واضح آرشیو وب فارسی:فارس: آیتالله مصباحیزدی مطرح کردتعریف زهد در دنیا از دیدگاه امام علی(ع)

استاد برجسته حوزه علمیه قم گفت: زهد به معنی کار نکردن نیست، بلکه زهد به این معنی است که انسان به دنیا دل نبندد.
به گزارش خبرگزاری فارس از قم، آیتالله محمدتقی مصباحیزدی یکشنبه شب در جلسه درس اخلاق در دفتر مقام معظم رهبری با اشاره به ابعاد زهد اظهار کرد: زهد به معنی کار نکردن نیست، بلکه زهد به این معنی است که انسان به دنیا دل نبندد وگرنه انسان باید برای رفع نیازهای مادی خانوادهاش کار کند تا دست آنها جلوی دیگران دراز نشود و چنین کاری حتی میتواند عبادت باشد، امام علی(ع) هم در طول زندگی خود چاه میکند و باغهایی را آباد کرد. استاد برجسته حوزه علمیه قم ادامه داد: عثمان بن حنیف والی امام علی(ع) در شهر بصره بود، به ایشان خبر رسید که عثمان به میهمانی اشراف شهر بصره رفته است که به آن مهمانی فقرا دعوت نشده بودند، امیرالمؤمنین(ع) با فرستادن نامه ای به عثمان بن حنیف او را توبیخ کردند. وی افزود: امام علی(ع) در این نامه نوشتند که هر امامی مامومی دارد، یعنی اینکه تو به عنوان والی بصره، باید رفتار من امیرالمؤمنین(ع) را منعکس کنی، ایشان در ادامه فرمودند که امام شما از این دنیا تنها به دو لباس کهنه اکتفا کرد و تنها دو قرص نان جو خوراک او در دنیا بود. آیتالله مصباح یزدی با اشاره به نامه امام علی(ع) به والی بصره گفت: امیرالمؤمنین(ع) در این نامه نوشتند من توقع ندارم که شما اینگونه باشید، اما باید شما به وسیله ورع و تلاش و کوشش، شباهتی به امام خود داشته باشید. ورع انسان را از گناه باز میدارد و انسان باید تلاش کند تا بفهمد که چه کاری را باید انجام بدهد و از چه کاری اجتناب کند. استاد برجسته حوزه علمیه قم ادامه داد: امیرالمؤمنین(ع) در ادامه نامه خود نوشتند که کسی گمان نکند علی که حاکم کشورهای اسلامی است و اموال خمس، زکات و غنائم را دارد، برای خودش چیزی از دنیا ذخیره کرده است، علی حتی از غنائم جنگی به اندازه یک برده سهم برداشت. وی افزود: امام علی(ع) در خصوص زندگی خود در دنیا فرمودند که من در این دنیا یک لباس کهنه را میپوشم که برای تعویض آن لباس جایگزینی را هم ندارم، از زمین این دنیا هم مالک یک وجب زمین نیستم، این دنیا با همه وسعت و زینتش از یک دانه بلوط تلخ که کسی میل به خوردنش ندارد، هم در نظر من پست تر است. آیتالله مصباح یزدی در خصوص زندگی امام علی(ع ) اظهار کرد: امیرالمؤمنین(ع) اگر میخواست میتوانست که غذاهای اشرافی آن زمان همچون مغز گندم و عسل مصفا بخورد، همچنین لباسهایی از جنس ابریشم به تن کند، اما امام علی(ع) فرمودند هیهات که هوای نفس بر من غلبه کند و مرا به سوی این چیزها بکشاند و برای خوردن غذاهای لذیذ تلاش کنم، درحالی که شاید در سرزمینهای دور اسلامی کسی حتی نان جو را هم نداشته باشد. استاد برجسته حوزه علمیه قم ادامه داد: امام علی(ع) گفت که برای مرض همین بس که انسان سیر بخوابد، اما اطرافش کسانی باشند که با شکمهای گرسنه میخوابند و حتی آشنایی با غذای های خشک هم ندارند. من چگونه میتوانم امیرالمؤمنین باشم، اما در سختیهای دنیا با مردم شریک نشوم. وی افزود: امیرالمؤمنین(ع) فرمودند که خداوند من را نیافریده تا همچون گوسفند پروار شده غذای خوب بخورم و غافل باشم از این که خداوند چرا مرا آفریده و خداوند از من چه چیزی میخواهد. امام علی(ع) به دنیا اعتنا نداشت و در حد ضرورت از آن استفاده میکرد. آیتالله مصباح یزدی در خصوص اهل دنیا گفت: گروهی از مردم دنیا تنها به دنبال لذتها میروند و همتشان را در این راه صرف میکنند، که این راه نیست، بلکه بیراهه است، گروهی دیگر هم سرگردان هستند و نمیدانند که در دنیا باید چه کاری را انجام بدهند. استاد برجسته حوزه علمیه قم ادامه داد: انسانهایی که عاشق دنیا میشوند، فضای دل آنها، فضای غم و اندوه خواهد شد، این انسانها همیشه به فکر این هستند که چگونه خوشیهای دنیا را به دست آوردند یا اینکه از ناراحتی اینکه یک خوشی دنیا را دست دادند، غم و غصه میخورند. انتهای پیام/2258/ر40/
95/04/07 :: 05:13
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 149]