محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832251826
تجمع دانشجویان سراسر کشور در دانشگاه تهران+ تصاویر - سایت خبری تحلیلی آبادان و خرمشهر
واضح آرشیو وب فارسی:فیدوس: به گزارش خبرنگار «فیدوس» دانشجویان سراسر کشور با حضور در دانشگاه تهران نسبت به مشکلان صنفی خود اعتراض کردند.به گزارش فیدوس به نقل از ایلنا، در پی بیانیه فراگیر دانشجویان کشور به مناسبت روز دانشجو، دانشجویان دانشگاه تهران در اعتراض به مشکلات صنفی دانشگاه ها در محوطه این دانشگاه تجمع کردند. این دانشجویان با سر دادن شعارهایی همچون «خواسته ما معلومه پولی سازی محکومه»، «دانشگاه پول گردان تضعیف زحمت کشان» و «دانشجوی با غیرت حمایت، حمایت» اعتراض خود را به روند موجود اعلام کردند. همچنین جمله هایی از قبیل «دانشگاه پولیه، کار آموزی زوریه»، «منطق سرمایه داری استثمار بیگاری»، «آزادی اندیشه با تانک و بانک نمیشه»، «تبعیض جنسیتی محکوم است،محکوم است»، «پردیس بین الملل، انحلال انحلال»، «تماس تهدید آمیز محکوم است محکوم است» و «دانشجو، کارگر اتحاد اتحاد» از شعارهایی بود که روی پلاکاردهای تجمع کنندگان دیده می شود. بیانیه فراگیر دانشجویان کشور به مناسبت روز دانشجو به شرح ذیل است: امروز گرد آمده ایم. شانزده آذر، روزی نامیده از برای ما، تا صدای اعتراض ما در این روز به تمامی طنین انداز شود. بیرون از این جا که ما ایستاده ایم، پشت حصارهای به ظاهر امن دانشگاه، حوادث و بحران ها روز به روز از پی هم می آیند و برهم می افزایند. ثمرۀ زندگی مادران و پدران ما، در نتیجۀ برآیند چند دهه عمل مشترک قانونگذاران و مجریان، در تکاپوی تأمین هزینه های سنگین حداقلی برای معاش، به یغما رفته است. بیکاری، استثمار و عدم امنیت شغلی بیداد می کند. بهداشت، درمان و مسکن بدل به کالاهایی گران بها شده اند که وسع خریدشان از عهدۀ بسیاری از مردم بیرون است. باری بر نقوش فاجعه بیافزاییم این را که حق فریاد و اعتراض را نیز سلب کرده اند و هرجا زمزمه ای نیز هست، گوشی شنوای دردهای فراوان رنجبران جامعه نیست. چنین است که عدالت و آزادی، حالا دیگر، توأمانِ هم به محاق رفته اند. اما در این روز که با نام ماست، سر آن داریم که نه تنها با صدایی بلندتر از حقوق خویش به مثابۀ دانشجو دفاع کنیم، بلکه از زندگی پایمال شدۀ خود در جامعه نیز سخن بگوییم. امروز تبعیض های بنیادین جامعه اعم از تبعیض طبقاتی و جنسیتی به دانشگاه پا نهاده اند. بومی گزینی، گزینش جنسیتی، هدایت تحصیلی و پولی سازی آموزش عمومی، که طبق قانون اساسی باید برای تمام آحاد ملت به رایگان در دسترس باشد، در کنار پدیده هایی نظیر گسترش مدارس غیرانتفاعی، مؤسسات آموزشی، کلاس های خصوصی و ده ها کالای آموزشی دیگر که به شکل های نابرابر رقابت تحصیلی دامن می زنند، پایه های تبعیض را در دانشگاه استوارتر کرده اند. تبعات روند کالایی سازی آموزش سبب شده است که نه تنها فرزندان طبقات فرودست حین تحصیل در دانشگاه تحت فشار هزینه های سنگین آموزشی کمر تا کنند، بلکه به تدریج از ورود به دانشگاه محروم شوند یا از سرانجام بخشیدن به تحصیلات دانشگاهی خود بازمانند. در این میان، آن که از قطار دوره های روزانۀ دانشگاه های دولتی جا بماند مجبور می شود تا هزینه های سرسام آوری را برای دوره های شبانه و دانشگاه های آزاد یا غیرانتفاعی بپردازد، تا علی رغم آموزشی کم کیفیت، به امید یافتن شغلی برای تأمین هزینه های زندگی مدرکی به دست آورده باشد. و دریغا که این تلاش، به سودای کسب منزلتی نمادین، خود چون فرزندی ناقص الخلقه زاییدۀ منطق حاکم است. طنین اعتراض و مطالبۀ هزاران دانشجو برای ابتدایی ترین حقوقشان در سالیان اخیر از هر کناری شنیده می شود. سنوات تحصیلی، هزینه های روزافزون خوابگاه و تغذیه، شهریه های گزاف، واگذاری فضاها و امکانات دانشگاهی به نهادها و سازمان هایی بیرون از دانشگاه، واداشتن دانشجویان به کار اجباری و سوءاستفاده های علمی از آنان، و در این وانفسا، فشارهای امنیتی و حراستی، جملگی دست ها را به هم داده اند تا کاردها به استخوان ها رسند. اکنون وقت آن رسیده است تا همگان بدانند ما از چه دردی به فریاد آمده ایم، ریشۀ این دردها تا کجا می رسد و امروز چه می خواهیم؟ وقت آن است تا همگان بدانند ما که نه وابستۀ جناح های سیاسی هستیم و نه عضو تشکل های قدرت ساخته، ما که تنها نام دانشجو را یدک می کشیم، کجا ایستاده ایم و درگیر کدام وضعیتیم؟ قانون سنوات دست دانشگاه ها را برای اخذ هزینه های گزاف برای ترم های تحصیلی سنواتی و واحدهای افتاده باز گذاشته است. در حالی که بنا به تجربه، برای بهبود کیفیت طرح های پژوهشی و آموزشی، ۵ سال تحصیلی برای دانشجویان کارشناسی، ۳ سال تحصیلی برای دانشجویان کارشناسی ارشد و ۵ سال تحصیلی برای دانشجویان دکتری ضروری است. این در حالی ست که قانونگذاران و مجریان حاکم بر دانشگاه، با تصویب قوانینی از قبیل قانون سنوات، از قضا فشار را دقیقاً به همان خانواده هایی وارد می آورند که همزمان تحت فشار قوانین حداقل دستمزد قرار دارند. این چرخه حاصلی جز تشدید محرومیت و فقر برای تولیدکنندگان واقعی ثروت جامعه ندارد. دانشجویان بسیاری رشته ها، قبل از آنکه از دانشگاه فارغ التحصیل شوند، به بهانۀ دوره های کارآموزی و کارورزی در کارخانه ها، کارگاه ها، مؤسسات صنعتی خصوصی، بیمارستان ها، درمانگاه ها و مراکز به اصطلاح مطالعاتی و پژوهشی با حقوقی ناچیز یا حتی بدون دستمزد، استثمار می شوند و سودهای کلان ناشی از کار اضافی اجباری آنان، به جیب های کلان سرمایه داران می رود. در کنار آن هزاران فرصت شغلی برای کسانی که باید با حقوق و مزایای کامل، حق بیمه و حق بازنشستگی در همین مراکز مشغول به کار شوند، از دست می رود و متقابلاً شمار دهشتناک بیکاران افزون می گردد. دانشگاه، جایی که عموماً می پندارند مرکز علم آموزی، حقیقت جویی و نیز ضامن رفاه و آزادی آیندۀ فرزندان جامعه است، دیگر سال هاست که بدل به بازاری برای دلالان و جاعلان علمی شده است. رنج نامه ای از دزدی های علمی، جعل مقالات، سوءاستفاده از طرح های پژوهشی دانشجویان برای ترقی و بالا جستن اساتید در مراتب علمی، جذب و گزینش غیرعلمی اعضای هیئت علمی و اخراج اساتیدی که صدای مخالفی با منویات اربابان بالادستی و منافع نظام حاکم دارند و طوماری از این دست، پیکر دانشگاه را مسخ در موجودی نحیف کرده است که دیگر حتی توان دفاع از موجودیتی مستقل از برای خود ندارد، چه رسد به آن که پاسداری از برای حقیقت باشد. رشد و گسترش پردیس های بین الملل، افزایش شمار دانشجویان پولی، اعمال سهمیه های مختلف، از جمله سهمیه هایی برای فرزندان اعضای هیئت علمی، نهادهای امنیتی و موارد خاص، در کنار کاستن سال به سال از تعداد دانشجویان روزانه و کاهش خدمات رایگان آموزشی برای کلیۀ دانشجویان، علاوه بر شکل های مختلف تبعیض آموزشی به سود طبقات بالادست و لاجرم به زیان فرودستان، چنان که مختصراً ذکر شد، چنان ضربه ای به کیفیت آموزش و پژوهش علمی زده است که تولید انبوهی از صاحبانِ عاری از تخصصِ مدارک دانشگاهی، تنها بخش کوچکی از نتایج فلاکت بار آن است. همچنین صندوق رفاه دانشجویان بر خلاف عنوانش، کارکردی جز بدهکارکردن دانشجویان به نظام بانکی کشور نداشته است. تفاهم نامۀ صندوق رفاه دانشجویان و صندوق کارآفرینی امید موجب آن شده است که دانشجو بابت استفاده از امکاناتی که بنا به عرف و مطابق با معیشت متعارف حق اوست، در نظام بانکی کشور بدهکار تلقی شود و حق استفاده از سایر اعتبارات بانکی را از دست بدهد. بودجه ای که باید صرف رفاه و معیشت کلیۀ دانشجویان شود، به وام های اشتغال و کارآفرینی استحاله شده و فقط در اختیار اقلیّتی از دانشجویان قرار می گیرد. نگاه سیاست گذاران صندوق کارآفرینی امید، نگاهی مبتنی بر حصول حداکثر سود است. این نگاه با ماهیت صندوق رفاه که در واقع بخشی از صندوق های تأمین اجتماعی به شمار می اید، سازگار نیست. چنین است که استیلای صندوق کارآفرینی امید بر صندوق رفاه دانشجویان موجب از بین رفتن امنیت اقتصادی دانشجویان شده است. تبعیض جنسیتی، در قالب سهمیه بندی جنسیتی رشته های دانشگاهی، کنترل و فشار مضاعف در حوزۀ آزادی های فردی و پوشش دختران دانشجو، حجاب اجباری در خوابگاه ها، محدودیت های بیشتر در رفت و آمد و ساعت های ورود و خروج به خوابگاه های دختران، برخوردهای سلیقه ای حراست با دختران دانشجو از طریق تماس های تهدیدآمیز و ایجاد فضای ارعاب نزد ایشان، نگاه قیم مآبانۀ مسئولان و سوءاستفاده از روابط عاطفی خانواده ها برای محدودسازی بیشتر دختران، تحت فشار قرارگرفتن دانشجویان دختر از جانب برخی اساتید، معاونان آموزشی و کارکنان دیگر دانشگاه برای روابط خارج از عرف و ده ها مورد ریز و درشت دیگر نمود یافته است، و طرفه آنکه این همه همواره به بهانه هایی همچون تامین امنیت و مصلحت دختران دانشجو اتفاق می افتد. اما ناگفته پیداست که این ها هیچ یک معنایی جز نفی بداهت این واقعیت ساده ندارند که زن، به مثابۀ نوع انسان، خود توان درک موقعیت و تصمیم گیری در مورد امور مربوط به خویش را دارد. دخالت بی دلیل خوابگاه و دانشگاه در زندگی شخصی دختران نمی تواند جز زیر سوال بردن استقلال فردی، آزادی عمل و عزت نفس دانشجویان دختر، هدفی با خود داشته باشد. صدای اعتراض دانشجویان که چیزی جز حقوق بنیادین خود نمی خواهند، گویا بر اربابان، مدیران، سیاست گذاران و مجریان قوانین تبعیض آمیز بسیار گران آمده است. کمیته های انضباطی و حراست دانشگاه ها و دوشادوش آنان نهادهای امنیتی بیرون از دانشگاه، برای خاموش کردن صدای مستقل دانشجویان تمام قد ایستاده اند و به واسطۀ تهدیدهای مکرر دانشجویان معترض و خانواده هاشان، احضارهای گاه به گاه، پرونده سازی، صدور احکام انضباطی و ده ها حربۀ امنیتی دیگر، چکمه بر گلوی دانشجویان فشرده اند. بی خبر از آن که صدای حق طلبی، عدالت خواهی و آزادی خواهی دانشجویان با هیچ سرکوبی خاموش کردنی نیست. شوراهای صنفی، این تنها تشکل برآمده از رای مستقیم دانشجویان که البته وامدار هیچ جریان سیاسی ای پشت درهای دانشگاه نیست، در شرایط کنونی پرچمدار اعتراضات دانشجویی و پژواکده صدای مستقل دانشجویان است. داشتن چنین جایگاه و کارکردی موجب شده است که مسئولان وزارت علوم بر سر راه اتحاد و عمل مشترک شوراهای صنفی سراسر کشور به نحوی مداوم سنگ اندازی کنند. بله؛ می دانیم و می دانند تنها با تشکل یابی فراگیر شوراهای صنفی می توان در برابر برنامه ها و قوانین دانشجوستیز ایستاد، و البته که باید چنین کرد. در کنار نهاد شورای صنفی، تلاش برای استقلال دانشگاه از قدرت و سرمایه و نیز تقویت نگاه انتقادی مستقل از قدرت و زدوده از ایدئولوژی حاکم، تنها دریچۀ امید برای بیرون شدن از وضعیت اسفناک فعلی است. در عین حال اعتراضات صنفی دانشجویی بایستی به مبارزات برحق کارگران، معلمان، زنان و تمام محذوفان و مطرودان اجتماع بپیوندد و کلیت ساختار و برنامه های کلان اقتصادی سیاسی را که تجاری سازی آموزش نیز بخشی از تبعات آن است به نقد بکشد. بدون این همراهی و پیوند، مقاومت در برابر این سیل بنیان برانداز که هستی دانشجو، کارگر، معلم، زن و تمام فرودستان را تهدید می کند، غیرممکن می نماید. جمعی از دانشجویان دانشگاه های ایران شانزدهم آذر ماه ۱۳۹۵ * منبع: ایلنا
سه شنبه ، ۱۶آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فیدوس]
[مشاهده در: www.feydus.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 55]
-
گوناگون
پربازدیدترینها