تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805490854
گزینه رد صلاحیت همزمان حسن روحانی و احمدی نژاد
واضح آرشیو وب فارسی:برترین ها: هفته نامه صدا - محمدجواد روح: آیا گزینه رد صلاحیت همزمان حسن روحانی و محمود احمدی نژاد «استراتژی راست رادیکال» در انتخابات ریاست جمهوری آینده است؟
«در سال 1354 در لبنان آقای هاشمی رفسنجانی را دیدم. با لباس شخصی بود و من هم با چفیه، عقال و عینک و دودی بودم. یک مرتبه دیدم یک نفر از کنارم رد شد که خیلی شبیه هاشمی رفسنجانی است. برگشتم و از او جلو زدم. بعد خیلی جلوتر رفتم و برگشتم و دقت کردم و دیدم خودش است...»
این جملات نقل قولی است از سید حمید روحانی، سخنران طیف رادیکال جریان راست، که برای مقدمه ذکر خاطره ای از دیدار غیرمترقبه خود با هاشمی رفسنجانی پیش از انقلاب آورده است. گرچه بحث اصلی او در مصاحبه با شمار اخیر مجله «رمز عبور» چیز دیگر است، اما در قالبی نمادین، روایتگر نوع حضور اودر صحنه سیاست و نسبت او با چهره های موثری چون هاشمی رفسنجانی است.
برخلاف هاشمی که به ملاک و معیار خود، همواره کوشیده اندازه نگاه دارد و در سبیل اعتدال گام بردارد؛ روحانیونی چون سیدحمید روحانی همواره تند رفته اند و هنگامی که دریافته اند، تندروی آنها چگونه برای خود، کشور و نظام بحران ساز شده؛ به روحانیون سیاستمداری چون هاشمی بازگشته اند که هر نقدی بر کارنامه و عملکرد آنها وارد باشد، دست کم از روحانیون رادیکال و مدعی انقلابیگری قابل دفاع تر و عقلانی تر حرکت کرده اند.
نمونه بارز این اتفاق در سال های اخیر، پس از انتخابات 88 بود که چهره هایی چون حمید روحانی در مصاحبه های متعدد تلویزیونی و رسانه ای و سخنرانی های خود، مدام بر طبق انشقاق و حذف نیروهای باسابقه نظام و انقلاب کوبیدند و فضای سیاسی را به دوقطبی تقریبا غیرقابل بازگشتی نزدیک کردند. در مقابل، هاشمی رفسنجانی ضمن مرزبندی با حرکت های رادیکال معترضان، بر بازگشت به فضایی مبتنی بر مسالمت و آرامش تاکید کرد که نقطه اوج آن، سخنرانی تاریخی در نماز جمعه تهران بود که دو طرف را به اصلاح ذات البین و حرکت در جهت منافع ملی فراخواند.
دعوت هاشمی به آرامش، البته پاسخی درخور در فضای رادیکال آن روزهای ایران نیافت و فراتر از آن، واکنش هایی را برانگیخت که هاشمی عطای تریبون نمازجمعه را بر لقای آن بخشید. اما گذر روزگار لازم بود تا بار دیر، تندرفتگان به عقب بازگردند و حتی پس از آنکه هاشمی رفسنجانی را رد صلاحیت کردند؛ برای بازگشت امید، امنیت، ثبات و آرامش در مناسبات داخلی و خارجی کشور، به گزینه ای دل بستند که مورد حمایت و برکشیده او و متحدان اصلاح طلب و به حاشیه نشسته او بود.
پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری 1392، پیش از هر چیز نقطه عطفی در بازگشت روحیه تعامل، مدارا و گفت و گو بین نیروهای باسابقه و ریشه دار سیاسی و امیدوارکردن دوباره بخش مهمی از نخبگان و نیروهای اجتماعی، به روند تحول و اصلاح از درون بود. تحولی داخلی که گرچه تحقق آن نیازمند گذر بیشتر زمان و تقویت اعتماد میان نیروهای فعال در ساختارهای سیاسی و اجتماعی کشور بود؛ اما برپایه همین حداقل نیز، دستاوردی چون توافق هسته ای و بازگشت ایران به جامعه جهانی حادث شد؛ آنچه در سطح ساخت سیاسی، نمادی از یگانه سازی «حاکمیت دوگانه» برمبنای منافع ملی و تعامل را بروز داد و در سطح ساخت اجتماعی، روندهایی چون تحریم، انزواگزینی و ناامید را تضعیف کرد.
انتخابات مجلس دهم در دو مرحله اول (هفتم اسفندماه 1394) و دوم (دهم اردیبهشت ماه 1395)، نقطه اوج برهم کنشی توافق خارجی (برجام) و تفاهم داخلی (ائتلاف) بود. توافق و تفاهمی که هدف هر دو، طرد و انزوای رادیکال ها و تنش جویان در صحنه بین المللی و ملی بود و البته، واکنش جنگ طلبان جهانی دلواپسان ایرانی را از ابتدا به همراه داشت و همچنان نیز، ادامه دارد.
حملات اخیر به برجام، نشانه بارز تداوم این روند است. اما رادیکال های جریان راست در ایران که در دوره روحانی به «دلواپسان» معروف شده اند؛ نه تنها برای تضعیف و حمله به توافق خارجی، که مهمتر از آن برای از بین بردن تفاهم داخلی و فضای سیاسی برآمده از دو انتخابات 92 و 94 برنامه دارند و راهبرد توقف این روند در انتخابات 96 را در سر می پرورانند.
سخنرانی اخیر سیدحمید روحانی که تحت عنوان یک پژوهشگر تاریخ در سالروز مشروطه در تبریز ایراد شد، پارامترهایی از این راهبرد را افشا کرد که می تواند آن را در عبارات زیر ملاحظه کرد.
* خطر بزرگ برای ایران، نه امریکا و نه اسراییل است، بلکه آقای دکتر روحانی و تفکرات اینچنین است. آقای روحانی آگاهانه به صحنه آمده تا اصالت های اسلامی را از بین ببرد. این آقایان دنبال این هستند که کشور ما را به دوران ستمشاهی بازگردانند.
* آن روزی که رهبری فرمودند من مذاکره را بیهوده می دانم، عمروعاص های امروز، رهبری را مجبور به مذاکره کردند. روحانیت و ائمه جمعه باید برابر مذاکره با شیطان نهضت راه می انداختند؛ اما کوتاهی کردند. اما امروز رسوایی مذاکره و برجام را دیدم؛ و الخیر فی ماوقع. اگر سیل نامه از بسیج و روحانیت به ریاست جمهوری گسیل می شد، آقای روحانی جرات مذاکره با امریکا را نداشت. نباید می نشستند و نظاره می کردند.
* اینها برای هر سخنرانی رهبری دهن کجی نشان می دهند و باید مجازات شوند. یکی از بدعت های آقای روحانی این بود که مردم را از جریان مذاکرات دور نگه داشت. آقای روحانی به جرم خیانت به کشور و دروغ و دوری از ولایت باید محاکمه شود.
* در انتخابات ریاست جمهوری باید از روحانی و احمدی نژاد عبور کنیم. روحانی به دلیل خیانت و احمدی نژاد به دلیل مکاتب ناسیونالیستی و شبهه ناک شایسته مملکت داری اسلامی نیستند؛ احمدی نژاد امتحان بدی داد و اندیشه های ایران پرستی و مکتب ایرانی ضربه سنگینی بر نهضت های اسلامی منطقه زد.
امروز شرایط به مراتب بدتر شده است. روحانی نه تنها علیه رهبری، بلکه به صورت عریان بر امام هم شمشیر بست. روحانی در حرم امام گفت که ما باید مانند متحجران خود را به مشتی کلمات بی روح امام محدود نکنیم!! خیانتی که آقای روحانی انجام داد، بنی صدر نمی توانست بکند. باید مراقب بود.
شاید چنان که برخی ناظران سیاسی می گویند، گوینده این سخنان تاثیر و نفوذ چندانی در معادلات سیاسی و حتی در میان مخالفان روحانی نداشته باشد و بر این اساس، سخنان او جای توجه و تامل چندانی نداشته باشد. اما از سوی دیگر، اگر «ماقال» را رها کنیم؛ «من قال» این خطابه آتشین، محورهای مشخصی از راهبرد حداقل بخشی از طیف رادیکال جریان راست (دلواپسان علیه حسن روحانی را بدین شکل تبیین می کند:
1- نارضایتی از تامل مثبت دولت با روحانیت و ائمه جمعه و تلاش در جهت ایجاد تقابل میان روحانیت و دولت.
2- فضاسازی مبتنی بر عدم همراهی و حتی تقابل میان رییس جمهور و مقام رهبری.
3- طرح ادعای عدم موافقت و حمایت رهبری از توافق هسته ای و تاثیرگذاری روحانی و اعتدالگرایان در پذیرش مذاکرات.
4- (مهمتر از همه) پیشنهاد گزینه عبور همزمان از حسن روحانی و احمدی نژاد در انتخابات ریاست جمهوری آینده که با توجه به موقعیت اجتماعی قابل توجه این دو چهره نسبت به کاندیداهای محتمل جریان راست، طبعا بدون رد صلاحیت و یا ممانعت از ورود آنها به عرصه انتخابات ممکن نخواهدبود.
درباره سه پارامتر نخست، روشن است که چنین گفتارها و رویکردهایی عملا ایجاد فضای دوقطبی و برهم زدن آرامش و ثبات سیاسی و اجتماعی از عالی ترین سطوح قدرت تا میان نهادهای موثر نخبگان و گروه های مرجع جامعه را هدف گرفته است و حتی می تواند به عنوان اقدایم ضدامنیتی، تحلیل شود.
سه پارامتر اول اما، صرفا بهانه ای برای طرح پیشنهاد و گزاره چهارم است. برای پیشنهاد این گزاره، سخنران حتی از آن ابا ندارد که حسن روحانی را فراتر از امریکا و اسراییل، به عنوان «خطر بزرگ برای ایران» معرفی کند و به شکلی، آن ادبیاتی را به یاد آورد که بعد از دوم خرداد، «فتنه خاتمی» را به عنوان تهدید اصلی قلمداد می کرد.
با ارائه چنین تصویری از رییس جمهور است که می توان نسخه هایی از قبیل رد صلاحیت رییس جمهور مستقر را تحت عنوان تلویحی «عبور از روحانی» پیچید و یا تلفیق آن با «عبور از احمدی نژاد» آن را توجیه کرد.
روشن نیست این گزاره تا چه حد در محافل تصمیم گیری و برنامه ریزی راست رادیکال جدی است و طیف های ریشه دار، سنتی و میانه رو، جناح راست تا چه حد برابر آن فعالانه برخورد خواهندکرد؛ اما آنچه بدیهی است اینکه انفعال برابر چنین فضاسازی ها یا پذیرش ضمنی چنین وسوسه هایی، به معنای خروج از شرایط ثبات سیاسی و بازگشت به دوران بحرانی و چالش زایی است که پیش از 92 کشور را با خود درگیر ساخته بود.
بقای روحانی از این منظر، نه بقای یک فرد که به منزله بقای گفتمانی سیاسی است که گرچه نه اصلاح طلبان و نه راستگرایان ممکن است رضایت کامل از کارکردهای آن نداشته باشند؛ اما سر آن به تفاهم و توافق می رسند و همچون «برجامی در داخل» زمینه های تعامل، گفت و گو و بهبود شرایط داخلی جامعه ایران و حل بحران های در هم تنیده آن را فراهم می سازد.
«عبور از روحانی» از این منظر، نه یک راه که بیراهه ای بحران زاست و تنها مطبوع تندروهایی است که در همه این سال ها تند رفته اند و سپس، پشیمان از بیراهه و کجراهه از سیاست ورزان اهل تدبیر سراغ گرفته اند. «عبور از روحانی» که امروز توسط دلواپسان تئوریزه می شود، حتی اگر در ظاهر با «عبور از احمدی نژاد» همراه باشد؛ عملا به معنای بازگشت به همان فضا و شرایطی است که در دوران دولت او بر ملک و میهن تحمیل شد.
۱۷ شهريور ۱۳۹۵ - ۰۸:۳۰
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: برترین ها]
[مشاهده در: www.bartarinha.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 122]
-
سیاسی
پربازدیدترینها