تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833048872
روایتی تکان دهنده از خطا و قصور پزشکی در ایران - پایگاه خبری تحلیلی جنوب کشور
واضح آرشیو وب فارسی:جنوب نیوز: اعتمادم را به او از دست داده بودم، فقط به این دلیل که همان روز نمونه برداری نگفته بود به آن سایه ملعون نرسیده اند و من پس از یک هفته، ١٠ روز انتظار کشنده و آن شادی عظیم این خبر را می شنیدم، بس که لابد مطمئن بود سرطان است و برنش ها هم شاید درگیر شده اندبه گزارش جنوب نیوز، فرزانه طاهری، نویسنده و مترجم در روزنامه شرق نوشت: شاید تا زمان آماده شدن این متن و انتشار آن، پرونده پزشکی زنده یاد عباس کیارستمی به جایی رسیده باشد، اما مهم نیست، چون این پرونده جز آنکه زخم های کهنه بسیاری را باز کرد، شاید تلنگری بود و باشد بر همه ما که خیلی چیزها را ظاهرا فراموش کرده ایم. برای همین می شود هنوز نوشت، چون باید فکری به حال نظام درمانی کرد و به نقد واکنش های متقابل درباره مرگ کیارستمی پرداخت. خیلی وقت بود می خواستم بنویسم. همان وقت که خبر مرگ غیرمنتظره کیارستمی دل من و میلیون ها دیگر را آتش زد. و من از آنها نیستم که این عبارات را همین طوری خرج می کنند. اما هر بار که دست به نوشتن می بردم گلشیری و سیر منتهی به مرگش مثل دیواری در برابرم می ایستاد و بی آنکه خود بدانم، به بهانه ای نوشتن را به تعویق می انداختم. اما دیدم که باید بنویسم و نه برای اینکه از قافله ای عقب نمانم. باید با سر بروم در آن دیوار که گفتم و برسم به این مرگی که گفتم اجتناب ناپذیرنبودنش بر سوز دل می افزود. پاییز ٧٨ بود، سرفه می کرد. عمه متخصص بیهوشی ام از یک پزشک فوق تخصص ریه از آمریکا برایمان وقت گرفت. رفتیم به بیمارستان. جواب آزمایش [با سدیمانتاسیون سه رقمی] و عکس را که دید، گفت عفونت ریه است، همان برونشیت مزمن سیگاری ها. یک دوره آنتی بیوتیک خوراکی تجویز کرد و گفت سیگار را ترک کن و تا نکردی برنگرد. نگفت آنتی بیوتیک ها که تمام شد برگرد. با اعتماد مطلق رفتیم دنبال کارمان. و مدام ضعیف تر شد. سیگار را کم کرد، اما ترک نکرد. سفری در پیش داشت به خارج از کشور و رفت. دو، سه روزی برای آزمایش و عکس بستری اش کردیم. سایه ای در ریه دیده شد. مرخصش کردند تا برای تشخیص اقدامات دیگری بکنیم. قرار شد برویم بیمارستانی برای نمونه برداری از آن سایه. از راه بینی. نخواست پیشش بمانم. بیرون ماندم. نمونه را بردیم پاتولوژی و رفتیم خانه نشستیم به انتظار جواب. یک هفته، ١٠ روز. جواب را که گرفتم، هیچ نوع بدخیمی در نمونه نبود. پر درآوردم، از همان متخصص که این نمونه برداری را گرفته بود وقت گرفتم. وقتی با دیدن نتیجه گفت ولی ما به آن توده نرسیدیم و نمونه را از برنش ها برداشتیم، آب سردی بر سرم ریخت. گفتم شاید عفونت باشد فقط. آنتی بیوتیکی بدهید تا ببینید شاید در رادیولوژی بعدی این توده کوچک تر شود. (این را با دانش واپس نگر نمی گویم. به او گفتم. حتی گفتم برای روحیه بیمار هم خوب است.) پذیرفت. عکس های ریه همیشه همراهم بود، در صندوق عقب ماشین، مبادا ببیند. با خودش هرگز از وجود توده حرفی نزدم. گفتم که عفونت است و آزمایش ها و نمونه برداری برای این است که ببینند چه آنتی بیوتیکی باید بدهند. در محل کارم عکس های ریه اش را به شیشه پنجره می چسباندم و نگاه می کردم، نگاه می کردم. عکسِ بعد از اتمام آنتی بیوتیک ها را با قبلی مقایسه کردم و احساس کردم که سایه کمی کوچک تر شده است. رفتم پیش دکتر. گفت نه، نشده. اعتمادم را به او از دست داده بودم، فقط به این دلیل که همان روز نمونه برداری نگفته بود به آن سایه ملعون نرسیده اند و من پس از یک هفته، ١٠ روز انتظار کشنده و آن شادی عظیم این خبر را می شنیدم، بس که لابد مطمئن بود سرطان است و برنش ها هم شاید درگیر شده اند. دوستی، فوق تخصص ریه دیگری را معرفی کرد. مطب شلوغ، از آنها که وقت دارهاش هم سه، چهار ساعت می نشستند. دو، سه هفته وقت گران بها تلف شده بود و هنوز به جایی نرسیده بودیم. گفت باید زیر اسکن از بیرون نمونه برداری کنند. گفتند باید سرنگ و دستکش و فلان و بهمان را بخری و بیاوری. چندین داروخانه رفتم تا آن سرنگ را که می خواستند پیدا کردم. بعدش رفتیم با هم و نمونه را به پاتولوژی دادیم. بعدش هم رفت جلسه هیأت دبیران کانون. یکی، دو روز بعد، سردردهایش شروع شد. سردردی که امانش را می برید. هرکار می کردیم تسکین پیدا نمی کرد. یک هفته، ١٠روزی گذشت. قبلش با دوستان در آلمان مشورت کرده بودم. می خواستم بدانم حالا که قرار است یک سالی در برنامه تبادل نویسنده در برلین باشیم، می شود جلوتر بیندازیم و درمان را آنجا انجام بدهیم؟ روز جوابِ آسیب شناسی توانش را در خود نیافتم و دو دوست رفتند و من در محل کار ماندم. آمدند. آبسه بود. دنیا را به من دادند. به دکترش زنگ زدم. گفت که بیایید نامه بستری شدنش را بگیرید. گفت که آبسه ریه هم مسئله ساده ای نیست و باید با آنتی بیوتیک تزریقی درمان شود. ١٠روزی باید بستری شود. درباره علت سردردش گفت ضعف عمومی است. رفتم خانه. قرار بود در جلسه هیأت دبیران باشد. در خانه چرخیدم. نامه ای برای آن دوستان به آلمان نوشتم و فکس کردم. با یک شکلکِ لبخند پایینش که سرطان نیست و همین جا درمانش می کنیم. به اتاق خواب رفتم. حجمی که انتظار نداشتم روی تختخواب بود. به جلسه نرفته بود؟ صدایش زدم. انگار که از ته چاهی سر بیرون بیاورد، با صدایی بی حال گفت سرم درد می کرد، نرفتم. آوردمش به نشیمن. نگاهم می کرد اما انگار مات بود، در این جهان نبود. همه حرکاتش، حرف زدنش، نگاهش کند شده بود. دوستان هیأت دبیران که از غیبت بی سابقه اش نگران شده بودند، تلفن کردند و آمدند. گفتند همین امشب بستری اش کن. زنگی زدم به بیمارستان تا بدانم چقدر باید پول بدهم. پول را گفتم برادرم آورد. لباس خیس عرقش را عوض کردیم و به بیمارستان بردیمش. تا کارهای پذیرشش را بکنم، آخرین قلم زندگی را به دستش گرفت و بیانیه حاصل جلسه آن روز را امضا کرد. همان طور کُند و بی حال. بستری اش کردم. سردرد امانش را بریده بود. صبحش دکتر آمد. عکس دیگری گرفتند. عکس را که زد به آن صفحه نور، دیدم آن سایه عکس های چند وقت گذشته دیگر نیست. مطمئن بودم، چون روزها و روزها عکس ها را بر شیشه پنجره اتاق کارم با هم مقایسه کرده بودم. گفتم. گفت نه، به اندازه قبل «دیفاین» نشده است. با همان ترس ولرز معهود ما نامتخصصان گفتم که حتی خط بیرونی محوی هم دیده نمی شود. زیر بار نرفت البته. گفتم این سردرد ١٠ روزه را چه کنیم؟ گفت می گویم متخصص داخلی بیاید و من ماندم و دربه در به جست وجوی متخصص داخلی. نیافتمش تا وقت خروج از بیمارستان که التماس کنان او را به سروقت بیمارم بردم. از نوع معاینه اش و آن گردن خشک فهمیدم شکش به مننژیت است. گفت باید مایع نخاع را آزمایش کنند و مرا از اتاق بیرون کردند. بعد هم گفت که اصلا بدون آزمایش هم می تواند از کدری مایع نخاع بفهمد که مننژیت است و باید تا صبح در همان حالت که بود بماند. یک نفره از عهده برنمی آمدم. دیروقت شب زنگ زدم به آن دو دوست. آمدند. ایستاده کنار تختش دست و پایش را بی حرکت نگاه داشتیم. در دل سیاه شب یک بار با همان کُندی دستم را به لب برد و بوسید و «ممنون» بی حالی گفت. ممنون؟ می گویم که چرا بعدها آرزو می کردم همان دستم شکسته بود و نمی رفتم داروخانه از پی داروخانه تا آن سرنگ را بگیرم برای نمونه برداری. درمان را شروع کردند. آنتی بیوتیک ها را باید خودم تهیه می کردم. از داروخانه های خاص. جدیدترین ها و قوی ترین ها را. سردرد اما امانش را بریده بود. از اداره بهداشت هم آمدند و بدون هیچ توضیحی برای من، اتاق را ایزوله کردند. بردیمش برای اسکن مغز، با آمبولانس خصوصی که او را کَفَش خوابانده بودند. هوشیاری اش خیلی کمتر شده بود، اما وحشت چشمانش را از تکان ها و صدای آژیر و فریاد راننده در بلندگو هرگز فراموش نمی کنم. اسکن ١٤آبسه را در مغز نشان داد. از آن لحظه «متخصص»ها شاید می دانستند که دیگر امیدی نیست، من اما یک لحظه از خوش بینی ام کاسته نشد، اینکه «پروگنوسیس» چنین وضعیتی چقدر منفی است و جای هیچ خوش بینی ندارد، از دایره معلومات من بیرون بود. حتی اسم آبسه مغز هم تا آن روز به گوشم نخورده بود، اما می دانستم، هنوز هم می گویم، و همه شواهد هم حاکی از همین است که آن نمونه برداری آبسه ریه را پاره کرده و عفونت به مغز رفته بود. سردردها یکی، دو روز بعد از نمونه برداری شروع شده بود. از یکی، دو پزشک در ایران که پرسیدم، گفتند به این سرعت به مغز نمی رود، اما برای چند پزشک متخصص در چند کشور اروپایی که تعریف کردم، بلافاصله، بی آنکه من حرفی بزنم، گفتند که بی تردید علتِ آبسه های متعدد در مغز همین بوده است. گفتند که بعد از این نوع نمونه برداری از ریه، به دلیل اینکه همیشه امکان آبسه بودن توده هست، حتما باید بیمار را زیر نظر در بیمارستان نگاه داشت، اما ما بعدش رفتیم خانه و ١٠ روز ماندیم تا جواب آسیب شناسی بیاید. متخصص عفونی درجه یکی که لطف کرد و به آن بیمارستان آمد، پرونده را که دید، از رژیم بدون سدیم برای بیماری با این هوشیاری پایین فریاد کشید. بعد هم که نام آن آنتی بیوتیک های رنگ ووارنگ را خواند، گفت که یکی از اینها کافی است و چرا می فرستندت این همه داروی گران را بی دلیل تهیه کنی و بعد در گوشم گفت، تو که دکتر پارسا را می شناسی، چرا نمی بریش ایرانمهر؟ دکتر پارسا را می شناختم و همیشه نه فقط به دلیل حذاقتش که به دلیل انسانیت عمیقش مورد احترام من و همه دوستان بود. یک بار هم حتی در آن فاصله به مطبش رفته بودم تا با او هم مشورت کنم، اما آن قدر آدم های مغزعمل کرده و بچه ها با شکل های عجیب وغریب در اتاق انتظار بودند که خجالت کشیدم بدون نوبت بروم سراغش و سرم را انداختم و آمدم پایین. دوستان دکتر پارسا را آوردند و منتقلش کردیم. لابد با خوشحالی از دفع این شر ترخیصش کردند. در چند هفته بعدی دکتر پارسا یک آبسه را با جراحی درآورد و دو آبسه اش را هم تخلیه کرد. برایم توضیح داد که مایع داخل آبسه ها تغییر کرده و این نشان می دهد که دیگر عفونی نیستند، اما ایمنی بیمار چنان پایین آمده که بدن پوسته های آنها را نمی تواند جذب کند و همان طور در مغز مانده اند. با کشیدن تصویر مغز و نشان دادن جای آبسه ها و فشاری که به دلیل سختی جمجمه بر مغز وارد می شد درواقع نشان داد، چنان که از او انتظار داشتم، مقام ویژه برای خود قائل نیست که برخی از [توجه داشته باشید، می گویم برخی] پزشکان برای خود قائلند و بیمار یا همراهانش را مشتی زبان نفهم می دانند که اصلا حق یا لیاقت ورود به این ساحت را ندارند. این قصه را کوتاه می کنم؛ خیلی طولانی تر از اینهاست تمام آن لحظات و اوج وفرودها که بر ما گذشت تا رسیدیم به آن روز نحس خرداد ٧٩، پس از شش هفته در دو بیمارستان. می خواهم دو، سه قصه کوتاه دیگر بگویم. چهار سال پیش حوالی نیمه شب در پاریس، زمین خوردم و مچ دستم شکست. به اورژانس بیمارستانی دولتی در همان نزدیکی رفتم. نه کارت شناسایی همراهم بود، نه فرانسوی بودم، اما کسی مدرکی از من نخواست. فقط نامم را پرسیدند و نشانی و شماره تلفن گرفتند. همین. بیمارستان دوم که مرا به آنجا روانه کردند، چون ارتوپد خودشان نیامده بود هم به همین ترتیب. همان اطلاعات بیمارستان اول برایشان کافی بود. بی آنکه فورا پولی بگیرند، گچ گرفتند و روانه ام کردند تا چند روز بعد بروم باز عکس بگیرم. ماه ها بعد صورت حسابی به در خانه دخترم آمد. دست کم از آن زمان، چند نفری که این داستان را شنیده اند گفته اند یعنی می شد همه اطلاعات را غلط بدهی؟ گفتم بله، اما فکر کردم این اعتماد خیلی خیلی ارزشش از آن ٢٠٠، ٣٠٠ یورو بیشتر است؛ اعتمادی که در کشور خودمان انگار کیمیا شده. قصه بعدی: یکی از نزدیکان را اورژانس به بیمارستانی دانشگاهی در نزدیکی خانه شان برد. رفتم به ملاقاتش. در بخش گوارش بستری بود. در اتاقی چندتخته. گفت که دکتری که نامش را بر بالای تختش زده بودند، یک بار آمده و گفته ببرندش آندوسکوپی. چند روز بعد هم آمده اند که دکتر باز آندوسکوپی نوشته. مقاومت کرده. در پاسخش که می خواسته بداند چه خبر است، از اتاق رفته اند. ١٤ روز آنجا بود و کلمه ای در توضیح وضعیتش به او نگفتند. گفت که یک روز دانشجوها، لابد با استادشان، آمده اند بالای سر زن افغان تخت بغلی که شش ماهه باردار بود و درد معده داشت. روی شکمش فشار می دادند. صدای این بیمار ما درآمده که این زن باردار است. تعجب کرده اند. بیچاره خودش جرئت حرف زدن نداشته. پرونده اش را حتی نخوانده بودند. به راهرو رفتم. دانشجویی را دیدم از همان دسته «این منم طاووس علیین شده»ها. گفتم حیوان خانگی تان را هم که می برید دامپزشک، یک دستی به سر و گوش حیوان می کشد. آخر اینها که احشام نیستند، آدم اند. نباید برایشان هیچ توضیحی بدهید؟ بیمار ما هم ترخیص شد، در بی خبری کامل. بعدها معلوم شد تومور پانکراس دارد. کمی بعد درگذشت. و قصه ای دیگر: دوستی بلافاصله پس از مرگ یکی از نزدیکانش قرص هایی را که آماده کرده بود خورد. بردندش به بیمارستانی در همان نزدیکی. فقط حاضر شدند معده را شست وشو بدهند، اما گفتند باید برود به فلان بیمارستان و آنجا بستری شود. به من خبر رسید. گفتند بیمارستان دومی تا سه میلیون نگیرد بستری نمی کند. یخبندان شدید بود، در شبی زمستانی. رفتم با پسرم و یکی از دوستان. پول را که می پرداختیم، بیمارمان تمام آن مدت بی هوش و خرخرکنان همان جا روی تخت، پشت پرده ای در اورژانس افتاده بود. تازه بعدش بردندش آی سی یو. بعدا دکترش گفت ساعتی دیگر اگر می گذشت، فعالیت مغزش برگشت پذیر نبود. خب، این قصه ها از انبوه قصه هایی است که با مرگ کیارستمی انگار سیل بندشان برداشته شد و در پناه این نامِ نامی همه از تجربه های قصور پزشکی یا خطاهای مسلم در حق خود و عزیزانشان گفتند و از مشکلات اساسی در نظام درمانی کشور. از اینکه شکایتی هم اگر شده یا آن قدر فرسایشی شده که عطایش را به لقایش بخشیده اند یا به جایی نرسیده یا نتیجه اش قدمی در راه اصلاح نظام درمانی نبوده است. در این غوغایی که برپا شد، پرسش هایی شاید برخی بسیار ساده، برایم بی پاسخ ماند. حالا منِ شهروند ساده غیرمتخصص می خواهم این پرسش ها را بیان کنم و حرف هایی را که شاید خیلی ها هم زده باشند من هم بزنم و یکی به این حرف هایم پاسخ بدهد؛ به آنچه «من» دارم می گویم و نه آنچه فلان و بهمان کس کرده یا گفته. همین! * این چند هفته چه بسیار از قول مسئولان نظام درمانی کشور شنیدیم و خواندیم پزشکان قشر شریف و فرهیخته جامعه اند. جوانی شان را گذاشته و درس خوانده اند، رتبه های بالای کنکور بوده اند و از خواب و آسایش شان در راه بیماران گذشته اند. آمار خطاها و قصورهای احتمالی شان [که و البته ذکر می کنند و ما هم می پذیریم اجتناب ناپذیر است و همه جای دنیا اتفاق می افتد] به نسبت توفیقشان در بازگرداندن سلامت به بیماران کمتر از خیلی از کشورهای حتی پیشرفته است و با کلی بیمار و همراه بیمار با فرهنگ های متفاوت و گاه بسیار پرخاشگر یا متوقع سروکار دارند و... . می گوییم قبول! اما آخر هرگز نباید فراموش کرد هر بیماری مهم ترین کس نزدیکانش است و اگر بمیرد، انگار دنیا برایشان مرده است. آخر در جهان کجا را می توان یافت که وقتی خطایی رخ می دهد، همه در دفاع از هم صنفشان به جای توضیح درباره آن خطا یا حتی خطای ادعایی، این همه مقدمه چینی کنند، از حضور پزشکان در جبهه های جنگ بگویند، از مرارت ها که کشیده اند و خلاصه منت بر سر مردم بگذارند. حتی از آن پزشکان یا کادر درمانی که زندگی مرفه بی دغدغه شان را در ممالک پیشرفته رها می کنند و داوطلبانه به ناامن ترین یا عقب مانده ترین جاهای دنیا می روند هم هرگز این جنس حرف ها را نمی شنویم. این چه خصلتی است؟ وظیفه پس چه می شود؟ رتبه بالا در کنکور جز باهوش بودن یا درس خوان بودن متضمن چه ویژگی هایی است؟ آی کیو [هوشبهر] قبول، اما در برنامه های آموزشی دانشکده های پزشکی ما ای کیو [هوش عاطفی] و هوش اجتماعی چه سهمی دارد؟ چرا باید هر وقت پزشکی به زبانی که ما هم بفهمیم، نه زبانی مشحون از اصطلاحات رعب آور، به زبان سلیس فارسی، برایمان قضایا را توضیح می دهد به وجد بیاییم جز این است که خرق عادت است مواجه شدن با میزانی از هوش عاطفی در این عرصه؟ همه ما حتما با پزشکانی که علایق دیگر هم دارند سروکار داشته ایم؛ هنر، ادبیات، موسیقی و... و هوش عاطفی شان و خصال انسانی شان را با بقیه مقایسه کرده ایم تفاوت ماهوی رفتارشان را با رفتار آنهایی که انگار هدفشان شده است پول روی پول گذاشتن و برج بالای برج ساختن؛ بی اعتنا به این جامعه و مشکلاتش، یادشان رفته که با «انسان»ها سروکار دارند. طلبکار هم هستند از آنهایی که دست کم خشتی از این برج هایشان دسترنج آنهاست. * گفتم خیلی هامان می دانیم پزشکی علم صددرصدی نیست و خطا همه جا رخ می دهد. بحث این نیست! بحث مخفی کاری است. بحث زیرپا گذاشتن حق بیمار و نزدیکانش است، برای دانستن حقیقت در روند درمان. بحث سرپوش گذاشتن است، بحث قطع امید از اجرای عدالت است، روشن شدن حقیقت. بحث نقدناپذیری نظام درمانی است. بحث برخورد قبیله ای است. دیگر دغدغه در این پرونده انگار شده است پیداکردن مجرم در جایی دیگر. بحث این است که اگر این پرونده به سرانجام درست نرسید، مردمِ دیگر که این همه نگاه هم ناظر و نگران سرنوشتشان نیست، عطای شکایت را به لقایش ببخشند، مبادا خود بیمار یا نزدیکانش در جایگاه متهم قرار گیرند. [دیدید که؟ «مقصر کسی است که اجازه داد کیارستمی را به فرانسه ببرند»، «پرواز موجب مرگش شد» و... باور کنید از پزشکی از نزدیکان شنیدم که بهمن کیارستمی پدرش را کشت!] بگذریم که خواست بهمن و احمد کیارستمی هرگز بررسی علت مرگ نبوده است. به همین سادگی! * حرفه من ترجمه است. به اندازه موهای سرم در مقاله ها و مصاحبه ها بدوبیراه به مترجمان و وضعیت ترجمه در ایران امروز شنیده ام. خودم هم کم از آشفته بازار ترجمه نگفته ام. حتی یک بار، باور کنید، حتی یک بار نشده از خواندن نقد یک ترجمه پر از غلط رگ های گردنم برآید که به مترجم ها توهین شده. خیر! من و خیلی های دیگر مثل من هرگز فضاحت بعضی مترجم ها را به خود نگرفته ایم چون حسابمان با خودمان پاک بوده. (تجارت فردا، ش ١٢٥، «ماروپله قانون و سیاست») در تحلیل دوم حتی صاحب سرمایه ای که جمع آوری ثروت را از راه فساد و به ضرر سایرین دنبال کرده باشد تنها قربانی «ساختار»ها شده است، در این تعریف «صاحب سرمایه» همواره مظلوم، پیشران منافع جمعی و خادم المله است! درواقع از آن تعریف علمی به یک معادل گیری عام پل زده شده است. برخلاف تحلیل فردگرای جریان بازار آزاد در اینجا به یکباره «تمامی صاحبان سرمایه» نه دنبال منافع شخصی، بلکه تماما در پی خدمت به خلق هستند و هرچه تقصیر هست به گردن «ساختارها» و از جمله اقتصاد دولتی است! مَخلص کلام، دست کاری واژه ها برای دست کاری ذهن یکی از کارکردهای گفتمان ها (و راه تولید و مصرف جمعی قدرت از طریق زبان) است. [٢] . استادان دانشگاه MIT و شیکاگو و نویسندگان کتاب مشهور «چرا ملت ها شکست می خورند؟» [٣] . Acemoglu, Daron, and James A. Robinson. "Economics versus politics: Pitfalls of policy advice.” The Journal of Economic Perspectives ٢٧,٢ (٢٠١٣): ١٧٣-١٩٢. [٤] . البته عجم اوغلو و رابینسون چون بحث های خود را براساس فردگرایی روش شناختی ارائه می دهند، تمایل دارند تا نیروهای اجتماعی را براساس «گروه های هم سود» تحلیل کنند، اما به نظر می رسد به کارگیری اصطلاح «آرایش نیروهای اجتماعی» که دارای ماهیتی جمع گرا و جامعه شناختی است، اصطلاحی رساتر و جامع تر برای توصیف منازعات اقتصاد سیاسی باشد. اگر هم صنف من بابت اشکالات ترجمه اش آماج نقد قرار گرفت اصلا وظیفه خود نمی دانم از او دفاع کنم اگر که تشخیص بدهم که نقد منصفانه بوده. اما اگر همین هم صنف من به دلیل انتخاب کتابی برای ترجمه گرفتاری پیدا کرد، حتما به دفاع از او برمی خیزم. این دفاعِ بجا از هم صنف را در یکی، دو نمونه ماجراها که در سال های اخیر بر پزشکان رفت ندیدیم. شاید هم برای برخی مایه افتخار باشد که اصلا روزنامه نمی خوانند! راستی، حتی اگر داوران هم صنفتان را که خود در ته دل می دانید خطاکار بوده تبرئه کنند، وجدانتان آزرده نمی شود؟ دیدم پزشک جراح کیارستمی حرف از افشانکردن اسرار بیمار زد. چرا هیچ کس نگفت که مقصود از اسرار بیمار و ضرورت حفظ آن سرپوش گذاشتن مکرر بر «عواقب ناخواسته» عمل برای نزدیک ترین کس به بیمار یعنی پسرش نیست و نباید باشد؟ ندیدم کسی از نظام درمانی اعتراض کرده باشد که در این میانه رئیس بیمارستان جم چرا از میزان بدهی بیمار می گوید؟ بر فرض هم که صحت داشته باشد، این جزء اسرار خصوصی بیمار نیست؟ یعنی لطف کرده اید و بیمار را قبل از تسویه حساب ترخیص کرده اید؟ چه خوب و نادر! و بر فرض که مهرجویی (برای نمونه) واکنش احساسی نشان داد که شاید برخی از ما هم این خشم و اندوه شدید و واکنش لحظه ای را نپسندیدیم اما می دانستیم، و خود هم بعدا تصریح کرد، که مقصودش پزشک یا پزشکانی خاص بود و می شد آن را گردی بر دامن همه پزشکان ندید، اما خیلی ها نخواستند چنین ببینید و هنوز هم بر طبل مهرجویی می کوبند؛ بر فرض محال هم که او اسراری داشت که پزشکی بی ربط [جز ربط مالی البته] می دانست، نشنیدم کسی اعتراض کند که این یعنی افشای اسرار، آقای دکتر! [که اگر دم بیمارستان جم دست و پایم شکست خواهش می کنم کسی مرا به ایشان نسپارد که اگر بهترین ارتوپد جهان هم باشند، به دلیل این واکنش سخیفشان، فاتحه اعتماد لازم میان بیمار و پزشک را خودشان خوانده اند و نشنیده ام که عذرخواهی هم کرده باشند.] چرا اعتراضی درخور ندیدیم که این یعنی وهن صنف پزشکان! چرا حتی دل بعضی خنک و قند در دلشان آب شد؟ کدورت خاطر جامعه پزشکی اتفاقا باید از قصورها باشد و اتفاقا باید فرصت را غنیمت بدانند و دست کم آنهایی شان که نمی دانند، بفهمند که عذرخواهی، پذیرش تقصیر، یا تن دادن به کیفر بابت خطاهای محرز شأن جامعه شان را بالا می برد نه کتمان. روی سخنم با داوران نظام پزشکی هم هست، که حتی اگر ذی نفع هم هستند امیدوارم چشم بر این سود آنی ببندند و سود درازمدت را از بررسی بدون تعلقات قبیله ای یا مالی بگیرند. آقایان و خانم های پزشک یا اقوامشان (آخر این روزها دست کم در دوروبر خود می بینم بعضی از قوم و خویش ها را که یا خود پزشک اند یا مادر و خواهر و همسر و فرزندشان پزشک است و همگی رفته اند آن طرفِ به قول اصفهانی ها «جوق»)، کلاه تان را قاضی کنید، اگر اهل رمان و داستان و فیلم و... نیستید بیشتر بخوانید و ببینید تا بتوانید خود را جای دیگری بگذارید، ببینید با این فاجعه ای که بر احمد و بهمن کیارستمی رفته است، یک بار، حتی یک بار، در اظهارات رسمی خود پا از دایره متانت و منطق بیرون گذاشته اند؟ بنشینید و متن های خودشان را بخوانید، حرف های خودشان را بشنوید. به عوض اینکه مدام به حرف های بعضا نسنجیده یا احساسی دیگران بیاویزید تا از حرف اصلی تن بزنید، ببینید که چه خواسته اند و چه پاسخ شنیده اند! یا صراحتا بگویید که پزشکان همه بی استثنا باید مصونیت داشته باشند، یا بپذیرید که باید مرجعی منصف خطاها را بیابد و «علنی» کند، که این از آن اسرار است که باید برملا شود. من اگر جای شما بودم، به جای تعصب رگ برآمده قبیله ای این را می خواستم. حرمت حرفه ام و تقویت اعتماد را در این می دیدم نه در نشستن بر سریر قدرتی بلامنازع. شنیده ایم که تیم اعزامی وزیر بهداشت یک ماهی پس از آنکه کیارستمی با پای خود به بیمارستان می رود به سر وقتش می رود. خوانده اید دیگر که وزیر بهداشت یا یکی دیگر از تیم اعزامی گفت که اگر نرفته بودند کار کیارستمی تمام شده بود؟ خب: در آن یک ماه بر آن آدم سرحال که عکسش را پیش از بستری شدن دیدیم چه گذشت که اگر تیم اعزامی نمی رسیدند همان موقع کار تمام بود؟ این همه مقام مسئول که مدام به این و آن تاخته اند که چرا پا از گلیم بی تخصصی خود درازتر می کنند و نظر می دهند، کدامشان به تفصیل گفته اند که دقیقا چه اتفاقی در آن یک ماه افتاد؟ بهمن و احمد کیارستمی هم همین را پرسیده اند. بعد کار را به انداختن گناه بر گردن پرواز و پزشکان فرانسوی می کشانند و نبش قبر؟ آن فرانسه رفتن عین بیمارستان ایرانمهر گلشیری است. کار از کار گذشته بود وقتی بیمارستانش را عوض کردیم. چرا با بدنی انباشته از عفونت به فرانسه رسید؟ چرا پزشک فرانسوی (که هرچند طبعا در جریان پرونده هست اما برخلاف مدافعان ایرانی پزشکان که بدون هیچ اطلاعی حکم به تبرئه می دهند با هزار اما و اگر نمی خواهد حرف صریحی بزند) دست کم این را می گوید که پیچیدگی های پس از عمل که اتفاق افتاده غیرمحتمل نبوده اند اما بسیار نادرند. دو پیچیدگی بسیار نادر به فاصله دو، سه هفته؟ چرا باید به دلیل حضور تیم اعزامی وزیر بهداشت بهمن کیارستمی بفهمد که زده اند لوله حالب را پاره کرده اند؟ فقط باید این قدر سمبه پرزور باشد تا این ابتدایی ترین حق به طور غیرمستقیم و با این همه تأخیر ادا شود؟ از خونریزی داخلی و سکوت و عفونت و سکوت و از غیبت جراح که جراحی کرد و به امان خدا رها کرد و خرابکاری اش را معلوم نبود چه کسی باید جمع کند، حرف بزنیم [جراحی که دلیل مراجعه کیارستمی به آن بیمارستان بوده، والا قرار بوده جای دیگری این عمل ساده را انجام دهد]. دربه در به دنبال متخصص عفونی بودند و ما مدام بگوییم که در تیم اعزامی متخصص عفونی هم بود. چرا تجاهل می کنید که بحث درباره قبل از این تاریخ است؟ وحدت ملی را با مصون کردن پزشکان از داوری و نقد نمی توان حفظ کرد، برعکسش است. نمی شود هرچه خواستیم بکنیم بعد انتظار داشته باشیم همه به فکر وحدت ملی باشند. بعد یکی دیگر بگوید پرونده که فیلم نیست تماشاچی داشته باشد و نمی داند یا به روی خود نمی آورد که اتفاقا بعضی پرونده ها ملی است و باید تماشاچی داشته باشد و کیارستمی همان طور که روزگاری انگار با فیلم هایش یک تنه بار معرفی چهره دیگری از ما در جهان را بر دوش کشید، حالا با مرگش دارد زخمی کهنه را باز می کند تا هر نادیده گرفته مانده ای به فغان بیاید و آزمونی در برابر نظام پزشکی ایران قرار داده که اگر از آن سربلند بیرون بیاید، قطعا اعتماد مردم به پزشکان اگر هم خدشه ای برداشته ترمیم خواهد شد. اصلا هم قصد انتقام کشی از مثلا یک پزشک نیست؛ این شوک باید تبعات بیشتری داشته باشد، به صورت اصلاح برخورد و رفتار پزشکان با تمامی بیماران، اصلاح نظام درمانی [مقصودم چیزهایی از قبیل بحث تکلیف بیمارستان برای پذیرش بیمار بدحال و اورژانسی است]، قربانی نکردن بیماران به پای بدحسابی بیمه های درمانی و... کنارگذاشتن مناسبات قبیله ای، نقدپذیرشدن و لشکرکشی نکردن به محض نمایشی طنز از پزشک و پرستار [گردن از مو نازک تر روشنفکران هم بماند که اگر با اسم و رسم هم در رسانه ملی هولناک ترین تهمت ها را هم بهشان بزنند دستشان به جایی بند نیست]. نباید هربار که می خواهیم جمله ای در نقدتان بنویسیم، نقد یک شخص مشخص و یک مورد مشخص، مجبور باشیم مقدمه ای مطول بنویسیم و هر خط در میان هم تکرار کنیم که مثلا پزشکان خوب و دلسوز و فهیم و شریف فراوان اند و خیلی ها را در این مملکت با موفقیت درمان می کنند. واقعا لازم نیست، چون معلوم است که همین طور است و همه هم طبعا سپاسگزارند. انگار این وقتی میسر می شود که هر فرد خود را فرد ببیند و اتحاد صنفی را در اموری دیگر بیابد نه در رفع و رجوع یا کتمان خطای هم صنفان، نه در «بی گناه و بری از خطا» دانستن خود و هم صنفان. تقویت صنف با تقویت مسئولیت پذیری و اعتماد به نهادهای نظارتی بر صنفی که با جان و سلامت انسان ها سر و کار دارد میسر می شود، نه دفاع بی قیدوشرط و لاپوشانی و دفن کردن خطاها مگر وقتی در محفل های خودمانی قصه خطاها را برای گرم کردن مجلس تعریف می کنیم [دیده ام، همیشه هم از اینکه حتی چند ثانیه صرف همدلی با بیمار قربانی یا نزدیکانش نمی شود حیرت زده شده ام]. یا فجیع تر اینکه مسئولی دیگر بگوید «قربانی توهین به جامعه پزشکان بیماران خواهند بود»! منظور به نحو تکان دهنده و فجیعی روشن است! یادم می افتد که بهمن فرمان آرا گفت وقتی پشت در آی سی یو بودند و جوانانی از دوستداران کیارستمی خشمگین به کادر درمانی اعتراض می کردند، به آنها گفته بود نکنید، بیمار ما در دست اینهاست! به نظر شما معنایش چیست؟ مگر نه اینکه دشمنشان یا قاتل فرزندشان را هم اگر به آنها بسپارید، باید به آن قسمی که خورده اند پایبند باشند؟ نه اینکه بگویم مطمئنم اعتراض آن جوانان می توانسته تأثیری در عملکرد کادر درمانی داشته باشد. می خواهم بگویم عمق فاجعه در این است که اصلا چنین احتیاط کاری و ملاحظه ای به ذهن خطور کند. حرف آخر اینکه ١. همان طور که خطایی در یک صنف به پای همه افراد صنف نوشته نمی شود یا دست کم در نزد عاقلان چنین است، واکنش غیرمنطقی یک یا چند معترض را نباید به پای هر معترضی نوشت. ٢. اگر بخشی از واکنش ها به مثلا جراحان ناشی از تنگی معیشت بخشی از مردم است [باور کنید این را بسیار این روزها شنیده ام]، این را هم تعمیم ندهیم که هر که از خطاکاری برخی از پزشکان می گوید به مال و مکنتشان رشک می برد. دست کم درباره شمار زیادی از پزشکان من یکی با قوت تمام می گویم نوش جانشان! ٣. چرا تا بیمار بستری می شود انگار شخصیت و هویتش را هم با رخت های بیرونش آویزان می کند؟ اول برای همه از صدر تا ذیل می شود «تو». عزتش انگار پشت در بیمارستان می ماند، از نحوه جابه جاکردنش تا... نمی توانم بگویم کودک می شود، اصلا دیگر شخص نیست. هر قدر هم که سروکارداشتن با بیمار و با مرگ برای پزشک و کادر درمانی عادی شده باشد، باز نمی توانم این «هیچ شدگی» را بپذیرم. حتی به جنازه هم به نظرم باید احترام گذاشت.
یکشنبه ، ۷شهریور۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جنوب نیوز]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 50]
-
گوناگون
پربازدیدترینها