محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845987812
دلایل شکست ایران در عملیات کربلای ٤ از نگاه فرماندهان ایرانی و عراقی - شبکه اینترنتی آفتاب
واضح آرشیو وب فارسی:شبکه اینترنتی آفتاب: این عملیات همچنان یکی از پرحرف وحدیث ترین عملیات های جنگ است. هنوز هم پس از گذشت ٣٠ سال از آن، هستند افرادی که ترجیح بدهند درباره «کربلای ٤» صحبت نکنند؛ اما بسیاری از فرماندهان و دست اندرکاران جنگ، چه در ایران و چه در عراق، درباره آن زیاد گفته اند...یکی از غم بارترین عملیات های جنگ هشت ساله ایران و عراق؛ «کربلای ٤». قرار بود منطقه «ابوالخصیب» تصرف شود و بصره را از ناحیه جنوب تهدید کند؛ ولی دشمن هوشیار شده بود و انگار منتظر بود. در همان ساعات اولیه شروع؛ یعنی ساعات پایانی سوم دی ١٣٦٥، آنها که منتظر نیروهای ایرانی بودند، آسمان اروند را با منورهایشان مثل روز روشن کردند. رزمندگان ایرانی در همان وضعیت به عملیات ادامه دادند. غواصان به آب زدند؛ قصدشان عبور از اروند بود تا خطوط دشمن را بشکنند؛ اما دشمن عراقی آن چنان از کربلای ٤ خبر داشت که نام عملیات «پاتک» به «تک» ایران را هم انتخاب کرده بود؛ «حصاد الاکبر» یا همان «دِروی بزرگ». این عملیات همچنان یکی از پرحرف وحدیث ترین عملیات های جنگ است. هنوز هم پس از گذشت ٣٠ سال از آن، هستند افرادی که ترجیح بدهند درباره «کربلای ٤» صحبت نکنند؛ اما بسیاری از فرماندهان و دست اندرکاران جنگ، چه در ایران و چه در عراق، درباره آن زیاد گفته اند. بااین حال، همچنان گفتنی ها درباره «کربلای ٤» زیاد است. با گذشت ٣٠ سال از دی ١٣٦٥، این عملیات همچنان زنده است؛ اردیبهشت ١٣٩٤، وقتی اعلام شد پیکرهای شهدای غواص مربوط به این عملیات وارد کشور شده اند، یاد کربلای ٤ دوباره در کشور زنده شد. غواص هایی که با دستان بسته، به دست بعثی ها به شهادت رسیدند و بر پیکرهایشان هنوز سیم هایی که با آنها دست هایشان بسته شده بود، خودنمایی می کرد. آنها خرداد سال گذشته در میان جمعیت انبوه تهرانی ها، در پایتخت تشییع شدند. به روایت هاشمی رفسنجانی خاطرات هاشمی رفسنجانی که در آن زمان جانشین فرمانده کل قوا بوده، هم در نوع خود جالب است. او در خاطرات سوم دی ١٣٦٥ که عملیات آغاز شده، نوشته آن روز راهی بوشهر شده و در ادامه آورده: «معلوم نبود که امشب حمله آغاز می شود یا خیر؟ آقای سنجقی را به منطقه فرستادیم. نزدیک ساعت ده خبر دادند که عملیات با نام کربلای چهار آغاز شده است؛ غافلگیر شدیم. فورا آقای (منصور) ستاری برای انتقال هاگ عازم شد و به قرارگاه غرب به نیروی زمینی ارتش هم اطلاع دادیم. محسن رضایی و محسن رفیق دوست، تلفنی خبر از موفقیت اولیه دادند». هرچه زمان می گذشت، اوضاع وخیم تر می شد. هاشمی نوشته که سحرگاه چهارم دی ماه برای نماز صبح بیدار شده ولی از وضع میدان جنگ بی اطلاع است: «امکان برقراری تماس تلفنی از طرف ما نبود. یک تلفن مبهم آقای رفیق دوست ـ که گفت قبل از رسیدن آقای سنجقی که به سوی ما حرکت کرده، مطلبی را اعلان نکنیم ـ نگرانی ایجاد کرد و ابهام را بیشتر کرد... . تلفنی اطلاع دادند که آقای سنجقی می آید و اخبار حمله را می آورد و گفتند به اهداف اولیه نرسیده اند. از تهران مرتبا از طرف بیت امام و مسئولان، خبر می خواستند و تأخیر را موکول به رسیدن پیک می کردیم. بالاخره آقای سنجقی رسید و معلوم شد به جز در دو، سه محور، موفقیت نداشته ایم و قرار شد اسم عملیات را کربلای چهار و هدف را جواب به شرارت های اخیر عراق اعلام کنیم. کم کم روشن شد که از منطقه شلمچه و جزایر بوارین و ماهی عقب نشسته اند و از جنوب جزیره مینو نیز که عبور کرده بودند و سر پل قابل توجهی، آن طرف اروند به دست آورده بودند، عقب نشسته اند. جزیره ام الرصاص را در تصرف دارند، ولی گفتند در بیانیه نیاید که معلوم می شود تثبیت نشده اند. با توجه به آمادگی ها و روحیه های خوب و امیدهای زیاد، تا این لحظه باید عملیات را ناموفق خواند و به فکر عملیات دیگر باشیم... . حدود شصت گردان وارد عمل کرده اند و فقط در حال حاضر جزیره ام الرصاص و سرپلی در جزیره ام اللبابی را در اختیار دارند و قرار است امشب از همان جا به طرف ساحل دشمن بروند. آقای رشید موافق نبود. بحث کردیم و به این نتیجه رسیدیم که اگر نروند، ممکن است فردا دشمن بر سر ام الرصاص بجنگد و با حالت انفعالی درگیر باشیم. نتیجه این شد که نظر فرماندهی سپاه که ادامه عملیات از همین امشب است، بهتر است. گفتند فرماندهان لشکرها هم موافقند». هاشمی در خاطرات پنجم دی هم نوشته: «اول وقت معلوم شد که دیشب در ادامه عملیات، کاری نشده و ام الرصاص را هم خالی کرده و با اینکه دیشب گفتند می خواهند به پیش بروند، به محل اولیه برگشته اند. معلوم می شود هماهنگی درستی ندارند. به آیت الله خامنه ای اطلاع دادم که در نمازجمعه امروز، قبل از دریافت مطالب درست، چیزی مطرح نکنند؛ برایشان غیرمنتظره بود... . دکتر هادی و دکتر روحانی آمدند. از مدیریت عملیات انتقاد داشتند. معمولا در شرایط شکست، درددل ها اوج می گیرد. آمار مجروحان را دادند؛ حدود سه، چهار هزار نفر. قاعدتا یک پنجم این تعداد هم شهید داریم. خبر دادند که دشمن در منطقه در سطح وسیعی بمب شیمیایی به کار برده است». «هاشمی» در خاطرات دهم دی ماه ١٣٦٥، آماری از شهدا و مجروحان را از قول «علی شمخانی» ارائه می دهد و می نویسد: «آقای شمخانی اطلاعات لازم را درباره نتایج عملیات شکست خورده کربلای چهار داد؛ خیلی بدتر از آنچه تابه حال گفته بودند. نزدیک به هزار شهید و سه هزارو ٩٠٠ مفقودالاثر داشتیم که اکثر آنها را باید شهید حساب کرد و حدود ١١ هزار مجروح که حدود نصف آنها سرپایی معالجه شده یا می شوند». البته آمارهای دیگری هم از شهدا و مجروحان این عملیات وجود دارد که بیش از آمار مطرح شده در خاطرات هاشمی است. به روایت سردار کتاب های خاطرات فرماندهان وقت هم می تواند روایات جالب و دسته اولی درباره کربلای ٤ باشد؛ سردار جانباز «میرزامحمد سلگی»، فرمانده گردان ١٥٢ حضرت ابوالفضل (ع) لشگر ٣٢ انصار الحسین، یکی از این افراد است. او خاطراتش از کربلای ٤ در قالب کتابی به نام «آب هرگز نمی میرد» منتشر کرده که نشانه هایی از چرایی و چگونگی لورفتن عملیات را در آن می توان دید. خبرگزاری «کتاب ایران» قسمت هایی از این کتاب را درباره عملیات کربلای ٤ منتشر کرده: «یک اشکال اساسی ما را تهدید می کرد و آن عدم رعایت اصول امنیتی و اطلاع دشمن از حضور قریب به یکصد هزار نیروی ایرانی در عقبه این منطقه بود که تا زمان عملیات در اردوگاه ها و پادگان های مختلف جنوب مشغول آموزش بودند. مزید بر مباحث مشترک و کلی همه لشکرها، دو ویژگی شرایط لشکر ما را از بقیه متمایز می کرد. نخست اینکه ما برای اولین بار با نیروی خط شکن غواص در موج اول قرار می گرفتیم و حال آنکه در عملیات قبلی (والفجر ٨)، ما در ادامه موج دوم و با گردان های پیاده وارد کارزار در فاو شدیم». او ادامه داده که «دوم اینکه محدوده عملیاتی ما در میانه و وسط پنج لشکر خط شکن بود و غواصان ما باید از محل تلاقی رودخانه کارون و اروندرود به آب می زدند و در سکوت کامل از کنج جزیره عراقی ام الرصاص در داخل اروند عبور می کردند و با رعایت اصل غافلگیری در شب، خط دشمن را در سمت چپ جزیره ام الرصاص به طول سه کیلومتر به تصرف خود درمی آوردند. وجود جزیره ام الرصاص در داخل اروند و مقابل کارون برگ برنده دشمن محسوب می شد و قطعا دشمن را هوشیارتر می کرد و کار را برای عبور غواصان سخت تر». او در کتابش از بمباران یکی از اردوگاه های آموزشی غواصان می نویسد؛ با این نوشته ها می توان حدس زد دشمن حتی از محل آموزش غواصان نیز خبر داشته: «در پادگان شهید مدنی دزفول بودیم که خبر رسید، هواپیماهای عراقی، اردوگاه گردان غواصی جعفر طیار در سد گتوند را بمباران کرده اند و تعداد زیادی از غواصان هم به شهادت رسیده اند. خبر بمباران این گردان در سد گتوند، موجی از نگرانی در سطح فرماندهان انداخت و تردیدها برای اطلاع دشمن از عملیات قریب الوقوع بیشتر شد». او در ادامه کتابش نوشته است: «کمی بعد، تا رده مسئول و جانشین گروهان ها را به منطقه عملیاتی بردیم و از ساختمان بلند و چندطبقه ای در کنج رودخانه کارون و مقابل جزیره ام الرصاص حد عملیاتی گردان حضرت ابوالفضل مشخص شد. شاخص ما در خشکی، پشت خط دشمن یعنی منطقه الحاق گردان ما با گردان های مجاور امام زاده ای به نام امام زاده عبدالله بود. امام زاده دو کیلومتر عقب تر از خط اول دشمن قرار داشت...هربار که از دیدگاه به منطقه نگاه می کردیم، تحرکات جدید دشمن بیش از قبل هویدا بود. آنها نخل های پشت خطشان را می انداختند و بین عقبه و خطشان تا لب آب جاده می زدند و به دلیل همواربودن زمین برجستگی هایی از خاک مثل یک تپه کوتاه می ساختند که در صورت لزوم تانک روی آن بایستد و از آن بالا اروندرود را بزند. در خط مقدم نیز وجود کانال سراسری بتونی با سنگرهای متعدد تیربار و حتی پدافند ضدهوایی نشان می داد که احتمالا دشمن از عملیات خبردار شده است». به روایت راوی «محمد درودیان» از راویان هشت سال جنگ تحمیلی، در سال ١٣٩٣ در یادداشتی نوشته که هنگام عملیات در کنار «محسن رضایی»، فرمانده وقت سپاه پاسداران، بوده؛ او در این یادداشت نوشته: «سردار رضایی فرمانده پیشین کل سپاه در واکنش اولیه به نتایج پیشروی نیروها، بسیار آرام گفت: «عملیات از رده به کلی سری لو رفته است.» غیر از من که در کنار ایشان نشسته بودم و گزارش ها را ضبط و ثبت می کردم، افراد حاضر متوجه این واکنش نشدند. در همان زمان، این موضوع را در گزارش ها نوشتم ولی نسبت به ضبط آن اطمینان کامل ندارم». او در این یادداشت که در وبلاگ شخصی اش منتشر کرده بود، آورده: «در آثار سپاه برای نخستین بار علت لورفتن عملیات، استفاده عراق از اطلاعات ارسال شده از سوی آمریکا ذکر شده است. (فاو تا شلمچه- ١٣٨١- چاپ چهارم- ص ١١٥- ١١٦) اظهارات مقامات رسمی عراق پس از عملیات کربلای چهار، بیانگر هوشیاری کامل عراق از تاکتیک ویژه عملیات کربلای چهار بود. چنانچه عدنان خیرالله وزیر دفاع وقت عراق یک هفته پس از عملیات کربلای چهار، به اهداف ایران مبنی بر قطع ارتباط میان سپاه سوم و هفتم اشاره می کند و می گوید: «علت شکست کنونی این است که ما آماده بودیم و نقشه های لازم را طرح کردیم ... و از درس های فاو استفاده نمودیم». (همان ص ١١٧) وی سپس خطاب به آمریکایی ها می گوید: «ما به خاطر این اطلاعات از آنها تشکر می کنیم». (همان) توضیح وزیر دفاع عراق از اهداف ایران بیانگر صحت سخنان سردار رضائی درباره لورفتن عملیات از رده به کلی سری است. درودیان در ادامه نوشته: «با فرض اینکه عراق مبتنی بر اطلاعات ارسالی از سوی آمریکایی ها و سایر منابع احتمالی، از هوشیاری کامل برخوردار بود، ولی مسئله مهم و فراتر از داشتن اطلاعات، استفاده عراق از اطلاعات برای مقابله با حمله قوای نظامی ایران است. چنانچه عدنان خیرالله اشاره کرده است، عراق از تجربه عملیات فاو استفاده کرد. با این توضیح و برابر شواهد و قرائن و اسناد موجود، درواقع عراق با استفاده از اطلاعات دریافتی و استفاده از تجربه عراق در عملیات فاو، از توانایی مقابله با عملیات کربلای چهار برخوردار شده بود». او درباره محتوای اطلاعاتی که عراق در اختیار داشته سوالی مطرح می کند و می نویسد: «با وجود نقش و اهمیت اطلاعات که هنوز مشخص نیست حاوی چه مواردی بوده و چگونه جمع آوری و در اختیار عراق قرار گرفته است، مسئله اساسی، توانمندی نظامی عراق برای مقابله با عملیات کربلای چهار است که تاکنون به آن توجه نشده است. این موضوع از این جهت اهمیت دارد که نمی توان علت شکست عملیات را به یک عامل اطلاعاتی و لورفتن عملیات، محدود کرد. با این توضیح حتی اگر عراق اطلاعات کامل، در سطح به کلی سری هم نداشت، در صورت هوشیاری نسبی و استفاده از تجربه عملیات فاو، احتمالا می توانست حتی در صورت عبور قوای نظامی ایران از رودخانه اروند، با آنها مقابله کند و مانع از تصرف و تثبیت منطقه، همانند عملیات فاو شود». به روایت فرمانده سردار «حسین علایی»، فرمانده نیروی دریایی سپاه، در کتاب «روند جنگ ایران و عراق» عملیات های کربلای ٤ و ٥ را نخستین حضور نیروی زمینی سپاه پس از تشکیل نیروی زمینی مستقل عنوان کرده است. او از ضرورت های «کربلای ٤» هم نوشته: «با توجه به شرایط کشور در سال ١٣٦٥ و نبود هیچ گونه طرح سیاسی برای پایان جنگ، ایران چاره ای جز اجرای یک عملیات بزرگ و مهم در جبهه های جنگ زمینی نداشت... در زمان برنامه ریزی برای کربلای ٤ تصور این بود که یک عملیات گسترده و موثر می تواند سرنوشت ساز باشد و دولت عراق را به پذیرش شرایط ایران برای پایان جنگ وادارد. طبیعتا پذیرش شرایط ایران از سوی عراق، منجر به سقوط سیاسی رژیم بعثی می شد». سردار «علایی» هم مانند برخی فرماندهان و مقامات دیگر نتیجه این عملیات را برای ایران «شکست» می داند. اما بیشترین دلیلی که برای شکست در کربلای ٤ مطرح می شود، «لورفتن» آن است. علایی می نویسد: «با آغاز عملیات مشخص شد که ارتش عراق در آمادگی کامل به سر می برد و عبور سریع از اروند امکان ندارد....البته از دو هفته پیش از آغاز کربلای ٤ نیروهای قرارگاه خاتم الانبیا (مرکز عملیات سپاه پاسداران) که در محلی به نام فاطمیه مستقر بود، احساس کرده بودند که دشمن تا حدی از این عملیات با خبر است». سردار «احمد سوداگر» هم دراین باره گفته بود: «حین کربلای ٥، کالکی را از یکی از سنگرهای دشمن در جزیره بوارین پیدا کردم و نشان فرمانده سپاه دادم و گفتم این کالک نقشه عملیات خودمان در کربلای ٤ است که به زبان عربی نوشته شده است....در آن کالک نام همه لشکرها و یگان های عمل کننده سپاه در کربلای ٤ نوشته شده بود». به روایت وفیق السامرایی لورفتن و اطلاع دستگاه اطلاعاتی عراق از کربلای ٤ آنچنان بود که حتی ساعت و روز عملیات را هم می دانستند؛ سرهنگ «وفیق السامرایی»، مسئول وقت اطلاعات ارتش عراق در کتاب «ویرانی دروازه شرقی» نوشته که «نیمه دوم سال ١٩٨٦ (تابستان تا زمستان ١٣٦٥) تلاش های اطلاعاتی اش را بسیار شدید و فراگیر و متمرکز» کرده؛ دلیل آن هم معلوم است: شکست عراق در عملیات والفجر ٨ که منجر به فتح فاو در زمستان ١٣٦٤ شده بود. نوشته های او نشان از اعتماد به نفس بالای عراقی ها در شب عملیات دارد. «السامرایی» آنچنان به خودشان و اطلاعاتشان اعتماد داشته که در ساعت و زمانی که حدس می زده حمله نیروهای ایرانی آغاز شود، برای اصلاح موی سر به آرایشگاه می رود. او شب آغاز کربلای ٤ را این گونه توصیف می کند: «ما روز آغاز حمله احتمالی را شامگاه ٢٤ یا ٢٥ دسامبر ١٩٨٦(سوم یا چهارم دی ١٣٦٥) پیش بینی کردیم. با غروب خورشید، از مرکز اصلی فرماندهی در «قصرالسلام» با مدیر شبکه اطلاعات منطقه شرقی تماس فوری و مستقیم برقرار کردم. از او خواستم نیروهای گشتی- شناسایی را در منطقه مورد تهدید، به داخل ایران گسیل دارد و خود شخصا کار دریافت اطلاعات مربوط به هرگونه تحرک نیروهای ایرانی را از طریق بی سیم دنبال نماید و فورا مرا از هر تحوّلی مطلع سازد. ساعت هشت شب، تیم های شناسایی خط مقدّم ما تحرکات غیرطبیعی ایرانی ها را مشاهده کردند. با منشی رئیس جمهور «حامد یوسف حمادی» تماس گرفتم و به او اطلاع دادم که حمله ایرانی ها بسیار نزدیک شده است. هنوز چند دقیقه نگذشته بود که تلفن به صدا درآمد. تلفن را برداشتم. کسی می گفت: «جناب سرهنگ وفیق؟» گفتم: «بله» گفت: «چند لحظه گوشی...» و به دنبال آن صدای «صدام» به گوشم رسید. او بعد از سلام، وضعیت را جویا شد. گفتم: «تا چند دقیقه دیگر حمله در منطقه میانی آغاز می شود و به دنبال آن حمله منطقه جنوبی آغاز خواهد شد.» بیش از نیم ساعت در شرایط بسیار سخت انتظار آغاز حمله باقی ماندم. برای اینکه خود را مشغول کنم و از اضطرابم بکاهم، با دفتر شعبه اطلاعاتی ام در منطقه کاظمین بغداد تماس گرفتم و از آنها خواستم تا آرایشگاه را آماده نمایند. زیرا احساس می کردم که اندازه موهای سرم از حد طبیعی بلندتر شده است. مرکز فرماندهی را در آن شرایط بغرنج رها کردم. یکی از افسران با درجه سرهنگی، در حالی که کاملا شگفت زده شده بود، نزد من آمد و گفت: «قربان! آیا ما در پیش بینی زمان حمله دچار اشتباه شده ایم؟! چرا الان آرایشگر را می خواهید؟» به او گفتم: «نه ما اشتباه نکرده ایم، ولی من نمی توانم تاخیر را تحمّل کنم و به آرایشگاه آمده ام تا وقت را سپری کنم». آرایشگر در نیمه های کار اصلاحِ من بود که زنگ تلفن به صدا درآمد، به من اطلاع دادند که حمله ایرانی ها آغاز شده است و باید خیلی زود خود را به مرکز فرماندهی برسانم....حمله در دو منطقه آغاز شده بود و در پیش بینی زمان و محور حمله و میزان نیروهای مهاجم موفقیت بزرگی نصیب ما شده بود. این حمله به شدّت سرکوب گردید...». به روایت سپهبد بعثی از سوی دیگر سپهبد «رعد مجید رشیدحمدانی» در کتاب «جنگ ایران و عراق از دیدگاه فرماندهان صدام»، درباره کربلای ٤ صحبت هایی می کند: «به دلیل حجم بالایی که برای تلفات دشمن ادعا شده بود، صدام نبرد مقابله با ایرانیان را نبرد روز بزرگ(معرکه الیوم العظیم) نامید و با این احتمال که حمله ایرانیان شش ماه عقب افتاده، به نیروها راحت باش و مرخصی داد و آنها را برای سازماندهی مجدد و گذراندن آموزش های بیشتر به مناطق پشت جبهه بردند. این برای همه فرماندهان و سربازان عراقی فرصتی برای استراحت بود. همچنین صدام در یک حرکت نمایشی و برای نشان دادن قدرت خود به زیارت خانه خدا رفت. با وجود اینکه نیروها و فرماندهان عراقی از حقیقت ماجرا خبر داشتند و می دانستند که تعداد کشته شدگان و اسرای ایرانی آن مقدار اعلام شده نیست و نیروهای ایرانی مجدد در حال تدارک حمله به سوی بصره هستند و همچنین در عملیات فریب نیروهای ایرانی توانستند از راهکار پنج ضلعی وارد شوند اما از ترس صدام بسیاری از اطلاعات را به او نمی دادند». از طرفی نقش سرویس های اطلاعاتی آمریکا و همچنین شوروی در این عملیات نباید نادیده گرفته شود؛ ژنرال «حمدانی» درباره استفاده از کمک های اطلاعاتی آمریکا و شوروی سابق در سال ١٣٦٥ در همان کتاب گفته بود: «سازمان اطلاعات آمریکا پیش از عملیات فاو، اطلاعات موردنیازمان را تأمین می کرد. سازمان اطلاعات عراق فردی را به ما معرفی کرد به نمایندگی از دولت آمریکا که تصاویر ماهواره ای مورد نیاز را برایمان تهیه می کرد. سازمان اطلاعاتی فرانسه، یوگسلاوی و شوروی نیز با ما همکاری می کردند. برای نمونه، KGB در رمزگشایی پیام های ایرانیان به ما کمک می کرد». به روایت شخص ثالث «عبدالحلیم ابوغزاله»، وزیر دفاع وقت مصر که این سمت را در آن دوران برعهده داشته نیز کتابی درباره جنگ ایران و عراق نوشته است. مصر یکی از هم پیمانان عربی عراق در هشت سال جنگ بود. او این کتاب را در نخستین سال های پایان جنگ به رشته تحریر درآورده. در این کتاب که «جنگ ایران و عراق» نام دارد و از سوی «مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس» منتشر شده، «ابوغزاله» عملیات «کربلای ٤» را بدترین عملیات در جنگ توصیف کرده. او در کتابش درباره کربلای ٤ نوشته: «دسامبر (آذر ماه) ایران اعلام کرد که نیرویی بالغ بر صد هزار داوطلب بسیجی را به جبهه ها گسیل کرده... حمله با نیرویی حدود ١٥ هزار تن آغاز شد... عبور از شط العرب «اروند رود» به سمت ام الرصاص و ساحل عراقی اروند را نیروهایی حدود ٦٠ هزار پاسدار انقلاب و داوطلبان بسیجی انجام دادند؛ اما هنگامی که این نیروها برای حرکت به سوی بصره در کنار ساحل تلاش خود را آغاز کردند، پشتیبانی کافی از سوی نیروهای نظامی ایران انجام نشد و پشتیبانی آتش نیز در طول اروند کم و ضعیف بود». او از شب غم انگیز کربلای ٤ هم می گوید؛ «ابوغزاله» می گوید مواجهه رزمندگان ایرانی با سیم های خاردار و میدان های مین، منطقه را به یک میدان کشتار نمونه تبدیل کرده بود». او معتقد است که «کربلای ٤ از حیث سازماندهی و طراحی مانور بدترین عملیات در طول جنگ محسوب می شود». او نوشته: «نیروهای عراقی برای از بین بردن نیروهای ایرانی، فقط از سلاح های مستقیم و توپخانه بهره نبردند؛ بلکه هواپیماها و هلیکوپترهای مسلح را هم علیه نیروهای بی سرپناه و آشکار در منطقه به کار گرفتند». روایات درباره این عملیات زیاد است؛ عملیاتی که ٣٠ سال از آن گذشته و مادرانی همچنان چشم انتظار فرزندانشان هستند یا خوابشان را می بینند؛ فرزندانی که بسیاری از آنان هیچ وقت برنگشتند. محمدحسن نجمی شرق
یکشنبه ، ۵دی۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شبکه اینترنتی آفتاب]
[مشاهده در: www.aftabir.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 47]
-
گوناگون
پربازدیدترینها