تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1817141381
فیلم «نوراستنی» نقد شد
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: سینما هنر و تجربه شیراز روی داد؛
فیلم «نوراستنی» نقد شد
شناسهٔ خبر: 3824957 - سه‌شنبه ۲۵ آبان ۱۳۹۵ - ۱۱:۱۴
استانها > فارس
.jwplayer{ display: inline-block; } شیراز- نقد و بررسی فیلم «نوراستنی»، با حضور امید توتونچی، کارگردان فیلم، علی غلامی، فیلمبردار، و محمد شعله سعدی در کسوت منتقد فیلم در سالن سینمای هنر و تجربه شیراز برگزار شد. به گزارش خبرنگار مهر، دوشنبه شب در سینما هنر و تجربه شیراز در ابتدای جلسه، شعله سعدی با اشاره به نام فیلم و آن بیماری روانی که منشاء این نام است، به توضیحی کوتاه در مورد بیماری پرداخت. وی نوعی از ناپایداری در رفتار را عارضه این بیماری دانست و افزود افسرگی، برانگیختگی، خود کم بینی، خود بزرگ بینی و ... همگی در عین وجود هم، نمود این بیماری است. شعله سعدی با ایجاد پلی از نمود های ظاهری بیماری به فیلم، توجه را به فرم فیلم معطوف داشت و عنوان کرد: در فیلم، نوعی روایت موازی را از وقایع نا هم زمان داریم که در یک نقطه به همزمانی می رسند؛ در این لحظه، ما به نوعی یکپارچگی در کل روایت می رسیم و گویی بیماری درمان می شود. نجات از فرو غلتیدن در دام یک فیلم شخصیت محور وی ادامه داد: این فرم، فیلم را از فرو غلتیدن در دام یک فیلم شخصیت محور نجات می دهد، به بیان دیگر، کارگردان کار را به گونه ای سامان داده که جهان فیلم و فرم روایت برای مخاطب بسیار پر اهمیت تر و برجسته تر از صرف شخصیت فیلم و بیماری اوست. شعله سعدی با اشاره به اینکه فیلم «نوراستنی» هم از زندگی یک شخصیت عادی عبور می کند و هم از محور نمودن شخصیت دور می شود و از آن مهم تر، از یک نوعی قصه گویی دور می شود، دو نوع برخورد با چگونگی خلق فیلم را بر شمرد و از آن ها با عناوین سینمای قصه گو بر پایه ادبیات (همچون فیلم های علی حاتمی و ابراهیم حاتمی کیا) و خلق فیلم بر مبنای هنر های تجسمی یاد کرد. به بیان او، دسته دوم چیزی را در وهله اول برای دیدن مخاطب دارد و نه برای شنیدن او. او سینمای فیلم حاضر را از جنس دسته دوم دانست. شعله سعدی، پس از تشریح فرم و ارائه کلیاتی از معنایی که این فرم بر فیلم غالب می گرداند، به سراغ داستان فیلم رفت و یادآور شد: تا شب تولد بیست و چهار سالگی شخصیت فیلم، قصه را همزمان در واقعیت و ذهن فرد می بینیم. با فردی روبرو هستیم که سرشار از روابط ناتمام و عقیم است. از قضا در این بزنگاه تولد بیست و چهار سالگی، رابطه جدیدی در حال شکل گیری در زندگی شخص است؛ خانم روانشناسی که برخلاف رویه متداول فرد در زندگی اش، هویت خودِ او را می بیند. منبع و ماخذ موسیقی فیلم معلوم نیست وی در ادامه به سراغ نکات فنی سینمایی فیلم رفت و موسیقی فیلم را دچار ایراد دانست. به باور شعله سعدی، منبع و ماخذ موسیقی فیلم معلوم نیست. در جاهایی، موسیقی ساخته شده، موسیقی فضایی است که کار در آن روایت می شود. این در حالی است که معنای آن فضا، حضور موسیقی را بر نمی تابد. از سویی کلام و تصویر را در برخی قسمت های فیلم بیش از میزان نیاز همگام دانست و از این حیث فیلم را دچار حشو می دید. پس از اتمام آراء منتقد، کارگردان فیلم به ارائه توضیحاتی پرداخت و فیلم خود را اثری مستقل دانست که در عین حال در دسته فیلم های تجربی قرار نمی گیرد. امید توتونچی موسیقی فیلم را ابزاری جهت فضا سازی در فیلم دانست و نقد شعله سعدی را در باب موسیقی فیلم قابل تامل و بررسی دانست. کارگردانی «نوراستنی» همچنین فیلم را دچار دو ایراد تکنیکی دانست که می تواند از کم تجربگی او ناشی شده باشد؛ یکی مشکل صدا و کات خوردن صداها در تدوین و دیگری لرزش در تصویر برداری است. وی فیلم را به زعم برخی دوستانش دچار مخاطب عام ندانست و بیان کرد: در آثار بعدی تلاش خواهم کرد گستره مخاطبین فیلم خود را افزایش دهم. در کلیت فیلم نیاز به تعلیق داشتیم فیلمبردار، به همراه کارگردان، در مورد چرایی استفاده از دوربین روی دست بیان داشتند: نمی دانیم شعف فیلمسازی بوده است یا به خاطر فیلم اولی بودن کارگردان در تولید فیلم بلند بود؛ اما فرم های مختلف روایت در بخش های متفاوت فیلم ایجاب می کرد که تکنیک های فنی خاصی را در هر قسمت از اثر در نظر بگیریم. در عین حال، در کلیت فیلم ما نیاز به تعلیق داشتیم. لذا اکثر ماجرای فیلم را روی دست گرفتیم. از سویی این نوع فیلمبرداری نوعی از مستند گونگی و آنارشی و پویا بودن صحنه ای که می چینیم را القا می کند؛ القای این حساس کاملا عامدانه بود. در ادامه، حضار که بیشتر از دانشجویان رشته های سینمایی بودند وارد بحث شده و نظرات فنی یا سوالات خود پیرامون فیلم را مطرح نمودند. توتونچی نیز تجربیاتی فنی از روند ساخت فیلم را با حضار در میان گذاشت. وی با این توضیح که تمایل عمومی او در جلسات نقد و بررسی آثارش بیش از هر چیز شنیدن و گوش شنوا بودن صرف است، عنوان کرد: در پاره ای موارد به دفاع نکردن از کار خود متهم می شوم.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها