محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826981527
اندیشیدن باعث افزایش محبت به امام زمان(عج) می شود/ پیشرفت علوم انسانی در گروی نگاه به انقلاب مهدوی است/معارف مهدوی باید به متون درسی رشته های دانشگاهی راه پیدا کند - پایگاه خبری تحلیلی استان اصفهان
واضح آرشیو وب فارسی:صاحب نیوز: باید در مورد حضرت فکر کنیم، اگر وقت نگذاریم و فکر نکنیم عاشق حضرت نمی شویم. این اندیشیدن در مورد حضرت، خیلی دل را جلا می دهد. درباره این بیندیشیم که امیرالمؤمنین علی(ع) فرمودند: ما اهل بیت به خاطر مریضی شما مریض می شویم. غم، دل مان را می گیرد، وقتی غم، دلِ شما را می گیرد. شاد می شویم وقتی شما شاد می شوید. در مورد اینها بیندیشیم.صاحب نیوز-سرویس دین و اندیشه/ حجت الاسلام علیرضا پناهیان در جمع دانشجویان و علاقمندان به حضرت ولی عصر(ع) در ایلام، با اشاره به اینکه سال هاست جوانان از چگونگی افزایش محبت به امام زمان(ع) می پرسند، از “ تفکر و اندیشیدن” به عنوان یکی از مهمترین راهکارهای عملی برای افزایش محبت های زیبای معنوی یاد کرد و با اشاره به دو بُعد فردی و اجتماعی این اندیشیدن، نقش دانشگاه ها و رشته های علوم انسانی را در این میانه بسیار محوری و کلیدی ارزیابی کرد . استاد پناهیان با انتقاد از توقف سی ساله چرخه تولید علم در حوزه علوم انسانی، تحول در علوم انسانی را یک ضرورت اساسی برای افزایش و تعمیق علاقه به امام زمان(ع) و گسترش و فراگیر شدن این محبت در جامعه دانست و خواستار تبیین و تدریس ابعاد اقتصادی، سیاسی، امنیتی، مدیریتی و فرهنگی حکومت مهدوی در رشته های مختلف علوم انسانی در دانشگاه ها شد . مشروح مباحث مطرح شده توسط این کارشناس مهدویت در ادامه می آید: سال هاست که جوانان از چگونگی افزایش محبت به امام زمان(ع) می پرسند تمام کسانی که شیرینی محبّت امام زمان(ع) را چشیده اند و آثار با برکت و نورانی این محبت را احساس کرده اند، به نوعی می خواهند این محبت را افزایش دهند. بسیاری از عاشقان حضرت، این آمادگی را دارند که برنامۀ زندگی خود را به گونه ای ترتیب دهند تا این محبّت افزایش پیدا کند. مثلاً حاضرند به این عشق از گناه خودداری کنند، عبادات را به موقع و به شکل زیباتری انجام دهند، انفاق کنند و به طور کلی در این راه سختی هایی را بر خود هموار نمایند. طبیعتاً هر کس این محبّت را چشیده باشد، قدر آن را خواهد دانست و تقاضای ازدیاد این عشق و محبّت در سینه اش موج خواهد زد. این جزء مطالبات جوانان است و سال هاست که این سؤال از سوی جوانان مطرح می شود که «چه کار کنیم تا محبّت مان به مولایمان افزایش پیدا کند؟» البته این طبیعی است که با عمل به دستورات دین و تعالی روحی، محبت ما نسبت به مولایمان نیز افزایش پیدا می کند، اما می توان گفت این یک روش غیرمستقیم برای افزایش محبت حضرت در قلوب ما محسوب می شود.ید.آ گرچه انجام این اعمال، حداقل وظیفۀ عقلانی هرعلاقمند به حضرت و محک صداقت در علاقه می باشد و اثرات ریشه ای و عمیقی نیز دارد، اما اگر انسان در کنار این اعمال لازم، بتواند مستقیماً به افزایش اکسیر محبت در قلبش بپردازد، با انرژی و توانی که این محبت فزاینده به او می بخشد، تمام دستورات دین را خیلی بهتر و راحت تر اجرا خواهد کرد. چنین فردی طبیعتاً با سرعت و سهولت بسیار بیشتری موانع را پشت سر می گذارد و رو به قله های معنویت حرکت می کند. اما راهکار عملی و مستقیم برای افزایش این اکسیر محبت چیست؟ دیدن و اندیشیدن، دو راه افزایش محبت باید توجه داشته باشیم که ایجاد تحول در قلب انسان و تغییر گرایش ها و علاقه مندی های او بسیار دشوار است. قلبی که امام صادق(ع) در مورد آن می فرماید: «جابجا کردن کوه ها آسانتر از این است که قلبی بخواهد از جایش تکان بخورد؛ إزالَهُ الجِبالِ أهوَنُ مِن إزالَهِ قَلبٍ عَن مَوضِعِهِ»( [1] ) در اینجا منظور از تکان خوردن قلب اینست که تمایل یا گرایشی در قلب انسان کم و زیاد شود. قلب انسان به این سادگی تحت امر او قرار نمی گیرد. به عنوان مثال اگر از قلب، بخواهی به بهشت علاقه داشته باشد، به همین راحتی اطاعت نمی کند، اگر به او امر کنی که به دنیا علاقه نداشته باش، فرمان نمی برد. ما با قلبی سر و کار داریم که نه تنها به این سادگی انعطاف پذیر نیست، بلکه اگر به او میدان داده شود، دوست دارد همه عالم را به تسخیر خود درآورد و به همۀ خواسته های خود برسد. به حدی که گاهی از اوقات فکر می کنیم به شکل غیرقابل کنترل، به چیزی علاقه مند می شود یا از چیزی متنفر می شود. قلب انسان که ایجاد تغییر و تحول در آن اینقدر سخت و دشوار است، یکی از عوامل بسیار قوی و مؤثر در کنترل و تغییر آن، «علم و تفکر» است. در واقع یکی از مهمترین روش ها برای اینکه علاقه ای از علاقه های خوب، در دل انسان افزایش پیدا کند، و یا علاقه ای از علاقه های بد در دل کاهش پیدا کند، استفاده از «علم و اندیشه» است. امیرالمؤمنین علی (ع) می فرماید: «الْقَلْبُ مُصْحَفُ الْفِکْر»( [2] ) یعنی تفکر و اندیشیدن، در قلب انسان اثر می گذارد. قلب مانند صفحه ای است که اندیشه انسان مطالب مختلف را بر روی آن یادداشت می کند. هر چیزی را در موردش اندیشیدی، قلب تو به سوی آن گرایش پیدا خواهد کرد. روش دیگری که برای تغییر قلب وجود دارد، «دیدن» است. امیرالمؤمنین(ع) می فرماید: «الْقَلْبُ مُصْحَفُ الْبَصَر»( [3] ) هر آنچه چشم ببیند، قلب یادداشت می کند. این دوبیتی مشهور بابا طاهر نیز شاید بر اساس همین روایت سروده شده باشد. آنجا که می گوید: زدست دیده و دل هر دو فریاد هر آنچه دیده بیند دل کند یاد بسـازم خنجری نیشش زفولاد زنـم بر دیـده تا دل گردد آزاد چشم انسان، دلِ انسان را با خود می برد. کما اینکه تفکر و اندیشیدن هم، دل انسان را با خود می برد. با این حساب، ما برای افزایش محبت خود نسبت به امام زمان(عج) دو راه داریم. 1. دیدن. 2. تفکر و اندیشیدن. برای افزایش علاقه به حضرت، راه اول که فعلاً به روی ما بسته است و ما از دیدن جمال دلربای حضرت محروم هستیم. اما راه دوم به روی ما گشوده است و ما می توانیم از عنصر تفکر و اندیشه برای رسیدن به منظور استفاده کنیم. چشم سر فقط وقایع عینی را می بیند ولی اندیشه انسان می تواند وقایع غیبی را نشان دهد اگر ما حکومت حضرت یا خودِ حضرت را دیده بودیم، طبیعتاً تحت تأثیر آن چه می دیدیم قلب ما نسبت به ایشان علاقه مندتر می شد. اما حالا که حضرت در پشت پردۀ غیبت هستند، در غیاب او چه می توان کرد تا این علاقه در قلب ما شعله ورتر شود؟ بر اساس حدیث شریفی که بیان شد(الْقَلْبُ مُصْحَفُ الْفِکْر)، می توانیم از قدرت فکر و اندیشۀ خود استفاده کنیم تا بر قلب خود اثر بگذاریم و این محبت را در قلبمان افزایش دهیم. درست است که چشم سر، فقط واقعیت های عینی را می بیند و از دیدن واقعیت های غیبی عاجز است، ولی ما به ابزاری به نام فکر مجهز هستیم که می تواند وقایع غیبی را برای ما آشکار نماید و قلب ما را به سوی حقایق بگشاید. بدون استفاده از فکر، قلب انسان در بند علاقه به واقعیت های عینی باقی می ماند. لذا فکر انسان می تواند در نجات قلب، بسیار مؤثر باشد. اگر استفاده از چشم را با تفکر همراه کنیم، دیگر چشم هم ما را گمراه نخواهد کرد، چون می توانیم واقعیت ها را تحلیل کنیم و به حقایق برسیم. امیرالمؤمنین(ع) می فرماید: «القَلبُ بالتَّعلُّلِ رَهینٌ؛ قلب انسان در گروی برهان است.»( [4] ) به بیان دیگر، قلب اسیر دلیل است و اگر برای قلبمان دلیل بیاوریم، قانع خواهد شد. اگر با چشم خود، امام زمان(ع) را دیده بودیم، طبیعتاً با توجه به صفای دل، به سمت حضرت گرایش پیدا می کردیم و نیازی به دلیل و برهان نبود. اما حالا که ایشان را نمی بینیم برای بالا بردن محبت خود نسبت به حضرت، از چه ابزاری باید استفاده کنیم؟ طبیعتاً در اینجا می توانیم از ابزار فکر و اندیشه به خوبی استفاده نماییم. یعنی بر روی آگاهی هایی که در رابطه با حضرت داریم، فکر کنیم. منظور از فکر، رفت و آمد بین آگاهی هایی است که به دست آورده ایم، نه اینکه فقط آگاهی های جدیدی کسب کنیم. چنین فکری یکی از عوامل مهم برای بالا بردن محبّت به امام زمان(ع) است. البته علاوه بر تفکر، عامل دیگری هم وجود دارد که می تواند بر قلب ما تأثیرگذار باشد، و آن هم «ذکر» است. در روایات آمده است که ذکر حیات قلب است( [5] )، ذکر جلادهنده دل است( [6] ). البته شرح این عامل را باید در مجال های دیگر پیگیری کرد. برای اینکه در روضۀ اباعبدالله(ع) سوز و گداز بیشتری داشته باشیم، چه کنیم؟ این یک غم زیبا و قشنگ است که بسیاری آن را دوست دارند. گاهی جوان ها می پرسند: «سال های گذشته در ماه محرم، برای امام حسین(ع) بیشتر گریه می کردم و سوز و گداز بیشتری داشتم، اما امسال احساسم کمتر شده است. می خواهم برای امام حسین(ع) بیشتر و بهتر گریه کنم، چه کاری باید بکنم؟» این نشانۀ رشد عقلی انسان است و متناسب با این رشد، باید درک ما از امام حسین(ع) هم رشد کند. ما هر سال به درک عمیق تر و دلایل بهتری نیاز داریم تا بتوانیم به اندازۀ سال گذشته اشک بریزیم. لذا یکی از روش های خوب برای رسیدن به درک بالاتر و عمیق تر، خواندن کتب تاریخی در رابطه با زندگانی امام حسین(ع) و سایر اهل بیت(ع) است. با مطالعۀ این گونه کتاب ها، قلب انسان متحوّل خواهد شد و معارف والایی برای تفکر و اندیشۀ خود، به دست می آوریم. اینکه یک امام چه خصوصیاتی و چه احساساتی دارد؟ رابطۀ قلبی یک امام با آحاد امّتش چگونه است؟ امام چه ارتباطی با خداوند دارد؟ واسطه فیض بودنِ امام به چه معناست؟ با کسب این گونه آگاهی ها و تفکر و تأمل بر روی آنها، یک تحول قلبی در انسان به وجود خواهد آمد. بالا بردن محبّت به امام زمان(ع)، تنها با شنیدن سخنرانی ها و کسب آگاهی های جدید به دست نمی آید، بلکه نیاز به تفکر دارد. البته سخنرانی هم می تواند به فکر کردن انسان کمک کنند و انسان را به تفکر وادارد. چقدر خوب است که انسان از شنیدن یک سخنرانی، صرفاً درپی کسب معلومات تازه نباشد، بلکه به تفکر پیرامون همان معلوماتی که دارد، وادار شود. ما معمولاً وقتی برای تفکر در این زمینه نمی گذاریم. البته برای فکر کردن درباره دنیا وقت می گذاریم، اما برای تفکر درباره معانی بلند معنوی، کمتر وقت می گذاریم. فکر کردن در مورد چه موضوعاتی، محبت به امام زمان(ع) را افزایش می دهد؟ در میان معارف «ولایی» یکی از موضوعات پیشنهادی برای تفکر، فکر کردن در مورد این است که «چرا امام زمان هفته ای یکبار، پرونده تک تک ما را ملاحظه می کنند؟»( [7] ) ایشان به حساب و کتاب بین ما و خدا چه کار دارند؟ آیا حضرت مانند یک مأمور و یا رئیس اداره که مجبور است پرونده هایی را ببیند و امضا کند، پرونده های ما را مرور می کنند؟ آیا حسّ جستجوگری یا انگیزه های مشابه دیگر، ایشان را وادار می کند که پرونده ما را ببینند؟ آیا این کار ایشان از سر فراغت و بیکاری است؟ چرا حضرت دنبال این هستند که از احوال ما باخبر شوند؟ در واقع، حضرت مانند پدر مهربانی که وضعیت تحصیلی فرزندش برای او اهمیت دارد و آنرا تعقیب می کند، دوست دارند از پرونده ما باخبر شوند. یعنی پروندۀ ما را از سرِ علاقه نگاه می کنند. برای اینکه برایمان در پیشگاه ربّ العالمین دعا و استغفار کنند( [8] )، برای اینکه در مورد ما نگران هستند. آنوقت به این فکر کنید که تعداد شیعیان، تعداد امّت اسلامی، تعداد انسان هایی که بر روی کرۀ زمین زندگی می کنند، چقدر است؟ آیا درباره این فکر کرده اید که «قلب رئوفی که به آحاد ما و به تک تک ما عشق می ورزد، و جداگانه هر کدام را مورد علاقه خودش قرار می دهد»، تا چه حد می تواند مهربان و دلسوز باشد؟ بیایید کمی در مورد میزان علاقه امام زمان(ع) به خودمان فکر کنیم. اینکه ایشان از سر علاقه، پرونده ما را به صورت هفتگی مرور می کنند. از کنار این موضوع به سادگی عبور نکینم و در مورد آن تأمل نماییم. این تفکر ما را متحول خواهد کرد و علاقۀ ما به آن حضرت را افزایش خواهد داد. برای افزایش علاقه به امام زمان(ع)، بیش از سایر ائمه به فکر کردن نیاز داریم برای افزایش علاقه به حضرت، حتی بیش از سایر ائمه(ع)، به تفکر نیاز داریم. زیرا حضرت بقیت الله الاعظم(عج) مانند نبی مکرم اسلام(ص)، امیرالمؤمنین(ع)، و اباعبدالله الحسین(ع)، خاطرات ثبت شده ای برای ما به جای نگذاشته اند. آگاهی های ما در مورد حضرت کم است. مثلاً اینکه ایشان چگونه زندگی می کنند برای ما روشن نیست. خاطرات چندانی از مهربانی های حضرت وجود ندارد که برای یکدیگر بگوییم، تا به این وسیله محبت ما نسبت به ایشان افزایش پیدا کند. به همین دلیل در مورد ایشان، نیاز به تفکر بیشتری داریم. به طور کلی می توان گفت؛ «در مورد حضرت کمتر می توان علم و آگاهی پیدا کرد و بیشتر باید فکر کرد.» چگونه در مورد امام زمان(ع) فکر کنیم؟ وقتی خاطرات امیرالمؤمنین(ع)، خاطرات امام حسن(ع) و امام حسین(ع) را مرور می کنیم، باید به این توجه کنیم که معصومین(ع) همه یک نور هستند(کُلُّهُم نُورٌ واحِد)( [9] ) و ویژگی هایشان مانند هم است، آنگاه بنشینیم آن خاطرات را به امام زمان(عج) تعمیم دهیم. الف) مهربانی و دلسوزی حضرت نسبت به ما می تواند موضوع تفکر قرار گیرد مثلاً این خاطره را به یاد بیاوریم؛ امیرالمؤمنین(ع) غلامشان را چندین مرتبه صدا زدند، و او جواب نداد. حضرت آمدند و دیدند آن غلام در کناری نشسته است. پرسیدند: تو که صدای مرا می شنوی پس چرا جوابم را نمی دهی؟ گفت: «حالِ جواب دادن نداشتم، ترسی هم از شما ندارم! (یعنی از شما حساب نمی برم)» اگر ما به جای حضرت بودیم شاید می گفتیم: «ببین، یک کمی محبّت کردیم، رو دادیم، ببین چگونه برخورد می کند!» اما حضرت عرضه داشتند: «خدایا ممنونت هستم که من را از کسانی قرار ندادی که مردم از آنها می ترسند.» بعد برای این مژده ای که غلام به حضرت داده بودند، رو به غلام کرد و فرمود: برو. من تو را در راه خدا آزاد کردم. حضرت در قبال آن برخورد ناشایست، تا این حد به او محبت کردند.( [10] ) خصوصیات امام زمان(ع) نیز شبیه جدشان امیرالمؤمنین(ع) است و برخوردشان به همان میزان، لطیف و ظریف و زیبا است. مثلاً اگر یک موقع ببینند ما فرصت پرداختن به رابطۀ خودمان با حضرت را نداریم و فقط برای گرفتن حاجت به در خانۀ ایشان آمده ایم، نمی گویند: «این فقط بخاطر حاجت خودش آمده و با من کاری ندارد» بعدش هم ما را معطل نمی کنند و دست رد به سینۀ ما نمی زنند. بلکه با مهربانی حاجت ما را می دهند و ما را با لبخند، روانه می کنند. باید در مورد حضرت فکر کنیم، اگر وقت نگذاریم و فکر نکنیم، عاشق حضرت نخواهیم شد. درباره اینکه حضرت الان چگونه زندگی می کنند بیندیشیم، درباره این روایت بیندیشیم که امیرالمؤمنین علی(ع) وقتی زردی صورت یکی از یاران خودشان را دیدند، از او علت زردی صورتش را پرسیدند، و او از دردی که داشته سخن گفت. حضرت به او فرمودند: «ما اهل بیت با شادی شما شاد می شویم، وقتی غمی، دلِ شما را می گیرد، دل ما را هم غم می گیرد، به خاطر مریضی شما مریض می شویم. و برای شما دعا می کنیم و وقتی دعا می کنید، آمین می گوییم.» پرسید: چطور آمین می گویید؟ حضرت فرمودند: برای ما غایب و حاضر تفاوتی نمی کند؛ إِنَّا سَوَاءٌ عَلَیْنَا الْبَادِی وَ الْحَاضِرُ( [11] ) در مورد اینها بیندیشیم. اندیشیدن در مورد این موضوعات، قلب ما را جلا می دهد. بر اساس فرمایش امیرالمؤمنین(ع) که فرموده اند: الْقَلْبُ مُصْحَفُ الْفِکْرِ، فقط چشم نیست که می تواند دل انسان را ببرد، بلکه فکر هم، می تواند دلِ انسان را ببرد. مدت زمانی که انسان به تفکر می پردازد نیز، خیلی اهمّیت دارد، و در جلای دل انسان اثر دارد. ب) مظلومیت و غربت حضرت می تواند موضوع خوب دیگری برای تفکر باشد مطلب دیگری که می تواند موضوع تفکر ما قرار گیرد، مظلومیت حضرت است. مقدار مظلومیت و غربت حضرت چقدر است؟ در این زمینه تا حدی می توان یک نوع مقایسه با دیگر امامان صورت داد. آیا تاکنون در این باره فکر کرده ایم؟ بعضی ها که سنّ و سال بالایی دارند، می گویند: «کسانی که عمر طولانی دارند، بیش از دیگران داغ عزیزانشان را می بیند. حالا تصور کنید اگر کسی هزار سال عمر کند، با یک قلب فوق العاده عاطفی و نورانی، چقدر داغ خواهد دید؟ آیا کسی در عالم به قدر امام زمان(عج) داغ دیده است؟ آیا ممکن است برایشان عادی شده باشد؟ باید از عاطفه حضرت خبر داشته باشید. به علاقۀ یک پدر به جوانش فکر کنید. آیا علاقۀ ایشان به تک تک ما بیشتر از علاقه همه پدرها و مادرهای ما به فرزندان شان، نیست؟ اینها موضوعاتی است کهباید روی آنها فکر کنیم. آن وقت خواهیم دید، به یکباره مکاشفه ای برای قلب انسان صورت می گیرد، و این موضوع، از اندیشه انسان به قلب انسان وارد می شود. اگر ما تنها بخشی از آگاهی هایی که به دست می آوریم را با تفکر در قلب مان وارد کنیم، متحوّل خواهیم شد. یا مثلاً آیا عزای اباعبدالله الحسین (ع) برای امام زمان(ع) ساده است؟ آیا مصائب زینب کبری(س) برای ایشان ساده است؟ بیش از هزار سال است که برای حضرت زینب(س) گریه می کنند، این ساده است؟ امام زمان(ع) حق دارند بفرمایند: «فَلَأَنْدُبَنَّکَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً وَ لَأَبْکِیَنَّ عَلَیْکَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً؛ صبح و شب برایت گریه می کنم، و آنگاه که نتوانم گریه کنم، خون به جای اشک برای تو خواهم ریخت.»( [12] ) بر روی این موضوعات باید فکر کنیم. نباید بشنویم و به راحتی از کنار آن عبور کنیم. ما اطلاعات زیادی در مورد حضرت نداریم، و این موضوع از جهتی سازنده است. چون معمولاً کسب آگاهی و اطلاعات سرگرم کننده است، اما تفکر، نافذ است و در قلب نفوذ می کند. ما عموماً آگاهی ها و معارف بسیاری داریم، اما سعی نمی کنیم که این معارف را در قلب مان نفوذ دهیم، و به این وسیله از آنها بهره برداری کنیم. گاهی از اوقات به جای اینکه درپی کسب اطلاعات جدید باشیم، بهتر است بر روی همان اطلاعات قبلی خودمان بیندیشیم و خود را به تفکر دربارۀ آگاهی هایی که از قبل داریم وادار نماییم. نقش منحصر به فرد آموزش عالی در افزایش محبت جامعه به امام زمان(ع) افزایش محبت به امام زمان(عج) دارای جنبۀ فردی و اجتماعی است. جنبۀ فردی آن تا حدودی بیان شد: اینکه برای اندیشیدن دربارۀ امام زمان وقت بگذاریم تا این فکر کردن بر روی علایق ما تأثیر بگذارد و دل ما را صفا و جلا بدهد. این را به عنوان یک فعالیت فردی می توان قلمداد کرد. اما بُعد دیگر این مسئله، جنبه اجتماعیِ آن است. در جامعۀ امروز ما، محبت به امام زمان(عج)، باید بسیار عمیق تر، جدّی تر و فراگیرتر شود. ما امروز برای گسترش و تعمیق علاقه به حضرت، به تکثیر این قلوب نورانی نیازمندیم. برای رسیدن به این منظور چه باید کرد؟ راهی نداریم جز اینکه «کرسی های آزاداندیشی» در دانشگاه های ما مورد توجه قرار گیرد. مسأله ای که چند سالی است مقام معظم رهبری به آن اصرار دارند. درست است که در مجالس سخنرانی و با مطالعۀ کتاب یا در تعقیبات نماز هم تفکر صورت می گیرد اما اصل تفکر باید در کرسی های آزاداندیشی صورت گیرد. «آزاداندیشی» تکرار نظریات منقرض شده نیست، بلکه سخن نو و تازه گفتن است ظاهراً بعد از گذشت چند سال، هنوز بعضی ها در فهم معنای «کرسی های آزاداندیشی» دچار اشتباه هستند. آزاداندیشی این نیست که هر کس هر حرفی که به سر زبانش آمد، آزادانه مطرح کند. این می شود «آزادحرف زدن» نه «آزاداندیشیدن». کرسی «آزادحرف زدن» که نگفته اند، کرسی «آزاداندیشی» گفته اند. معنای کرسی آزاداندیشی، این نیست که آزادانه حرف های پنجاه سال پیش غربی ها را که منقرض شده و دیگر کسی از آن حرف نمی زند، تکرار کنیم. اینکه آزادی نیست، این عین اسارت است. بعضی ها وقتی می خواهند حرف های غیراسلامی بزنند ژست «سخن گفتن آزادانه» می گیرند. تصور می کنند این به معنای آزاداندیشی است در حالی که این نوعی «اسارت اندیشه» است. کرسی آزاداندیشی یعنی اینکه وقتی انسان با مفاهیم یک علم، و با روش تحقیق آن آشنا شد، به آن اکتفا نکند و طرح جدیدی بیاندازد. این کار باید در رشته های مختلف علمی انجام گیرد؛ در مسائل اجتماعی، سیاسی، حقوقی، تربیتی، روانشناسی، مدیریت و در بسیاری از مسائل علوم انسانی. متأسفانه کتاب های درسی ما پر است از حرف های پوسیده و منقرض شدۀ اندیشمندان غربی و در دانشگاه های ما نیز همین ها درس داده می شود. در حدود شانزده سال پیش، یک استاد روان شناسی که عضو برجستۀ هیئت علمی یکی از دانشگاه های معتبر تهران بود، می گفت: «چرا شما هنوز نظریه فروید( [13] ) را می خوانید؟ من دوازده سال است در انگلستان درس می خوانم و تدریس می کنم. آنجا که تا چندی پیش بازار اصلی اینگونه نظریات بوده است، دیگر کسی این نظریه را نمی خواند. اما اینجا هنوز این نظریه خوانده می شود!» مردم عمدتاً از این مسائل بی اطلاع هستند. اگر مردم بدانند در حوزۀ علوم انسانی چه خبر است، تحول در علوم انسانی و ایجاد کرسی های آزاداندیشی به مطالبه جدی مردم از دانشگاه ها تبدیل خواهد شد، نه اینکه فقط مطالبه مقام معظم رهبری باشد. در این صورت، مردم از دانشگاه ها درخوست خواهند کرد: «کرسی های آزاداندیشی را برقرار کنید و حرفی جدید در عرصه علم بزنید، نه اینکه هر چه غربی ها گفتند برای هم تکرار کنید.» اگر دانشکدۀ علوم انسانی نتواند نظریه جدیدی تولید کند، چه فایده ای خواهد داشت؟ آیا شما درس می خوانید که سخن دیگران را تکرار کنید، یا تحصیل می کنید که تفکر و نقد کنید؟ البته نقد کردن نیز چندان ارزش بلندی نیست. نقد مرحله یا قدم اول است. «هان، سخن تازه بگو تا که جهان تازه شود» حرف تازه باید بزنیم. این چه روحیه علمی است که انسان حرف جدیدی برای گفتن نداشته باشد؟ پس دانشگاهیان ما در رشته های علوم انسانی چه کار می کنند؟! دانشگاهی بودن که مانند کارمندی کردن نیست. مقام معظم رهبری بارها دردمندانه و هوشمندانه تکرار کرده اند که «علمِ ترجمه ای نداشته باشید، بروید سراغ نهضت علمی.»( [14] ) توانایی و استعداد بالقوۀ ما در زمینۀ علوم انسانی خوشبختانه آنهایی که در رشته های فنی تحصیل می کنند پیشرفت های خوبی داشته اند. اما با مزیت هایی که ما در عرصۀ علوم انسانی داریم، علوم انسانی ما باید جلوتر از دیگر رشته های علمی ما باشد. ما در علوم انسانی بسیار توانمندتر از دیگران هستیم و می توانیم برتری خود را به جهانیان نشان دهیم. ایرانیان از نظر خلاقیت و تفکر، در جهان، سرآمد هستند. و از سوی دیگر اکثر رشته های علوم انسانی، زیاد وابسته به تکنولوژی نیستند، بلکه به تفکرِ خلاق وابسته اند. از طرف دیگر، رشته های علوم انسانی ما می توانند از منبع وحی تغذیه کنند. جامعه شناسان ما نهج البلاغه را در اختیار دارند. انواع رشته های علوم انسانی، از علوم تربیتی و علوم روانشناسی گرفته تا علوم سیاسی، قرآن و تاریخ حیات ائمه معصومین(ع) و سیره نورانی آنها را در دسترس دارند. چند درصد از کتابهایی که جوانان ما از بدو ورود به دانشگاه تا مقطع دکترا، در رشته های علوم انسانی می خوانند، نتیجه اندیشه یک ایرانی است؟ برخی از اخبار و آمارهایی که در این رابطه می شنویم، واقعاً مشمئزکننده است. مگر آنهایی که این حرف ها را در غرب گفته اند، چه کسانی بوده اند؟! اندیشمندان ما با آنها چه فرقی دارند؟ آیا ما نمی توانیم حرف جدیدی بزنیم؟ آیا آنها همه حرف ها را گفته اند و دیگر حرفی برای گفتن نمانده است؟ این تقاضای خلاقیت در کار علمی، یک تقاضا و توصیۀ معمول و همیشگی است. اما چه وقت این سخن، یک سخن دردمندانه می شود؟ وقتی که انسان می بیند شخصی بیست سال است در رشتۀ خود، بحث و گفتگو و تحقیق و تبادل نظر می کند، اما هنوز یک حرف تازه نزده است! آدم به این نتیجه می رسد که حتماً در اینجا یک مشکلی وجود دارد. حتماً روحیه علمی درستی وجود ندارد. گاهی اوقات مردم سؤال می کنند که چرا در میان برخی از نخبگان و خواص مشکلاتی دیده می شود؟ چرا بعضی از آنان، از مردم فاصله می گیرند؟ ریشه های این موضوع در کجاست؟ کرسی های آزاداندیشی که به یک درد برای جامعه ما تبدیل شده، اگر این امر محقق نشود، رنج فراوانی را بر جامعه تحمیل خواهد کرد و خطرات فراوانی دارد. جامعه را پشت سر اندیشه های پوسیده غربی معطّل می کند. اندیشمندان ما باید تفکر در مورد چگونگی انقلاب جهانی و حکومت مهدوی را باب کنند رابطۀ آزاداندیشی در دانشگاه ها با محبت امام زمان(ع) این است که «اصل تفکر باید در کرسی های آزاداندیشی صورت بگیرد.» و به همین دلیل، دانشگاه ها باید اندیشیدن درباره امام زمان(ع) را باب کنند. جامعه شناسان باید توضیح دهند که انقلاب جهانی حضرت چگونه رخ خواهد داد؟ و امام زمان چگونه جامعه را اداره خواهد کرد؟ اقتصاددانان بگویند اقتصاد آن زمان چگونه اداره خواهد شد؟ اندیشمندان و محققین علوم سیاسی باید بتوانند درباره اینکه گردش قدرت بین نخبگان جامعه در زمان حضرت چگونه خواهد بود، بیندیشند و سخن بگویند. امام زمان(ع) صرفاً متعلق به مسجد مقدس جمکران نیست، که همۀ محبین حضرت را به جمکران حواله دهیم، و دیگر هیچ. ما که نباید امام زمان(ع) را مانند واتیکان در مسجد مقدس جمکران محبوس نماییم و گفتگو در مورد معارف مهدوی و ابراز محبت به آن حضرت را به این مسجد مقدس محدود نماییم. غربت امام زمان(ع) در این است که بسیاری از اندیشمندان جامعه ما هنوز موضوع ظهور را جدّی نگرفته اند. منظور ما فقط زمانِ ظهور نیست، بلکه اصل ظهور را جدی نگرفته اند. اینکه یک روزی امام زمان(ع) خواهد آمد و حکومت خواهد کرد. این را جدی نگرفته اند. آیا حکومت حضرت، به شکل معقول و منطقی شکل خواهد گرفت یا اینکه یک امر خارق العاده ای خواهد بود؟ باید بدانیم که امام زمان در یک بستر طبیعی حکومت می کند. کارها با یک روال طبیعی و منطقی پیش می رود، و این طور نیست که امور با معجزه و امداد غیبی پیش برود. اساساً عملیات ظهور، یک امر طبیعی است، همانطور که ظهور پیامبر خاتم چنین بود. مردم می روند از حضرت دلیل می خواهند و می پرسند، ما از کجا بفهمیم شما همان مهدی موعود هستی؟( [15] ) حضرت بعد از اینکه «ظهور» می کند ابتدا صبر می کند تا بسیاری از مردم باور کنند که ایشان همان مهدی موعود است و بعد «قیام» خواهند کرد.( [16] ) در روایات داریم؛ وقتی حضرت تشریف آوردند، یکی از اولین کارهایی که می کنند اینست که «دست به سر بندگان خدا می کشند و عقلشان را افزایش می دهند.»( [17] ) وقتی عقل مردم افزایش پیدا کند بسیاری از امور سامان خواهد گرفت. آیا منظور این است که این افزایش عقل، صرفاً با معجزه و تصرف معنوی حضرت صورت می گیرد، در حالی که هیچ یک از پیامبران الهی چنین تصرفی نکرده اند؟ آیا خداوند از رشد عقل بشر از طرق طبیعی ناامید شده، و به روشی جبری و غیراختیاری متوسل می شود؟ یقیناً اینگونه نیست، و خیلی طبیعی است که مسئله ظهور و اقبال مردم به حکومت آن حضرت و تداوم این اقبال، نباید پدیده ای خارج از قواعد و سُنن الهی باشد. البته در یک تحلیل عالمانه به معنای واقعی کلمه، از مسئلۀ ظهور، همۀ قواعد طبیعی حیات بشر که یقیناً عنصر معنویت هم در اوج آن جای دارد، در نظر گرفته خواهند شد. عنصر معجزه هم در یک گوشه ای از آن منظومه جایگاهی دارد، عنصر نصرت الهی و عنصر عنایت معنوی حضرت، اینها هر کدام جایگاه خودشان را دارند، نمی خواهیم اینها را رد کنیم. این نیست که امام زمان (ع) عنایت معنوی و اثر معجزه آسا در نگاه و کلام برخوردار نباشند. عنایت معنوی هم جزء همین ساز و کار طبیعی است. منتها ما باید تئوری های علمی آن را استخراج کنیم و تبیین درستی از اینکه «چگونه یک رهبر الهی با نورش، جامعه را نجات می دهد» داشته باشیم، و جایگاه و نقش این نور را در آن مجموعه و منظومۀ تمام عواملی که همگی در کنار یکدیگر، باعث نجات جامعه می شود را روشن کنیم. به ویژه که فراموش نمی کنیم که با وجود حضور نورانی و بی مانند رسول خدا (ص) و سپس امیرالمومنین (ع) و امامان دیگر به دلیل فراهم نبودن عوامل دیگر، هیچ گاه آن حکومت نمونه و نجات بخش به طور کامل مستقر نشد و تداوم نیافت. تلاش برای استخراج این تئوری های علمی، به عهدۀ اندیشمندان علوم انسانی است. اندیشمندان علوم تربیتی باید برای مردم شرح دهند که چگونه در یک بستر طبیعی، اختلاف ها از عالم برطرف می شود و همه نگرش واحدی نسبت به توحید پیدا می کنند؟ چگونه حضرت در مواجهه با چند میلیارد انسان این وضعیت را محقق می کنند؟ فرهنگ شناس ها بگویند حضرت چگونه افکار عمومی را اداره می کند؟ چه عواملی در این زمینه مؤثر هستند؟ این همه فرهنگ های رنگارنگ و متفاوتی که در جهان وجود دارد؛ حضرت اینها را چگونه متفاوت و در عین حال متحد نگه می دارد؟ چه تعداد پایان نامه و مقالۀ علمی در این زمینه ها داریم؟ از دولت انتظار می رود که آموزش عالی و دانشگاه ها در ارتباط با امام زمان(ع) حرکتی کنند با آزاداندیشی و تولید علم در دانشگاه ها و در رشته های علوم انسانی، طبیعتاً عشق به امام زمان(ع) رونق پیدا می کند، و البته طبیعی است که مؤمنین و علاقمندان به امام زمان(ع)، از این دولتِ اسلامی که هم اکنون بر سر کار است، در این زمینه نیز انتظار بیشتری دارند. از دولتی که رئیس آن، با تمام جرأت ذکر امام زمان(ع) را بر زبان شان جاری می کند و از همان اوایل نترسید که برخی به این دلیل او را سرزنش کنند، انتظار بیشتری در این زمینه می رود. انشاءالله این توجه به امام زمان(ع)، در تمام ارکان دولت و در متن تمام فعالیت ها جاری شود. یقیناً منتقدان دولت هم دوست دارند دولت در همه ارکانش هر چه امام زمانی تر باشد. از این دولت انتظار می رود که آموزش عالی و دانشگاه ها در ارتباط با امام زمان(ع) حرکتی کنند، و هر کسی در رشته خودش، به تولید و بسط معارف مهدوی مرتبط با موضوع رشتۀ خودش بپردازد. در کتابی که اخیراً یکی از دانشگاهیان نوشته است، دربارۀ شیوۀ احتمالی ادارۀ اقتصاد در زمان ظهور، گفتگو شده و بر اساس برخی محاسبات علمی، پیش بینی هایی صورت گرفته است. امروزه پیش بینی صحیح از سمت و سوی تحولات آینده یکی از مهمترین عوامل و رموز موفقیت و پیشرفت های علمی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی یک کشور به حساب می آید. آیا ما نمی خواهیم برنامه ریزی های خود را بر اساس یک آینده نگری صحیح تنظیم کنیم؟ آیا ظهور، آیندۀ جهان نیست؟ می دانید معنای نوشته شدن چنین کتابی چیست؟ یکی از معانی اش اینست که نویسندۀ آن، مسئلۀ ظهور را جدّی گرفته است. یعنی اینکه ظهور واقعاً رخ خواهد داد. یعنی ظهور در بهشت نیست در همین دنیاست، با همین مناسبات اجتماعی، با همین انسان ها و با همین مملکت ها. اینکه ما فقط در جلسات دعای ندبه و هنگام زیارت مسجد مقدس جمکران به امام زمان(ع) بپردازیم، نوعی ظلم به امام زمان(ع) است. اگر دانشگاه ها و حوزه ها در خدمت شناخت امام زمان(ع) قرار نگیرند واقعاً ظلم است. البته امروز قوی ترین کانون های مهدویت در حوزه و دانشگاه های ما هستند. باز هم اهل علم و دانش در ارادت ورزیدن نسبت به حضرت جلوتر هستند. و این به دلیل باهوش بودن و قدرت درک بالای آنها است. چون قدرت گیرایی بالایی دارند، به سرعت مطالب عمیق را دریافت می کنند. در دانشگاه ها «گریه» در مجالس روضه خیلی پر رونق تر از دیگر محافل عمومی است. اعتکاف در دانشگاه ها، به الگوی اعتکاف در جامعه تبدیل شده است. ما این افتخارات را در دانشگاه ها داریم. اما واقعاً این بخش اندکی از مسئله است. اینکه یک استاد دانشگاه یا یک دانشجو خودش دین دارد، و در فکر رابطۀ شخصی و معنوی خودش با امام زمان(ع) باشد، کافی نیست. ما باید پیشرفت کنیم. اگر پیشرفت نکنیم و در جایی متوقف شویم، نشانۀ ضعف است. در بسیاری از رشته های علوم انسانی ارائۀ دو واحد درسی، درباره معارف مهدوی می تواند یک حداقل برای آغاز این پیشرفت باشد. پیشرفت علوم انسانی، در گروی درس گرفتن از گذشته(دفاع مقدس) و نگاه به آینده(انقلاب مهدوی) است چندی پیش، شورای عالی انقلاب فرهنگی در جلسه ای خدمت مقام معظم رهبری پیشنهاد ارائۀ دو واحد درسی درباره «دفاع مقدس» در دانشگاه ها را مطرح کرده بودند. این پیشنهاد که ظاهراً مراحل تصویب و سرفصل نویسی را طی می کند، واقعاً کار لازم و بجایی است. دفاع مقدس، یکی از مهم ترین قسمت های تاریخ این کشور است. امروزه در تمام نقاط این مرز و بوم، آثار بسیاری از این فداکاری ها و رشادت ها باقی مانده است. شاهد هستیم که چقدر شهید، جانباز، آزاده و رزمنده از دفاع مقدس به یادگار مانده است. تمام اقشار این مملکت در این دفاع مقدس سهم داشته اند. اینها بخشی از تاریخ این مملکت است. وقتی قرار باشد از دفاع مقدس قدردانی شود، تدریس دو واحد درسی در دانشگاه ها یک امر طبیعی است. دفاع مقدس باید در متن کتاب های درسی ما وارد شود. در این صورت است که عملاً نوعی قدردانی صورت گرفته است. باید درباره دفاع مقدس، سخن آموزشی و متن علمی داشته باشیم، نه اینکه صرفاً به یک یا چند کتاب مطالعاتی و کتاب هایی که خاطرات چند تن از شهداء در آن آمده است، بسنده نماییم. دفاع مقدس ما، بزرگترین درس ها را به عالم داده است. در جریان دفاع مقدس، تاریخ منطقه و تاریخ جهان، ورق خورده است. مسئلۀ دفاع مقدس مسئله ای نیست که صرفاً با سخنرانی و مقاله و روزنامه، و یا با فیلم و برنامه های تلویزیون، بتوان حق آن را ادا کرد. دفاع مقدس را باید به عنوان درسی که در آن، تجربه های مختلف و مسائل گوناگون تعلیم داده می شود، نگریست. دفاع مقدس باید در کلاس های آموزشی و کتاب های درسی ما وارد شود. نه تنها در واحدهای عمومی دانشگاهی، بلکه در تمام رشته های تحصیلی از مدیریت، و جامعه شناسی گرفته، تا علوم سیاسی و علوم تربیتی. معارف مهدوی باید به متون درسی رشته های دانشگاهی راه پیدا کند همانطور که ما به این فکر افتاده ایم که باید درباره دفاع مقدس کار آموزشی و علمی صورت گیرد، جا دارد در کنار کار علمی در مورد گذشته و مطالعه و بهره گیری از تجربه های دفاع مقدس، نگاهی هم به آینده داشته باشیم. ما دفاع مقدس دیگری هم در پیش خواهیم داشت. برای پیدا کردن مسیر، باید افق پیش رو را نگاه کنیم و برای ادامۀ مسیر برنامه ریزی نماییم. امروز هر استاد دانشگاه و هر دانشجویی که به صورت جدی به این موضوعات بپردازد، پس از آمدن حضرت که امیدواریم به همین زودی ها محقق شود، با افتخار سرش را بلند خواهد کرد و از اینکه ظهور امام زمانش را جدی گرفته است، خشنود خواهد بود. از اینکه به حضرت(ع) تنها به عنوان اسطوره غایبی که فقط می توان با او رابطه معنوی داشت، نگاه نکرده است، سربلند و سرافراز خواهد بود. اگر معنویت و معارف مهدوی به متن درسی رشته های دانشگاهی ما راه پیدا کرد، آنگاه سرریزش در سینما و رسانه ما، و در فیلم ها و سریال های ما هم جاری می شود. اما اگر امام زمان(ع) از قلوب نورانی علاقمندان به ایشان، صرفاً به اتاق نورانی فکر شاعرانِ ما رسید و از این جلوتر نرفت، این وضعیت کم کم موجب تأمّل و اعتراض می شود. معارف مهدوی عمیقاً با تمام رشته های علوم انسانی مرتبط است هدف مشترک تمام رشته های علوم انسانی چیست؟ اساساً علوم انسانی به دنبال بیان این مطلب است که «انسان چگونه می تواند بهتر زندگی کند.» ما بر اساس آموزه های الهی که در تمام ادیان بر آن تأکید شده، اعتقاد داریم انسان بهترین زندگی را در زمان مهدی موعود(ع) خواهد داشت. بر این اساس، آیا معارف مهدوی که از چگونگی حکومت و زندگی مردم در آن زمان سخن می گوید، مهمترین مسئله ای نیست که باید در تمام رشته های علوم انسانی به آن پرداخته شود؟ کسانی که در دانشگاه ها مسائل و موضوعات مربوط به امنیت یک جامعه را پی گیری و تئوریزه می کنند، یا کسانی که رابطۀ سیاست و امنیت، رابطۀ اقتصاد و امنیت، رابطۀ فرهنگ و امنیت، را مطالعه و بررسی می کنند، اینها به معارف مربوط به جامعۀ مهدوی نیازمند هستند و می توانند بهترین استفاده را از آن ببرند. اینها در کلاس های درسی و در مقالات علمی خود باید بر اساس این معارف، بتوانند موضوعات مختلف مربوط به علوم انسانی را توضیح دهند. مثلاً اینکه گفته شده در زمان حضرت اینقدر امنیت فراوان است، در حدی که امنیت راه ها به طور کامل برقرار می شود، خونی به ناحقی ریخته نمی شود و کسی به حقوق دیگری تجاوز نمی کند،( [18] ) این امنیت چگونه تأمین می شود؟ رکن رکین امنیت در زمان حضرت چیست؟ آیا از پلیس زیاد استفاده می کنند؟ آیا با گسترش دوربین های مخفی و تشدید شیوه های نظارتی، مانند آنچه در برخی کشورهای غربی گزارش شده است( [19] )، این امنیت را تأمین می کنند؟ چنانچه با مسئلۀ ظهور کمی واقع بینانه برخورد شود، معلوم خواهد شد ما در مورد حضرت و جامعۀ مهدوی درست فکر نکرده ایم و دست مان برای تحلیل آن دوران خالی است. اندیشمندان و محققین ما در تمام رشته های علوم انسانی باید اندیشیدن و تحقیق در مورد معارف مهدوی را آغاز کنند. هر کسی هم که بخواهد در مورد ظهور بیندیشد، تمام آیه های قرآن می تواند به او کمک کند، نه صرفاً چند آیه ای که در روایات شأن نزولش را در ارتباط با حضرت دانسته اند. واقعیت این است که موضوع امام زمان(ع)، صرفاً یک موضوع آسمانی نیست، بلکه یک موضوع کاملاً زمینی است. به این موضوعات فکر کنید؛ در آن زمان ما چگونه زندگی خواهیم کرد؟ در رفتارهای روزمرۀ ما چه تغییراتی به وجود خواهد آمد؟ معاملات و روابط ما با یکدیگر چه تفاوت هایی خواهد کرد؟ مسائل اقتصادی جامعه در آن زمان چگونه خواهد بود؟ وضعیت نظارت و کنترل فرهنگی چگونه خواهد بود؟ آیا سانسور و شیوه های کنترلی مانند سانسور فیلم ها، همچنان وجود خواهد داشت؟ یا کسی سانسور نمی کند، اما کسی هم جرأت نمی کند فیلم بد بسازد؟ چرا کسی جرأت نمی کند فیلم بد بسازد؟ درباره اینها فکر کنیم. این فکر کردن تا یک مقدارش فردی است، اما از یک جایی به بعد، کار دانشمندانِ حوزه و دانشگاه است، و آنجا باید رونق پیدا بکند. بر اساس فرمایش امیرالمؤمنین(ع) که فرمودند: الْقَلْبُ مُصْحَفُ الْفِکْرِ، اگر قلب جامعۀ ما بخواهد به نور محافل مهدوی نورانی شود، این نورافشانی در اختیار فکر است. دانشگاه ها و حوزه های علمیه که مرکز اندیشۀ جامعه هستند، باید قلوب را نورانی کنند. به توفیق الهی، بعد از اقبال جامعه به امام زمان(ع) و رونق دعاهای ندبه، رشته تخصصی مهدویت و برخی مراکز پژوهشی در حوزه علمیه راه اندازی شده است و گردآوری معارف مهدوی آغاز شده. البته هنوز در حوزه های علمیه جای بسیاری برای کار کردن وجود دارد. اگر حوزه های علمیه دستاوردهای قابل توجهی در این زمینه ها کسب کرده بودند، حتّی دانشگاه های ما نیز از این دستاوردهای علمی تغذیه می شد. باید به این نکتۀ مهم هم توجه کنیم که فکر کردن در مورد وجود نازنین حضرت، یک مقدار اخلاص هم می خواهد. هر کسی توفیق «تفکر خوب» و «درست اندیشیدن» را پیدا نمی کند. این اخلاص بنابر فرمایش رسول خدا(ص)، موجب می شود چشمه های حکمت از قلب انسان بر زبان انسان جاری شود.( [20] ) ان شاءالله خداوند عشقِ ما و محبّتِ ما به امام زمان را در اثر اندیشه بالنده ای که به جامعۀ ما و به حوزه و دانشگاه های ما عنایت می کند، بیشتر بگرداند. ( [1] ) تحف العقول، حدیث 358 ( [2] ) غرر الحکم، حدیث 879 ( [3] ) نهج البلاغه، حکمت 409 ( [4] ) میزان الحکمه، ج9، حدیث 17193 ( [5] ) عن امیرالمؤمنین(ع): «فِی الذِّکْرِ حَیَاهُ الْقُلُوب»؛ غررالحکم، حدیث3643 ( [6] ) عن امیرالمؤمنین(ع): «إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَى جَعَلَ الذِّکْرَ جِلاءً لِلْقُلُوب»؛ نهج البلاغه، خطبه222 ( [7] ) در برخی نقل ها هفته ای یکبار(شب جمعه)، و در برخی نقل ها، روزی یکبار وارد شده است. هر روز: عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَبَانٍ قَالَ قُلْتُ لِلرِّضَا ع: ادْعُ اللَّهَ لِی وَ لِأَهْلِ بَیْتِی. فَقَالَ: أَوَ لَسْتُ أَفْعَلُ؟ إِنَّ أَعْمَالَکُمْ لَتُعْرَضُ عَلَیَّ فِی کُلِّ یَوْمٍ وَ لَیْلَه(کافی، ج1،ص219) و نیز پنجشنبه ها: عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَبَانٍ قَالَ قُلْتُ لِلرِّضَا ع وَ کَانَ بَیْنِی وَ بَیْنَهُ شَیْ ءٌ ادْعُ اللَّهَ لِی وَ لِمَوَالِیکَ فَقَالَ وَ اللَّهِ إِنَّ أَعْمَالَکُمْ لَتُعْرَضُ عَلَیَّ فِی کُلِّ خَمِیسٍ(وسائل الشیعه، ج16،ص114، حدیث21125) ( [8] ) ِ رک: روایت اول پاورقی پیشین. و نیز: از رسول خدا(ص) روایت شده: إِنَّ أَعْمَالَکُمْ تُعْرَضُ عَلَیَّ کُلَّ یَوْمٍ فَمَا کَانَ مِنْ حَسَنٍ اسْتَزَدْتُ اللَّهَ لَکُمْ وَ مَا کَانَ مِنْ قَبِیحٍ اسْتَغْفَرْتُ اللَّهَ لَکُمْ (وسائل الشیعه،ج16، ص109، 21108) و همچنین: تُعْرَضُ عَلَیَّ أَعْمَالُکُمْ عَشِیَّهَ الْإِثْنَیْنِ وَ الْخَمِیسِ فَمَا کَانَ مِنْ عَمَلٍ صَالِحٍ حَمِدْتُ اللَّهَ عَلَیْهِ وَ مَا کَانَ مِنْ عَمَلٍ سَیِّئٍ اسْتَغْفَرْتُ اللَّهَ لَکُمْ(همان، ص110، حَ21111) ( [9] ) قَالَ رسول الله(ص): خَلَقَنِیَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى وَ أَهْلَ بَیْتِی مِنْ نُورٍ وَاحِد؛ کفایه الاثر، ص69 ( [10] ) دَعَا امیرالمؤمنین ع غُلَاماً لَهُ مِرَاراً فَلَمْ یُجِبْهُ فَخَرَجَ فَوَجَدَهُ عَلَى بَابِ الْبَیْتِ، فَقَالَ: مَا حَمَلَکَ إِلَى تَرْکِ إِجَابَتِی؟ قَالَ: کَسِلْتُ عَنْ إِجَابَتِکَ وَ أَمِنْتُ عُقُوبَتَکَ. فَقَالَ: الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی جَعَلَنِی مِمَّنْ یَأْمَنُهُ خَلْقُهُ امْضِ فَأَنْتَ حُرٌّ لِوَجْهِ اللَّه ؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج2،ص113. ( [11] ) إِنَّا لَنَفْرَحُ لِفَرَحِکُمْ وَ نَحْزَنُ لِحَزَنِکُمْ وَ نَمْرَضُ لِمَرَضِکُم وَ نَدْعُو لَکُمْ وَ تَدعُونَ فَنُؤَمِّنُ قَالَ عَمْرٌو قَدْ عَرَفْتُ مَا قُلْتَ وَ لَکِنْ کَیْفَ نَدْعُو فَتُؤَمِّنُ فَقَالَ إِنَّا سَوَاءٌ عَلَیْنَا الْبَادِی وَ الْحَاضِرُ؛ بصائرالدرجات، ص260. ( [12] ) زیارت ناحیه مقدسه. بحارالأنوار،ج98،ص237. ( [13] ) زیگموند فروید، روانکاو اتریشی (۱۸۵۶- ۱۹۳۹م) ( [14] ) از جمله در جمع دانشجویان و اساتید دانشگاه صنعتى امیر کبیر، به تاریخ 09/12/1379؛ در دیدار جوانان استان اصفهان به تاریخ 12/08/1380، در جمع دانشجویان دانشگاه شهید بهشتى به تاریخ 22/02/1382، و در جمع در دیدار جمعى از بانوان قرآن پژوه کشور به تاریخ 28/07/1388. منبع: khamenei.ir ( [15] ) ظهور نور، ایت الله شیخ علی سعادت پرور، انتشارات احیاء کتاب، ص125؛ همچنین: بحارالانوار، ج53، ص14، حدیث1. ( [16] ) علی کورانی، عصر ظهور، نشر بین الملل، ص 301؛ بحارالانوار، ج 52، ص223، ح87؛ همان، ص188، ح13 ( [17] ) عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ الباقر ع قَالَ إِذَا قَامَ قَائِمُنَا ع وَضَعَ یَدَهُ عَلَى رُءُوسِ الْعِبَادِ فَجَمَعَ بِها عُقُولَهُم وَ کَمَلَتْ بِهَا أَحْلَامَهُم؛ کمال الدین و تمام النعمه، جلد 2، صفحه 675 ( [18] ) نجم الدین طبسی، نشانه هایی از دولت موعود، نشر بوستان کتاب، ص239-245 ( [19] ) خبرگزاری مهر نیز در آبان 87 گزارش داد: تعداد دوربینهای مداربسته فعال در بریتانیا پنج میلیون تخمین زده می شود، یعنی یک دوربین برای هر ۱۲ نفر و هر فرد مقیم لندن روزانه به طور متوسط ۳۰۰ بار از جلو این دوربینها رد شده و از او فیلم گرفته می شود. مسئولان اداره مربوط به تصاویر بصری، تشخیص و شناسایی، مستقر در اسکاتلند یارد که یکی از واحدهای رسیدگی به جرایم به شمار می رود، می گویند: انگلیس با برخورداری از حدود 5 میلیون دوربین مداربسته بیشترین شمار دوربینهای مداربسته را در میان کشورهای اروپایی به خود اختصاص داده است. ( http://www.mehrnews.com/fa/newsdetail.aspx?NewsID=781747 ) خبرگزاری آفتاب نیوز در دی ماه 1384، در گزارشی به نقل از روزنامه واشنگتن پست، آمارهای مشابهی را ارائه داده بود. ( http://aftabnews.ir/vdcaoone.49nmm15kk4.html ) ( [20] ) هیچ بنده اى چهل روز براى خدا اخلاص نورزید، مگر آن که چشمه هاى حکمت از دلش به زبانش جارى شد؛ ما أخْلَصَ عَبدٌ للّهِ عزّ وجلّ أربَعینَ صباحا إلاّ جَرَتْ یَنابِیعُ الحِکمَهِ مِن قَلبِهِ علی لِسانِهِ؛ میزان الحکمه، ج3، حدیث5032؛ عیون اخبارالرضا، ج٢، ص۶٩، حدیث٣٢١. انتهای پیام/ع
جمعه ، ۱۲آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صاحب نیوز]
[مشاهده در: www.sahebnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 143]
-
گوناگون
پربازدیدترینها