تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1817270366
چرا همچنان در نشریات رسمی می نویسیم؟
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: چرا همچنان در نشریات رسمی می نویسیم؟ تهران- ایرنا- «در قیاس با نشریات رسمی، آدم های بیشتری در فضاهای مجازی فرصت سخن گفتن دارند؛ سرعت انتقال پیام آنی است؛ از جانب حاکمیت خطوط قرمز کمتری اعمال می شود و به دلیل نفوذ بالا و ماهیت چنین رسانه هایی امکان دیده شدن یک پیام بیشتر است.» این مطلب سرآغاز یادداشتی در روزنامه همدلی است.
در ادامه این یادداشت که در شماره دوشنبه 25 مرداد به قلم مجید مسعودی انتشار یافت، می خوانیم: بارها دیده ایم که یک پست فیسبوکی از نویسنده ای گمنام ده ها بار دیده شده؛ یا خبری در یک کانال تلگرامی به کرات خوانده شده است.حتی قسمت هایی از نشریات کاغذی امکان دیده شدن فراگیر می یابند که به فضای مجازی راه یافته باشند. از حیث اثرگذاری و ایجاد موج اجتماعی نیز مثال ها از کمپین های موثری که در فضای مجازی شکل گرفته اند، کم نیست. چه اینکه حتی برخی پیروزی انقلاب مصر در سال 2011، پیروزی حسن روحانی در سال 1392 و پیروزی نسبی اصلاح طلبان در اسفند 1394 را به وجود شبکه های اجتماعی مانند فیسبوک و تلگرام نسبت داده اند.سوال اصلی این است که اگر یک اثر در قیاسِ میان نشریه رسمی و فضای مجازی، در رسانه اخیر امکان بیشتری برای دیده شدن دارد و اگر ماهیتا شبکه های اجتماعی امکانات بیشتری برای ایجاد موج اجتماعی فراهم می آورند، چرا همچنان جمع بزرگی از روزنامه نگاران علاقه دارند در نشریات رسمی بنویسند؟چرا یک روزنامه نگار علاقه دارد ابتدا نوشته اش را در یک نشریه رسمی منتشر کند و تنها پس از آن، اثر در فضای مجازی منتشر شود؟ چرا همه روزنامه نگاران وبلاگ نویسی نمی کنند؟ این یادداشت به قدر توان محدود نگارنده، با تاکید بر دو مفهوم آگاهی رسانی و رهبری اجتماعی – که از جمله کارکردهای اصلی رسانه است – در پی پاسخ به این پرسش برآمده:الف) درآمد: شاید بشود گفت کسب درآمد برای نویسندگان نشریات رسمی مهم ترین انگیزه است. کسی بابت وبلاگ/ فیسبوک نویسی پولی پرداخت نمی کند. گرچه در موج اول وبلاگ نویسی، وبلاگ هایی هم بودند که با جذب آگهی درآمدزایی کرده اند؛ اما به نظر می رسد آن طریق به دلایل مختلف موفق و همه گیر نشد.ب) بازنمود حرفه ای بودن: چاپ یک اثر در نشریات رسمی از آن سبب که دست اندرکارانی دارند خود به خود این معنا را در ذهن مخاطب می نشاند که فلان مطلب چاپ شده حداقل به تایید اولیای آن جریده رسیده است و همین به خودی خود اعتبار آن نشریه را بر آن نوشته بار می کند.این را مقایسه کنید با زمانی که یک روزنامه نگارِ گمنام در وبلاگ یا صفحه فیسبوک خود بنویسد؛ هیچ هیاتی نبوده که مطلب به تاییدش رسیده باشد. همین عامل موجب می شود در قریب به اتفاق موارد، تنها مطالبی را که در نشریات رسمی به چاپ رسیده اند، بتوان به عنوان رزومه به افراد حقیقی یا حقوقی ارائه کرد. کوتاه اینکه از انگیزه های اصلی برای کار در نشریات رسمی، رزومه سازی و بازنمود این معناست که نویسنده «حرفه ای» است.ج) بازنمود اپوزیسیون نبودن: نشریات رسمی برای دریافت مجوز از هفت خوان نهادهای حاکمیتی گذشته اند و تازه پس از آن با انواع و اقسام نظارت ها هم مواجه هستند. این بدان معناست که حرف روزنامه نگارِ نشریات رسمی در چارچوب نظم مستقر شنیده و تحمل می شود؛ حتی اگر روزنامه نگار به وضع موجود انتقاداتی داشته باشد. به بیان دیگر انواع و اقسام محدودیت ها و نظارت ها بر نشریات رسمی کارکردی «تمایزبخش» یافته اند: «درونی» که تحمل می شود و «بیرونی» که برانداز است. توضیح بیشتر اینکه بسیار دیده ایم مطالبی که در فضاهای شخصی منتشر می شوند و اتفاقا با خطوط قرمز نظم مستقر هم چندان زاویه ای ندارند؛ اما همین که چنین نوشته هایی در فضاهای شخصی منتشر شده اند، ناخودآگاه این معنا را به ذهن متبادر می کند که انگار نویسنده اثر امکان حضور در نشریات رسمی را ندارد. خلاصه آن که سود نوشتن در فضاهای رسمی - در قیاس با فضاهای شخصی- برای آنانی که حرف شان با خطوط قرمز نظم حاکم زاویه ای ندارد، این است که آش نخورده و دهن سوخته نمی شوند!موخرهپارادایم حاکم بر روزنامه نگاری کلاسیک امرار معاش، رزومه سازی و بازنمود پذیرش از سوی نظم مستقر است و از همین روست که مدت هاست نشریات رسمی توانایی جریان سازی اجتماعی خود را از دست داده اند. در حالی که پارادایم حاکم بر روزنامه نگاری پیشرو – که در فضاهای مجازی امکان ظهور و بروز دارند – دیده شدن فراگیر است و همین عامل است که بدان ها قدرت ایجاد تغییرات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی داده است. *منبع: روزنامه همدلی،25مرداد 1395**گروه اطلاع رسانی**9117**9131
25/05/1395
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 88]
-
گوناگون
پربازدیدترینها