محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829262081
روایتی از چند زن زندانی در قرچک/ یکی قاتل است، یکی خانم رییس... - پایگاه خبری تحلیلی رویداد24
واضح آرشیو وب فارسی:رویداد24: راننده گفت آدم از تصورش هم می ترسد. گفت این همه سال پشت این دیوارها و تودرتوی اتاق ها و سالن ها را آدم چطور تاب بیاورد؟ تازه شما بگیر که آدم، زن هم باشد. زن را چه به زندان؟ چه به کلانتری و آژان کشی؟ مگر کسی که برود آن تو، همان طوری که بود، بیرون می آید؟ نه خانم جان، آدمِ سالمِ دانشگاه رفته هم، آش و لاش و خرد و خمیر از زندان سر بیرون می کند.رویداد۲۴ - شهروند نوشت: راننده گفت آدم از تصورش هم می ترسد. گفت این همه سال پشت این دیوارها و تودرتوی اتاق ها و سالن ها را آدم چطور تاب بیاورد؟ تازه شما بگیر که آدم، زن هم باشد. زن را چه به زندان؟ چه به کلانتری و آژان کشی؟ مگر کسی که برود آن تو، همان طوری که بود، بیرون می آید؟ نه خانم جان، آدمِ سالمِ دانشگاه رفته هم، آش و لاش و خرد و خمیر از زندان سر بیرون می کند. راننده اینها را گفت، خودرواش را ٢٠ متر آن طرف تر از درِ بزرگ آبی رنگی که رو به دشت های سبز و رهای قرچک باز می شد، پارک کرد و تنش را جوری پشت فرمان، جمع وجور کرد که یعنی: «خدا خیرتان بدهد، ما را گرفتار نکنید اول صبحی؛ خودتان از اینجا به بعدش را بروید.» راننده از ٨٠٠ زن که «آن تو»، هر روز روی ٨٠٠ تخت با ملحفه های آبی و صورتی می خوابند و بلند می شوند و با ٨٠٠ خلق و خو و ٨٠٠ بهانه برای گذراندن روزهای بی تاب و کشدار زندان، با هم کنار می آیند، خبر نداشت؛ از ۸۰۰ زندانی زن که رئیس سازمان زندان ها هم می گوید ۳۰۰ نفرشان متهمند و خیلی های شان بلاتکلیف. راننده نمی دانست پشت این دیوارهای بلند که هر روز سربازهای دلتنگ خانه روی بارویش نگهبانی می دهند، چه خبر است؛ او فقط از دور، تابلوی بالای درِ آبی را خواند و کادرش را محکم توی ویزور چشم هایش بست: «ندامتگاه زنان شهرری.» هنوز صدای خنک کننده های خودرو او از دور به گوش می رسید که در باز شد؛ آن درِ بزرگ که بیرون و داخل را بی سر و صدا به هم وصل می کرد و با باز شدنش دنیایی بیرون می زد که برای خیلی ها، یک روزش هم سخت است. در باز شد و آرامش حیاط بیرونی زندان، راه مستقیمی بود به شلوغی سالن اصلی؛ به یک سالن بلند که اتاق های بندهایش روی بدنه آن جای شان طوری خوش است که هیچ کس، هیچ زندانی ای، هیچ وقت نمی تواند دمی خیال بیرون آمدن از آنها را از سر بیرون کند و همین فکرهاست که زنان زندان را صبح تا شب، توی آن سالن بلند که تابلو نوشته های روی دیوارهایش آنها را به خویشتنداری دعوت می کند و کارگاه های بافتنی و مونتاژ و ... طبقه بالای آن، فرصتی است برای فرار زن ها از روزهای زار و بی تاب زندان، بالا و پایین می کنند. زندان زنان شهرری، آن روز، محصور در سبزی بی انتهای زمین های کشاورزان قرچک، جایی در نزدیکی ورامین، روز آرامی را می گذراند؛ توی سر زن ها اما غوغا بود. آنها که از بندهای پر از تخت های سه طبقه شان، سر بیرون می کردند و غریبه هایی را می دیدند با لباس های جدید که بوی «بیرون» را با خودشان آورده بودند. بوی «بیرون»، هواخواهش در زندان زیاد است؛ حالا هرچقدر زن ها خودشان را به روز نگه دارند، به سر و رویشان برسند، آخرین آهنگ های روز را گوش کنند، از خبرها باخبر باشند، باز هم برای آنها «بیرون» نمی شود؛ نمی شود که نمی شود. فاطیما؛ جرم: معاونت در قتل «فاطیما» هم آن روز با چشم هایی سبز و اشک های روی گونه اش، وقتی فریاد زد که زنان غریبه را دیده بود و همین طور که از طبقه دوم تخت های سه طبقه بند سلامت با ناله پایین می آمد، گفت کلیه اش را می فروشد تا این ٤٠ میلیون تومان جور شود و زندان را بگذارد و برود و بعد صدای گریه بود که بند را برداشت؛ صدای گریه ای محزون که اندوه، خودش را با عجله ای زیاد از دهان کوچک زنی بیرون ریخت که صورتش را دو چشم سبز عجیب به دیگران معرفی می کرد؛ با پوستی گندمی و صورتی آن قدر قشنگ، آن قدر جوان و آن قدر خواستنی که گریه نه تنها به آن می آمد که قشنگ ترش هم می کرد؛ مثل بازیگرهای تلویزیون که گریه بدجور به آنها می آید و «فاطیما» از روزی که خودش را شناخت دوست داشت مثل آنها باشد؛ یک بازیگر زیبای حرفه ای که کارگردان ها برای بازی دادنش سر و دست بشکنند، ولی نشد که بشود. قتل و زندان، آرزوهای بزرگ او را گرفت و بعد از هفت سال، یک آرزو بیشتر برایش نگذاشت: «آزادی» آن روز هم همین هوای آزادی بود که بدجور به سر «فاطیما» زد و بغضش را ترکاند. «فاطمه» که زن های زندان قرچک، «فاطیما» صدایش می کنند، متولد ٧٠ است؛ ١٨ سالش بود که او را به زندان آوردند و حالا ٢٥ساله است. «هفت سال آزگار است که من را به جرم معاونت در قتل انداخته اند این گوشه و کسی سراغم را نمی گیرد. بابا به خدا خسته شده ام. به خاطر ٤٠ میلیون تومان لعنتی، جوانی ام دارد دود می شود و می رود هوا. به خدا حاضرم کلیه ام را بفروشم. شما که رفتید بیرون، بروید این ور آن ور بگویید من حاضرم کلیه ام را بدهم و به جایش پول آزادی ام را جور کنم. گروه خونی ام هم O مثبت است. تو را به خدا بگوییدها خانم، تو را به خدا.» حرف های او هنوز ناتمام است که «زهرا»ی ٢٥ ساله آمد وسط حرفش و گفت او هم حاضر است کلیه اش را بفروشد تا دیه برادرش را جور کند؛ برادری که ٤ سال پیش با کمک او شوهرش را کشتند و سه هفته دیگر که بیاید اعدام می شود، مگر دیه اش جور شود. تا بیاید داستان زندگی «زهرا» که جرمش معاونت در قتل است و حالا ٤ سالی می شود زندان است، شکل بگیرد، دوباره شلیک بغض جدید «فاطیما» بود که به اشک رسید و از چشم هایش سرازیر شد. «فاطیما»، هر روز آن ٩ ماهی را که ١٥ ساله بود و صاحبکارش در طبقه بالای کارگاه کیف سازی به او تجاوز می کرد هم همین طور گریه کرد که آن روز؛ و خاطرات آن ٩ ماه مگر می شود که فکر را رها کند؟ ٩ ماه تمام که صاحبکار پیر خیابان جمهوری با بد و بیراه به او تجاوز کرد و با تهدید نگذاشت که صدا از «فاطیما» دربیاید. بعد از آن ٩ ماه هم اوضاع برای او فرقی نکرد. ١٨ ساله بود که با پسری ازدواج کرد که رئیس جدیدش بود و زندگی شان ٩ ماه طول کشید: «از ١٥ سالگی کار می کردم. مادرم هی می گفت کرایه خانه نداریم. پدرم هم ١٢ سال است که فوت کرده. من عشق بازیگری بودم، خیلی دوست داشتم پی اش را بگیرم و بازیگر شوم ولی مجبور شدم بروم توی تولید کیف و کفش کار کنم. یک روز طبقه بالا بودم که صاحبکارم از پشت خودش را به من نزدیک کرد، هرچی جیغ و داد کردم فایده نداشت. همه فروشنده ها را بیرون کرده بود و کسی نبود که به دادم برسد. همانجا بهم تجاوز کرد. ٩ ماه این داستان ادامه داشت و هربار با تهدید این که می رود همه جا را پر می کند که با من رابطه داشته، من را ساکت نگه داشت.» همین جا، انگار خاطره بدتری یادش افتاده باشد، مثل بچه گربه تازه از مادر جداشده ای، از جا پرید: «آخر می دانید من بیماری بوردن لاین دارم. این طور که به من گفته اند، یعنی بیماری دوشخصیتی. پدرم که مرد این طوری شدم. خیلی به او وابسته بودم.» و بعد نوبت حرف هایی بود که شباهت بیشتری به هذیان داشت تا حرف های معمولی زن ٢٥ ساله ای که عشق رفتن به بیرون و بازیگر شدن، این روزها بیشتر از همه ٧ سالی که در زندان گذشت، او را هوایی کرده. «آن صاحب کار بی پدر ٩ ماه به من تجاوز می کرد و بعدش روی بدنم با خودکار چیزهایی می نوشت. می گفت اگر اینها پاک شود، می فهمم که کنار کس دیگری خوابیده ای. به خاطر همین هم ٩ ماه حمام نرفتم ولی در خانه وقتی لباس عوض می کردم، خواهر و مادرم کم کم به ماجرا پی بردند.» بعد از آنکه «فاطیما» به اصرار مادرش از آن تولیدی بیرون آمد، با «علی» آشنا شد. علی معتادی که مجبور شد برای ازدواج کردن با او، ١١ بار آزمایش ازدواج دهد: «یک ماه بعد از عقد، معتاد شدم. مرداد ٨٩ بود که گفت برویم شمال و آن شب تا صبح هرویین و شیشه به خوردم داد و ٤ ساعت در اغما بودم. بعد آن کم کم به شیشه معتاد شدم و بعدش کتکم می زد و به زور می گفت باید کراک بکشی. به خاطر این که او اولین کسی بود که ماجرای تجاوزم را می دانست و با آن کنار آمده بود، کنارش ماندم ولی نمی دانستم چقدر به من دروغ می گوید. زندان که افتادم فهمیدم آن طور که خودش می گفت، متولد ٦٠ نیست، متولد ٥١ است و یک بچه هم دارد.» آن ماجرا اما ٣ آذر ٨٩ بود که اتفاق افتاد؛ وقتی «فاطیما» و «علی» هرچه داشتند و نداشتند را فروخته و خرج موادشان کرده بودند. به خاطر همین هم بود که یک روز «علی» گفت از زنی ١٥ میلیون تومان طلب دارد و با هم راهی خانه ای شدند که اتفاقات آن هردوشان را راهی زندان کرد؛ «علی» را رجایی شهر و «فاطیما» را زندان زنان شهرری. آن روز به خانه «ناهید» زن ٥٦ ساله ای که پولدار بود و «علی» بی خبر از «فاطیما» با او رابطه داشت، رفتند و وقتی درحال خودشان نبودند، او را خفه کردند و پول و طلاهایش را دزدیدند و فلنگ را بستند: «پول طلاها اندازه ١٩ میلیون تومان بود و با آن ماشین خریدیم. چند روز نگذشته بود که توی خیابان علی را گرفتند، خودم هم نفهمیدم چطور شد. بعدش هم من را گرفتند و به کلانتری بردند و بعدش زندان.» «علی» حالا رجایی شهر است با حکم قصاصی که با شرط دریافت دیه شکسته و ناتوان از تهیه دیه برای گرفتن رضایت از پسر کر و لال «ناهید»؛ همان پسری که برای «فاطیما» پیغام فرستاده اگر ٤٠ میلیون تومان جور کند و به او بدهد، او را می بخشد: «درخواست طلاق داده ام و ١١ مهر، حکم طلاقم صادر می شود. اول و آخر باید از او جدا می شدم.» «فاطیما» حالا فقط دلش آزادی می خواهد؛ آن بیرون را با همه هیاهو و دنبال زندگی دویدن و حتی بدبختی هایش. حتی اگر دیگر خانه مادرش جایی برای او نداشته باشد و آبش با خانواده در یک جوی نرود: «از این جا که بیایم بیرون، می روم دنبال کلاس بازیگری. مسئولان این جا به من می گویند که استعدادش را دارم، خدا خیرشان بدهد به من خیلی کمک می کند. احتمال دارد سراغی هم از برادرم بگیرم. من فقط دوست دارم که بیرون از این جا سالم زندگی کنم. وقتی آزاد شوم می دانم که کسی به خاطر سابقه ام به من کار نمی دهد. جایی هم ندارم بروم، می خواهم بروم تالار عروسی کار کنم، لااقل غذایم سرجاش است، شاید جا و مکانی هم بهم بدهند.» فاطیما» آن روز، مثل بیشتر زنان زندانی، از «بی کس و کاری» نالید؛ این که شب بشود و در را روی آدم ببندند و ٧ سال آزگار غذاهای تکراری بخورد. «من چهار خواهر دارم و قربان نداشتنشان، اصلا ازشان خبری نیست. مادرم می گوید دختر مال مردم است، شوهرهایشان اجازه نمی دهند با من رابطه داشته باشند. من همه کس را دارم و هیچ کس را ندارم. وقتی آدم در یک جای دربسته است، دلش همه چیز می خواهد. من دلم لک زده برای ذرت مکزیکی، برای پیتزا، برای یک بستنی درست و حسابی. دلم لک زده برای یک زندگی ساده معمولی ولی بیرون زندان.» و البته این هفت سال، زندان همه اش برای او بد نبود: «زندان خیلی بدی دارد ولی یک خوبی دارد و آن تنهایی است؛ این که بشینی تنهایی با خودت فکر کنی که چه کارها کرده ای. آخ، آخ، آخ.» نیلوفر؛ جرم: اعمال منافی عفت؛ حکم: دو سال و دو ماه حبس انگار که «کاوه گلستان»، لنز دوربین قدیمی اش را آماده کرده باشد در اتاق مدیریت خانه معروف شهر نوی آن سال ها و «نیلوفر» که رئیس خانه و زن هایی است که در آن کار می کنند یا به قول امروزی ها، تنشان را می فروشند، با آن خونسردی مثال زدنی اش آمده و نشسته باشد روی صندلی اتاق و از شغلش بگوید: «مدیریت خانه زنان تن فروش.» «نیلوفرِ» ٣٧ ساله با آن بدن تپل، ابروهای نازک تاتو شده سر به هوا کشیده و آدامسی که جیریق جیریقش اتاق معاونت زندان را برداشته هم با خونسردی خاصی روی صندلی نشست و پرسید باید چه بگویم؟ و بعد به دستکش های پلاستیکی نگاه کرد که دست های گوشتالویش را پوشانده بود: «داشتم غذا می پختم.» «نیلوفر»، دوسال مدیر یک خانه فساد بود؛ خانه ای در غرب تهران با ١٠٠ زن که به آن رفت وآمد داشته اند. او را دوسال پیش، همسر دوست باردارش که به خانه او آمده بود، گیر انداخت و بعد دادگاه، دوسال و دو ماه به او حبس داد و حالا فقط سه ماه دیگر از آن مانده است. او سه سال صیغه یک مرد جوان بود و چون او خرج پسرش را که از ازدواج قبلی اش دارد، نمی داده، رفت سراغ اداره کردن یک خانه فساد. «با این که کار می کرد ولی خرج بچه ام را نمی داد. می گفت به من چه خرج بچه مردم را بدهم. تا این که دوستم بهم گفت می شود همچین کاری کرد و با هم خانه را زدیم. کارمان همه اش این طوری نبود که زن ها و مردها به خانه بیایند، خیلی وقت ها من زن هایی را که خودشان جا داشتند به مشتری ها معرفی می کردم. خیلی وقت ها هم زن ها را این ور و آن ور می فرستادم و برای هر دفعه، ٢٠٠ تا ٣٠٠ هزار تومان می گرفتند و از هرکدام به من هم ١٠٠ هزار تومان می رسید. بعضی وقت ها هم آنها را با مشتری ها به سفر می فرستادم که برای هر سفر یک میلیون می گرفتند.» آن طور که «نیلوفر» گفت، مدیریت خانه فساد، روزی ٤٠٠ تا ٥٠٠ هزار تومان برایش سود داشته و این یعنی ماهانه ١٢ تا ١٣ میلیون تومان پول: «خودم زیاد آن جا نمی رفتم، هفته ای دو، سه بار. همه جور آدمی هم آن جا داشتم؛ زنانی را داشتم که پزشک بودند، دانشجو بودند و انواع و اقسام شغل ها. می گفتند حقوقمان کفاف نمی دهد. خیلی های شان باکلاس بودند و بالاشهرنشین. یک نفر بود که فقط ٤٠ میلیون خرج هیکلش کرده بود. به هرحال درآمد آن خوب بود و دوست داشتند این کار را بکنند.» مشتری ها چه طور آدم هایی بودند؟ «همه جور مشتری داشتیم. بیشترشان دکتر، مهندس بودند. از همه جای شهر هم می آمدند. معمولا هم ٤٠ سال به بالا بودند، البته من جوان ها را راه نمی دادم. خود دخترها می گفتند سن بالاها بهترند، اذیت نمی کنند.» شوهر «نیلوفر» نمی دانست که او چه کاره بوده؛ «نیلوفر» می گفته در تولیدی کار می کنم و جواب سوال «اگر بفهمد چه کار می کنی؟» را با یک لب گزیدن طولانی و چشم های پروحشت جواب داد: «اگر بفهمد، هیچی دیگر. این زندگی فایده ندارد. وقتی از این جا بروم بیرون، سریع با او عقد می کنیم.» - آزاد که شدی باز هم می روی سراغ این کار؟ - «این نخستین بار نیست که به این جرم من را می گیرند. یک سال هم با سند بیرون بودم. خب نمی توانم بگویم که توبه کرده ام ولی به خاطر بچه هایم هم که شده نباید دیگر به سراغ این کار بروم. بالاخره هر جرمی برای خودش زشت است؛ چه خانه فساد باشد چه قتل، چه سرقت. به هرحال من بیشتر برای این که زندگی های مردم پاشیده می شود، دیگر دوست ندارم این کار را انجام دهم. با خودم فکر می کنم خودم دوست دارم شوهرم این طوری باشد و دنبال زن های دیگر برود؟ بیشتر مشتری ها متاهل بودند. من خودم دو دختر ٦ ساله و ٢١ ساله از ازدواج قبلی ام دارم و باید به فکر دخترهایم هم باشم. دختر کوچکم الان با مادرشوهرم زندگی می کند و دختر بزرگم تنهاست.» «نیلوفرِ» تقریبا بی سواد از هم بندی های بی سوادش، گفتنی کم نداشت؛ از آنها که در یکی از رده بندی های سواد زندان، جلوی اسم شان کلمه بی سواد می گذارند و جلوی اسم بقیه، آن طور که مسئولان زندان می گویند، دبیرستان، دیپلم، فوق دیپلم، فوق لیسانس، لیسانس و حتی دکترا. شهلا؛ جرم: مواد مخدر، حکم: حبس ابد با یک چادر سفید آمد نشست آن روبه رو و چشم هایش همان موقع که نشست، از هر حسی خالی شد. «شهلا» وقتی زبان به حرف زدن باز کرد که چال دهانش را اشک پر کرده بود. «خسته شده ام»؛ این جمله را زندانی ها خوب می فهمند، خوب بلدند. «شهلا»ی ٢٧ ساله هم حرف هایش را با همین جمله شروع کرد؛ با ملالی رازآلود که خاصیت بیشتر زنان زندانی است، خاصیت بیشتر زنانی که «ابد» را پایین پرونده های شان مُهر کرده اند و گفتن از روزهای کشدار زندان برایشان سخت است؛ شهلا هم حرف هایش را با همین ملال کش دار زندان شروع کرد؛ بی آن که شبیه حرف هایش را جایی در کتابی خوانده باشد که نویسنده اش، «رضا براهنی»، زندانی روزهای دور، روزی در آن نوشته بود: «بیرون، طول معمولی کش است و زندان، همان طول کش است، منتها کشیده تر شده اش.» «شهلا» را مواد مخدر به زندان انداخت؛ مثل بیشتر زنان زندان قرچک، مثل آنها که به قول «اصغر جهانگیر»، رئیس سازمان زندان ها، ٥٠ درصد زندانند و بقیه جرم ها، ٥٠ درصد دیگر مثل سرقت که رتبه دوم جرایم زنان زندانی است و جرایم مالی، منافی عفت و قتل، در رده های بعدی اند. «شهلا» با بغضی که تمام شدنش دست خودش نبود و صدایی که گردوی توی گلویش، آن را دورگه کرده بود، گفت که حالش بد است؛ گفت که حالش خیلی بد است و از دفتر معاون زندان که برود بیرون، درخواست می دهد که او را به بهداری ببرند. «می روم بگویم برایم قرصی چیزی بنویسند، دیگر طاقتش را ندارم.» «شهلا» را ٦ سال پیش به جرم مواد به زندان انداختند؛ موادی که مثل خیلی از زنان زندانی، او هم آن را متعلق به خودش نمی دانست و می گفت که مال شوهرش بوده؛ آن هم چقدر؟ ١٦٣ گرم کراک و حکمش چه بود؟ اعدام. «مواد مال شوهرم بود، یک هفته زندان بود، ریختن داخل خانه و مواد خانه بود و جرمش افتاد گردن من. من تا حالا مواد هم نکشیده ام.» - بعد از دستگیری چه حکمی به تو دادند؟ - «سال ٩٢ حکم اعدام دادند؛ ولی بعدش حکمم شکست و عفو خوردم.» با شوهرت چطور آشنا شدی؟ «پدرم اجازه نمی داد عقد کنیم، صیغه اش شدم؛ صیغه ٥ ساله که الان تمام شده. خانه مان شورآباد شهرری بود. با خواهرش دوست بودم و بعد با او آشنا شدم و با هم فرار کردیم. باقرشهر زندگی می کردیم. به خاطر این که موادفروشی می کرد، خانه مان را هی عوض می کردیم. تا دو ماه نگهش داشتم که مواد نفروشد اما یکی از فامیل هایش که زن بود از زندان آزاد شد و دوباره شروع کردند به موادفروشی. شیشه و تریاک می کشید. یک بار دعوای مان شد و چاقو رویم کشید. ازش گرفتم، از توی دستم کشید، اینجاست، ببین، جایش کف دستم پیداست. اولش دوستش نداشتم ولی بعد علاقه پیدا کردم. بابام اذیتم می کرد، مجبور شدم فرار کنم؛ خیلی اذیت می کرد، می گفت از در بیرون نروید. این چیزهایی که این جا می شنوم و می بینم، من بیرون ندیده بودم. ماها را فقط شوهرهای مان بدبخت کردند. از این جا رفتم بیرون اصلا دوست ندارم که ببینمش. او باعث همه بدبختی هایم است. باعث شد حسرت دیدن برادر ١٦ ساله ام به دلم بماند. حال خودم هم که اینجور.» اینها اما همه بهانه بود. «شهلا» را آن روز درد دیگری بیقرار کرده بود؛ درد ندیدن فرزند. ندیدن پسری که بهزیستی سه سال پیش او را برد و در این سه سال فقط چهار بار دیدارشان با هم میسر شده است. «بچه ام دو سال و نیمه بود که او را از من گرفتند، در این سه سال که نیست، چهار بار آوردند دیدمش. تا دو سالگی این جا بود، پیش خودم بود و بعدش او را بردند. الان شیرخوارگاه شهید ترکمانی است. آن موقع که من را گرفتند، حامله بودم. اسمش محمدحسین است.» سرنوشت «اردشیر» شوهر «شهلا» هم زندان است، قزل حصار و او آن روز هیچ حرفی درباره او برای گفتن نداشت؛ «اردشیرِ» ٣١ ساله که حکم اعدام دارد و راه فراری نه. او همان دو سالی را هم که «شهلا» پسرشان را دید و بزرگ کرد، روی او را ندید و هیچ وقت نمی بیند. لابد او هم حالا هر روز قرص اعصاب بالا می اندازد، مثل «شهلا» که وقتی با خستگی نشست روی صندلی اتاق معاونت زندان، گفت روزی یک کلونازپام می خورد. «زندان خیلی سخت است، واقعا نصیب هیچ آدمی نشود. یک بار که محمدحسین پیشم بود، صدایم کردند و گفتند چرا اعدامت نکردیم. گفتم اگر می خواهید اعدام کنید، بکنید. بعضی وقتا فکر می کنم اگر بمیرم، بچه ام چه می شود؟ ولی بین اعدام و حبس ابد نمی دانم کدام بهتر بود. به خاطر بچه ام طاقت می آورم، دوست نداشتم اعدام شوم. اگر محمدحسین نبود، اعدام می کردند بهتر بود و برایم مهم نبود ولی حالا نه؛ امیدم به او است. او الان جایش راحت است ولی باز هم مادرش را کم دارد. به من گفتند یک سال و یک ماه بعد از این که از این جا برده بودند، از خواب بلند می شده و می گفته شهلا. به من نمی گفت مامان، می گفت شهلا. آخرین بار فروردین امسال او را دیدم.» «حبس ابد» اما همه این سال ها امید «شهلا» را از او نگرفت؛ رویای آزادی را. رویای این که یک روز صبح او را صدا بزنند و بگویند وسایلت را جمع کن. «شهلا» همه این ٦ سال زندان را با همین رویا سر کرد؛ با این تصور که از آن در آبی بزرگ بزند بیرون، چادرش را با دست رو سرش محکم کند و برود دنبال «محمدحسین»، او را به سینه اش بچسباند و برود پی خانه ای، خوابگاهی، جایی. «پدر و مادرم در این ٦ سال حتی یک بار نیامدند که ببیند من زنده ام یا مرده. با پدرم حرف نمی زنم، یک بار به او زنگ زدم آن قدر فحشم داد که دیگر نزدم. فقط گاهی با برادرم حرف می زدم که او هم برق گرفتش و مرد. خواهرهایم هم همه مشکل دارند و سراغم را نمی گیرند. مادرم هم بعد مرگ داداشم مثل دیوانه ها شده، وقتی زنگ می زنم، شروع می کند به فحش دادن، از آن ور هم غصه من را می خورد. بقیه برادرهایم هم اصلا نمی گویند خواهرمان زنده است یا مرده.» زندان اما همه این سال ها برای «شهلا» همه اش هم بد نبود؛ او آن جا کارهایی را یاد گرفت که یادگرفتنشان بیرون زندان بیشتر شبیه شوخی بود؛ یکیش همین کارگاه خیاطی، قالیبافی و کارگاه مونتاژ چراغ موتورسیکلت که از کارگاه هایی اند که به زن ها کار یاد می دهند: «زندانیانی که در کارگاه های خیاطی و مونتاژ قطعات موتورسیکلت کار می کنند، حقوق دریافت می کنند. ٣٤ رشته فنی و حرفه ای در کلاس های مختلف برگزار می شود که دوره چهار ماهه دارد و توسط مربیان مستقر در زندان آموزش می بینند. در حال حاضر ١٠ مربی در زندان مستقرند. در مدرک زندانیان، نام زندان درج نمی شود. زندانیان بعد از آزادی، تحت مراقبت مرکز خروج زندانیان قرار می گیرند و وام خوداشتغالی دریافت می کنند. با این مدرک ١٠ میلیون وام پرداخت می شود. در سال ٩٤، از ٨٠٠ زندانی زندان زنان، ٥١٩ گواهینامه فنی وحرفه ای صادر شده است.» لیلا؛ جرم: مالی؛ حکم: ١٠ سال حبس شب بخوابی و صبح که بیدار شدی دوستت، دوست صمیمیِ هم خرجت دیگر نباشد. رفته باشد. مرده باشد. این خاطره، بین خیلی از زندانی ها مشترک است. بین آنها که دوستانشان در بندهای کوچک و بزرگ زندان، حکم قصاص یا اعدام دارند و آنها را صبح های چهارشنبه به اعدام می برند و دیگر برنمی گردانند؛ مثل «ریحانه» و «بهاره» و «فاطمه» که رفتند و دیگر برنگشتند. «شهلا» بافتنی بافتن را از «ریحانه جباری» یاد گرفت؛ دختر متهم به قتل و معروف آن روزها که دست آخر، مردن، بیشتر از زنده بودن سرنوشتش بود. «شهلا» آن یک سالی که اوین بود از «ریحانه» خیلی چیزها یاد گرفت؛ یکی همین بافتنی بافتن را. همان یک سال کافی بود برای صمیمی شدن این دو نفر و آن روز که اعدامش کردند، همین «شهلا» و دوست دیگرشان «سحر» که او هم اعدامی بود، برایش ختم گرفتند. سرنوشت «سحر» اما دست آخر مرگ نشد؛ رضایت گرفت و رفت بیرون. «بهاره» که «موادی» و «فاطمه» که قتلی بود اما پارسال اعدام شدند. «بالای ٢٥ نفر بوده اند که هم بندی بودیم و بردند اعدام کنند. یک بار وکیل بندمان را صدا کردند که ببرند، لقمه توی دستم بود گفتم حالا این را بگیر بخور، بعد برو، گفت می روم، برمی گردم و هیچ وقت برنگشت. سه روز آن لقمه توی دستم مانده بود. یکی بود، فاطمه حداد، وقتی رفت، یک هفته تمام کپ بودم، ما ٥ سال هم خرج بودیم. خیلی از این آدم ها بودند، خیلی.» صبح های اعدام همه ساکتند؛ کسی موسیقی هم گوش نمی کند. بعد اجازه برگزاری ختم به زندانی ها می دهند و بعدش دیگر خاطرات است و خاطرات. اینها خاطرات مشترک همه زندانی هاست؛ مثل خاطرات «لیلا» که هشت سال، زندان خانه و کاشانه اش شد؛ سه سالش را اوین گذراند و پنج سال بعدش را ندامتگاه شهرری. برای گفتن از همین «هشت سال سخت» هم بود که با رضایت کامل، دستی به سر و رویش کشید و نشست به تعریف کردن؛ با ظاهری آراسته که خاصیت همه سال های زندگی او بوده است: چشم هایی سرمه کشیده، ابروهای هلالی تمیز، شال سفیدی که با شلوار سفیدش ست شده و مانتوی مد روز طوسی که پوشیدنش، روزهای زندان را برای او ملایم تر می کند و اعتماد به نفسش را بیشتر. «توی زندان همیشه تیپ می زنم و ست هستم. اگر ١٠ روز دیگه هم بیای ساعت ٧، من را همینطوری مرتب می بینین، من اینطوری بزرگ شدم.» «لیلا ترابی» هشت سال پیش به زندان افتاد؛ وقتی ٢٦ ساله بود؛ به جرم کلاهبرداری با یک میلیارد و ٥٠٠ میلیون بدهی و ١٢٦ شاکی: «کارپرداز پنج کشور در ایران بودم؛ مثلا اگر دوبی یک وام می خواست با بانک های ایرانی صحبت می کردم و اگر موافقت نمی کردند، با کشورهای دیگری مانند مصر وارد مذاکره می شدم. کارهایش را انجام می دادم و پورسانتش را می گرفتم. مدیر داخلی شرکت آگهی زد که ما وام می دهیم ولی چون من مدیرعامل شرکت بودم به زندان افتادم. از آن مقدار بدهی، حالا ٩٠ میلیون مانده است.» و او این ٩٠ میلیون را ندارد که بدهد تا آزاد شود و برود پیش بچه اش؛ پیش «یاسینِ» هشت ساله که کلاس اول است و در هشت سال گذشته، وقتی دو سالش بود در مددکاری زندان او را دید و دیگر رفت تا ٦ سال بعد، وقتی رفته بود بیمارستان تا کیسه صفرایش را عمل کند و او را دید. «ولی ارتباطمان به طور تلفنی خیلی قوی است. همه امیدم این است که بروم بیرون و پسرم را به سر و سامان برسونم. نمی خواهم که ایران بماند، حتما می فرستمش آن ور که آینده اش را تأمین کنم. چون من باعث این شدم که به دنیا بیاید و الان تنها باشد. مدام پشت تلفن می گوید که من مامام پیر نمی خواهم، مامان جوان می خواهم. سوم مهر مدرسه اش شروع می شود، خیلی دوست دارد که من بروم و آن روز در مدرسه اش باشم ولی نمی دانم قسمت می شود یا نه. فقط برایم دعا کنید که از این جا بروم بیرون و با او زندگی کنم.» همسر «لیلا» دو سال بعد از این که او افتاد زندان، ازدواج کرد و او را رها و لیلا سال های بعد را با بیرون کردن او از سرش گذراند. «در دو سال اول که بازداشت موقت بودم، شوهرم مرتب می آمد و بچه را هم می آورد ولی بعدش که فهمید چهار سال حکم گرفتم، گفت می خواهم زن بگیرم؛ کی را گرفت؟ دوست خودم را، کسی که من پناهش دادم و حالا رفته در خانه من خانمی می کند.» - وقتی فهمیدی همسرت ازدواج کرده، چه حسی داشتی؟ - «ناراحت نشدم؛ خلایق هر چه لایق.» «لیلا» در این هشت سال یک بار هم مرخصی نرفت، یک بار هم بیرون را ندیده است؛ اما هشت سال بیرون را ندیدن برای زن فعالی مثل او باید چطور گذشته باشد؟ «خیلی سخت. فقط از خدا خواستم که آن قدر به من صبوری بدهد تا بتوانم تحمل کنم و بچه ام را بزرگ کنم. خیلی سخت است، اگر بخواهم درددل را شروع کنم، از یک صبح تا بعدازظهر باید توضیح دهم و مطمئنا نه تنها من اشک می ریزم، اگر سنگ هم بگذاری بغل دستم اشک می ریزد. واقعا خسته ام؛ بلانسبت شما آن قدر زن دیده ام که دلم می خواهد بروم در یک اتاق، یک هفته فقط موزیک گوش کنم و استراحت کنم.» زندان برای «لیلا» مثل خیلی از هم بندی هایش، حکم دانشگاه داشته تا محبوس خانه؛ جایی که برای زندانی ها سه دنیاست: حال، آخرت و اولین دنیا که همان زندان است. زندان برای آنها «مثل یک شهر است، مثل یک دانشگاه که بدون هیچ تک ماده ای، زیرمیزی و سکه ای باید واحدهایش را پاس کنند.» «لیلا» هم آن روز، همین طور که دستی به موهای مرتبش و صورت گل انداخته اش می کشید، با آرامش خاصی از همین دنیا گفت. گفت که چقدر دلش برای بیرون تنگ است. که دلش می خواهد یک روز آن در بزرگ آبی باز شود و دنیا یک بار دیگر برایش شروع؛ در باز شود و برود بیرون و آدم هایی را ببیند که هشت سال ندیدشان، خیابان ها را ببیند که لابد خیلی عوض شده اند، در مغازه هایی بچرخد که حتما پر از لباس های جدید و مد روز است و می شود مدام از بین شان «تیپ های ست» پیدا کرد. «الان فکر می کنم اگر بروم بیرون، باید بدانم در این هشت سال چه اتفاقی افتاده. مغازه ها و خیابان ها چه شکلی شده اند؟ باید یک نفر بیاید تا یک ماه من را در بیرون زندان به زندگی برگرداند. باید مواظب حرف زدنم باشم، نکند یک روز به یکی بگویم ایشالا آزادی، نکند بگویم بری دیگه برنگردی. البته فکر می کنم بیرون همان است، آدم هایش فرق کرده اند. دوستانم از بیرون به من اطلاع رسانی می کنند تا خیلی عقب نمانم. مثلا دیروز شنیدم لاک تَرَکی آمده، زنگ زدم سوال کردم که یعنی چی؟» آرتین، امیرمحمد، شهرزاد و «سرود لایی لالایی» زندان زنان مثل همه زندان ها هست و نیست. زندان زنان مثل همه زندان ها زندانی دارد، اندرزگاه های مختلف، زندانبان، مددکار، روانشناس و... و دل های تنگ؛ یک تفاوت اما بین این زندان و همه زندان ها هست: بچه هایی که در اتاق های کوچک مهدکودک، صدای شان اندرزگاه های زنانه و پر از مادران تشنه فرزند را پر می کند و وقتی دو سال شان تمام شد، می روند و دیگر برنمی گردند. این سرنوشت ١١ کودکی است که مهدکودک زندان قرچک خانه شان است؛ سرنوشت سه دختر و ٨ پسر که دوتایشان، پسرهای دوقلوی طاهره اند؛ «طاهره» که چند سال پیش، او را با سه بچه به زندان فرستادند و یکی شان دو سالش که تمام شد، او را به بهزیستی فرستادند و دوقلوها ماندند. «طاهره» یکی از ٢٢ مادر زندان قرچک بود، ٢٢ نفری که هفت نفرشان باردارند؛ مثل «بهناز» که تا همین ١٠ روز پیش باردار بود و حالا بچه اش را به دنیا آورده و بچه به بغل، با موهای کوتاه بلوند شانه نکرده و آشفته و با جرمی به نام «سرقت» گفت که «امروز آزاد می شود و همین امروز می رود حمام درد. به جرم سرقت به زندان آمده است.» او را قبل از به دنیا آمدن «شهرزادش»، پزشکان زندان معاینه کردند؛ پزشکانی که آمار حضورشان در زندان منظم است: «در زندان زنان از ٧ نفر پزشک عمومی، ٢ نفر ماما، ٥ پرستار، ٤ متخصص زنان و زایمان، روانپزشک، عفونی و داخلی اند و از طرف دیگر در حال حاضر ٩ مددکار در زندان زنان مشغول به کارند. دو روز در هفته یک روانپزشک به زندان می آید و ٥ روانشناس در زندان مشغول به کارند.» «شهلا» و «لیلا» و «فاطیما» و «نیلوفر» و «بهناز» و «طاهره»، چند نفر از زنان زندان اند هر وقت، جسم و روحشان در این سال ها مریض شد، دکترهای شیفتی زندان، دوای دردشان شدند. آن روز هم که یکی، یکی آمدند و از قصه شان گفتند، یکی، دو نفرشان را همین دکترها دیدند و برایشان نسخه پیچیدند و بعد آماده شدند تا زن تازه وارد معتادی را که چند دقیقه پیش به زندان آورده بودند، معاینه کنند؛ او را که راننده مینی بوس با تنی خمیده و رویی سیاه و فکر پرتشویش، پشت در آبی زندان آورده و ماشینش را کنار تاکسی ای پارک کرده بود که راننده اش هنوز از ترس زندان، خودش را پشت پرچین های سبز اطراف زندان، قایم و دور کرده بود. حالا چیزی هم دستگیرتان شد؟ راه بیفتیم. «تو قدر آب ندانی که در کنار فراتی»
شنبه ، ۱۳آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رویداد24]
[مشاهده در: www.rouydad24.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 81]
-
گوناگون
پربازدیدترینها