واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: مسابقات المپیک و وقتی که برای ما طلا نبود! روزنامه سوال جواب چاپ استان گیلان در شماره دوشنبه یکم شهریورماه، مطلبی در قسمت یادداشت امروز با عنوان مسابقات المپیک و وقتی که برای ما طلا نبود! به قلم فرهاد خراسانی در ارتباط با لزوم انجام برنامه ریزی برای مدیریت زمان و استفاده بهینه از آن در پیشبرد برنامه ها منتشر کرده است.
چرا آمریکا ، چین و ژاپن به ترتیب در ردیف بیشترین رنکینگ مدال های المپیک قرار دارند؟ سه کشور صاحب مدال در المپیک سه قدرت اقتصادی اول دنیا هستند؛ مردم این سه کشور فرصت، ثروت، امکانات و در مجموع شرایط مورد نیاز ورزش را به وفور در اختیار دارند.ورزش های مدال آور المپیک بیشتر حول و حوش دو و میدانی است یعنی جایی که خاستگاهش بیشتر و قاعدتاً فرهنگ یک جامعه است و نشانگر علاقه آن جامعه به سلامت و تندرستی می باشد. به نظر شما آیا مردم آمریکا، چین و ژاپن با مردم ما خیلی فرق دارند که این همه مدال گرفته اند ؟تفاوت مدال آوری در المپیک سر چند ثانیه بسیار کوتاه است معهذا اهالی ورزش این کشورها دقیقا روی همان چند ثانیه کار می کنند اما تا دلتان بخواهد در ورزش کشور ما وقت، بی ارزش است یا بعبارتی وقت طلا نیست! هیچ اتوبوس واحدی به موقع نمی آید! هیچ هواپیمایی به موقع پرواز نمی کند! هیچ قطاری به موقع به مقصد نمی رسد! هیچ سخنرانی سروقت شروع نمی شود! هیچ وقت بلندگوها و میکروفون ها درست کار نمی کنند! هیچ جاده بدون دست انداز و چاله و چوله وجود ندارد! هیچ سرویس بهداشتی عمومی واجد بهداشت حداقلی نیست! تقریبا هیچ مدیر یا رییسی نتوانسته است به وعده هایش عمل کند! هیچ پروژه ای نه سر زمان وعده داده شده شروع می شود، نه تحویل داده می شود و نه با هزینه محاسبه شده به پایان می رسد! چرا ؟آن وقت ما از ورزشکارانمان بخواهیم روی ثانیه ها کار کنند؟ آیا این درخواستی عاقلانه یا دستکم منصفانه است که مثلا به دنیا نشان دهیم که ما هم مثل آمریکایی ها، ژاپنی ها و چینی ها خیلی پیشرفته ایم؟ نخیر اینجا ایران است کشوری که سالی میلیاردها دلار جنس قاچاق واردش می شود، یک شبه ثروت بیشتر مردم به یک سوم تقلیل می یابد و ثروت یک عده ای معدود سه برابر زیاد می شود، تعداد فرار کنندگان مالیاتی اش از تعداد دزدان دریایی کاراییب هم بیشتر و هم مال الغارتشان افزونتر است .سالی صدها میلیارد تومان بودجه فرهنگی توزیع می شود و کسی نمی داند محصول آن چیست، یکسری افراد در سیستم های دولتی که می شود گفت انباشتی از نیروهای ناکارآمدی هستند که دقیقترین کاری که انجام می دهند، دریافت حقوقشان در سر ماه است؛ قانون در کشور ما آنقدر بی اثر است که شخصی میلیاردها دلار را به باد فنا داده و همین جور دارد، راست راست می گردد هیچ که می خواهد دوباره رییس جمهور شود ما آب خودمان را نمی توانیم مدیریت کنیم آن وقت انتظار داشته باشیم بر سکوی اول بایستیم؟ همین که جوان های ما به المپیک راه یافته اند، دمشان گرم و سرشان سلامت ایران آینده را باید همین جوان ها بسازند، قانونگرا باشند، وقت شناس باشند و در هر اداره ای که هستند، با ارباب رجوع درست و مودب و وظیفه شناسانه برخورد کنند، به حرفه ای که از آن پول در می آورند علاقمند باشند، به آدم های توهم و هذیانی مسئولیت کشورشان را نسپارند.باشد که روزی در المپیک، اول جهان شوند. چرا نشوند؟ مگر خون آمریکایی ها و چینی ها و ژاپنی ها سرخ تر از خون ایرانی هاست؟3019/2007
01/06/1395
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]