محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826929122
روایتی خواندنی از دیدار خانواده شهید مدافع حرم شهرستان سنقروکلیایی با رهبر معظم انقلاب - پایگاه خبری سهیل سنقر
واضح آرشیو وب فارسی:سهیل سنقر: سهیل سنقر : جمعی از خانواده های شهدای مدافع حرم اهل بیت علیهم السلام آذرماه سال جاری با حضرت آیت الله امام خامنه ای رهبر معظم انقلاب اسلامی دیدار کردند در ادامه نظر شما مخاطبان گرامی را به روایتی بسیار زیبا و خواندنی از دیدار خانواده شهید ابوذر امجدیان با رهبر معظم انقلاب جلب می کنیم.به گزارش سهیل سنقر ، جمعی از خانواده های شهدای مدافع حرم اهل بیت علیهم السلام آذرماه سال جاری با حضرت آیت الله امام خامنه ای رهبر معظم انقلاب اسلامی دیدار کردند در ادامه نظر شما مخاطبان گرامی را به روایتی بسیار زیبا و خواندنی از دیدار خانواده شهید ابوذر امجدیان با رهبر معظم انقلاب جلب می کنیم. رهبر معظم انقلاب در این مراسم خطاب به آقای علی حسن امجدیان پدر شهید ابوذر امجدیان؛ - خوب هستید آقا؟ پسرتون چند سالش بود؟» - ۲۹ سالش بود حاج آقا - «شما الان کجا هستید؟» - کرمانشاه هستیم؛ در سنقر؛ یکی از روستاهای سنقر. - «ها! سنقر! اومدم من اونجا در ایام جنگ.» - بله، سفر هم آمدید چند سال پیش و آقا در خلال صحبت های بعدی اش هم می گوید که سفر کرمانشاه، سفر خیلی خوبی بود . - «مادر شهید، خانم فریده امجدیان؛ حال شما خوبه مادر؟» مادر که در ردیف اول و جلوی آقا نشسته، به درستی نمی تواند فارسی حرف بزند. آقا می پرسد: «فارسی را متوجه می شوند؟» که می گوید بله. یکی از برادران شهید صحبت های مادر را برای آقا به فارسی می گوید: - دو فرزند دیگر هم دارم که فدای شما باشه آقا. آقا می گوید: «خدا حفظشان کند «. آقا از پدر می پرسد که: «چرا مادر نمیتواند فارسی حرف بزند؟» و با پدر دقایقی درباره ی تاریخچه ی زبان کردی در سنقر و تفاوت هایش با کردی اورامانات صحبت می کند. پدر ادامه می دهد که : - فرزندم هدیه ای بود که دادم در راه اهل بیت (علیهم السلام)؛ اگر شما امر کنید ما دو تا بچه ی دیگه هم داریم ... که آقا حرف پدر را نیمه تمام می گذارد : - «نه، ما هیچ وقت امر نمیکنیم؛ اینها رو باید نگهشون داریم ان شاءالله برای آینده ی این نظام. این جوانها هر کدام یک جواهرند؛ خیلی قیمت دارند برای آینده ی نظام که ان شاءالله کار کنن و کشور رو بسازن و پیش ببرن «. حالا نوبت همسر شهید، خانم مریم امجدیان است که کنار مادر شوهرش نشسته است. می توان به راحتی آثار گریه و عزاداری را در همسر شهید مشاهده کرد؛ انگار که هنوز به از دست دادن عزیزش خو نگرفته باشد. خطاب به آقا می گوید : - خیلی برایمان دعا کنید. برای بی قراری هایمان . - «خدا ان شاءالله بر دلهای شما صبر و سکینه ی خودش رو نازل کند. بله، راست میگید. من دعایم همین است. همیشه برای آرامش دلهای خانواده ی شهیدان دعا میکنم «. عموی شهید هم از گوشه ی اتاق خود را معرفی می کند؛ مردی که روی صندلی نشسته و ۴۰ساله نشان می دهد؛ محکم سخن می گوید : - من جانباز ۷۰درصد [جنگ تحمیلی] هستم. قسمت نشد که شهید بشم . - «خب شما حالا هم که شهیدِ زنده اید؛ اشکال نداره.» - با اینکه یک جانباز ۷۰درصد نباید کار کنه اما به صورت افتخاری دارم تو بیمارستان خدمت رسانی می کنم. اشکال نداره بیام جلو چفیه بگیرم و روبوسی کنم؟ » - بله، حتماً، بفرمایید «! و عموی شهید با کمک یکی از محافظان از جا بلند می شود، از میان جمعیت به سختی عبور می کند و نزدیک که می شود، آقا با خنده می گوید: «دستت هم که شبیه دست منه «! همین جمله کافی است که عموی جانباز، روی دست آقا بیفتد و به شدت گریه کند. حالا از گوشه و کنار اتاق، صدای گریه ها آرام آرام بلند می شود؛ گویی که جمع فرصتی یافته تا با گریه، به همه ی دلتنگی ها، عشق ها، جدایی ها و وصال ها واکنش نشان دهد . جانباز از روی دست آقا بلند می شود و با گریه می گوید بگذار پایت را ببوسم آقاجان! و به سمت پای آقا می رود که این بار رهبر به سرعت خود را عقب می کشد: «نه، اصلاً... اگه این جوری باشه... نه، اصلاً، نمیگذارم «... و محافظ، عموی شهید را بلند می کند و ماجرا تمام می شود؛ می رود دوباره روی همان صندلی گوشه ی اتاق می نشیند و اشک هایش را پاک می کند . آقا قرآن مربوط به والدین را به پدر شهید می دهد. پیرمرد روستایی در حرف هایش معلوم می شود این روزها با دوره گردی امرار معاش می کند؛ می شد بگوید روزگار سخت می گذرد و انتظاراتی دارد؛ اگر می گفت با سر و روی سپید، دست فروشی از همیشه سخت تر است، کسی حتی در دلش گله هم نمی کرد ولی نگفت و تنها گفت: - خیلی خیلی ممنون؛ واقعاً چند سال آرزوم بود که به دیدنتون بیام. من از خدا خیلی سپاسگزارم که این توفیق رو به من داد که ... آقا با کشیدن ابروها درهم و با خنده می گوید : - «کاش یک آرزوی بهتری داشتی! این چیه آخه! چه اهمّیّتی داره؟ «! - خدا نگهت داره که پرچم رو به دست حضرت صاحب الزمان برسونی ... » - ان شاءالله، ان شاءالله» هر کدام از بستگان شهید امجدیان از آقا، دعایی، چفیه ای، یادگاری ای می خواهند. دو دختر خردسال چادری هم می آیند جلوی آقا: - اسم من نیایشه! خواهرزاده ی شهید امجدیان - اسم من هم نرگسه ! - «چه اسم های قشنگی! نرگس خانم، کلاس چندمی؟» - سوم رهبر، نیایش را که کوچک تر است می بوسد. مادر نرگس می گوید که دخترم امسال جشن تکلیف دارد. آقا همبه او یک انگشتر می دهد. آقا به دخترها می گوید: - «ببینید انگشترها اگر اندازه ی دستتان نیست، همین الان کوچکترش را بدهم.» اندازه بود. دخترها با شادمانی برمی گردند سمت مادرهایشان در همین بین، یکی از گوشه ی مجلس آقا را صدا می کند؛ متوجه نشدم با چه خطابی بود؛ چیزی شبیه «حبیب آقا ! » آقا سرش را برمی گرداند طرف صدا؛ از بستگان شهید امجدیان است؛ با همان حالت صمیمانه و روستایی به آقا می گوید: - ما، هم داماد شهید بودیم و هم هم رزم شهید ! رهبر با خنده و بذله گویی می گوید : - «خب، حالا چی چی میگی؟ «! - یک هدیه هم به ما بدید ! » - بله، حتماً «! - اجازه هست بیام جلو؟ - «بله، بفرمایید «! آقا آغوشش را برای هم رزم شهید باز می کند؛ او هم جلو که می رسد، خم می شود و در گوش آقا می گوید : - ما این دفعه مجروح شدیم ولی نتونستیم شهادت رو درک کنیم. دعا کنین که این دفعه ... بغضش می گیرد و نمی تواند ادامه دهد؛ آقا می گوید : » - دعا نمیکنم که شهید بشید. دعا میکنم که ان شاءالله موفق به جهاد در راه خدا شوید «. - دعا کنید که امام علی (علیه السلام) ما رو به عنوان مدافع ناموسش قبول کنه آقا کمی چهره شان تغییر می کند؛ گویی بزرگی الفاظ، ایشان را متأثّر کرده؛ می گویند: «ان شاءالله»
دوشنبه ، ۱۵آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سهیل سنقر]
[مشاهده در: www.soheilesonghor.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 51]
-
گوناگون
پربازدیدترینها