واضح آرشیو وب فارسی:جوان آنلاین: برای چهلوپنجسالگی ورزشگاه پیر آزادی
رازهای سر به مهر زیادی از دوران ساخت ورزشگاه پیر آزادی باقی مانده است. ساخت ورزشگاهی به آن عظمت فقط در عرض سه سال با ۸۰ میلیون تومان بودجه که آن زمان برای چنین پروژهای ناچیز بود و البته با اختلاسهایی که منجر به کنار گذاشته شدن رئیس سازمان تربیتبدنی وقت و آمدن تیمسار خسروانی شد. رازهایی که مهجور ماندهاند و تشنه تحقیق هستند.» به گزارش ایسنا، ورزشگاه آزادی تهران ۴۵ ساله شد. هفتهنامه همشهری جوان به مناسبت گشایش ورزشگاه آزادی در ۲۶ مهر ۱۳۵۰ نوشت: «فقط کافی است یک بار توی یک ورزشگاه خالی پرسه بزنید تا بفهمید هیچ چیز خالیتر از یک ورزشگاه خالی نیست. سکوها بدون تماشاگر سوهان روح میشوند و نمیشود تحملشان کرد؛ سکوهایی که بیشتر و بهتر از هر جای دیگری قادر هستند، واژه «من» را به «ما» تبدیل کنند. «آزادی» و «سانسیرو» و «اولدترافورد» هم ندارد. هر جایی که باشید، فعلها اول شخص جمع میشوند: بردیم، گلزدیم، باختیم! بردند و باختند توی هیچ ورزشگاهی در هیچ جای دنیا معنایی ندارد. همه این توصیفات وقتی به ورزشگاه پیر آزادی میرسند، معنای دیگری پیدا میکنند. ورزشگاهی که رازهای سر به مهر زیادی از دوران ساختش باقی مانده است. ساخت ورزشگاهی به آن عظمت فقط در عرض سه سال با ۸۰ میلیون تومان بودجه که آن زمان برای چنین پروژهای ناچیز بود و البته با اختلاسهایی که منجر به کنار گذاشته شدن رئیس سازمان تربیتبدنی وقت و آمدن تیمسار خسروانی شد. رازهایی که مهجور ماندهاند و تشنه تحقیق هستند. پرونده همشهری جوان به مناسبت گشایش ورزشگاه آزادی در ۲۶ مهر ۱۳۵۰ ادای دین همه ما به ورزشگاه پیری است که اولین تجربه «ما» شدن را به ما داد. در اروپا استادیومها هویت باشگاهها به حساب میآیند. ورزشگاه آنفیلد جایگاه پارکینگی برای تماشاگرانش تعبیه نکرده است. هواداران باید با پای پیاده از استادیوم بیرون بروند تا سرود رسمی باشگاه «تو تنها قدم نخواهی زد» معنایی واقعی پیدا کند. مهمترین جایگاه استادیوم دلآلپی را به نام «پیچ شیرهآ» نامگذاری کردهاند؛ به نام گائتانو شیرهآ، مدافع اسطوره تورینیها که بعد از ۱۴ فصل بازی با لباس یوونتوس در یک تصادف رانندگی در سیوسهسالگی فوت کرد. اینتریها برای این که از زیر سایه استادیوم سانسیرو بیرون بیایند، نام اسطورهشان جوزپه مهآتزا را روی آن میگذارند. روی تمام دیوارهای کمپنو (به معنای میدان جدید که به اشتباه نوکمپ خوانده میشود) شعار باشگاه بارسلونا، «فراتر از یک باشگاه» دیده میشود و مگر ممکن است کسی بارسلونا را جدا از کمپنو به یاد میآورد. تقریبا برای بیشتر باشگاههای اروپایی میتوان مثالهای مشابهی پیدا کرد که هویت یک باشگاه بدون تصویر ورزشگاه آنها ممکن نیست. در ایران اما داستان ورزشگاهها متفاوت است. ۹۰ سال پیش انگلیسیها بعد از چاههای نفت، توپ فوتبال را هم به ایران آوردند. کارگران ایرانی بدون این که دروازه و زمین استانداردی داشته باشند، فقط دنبال توپ میدویدند و به آن ضربه میزدند. تا این که جان مرداک، مهندس انگلیسی، اولین ورزشگاه مدرن ایران را طراحی کرد و ظرف یک سال آن را ساخت؛ ورزشگاهی که امروز به نام ورزشگاه بهنام محمدی مسجدسلیمان میشناسیم. از آن روز تا الان، ایران ۳۸ استادیوم فوتبال ساخته است. از اولین ورزشگاه تهران، امجدیه، بگیرید تا ساخت ورزشگاه در شهرهایی مثل کاشان و زاهدان که اصولا باشگاهی در آنجا وجود ندارد که توی ورزشگاه فوتبال بازی کنند.
تاریخ انتشار: ۲۶ مهر ۱۳۹۵ - ۱۷:۳۲
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جوان آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 106]