم شروع شده؛ فعلاً تمرینات بسکتبال را کنار گذاشته ام؛ البته در زمینه موسیقی هم کارهایی کرده ام. برنامه ریزی من بر اساس چیزی بود که پدر و مادرم به من کمک کردند. در اوایل برنامه ریزی ام این طور بود که اجرایش برایم سخت بود و یک مقدار از طرف پدر و مادرم اعمال می شد؛ هرچند که در همان اوایل هم چیزی که به زور بر من تحمیل شود؛ نبود. ولی الان آن طور نیست؛ برنامه ریزی را دوست دارم و خودم آن را اجرا می کنم. هر هفته برنامه یک هفته ام را کنترل می کنم و برنامه ریزی می کنم. مثلاً برنامه ریزی می کنم که امروز باید علوم، ریاضی و اجتماعی را تمام کنم. ساعتش برایم مهم نیست که چه مقدار طول بکشد؛ مهم این است که کار و برنامه ام را تمام کنم. برنامه ریزی به نظر من باید وابسته به علاقه باشد. علاقه من از همان بچگی، وقتی با اسباب بازی ها بازی می کردم شکل گرفت. با برنامه ریزی و علاقه می توان به کار و چیزی که می خواهیم، برسیم. دریکی از عکس هایی که در حاشیه مسابقات هوش مصنوعی و رباتیک دانشگاه امیرکبیر گرفته شده؛ شما در کنار پروفسور بالتز؛ نایب رییس نائب رییس فدراسیون جهانی فیرا بودید. در مورد او بگو؛ آیا او چیزی به شما نگفت؟ پروفسور بالتز را از پارسال که در مسابقات دانشگاه امیرکبیر شرکت کردم؛ می شناسم. او سال گذشته هم داور مسابقات بود. او ایده های جالبی درزمینه ربات سازی و از جمله در مسابقات رباتیک تیراندازی داشتند که ما از آنها الگوهای خوبی گرفته ایم. در آینده چه کار می خواهی بکنی؟ من دوست دارم همین مسیر را ادامه بدهم. بچه که بودم دوست داشتم بروم پزشکی؛ و به خاطر این پزشکی را دوست داشتم که پدر و مادرم دوست داشتند که پزشک شوم. ولی کمی که گذشت فهمیدم که علاقه ام به رباتیک است و آن را ادامه می دهم. مادر آقا علی گفت : البته من هنوز هم بر پزشک شدن او مُصِر هستم و این اختلاف همچنان وجود دارد؛ ولی بااین وجود؛ او را مجبور نمی کنم. آیا تابه حال پیشنهادی از موسسه های داخلی یا خارجی داشته ای؟ زمانی که در مسابقات اس کروز شرکت می کردم؛ از موسسه های دیگر می آمدند و می گفتند که برای مثال بیا یک بخشی از ربات ها را دنبال کن و بعضی از انواع آن ربات ها را بساز؛ ولی پیشنهادی به آن معنا که شما می گویید نداشته ام. اگر فرصت رفتن به کشورهای خارجی پیش بیاید؛ از آن استفاده می کنی و یا اینکه در ایران می مانی؟ اگر فرصتی پیش بیاید که بشود به کشورهای خارجی رفت؛ چراکه نه، می روم؛ چون احساس می کنم می شود در آنجا موفق تر بود. با بعضی اشخاصی که به خارج رفته اند صحبت هایی کرده ام و آنها گفته اند که در آنجا امکاناتی هست که می توان موفق تر بود؛ مثلا در مدرسه آن طور که شنیدم و سرچ کردم؛ امکانات بیشتری برای آزمایشگاه ها دارند و امکانات کلاس های کشورهای خارج در مقایسه با ایران در سطح بالاتری است ولی بااین وجود بازهم نمی دانم این امکانات دقیقاً چیست. آیا در مدرسه؛ دوستان و معلم هایت نقشی بر موفقیتت در این زمینه داشته اند؟ در مدرسه مان من تنها کسی هستم که در این زمینه فعالیت می کنم و معلم هایم هم فقط زمان مسابقات و رتبه هایی که در آن به دست آورده ام را می پرسند؛ چون که مسائل مربوط به ربات ها تخصصی است. من یک سری از ربات هایی را که درست کرده بودم به مدرسه آوردم و در بعضی درس ها آنها را توضیح دادم. آقا علی و خانم صالحی (مادر علی)؛ آیا چیزی هست که بخواهید بگویید و از شما نپرسیده ایم؟ علی: می خواهم از کسانی که کمکم کردند تشکر کنم؛ از مادر و پدرم، آقای رمضانی، آقای ترابی، آقای ستایشی و آقای یاراحمدی. مادر علی: قرار بود چهارشنبه (24 آذر) به چین اعزام شوند ولی چون اسپانسری پیدا نشد؛ این برنامه لغو شد. به خاطر هزینه مربی ها و هزینه های دیگر با پیدا نشدن اسپانسر؛ اعزام آنها به چین از طرف دانشگاه امیرکبیر به مشکل برخورد کرد. البته یک مسابقه هم در ژاپن دارند که قرار است مردادماه برگزار شود؛ این مسابقه را هم باید از طرف دانشگاه امیرکبیر اعزام شوند.
یکشنبه ، ۵دی۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تابش کوثر]
[مشاهده در: www.tabeshekosar.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
گوناگون
پربازدیدترینها