واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: کیهان نوشت: FATF، IPC، Fact Sheet، Crescent، Statoil و... . فرض کنید که خبرنگاری آزاد یا یک آمارگیر به میان مردم رفته و از ایشان درباره چیستی این واژگان بیگانه و اختصارات لاتین، سوال بپرسد. به نظر شما پاسخ مردم به این پرسش چه خواهد بود؟ حالات گوناگونی را می توان در مواجهه مردم با این سوال متصور بود. ممکن است در همان بدو امر اظهار بی اطلاعی کنند؛ یا شاید به علت تخصصی بودن این واژگان، پرسشگر را به اهل فن ارجاع دهند. امکان این هم وجود دارد که ملت، از صدقه سر گشایش های برجام و گرو بودن هشت نزد نُه شان، با استعانت از قوه قهریه، پرسشگر را بنوازند! اشتباه نشود! حتی به فرض پایین بودن آستانه تحمل مردم، نمی توان از ایشان گله کرد، چراکه ایشان همان ولی نعمتان انقلابند. گلایه را باید از کدخداباورانی کرد که به حدی اکثریت مردم را درگیر «لقمه نانی» کرده اند که دیگر مجالی برای تفکر درباره این به اشتباه «خربزه فرنگی»ها باقی نمی ماند! آن دسته از اقلیت مردم هم که دستشان به دهان می رسد، دغدغه نان شب نداشته و فرصت برای کنکاش دارند، اما آنقدر با حجم گسترده ای از موهومات و مکتومات روبرو می شوند که عطای فهم آن را به لقایش می بخشند و ترجیح می دهند که اطلاعات بیشتر در این باره را از رسانه ها بشنوند. در این میان بجز معدود رسانه های مستقل و دلسوز کشور اما اکثریت مشاطه گران زنجیره ای، سر در دیگ پلوی اغیار دارند و آنقدر بر روی منافذ قطور این اصطلاحات ناشناخته، ماله می کشند که راهی جز تفأل خیر و همراهی با این پروپاگاندای رسانه ای، برای مردمان ساده و از همه جا بی خبر، باقی نخواهد ماند! البته انگشت شمار رسانه هایی هم که سعی در افشای حقایق دارند، یا با ضرب مهر و موم «محرمانه» بر دهانشان مواجه می شوند و یا باید پیه فیلتر و توقیف را بر تن بمالند! به راستی این ممانعت از انتشار آزادانه اخبار در بین مردم، چه منفعتی را درپی خواهد داشت؟ هدف از این سِکرت بازی ها چیست و چرا در 3 سال گذشته، «نداستن» حق مردم شده است؟! چرا بعد از آنکه رشوه Statoil پرداخت شد؛ وزارت نفت در پرونده Crescent محکوم شد؛ Fact Sheet همان «خسارت محض» شد؛ IPC قوز بالا قوز شد و FATF آینه دق، تازه مردم باید در جریان این دسته گل های به آب داده، قرار بگیرند؟! چماق ساختن از طبقه بندی های «محرمانه»، «خیلی محرمانه»، «سری» و «به کلی سری» برای کوفتن بر سر رسانه های کنجکاو، تاکنون چه دستاوردی داشته است؟ چرا برخی به قول خودشان «متخصصان امنیت ملی»، از افشای حقایق هراس دارند؟ مگر نه اینکه راستگویان پاکدست نباید از محاسبه باکی داشته باشند، پس این همه جیمزباندبازی برای چیست؟! الحق که تاریخ پیوسته در حال تکرار است. تنها فُرم وقایع تغییر می کند، وگرنه محتوا یکسان است. نگارنده همواره از گذشته با این چالش ذهنی دست به گریبان بوده که چگونه تاریخ در جریان انعقاد قراردادهای ترکمانچای، قره باغ یا جدایی هرات، هیچگونه مقاومتی از مردم را مخابره نکرده است؟! اگرچه تمامی این قراردادها پس از جنگ هایی طاقت فرسا منعقد گردیده اند اما نه تنها مردم در نتیجه آن دخیل نبودند بلکه در مواردی به شکرانه این معاهدات، به جشن و پایکوبی نیز پرداخته اند! فیلم سینمایی «جنگجوی پیروز» به کارگردانی مجتبی راعی، به زیبایی این موضوع را به تصویر کشیده است. در سکانس پایانی از این فیلم، ناصرالدین شاه که در تدارک جشن فتح هرات است به ناگاه خبردار می شود که قشون بریتانیا با 8 هزار سرباز و ده ها قبضه توپ از بوشهر به سمت تهران در حرکتند. پس از آن است که وزیر مختار بریتانیا در همان اثنای جشن به دیدار ناصرالدین شاه می رود و از او «عقب نشینی قشون ایران از هرات»؛ «تضمین اعطای عینی حقوق پلتیکی و تجاری اخذ شده توسط روس در جریان معاهده ترکمانچای، به انگلستان»؛ «حق تأسیس کنسولی بریتانیا در تمامی شهرهای ایران»؛ «حق مصونیت (کاپیتولاسیون) اتباع و تحت الحمایگان انگلستان در ایران»؛ «تسویه دانستن تمامی بدهکاری های بریتانیای کبیر به دولت فخیمه ایران» و «حق تعیین صدارت اعظمی ایران از سوی انگلیس» را طلب می کند و ناصرالدین شاه نیز لاجرم به واگذاری تمام این امتیازات به انگلستان است که بعدها به عنوان «معاهده پاریس» شناخته می شود! جالب اینجاست که پس از این بده بستان کاملاً یکطرفه، درباریان و مردم بی خبر، در حضور شاه و سفیر انگلستان، به شادمانی و نورافشانی می پردازند و جشن فتح هرات را ادامه می دهد؛ غافل از اینکه دیگر اصلاً هراتی وجود ندارد که بخواهند در حفظش پایکوبی کنند! این خود نمونه ای از طنزهای تلخ تاریخ و شمه ای از نامحرم پنداری مردم است که ایشان را بر آن وا می دارد تا در ازای از کف رفتن این حجم از امتیازات، مسرورانه به شادمانی بپردازند؛ چون از اصل رخداد ناآگاهند، که اگر آگاه بودند، بجای خنده، باید خون می گریستند! شاید قیاس مع الفارق باشد اما آنچنان هم بی راه نیست که بخواهیم جشن های پراکنده معدود علیانشینان پایتخت در 13 فروردین 94، به مناسبت تولد «برجام» را به جشن «فتح هرات» تشبیه کنیم! جشنی که به شوق «رفع تحریم ها»، «رونق اقتصادی»، «ایجاد اشتغال»، «رفع موانع ازدواج»!، «حل مشکل آب خوردن مردم»!، «حل معضلات زیست محیطی»! و...، برپا شد اما با گذشت یک سال از اجرایی شدن آن، نه تنها «تقریباً هیچ» دستاورد و عایدی برای ایران نداشته بلکه آنچنان دشمن را وقیح کرده که سخن از انعقاد برجام بعدی در مسائل ژئوپلتیک به میان می آورد و مسئولان را مجبور به تن دادن به برجام های فاجعه آمیز دیگری نظیر IPC و FATF می کند! خب مسلماست که اگر ملت از حقایق آگاه شوند و عاقبت کار را بدانند، نه تنها به این معاهدات خسارت بار، تن نخواهند داد که حتی بدان معترض خواهند شد و از اجرای آن جلوگیری خواهند کرد. حال اینجاست که پای مسائل دست چندم و حواشی پررنگ تر از متن به قضیه باز شده و موضوعاتی همچون «بورسیه و ما ادراک مالبورسیه» و «پهنای باند اینترنت» و «لغو کنسرت ها» وارد میدان می شوند تا توجهات را از اولویت دارترین مسائل کشور منحرف سازند! به راستی چرا باید عده ای «کم سواد» راجع به FATF و IPC و...، اظهارنظر کنند و انذار دهند، آن وقت سیاهی لشکر به ظاهر «بیش سواد» درخصوص گشت ارشاد و فیلترینگ و ورود بانوان به استادیوم های ورزشی، خاموش باشند؟! ناگفته پیداست که محرمانگی نشان از ترس دارد. روزی شخصی منتقدانش را «بزدل سیاسی» خطاب کرد و در مذمت ایشان با لحنی تند گفت: «می گویند ما می لرزیم. به جهنم؛ بروید یک جای گرم برای خود پیدا کنید. خداوند شما را ترسو و لرزان آفریده است.»! امروز اما هموست که ترس را با تمام وجود تجربه می کند و از «دانستن» بیم دارد چراکه «یوم تبلی السرائر» را نزدیک می بیند! در پایان توجه مسئولان، به مرور چندباره این فرمایش رهبر انقلاب جلب می شود که فرمودند: «مسئولین باید بیایند مردم را و به خصوص نخبگان را از جزئیات و واقعیات مطلع کنند؛ ما چیز محرمانه نداریم، چیز مخفی نداریم. این مصداق همدلی با مردم است؛ همدلی یک چیز زورکی نیست، یک چیز دستوری نیست که کسی دستور بدهد که مردم همدلی کنید، مردم هم بگویند چشم، این همدلی نمی شود.»
چهارشنبه ، ۱۷شهریور۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 4]