تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
دستگاه آب یونیزه قلیایی کره‌ای
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1871036270
۱۵ ساعت حضور در “زادگاه کشتی های جنگی ایران” - پایگاه تحلیلی خبری البرزبان
واضح آرشیو وب فارسی:البرزبان: "کار به مشکل خورد و روس ها می گفتند این قطعات را نمی شود اینجا تعمیر یا تعویض کرد لذا گذاشتند و رفتند، ما ماندیم و یک زیردریایی بسیار پیچیده و باز شده و البته قطعاتی خراب و غیرقابل تعمیر."به گزارش پایگاه تحلیلی خبری البرزبان ,حسین دلیریان: وارد منطقه یکم نیروی دریایی ارتش که شدیم، اولین چیزی که خیلی جلب توجه می کرد، شدت گرما و رطوبت بالای هوا بود. سواحل شهر بندرعباس در آبان ماه، دمایی در حدود ۳۰ درجه بالای صفر دارد، آن هم با رطوبت بسیار بالا و آزار دهنده. یکی از برنامه های اصلی سفرمان به جنوب کشور، بازدید از کارخانه ای بود که شهرتی برای خود دست و پا کرده است، کارخانه ای که در آن تصورات ذهنی هر کسی از یک کارخانه را متحول می کند. این کارخانه برخلاف تصورات، شلوغ و سرپوشیده که تعداد زیادی کارگر و مهندس و . . . در آن مشغول به کار هستند، نیست بلکه کارخانه ای صرفا علم محور و تکنولوژی محور و با نیروی کاری کاملا متخصص است، به طوری که می توان گفت چنین کارخانه کشتی سازی ای در خاورمیانه کم نظیر است. اینجا بندرعباس است، منطقه یکم نیروی دریایی ارتش و ما قصد داریم به عنوان اولین رسانه از تمام زیر و بم کارخانجات نیروی دریایی ارتش بازدید کنیم، مجموعه ای که برای نداجا بسیار حساس و پراهمیت است. نمایی از کارخانجات نیروی دریایی ارتش – زیردریایی یونس و ناوشکن سبلان در داک شماره ۱ تحت تعمیر هستند کارخانجات نیروی دریایی ارتش، قطعا بهترین کارخانجات دریایی در سطح کشور است و تجهیزات بسیار مناسبی در اختیار دارد به طوری که برخی تجهیزات و امکانات این مجموعه، فقط در همین مجموعه موجود است و در تمام کشور، نمونه دیگری ندارد. به طور مثال، تجهیزات تست فشار بالای ۴۰۰ بار، در هیچ کجای کشور موجود نیست و تمام سازمان ها و دستگاه هایی که نیاز به تست در این فشار دارند، به اینجا مراجعه می کنند. یا مثلا امکانات جوشکاری بدنه سخت از جمله در زیردریایی ها یا متخصصانی که دوره های تخصصی این نوع جوشکاری ها را گذرانده اند و این کار را انجام می دهند، فقط در همین کارخانجات حضور دارند. نگاهی کلی به این کارخانجات نشان می دهد که اگر چه هم اکنون تعمیرات اساسی ناوشکن نقدی، ناو بندرعباس، ناوشکن سبلان و تعمیرات دوره ای زیردریایی یونس و همچنین ساخت ناوشکن سهند، ساخت ناوچه سینا ۷ و ساخت ناو شیراز در این کارخانجات انجام می شود، اما این مجموعه توان گسترش دارد و حتما برای افزایش تولیدات و اقدامات، باید گسترش یافته و “مسئولان در تخصیص بودجه” به چنین مجموعه هایی باید توجه بیشتری کنند. کارخانجات نیروی دریایی ارتش ۳ وظیفه اصلی دارد: ۱- تولید و تجهیز کشتی های جنگی ۲ – تعمیر اساسی شناورهای نظامی و زیردریایی ها ۳- انجام تعمیرات دوره ای شناورها و زیرسطحی ها. ما در یک منطقه کاملا نظامی، وارد محدوده ای کاملا محافظت شده، شده بودیم؛ قدری در ساختمانی که ستاد فرماندهی کارخانجات بود منتظر ماندیم تا ناخدا یکم مهندس علیرضا شیخی فرمانده کارخانجات از جلسه خارج شود. جلسه اش که تمام شد، گفتند بالا برویم. با او به گفتگو نشستیم و حدودا ۴۰ دقیقه درباره تمام پروژه ها صحبت کردیم، نیم ساعتی هم پای سخنان غیرقابل انتشارش نشستیم و سوالات خصوصی برای افزایش اطلاعات مان پرسیدیم. زیردریایی یونس مصاحبه که تمام شد، از پنجره نه چندان بزرگ اتاق به بیرون نگاه کردیم و برای اولین بار توانستم کارخانه ای را ببینیم که مساحتش بسیار زیاد بود. در اولین نگاه، چشمم به یک غول بزرگ افتاد، غولی حدودا ۷۰ متری و سیاه رنگ. بالای پشت بام ستاد فرماندهی که رفتیم، وسعت کارخانه واضح تر دیده شد، وسعتی به اندازه یک منطقه مسکونی در تهران داشت. پنجه های قدرتمند چرثقیل ۵۰-۶۰ متری هم در حال انتقال تجهیزات روی همان غول سیاه بود؛ می دانستم که او، “کیلوکلاس” است اما نمی دانستم کدام یک از زیردریایی های سنگین است. از فرمانده پرسیدم این زیردریایی طارق است؟ گفت نه، این یونس است و در حال گذراندن تعمیرات دوره ای. ظهر شده بود، فرمانده گفت من مشکلی ندارم که الان برای بازدید از کارخانجات به محوطه برویم اما هوا برای شما که عادت ندارید، خیلی گرم است؛ پیشنهاد داد که ساعت ۱۵ عصر به کارخانجات بازگردیم تا هوا خنک تر شده باشد، ما هم قبول کردیم. ناخدا یکم مهندس علیرضا شیخی فرمانده کارخانجات نیروی دریایی ارتش ساعت ۱۵ برگشتیم ستاد فرماندهی و با فرمانده کارخانجات وارد محوطه شدیم. اول از همه رفتیم سراغ زیردریایی سنگین کیلوکلاس. “یونس” در داک شماره ۱ قرار داشت و متخصصان هم مشغول کار روی آن بودند. از فرمانده پرسیدم کار روی این زیردریایی چند شیفته انجام می شود، گفت که بنابر نیاز ۲ یا ۳ شیفته ولی معمولا ۲ شیفت را کار می کنند. گفتم، قبلا شنیده بودیم که اینجا “طارق” درحال تعمیرات اساسی است؛ جایی در جنوب شرق کارخانجات را نشانم داد و گفت: طارق آنجاست، چند وقتی می شود که تعمیرات اساسی اش تمام شده است. فرمانده خاطره جالبی از ماجرای تعمیرات اساسی زیردریایی سنگین طارق را برایم بازگو کرد که در نوع خودش، جالب بود. گفت که وقتی طارق را می خواستیم تعمیرات اساسی کنیم، روس ها اینجا بودند و آن هم کانکس هایشان است (با اشاره دست) و قرار بود با هم کار کنیم. چون طارق، یونس و نوح روس تبار هستند. می گفت، روس ها از ابتدای انجام تعمیرات اساسی روی طارق، اصرار داشتند که ما نمی توانیم در ایران این زیردریایی سنگین را تعمیر اساسی کنیم، چون امکاناتش را شما ندارید؛ از آنها اصرار از ما هم انکار که می شود همین جا هم انجام داد. نهایتا مقرر شد که کار مشترک را در ایران آغاز کنیم؛ کار شروع شد و ۲ ماه گذشت. بخش هایی از زیرسطحی را از بدنه جدا کرده بودیم و کار می کردیم که ناگهان به مشکلاتی برخوردیم که حلش خیلی سخت بود. روس ها گفتند اینجا نمی شود این مشکلات فنی را حل کرد، واقعا هم راست می گفتند، کار فنی روی زیردریایی تکنولوژی بسیار بالایی می خواهد. نمایی از زیردریایی سنگین یونس در داک تعمیرات کار که به مشکل خورده بود و روس ها می گفتند این قطعات را نمی شود اینجا تعمیر یا تعویض کرد لذا گذاشتند و رفتند، ما ماندیم و یک زیردریایی بسیار پیچیده و باز شده و البته قطعاتی خراب و غیرقابل تعمیر. فرمانده می گفت، روس ها ابتدا با ما همراهی کردند و ۲ ماه ماندند پای کار، تا ما را به این برسانند که در ایران نمی شود این زیردریایی ها را تعمیرات اساسی کرد، وقتی هم که رفتند، واقعا کار بر ما سخت شد اما ناامید نبودیم. دیگر روس ها به عنوان کشور سازنده از کارخانجات رفته بودند و نمی شد کاری کرد؛ کار را خودمان شروع کردیم و از تمام کشور کمک گرفتیم، از دانشگاه ها، مراکز علمی و مهندسی و . . . . قدری زمان بیشتری صرف کردیم، اما نهایتا توانستیم برای اولین بار، یکی از زیردریایی های کیلوکلاس مان را تعمیر اساسی کنیم و “حالا هم تکنولوژی تعمیر اساسی زیردریایی های سنگین کیلوکلاس را در اختیار داریم” و خودمان می توانیم ۲ زیردریایی دیگر سنگین را در صورت نیاز، همین جا تعمیر اساسی کنیم. فرمانده می گفت، معنای تعمیر اساسی را شاید ندانید اما همین قدر بدانید که تعمیر اساسی شامل تعمیر و تعویض قطعات می شود، قطعاتی که بعضاً اگر باز شوند باید صدها قطعه دیگر را باز کرده و تعویض و تعمیر کنیم تا بتوانیم به قطعه مورد نظر برسیم. جدای از این هم، ساخت قطعات یا وارد کردنشان، کاری بس سخت است که ما توانستیم همه ی این کارها را انجام دهیم. ساعت نزدیک ۱۶ شده بود، جایی در جنوب شرقی کارخانجات، ناوشکنی را دیدم که مشخص بود، سهند است؛ از فرمانده پرسیدم این سهند است؟ گفت بله، آن یکی هم شیراز است. ناوشکن سهند همراه با تیم خبری، رفتیم به سوی سهند، حقیقتا اسم و مسلما یکی بود و سهند همچون سهند در اسکله پهلو گرفته بود. سهند در واقع برادر مدرن تر ناوشکن های جماران و دماوند و سومین محصول از مجموعه پروژه های “موج” است که او را به نام “موج ۵” می شناسند. فرمانده، مدیر پروژه را هم صدا کرد تا همراه مان باشد؛ از پاشنه ناوشکن واردش شدیم و مستقیم رفتیم موتورخانه، جایی در طبقات پایینی ناوشکن که قلب کشتی است. متخصصان در حال تجهیز بودند، در مسیر موتور خانه از آسایشگاه، غذاخوری، باشگاه افسران، اتاق برق و . . . بازدید کردیم، آماده شده بودند اما تجهیزشان در حال آماده سازی بود. مثلا تختخواب های آسایشگاه ها هنوز تشک نداشت و کمدها هم هنوز کامل نصب نشده بودند. سخت مشغول کار بودند تا ناوشکن را تکمیل کنند. می توان گفت که کار ناوشکن تقریبا تمام است و بیشتر خورده کاری اعم از رنگ آمیزی، نماسازی و . . . باقی مانده بود. به موتور خانه که رسیدیم، فرمانده یک دستاورد مهم متخصصان ایرانی را به طور عینی نشان مان داد؛ “اولین گیربکس ترکیبی تماما ایرانی” روی ناوشکن سهند نصب شده بود. ناخدا شیخی فرمانده کارخانجات دست روی گیربکس گذاشت و گفت، برای ساختش متخصصان داخلی وقت زیادی صرف کردند اما توانستند بسازند و حالا برای اولین بار، روی ناوشکن سهند نصب شده است. حدود ۳-۴ ساعتی در داخل ناوشکن ۱۴۰۰ تُنی سهند بودیم. متخصصان نداجا در شیفت دوم یکی دو ساعتی بود که کارشان را شروع کرده بودند. تصمیم گرفتیم، برویم و فردا صبح، مجددا به کارخانجات بازگردیم. صبح فردا که بازگشتیم، مستقیم رفتیم سراغ شیراز؛ در مسیر از کنار بندرعباس و سینا گذشتیم، ناوی بزرگ و ناوچه ای کوچک؛ ناو بندرعباس تعمیرات اساسی اش را می گذراند. پوسته و بخش های اعظمی از پل فرماندهی در حال تعویض بودند، فرمانده گفت تقریبا کار این ناو هم تمام است و می تواند تا چند وقت دیگر راهی ماموریت شود و سینای ۷ هم تقریبا در مرحله پایانی نصب تجهیزات بود، یعنی ۷۰ درصد حدودا پیشرفت داشت. از کنار آنها که رد شدیم، به شیراز رسیدیم؛ شیراز در جنوب غربی کارخانجات در اسکله پهلو گرفته و سینه اش را به پاشنه ناوشکن جماران چسبانده بود. روی سینه ناو اطلاعاتی شیراز که رفتیم، زیردریایی طارق را که دیروز فرمانده کارخانجات گفته بود را دیدیم، در جنوب شرقی پایگاه پهلو گرفته بود و کنارش یک کیلوکلاس دیگر هم بود که فرمانده گفت آن یکی “نوح” است. زیردریایی سنگین طارق (جلو) زیردریایی سنگین نوح (عقب) پرسیدم، شما چطور از این فاصله این دو را از هم تشخیص می دهید، گفت از ظاهرشان، چون بالاخره ما روی این زیردریایی ها ساعت ها کار کرده ایم. جالب است بدانید که نیروی دریایی ارتش موفق شده که عایق های ضدسونار زیردریایی های کیلو کلاس را تولید و روی زیردریایی ها نصب کند. وارد طبقات ناو شیراز که شدیم، متخصصان در داخلش مشغول کار بودند. در طبقات فوقانی، کار تقسیم بندی محیط داخلی در حال انجام بود و متخصصان در حال دیوار کشی اتاق های مختلف بودند. به دلایلی، خیلی روی شیراز نتوانستیم وقت بگذاریم؛ آفتاب به میانه آسمان رسیده و ظهر شده بود، تابش شدید آفتاب آبان ماه در سواحل بندرعباس، تقریبا پوست صورت مان را سوزانده بود. باید از بخش های دیگری از منطقه اول نیروی دریایی ارتش هم بازدید می کردیم و بعد از حدود ۱۵ ساعت حضور در کارخانجات نیروی دریایی ارتش، آنجا را ترک کردیم. منبع:تسنیم
شنبه ، ۱۳آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: البرزبان]
[مشاهده در: www.alborzban.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 55]
-
گوناگون
پربازدیدترینها