محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827002681
کنسرت ها برای که به صدا در نمی آیند؟! - پایگاه خبری تحلیلی جامعه حقوقی کشور
واضح آرشیو وب فارسی:وکیل ملت: وکیل ملت: تجربه من نشان می دهد که در چنین پرسشهایی معیشت و شریعت دغدغه اصلی پرسشگران نیست چرا که اگر بود از همان روز که تحریم ها معیشت مردم را به چالش گرفتند و دروغ ها و اختلاس ها در دولت احمدی نژاد، به تقابل با ارزشهای شریعت برخواستند، صدایی از جایی بر می خواستجهان بین الملل گاهی دو یا چند کشور و گروه به جان هم می افتند، با هدایت و آمریت کشورهایی دیگر. به این جنگ ها " جنگ نیابتی" می گویند. گاهی هم در داخل کشورهای عمدتا شبه دموکراتیک که برای مقابله صریح با مطالبات مردم کمی رودربایستی وجود دارد، نهادهایی علیه نهاد ناهمسوی دیگر دست به اقدامات ایذایی یا محدودکننده می زنند، به نفع قدرت برتر که این هم نوعی " کارشکنی نیابتی" است. نوع دیگری هم از این " نیابت بازی" ها وجود دارد که مفاهیم، رویدادها، رفتارها یا ارزشها از سوی برخی نهادها و به نیابت از " رقیب اصلی" به چالش یا گروگان گرفته می شود. در زمان ریاست جمهوری رئیس دولت اصلاحات که امثال من جوانتر بودیم و مثل حالا متوجه " نکته انحرافی" ماجرا نبودیم، شق سوم " نیابتی بازی" که من اسمش را گذاشته ام " گروگان گیری یا چالش نیابتی" اتفاق افتاد آن هم به این شکل: " پدیده ی سوت و کف(!). در جریان انقلاب، دست زدن به معنای تایید و همراهی، از مد افتاد. رئیس دولت اصلاحات که آمد، انگار همه چیز رنگ تغییر گرفته بود و " دست زدن" هم یکی از آن چیزهایی بود که حالا پای ثابت واکنش هواداران اوبود. مدت زمان زیادی طول نکشید که همه چیز بر روی این واکنش متمرکز شد. کافی است دوران دانشجویی آن زمان را تجربه کرده باشید تا تصدیق بفرمایید که وقتی رئیس دولت اصلاحات حرف می زد بیشتر صدای کف زدن های پیاپی به گوش می رسید تاسخنانش. کف و سوت، شور می آفرین بود و عطر جوانی و نشاط را در فضا می پراکند در نتیجه خیلی زود، تمام تمرکز مخالفین معطوف این کف زدن ها شد. علما وارد عمل شدند و گفتند آیه ٣٥ سوره انفال اشاره به رفتار مشرکانی دارد که بجای تسبیح خدا گرداگرد کعبه سوت و کف (مُکَاءً وَتَصْدِیَ)می زدند و هواداران او از تبار آنانند: وَمَا کَانَ صَلَاتُهُمْ عِندَ الْبَیْتِ إِلَّا مُکَاءً وَتَصْدِیَةً ۚ فَذُوقُوا الْعَذَابَ بِمَا کُنتُمْ تَکْفُرُون اخبار تلویزیون در بخش اخبار مربوط به رییس جمهور روی سوت و کف مانور می داد و منابر و وعاظ بالمآل از نسبت کفار جاهلی و سوت و کف شان با سوت و کف هواداران رییس جمهور می گفتند. کمی بعد -راست با دروغ - شایع کردند که حجاج ایرانی کنار کعبه و به هنگام تحویل سال سوت و کف زده اند و عرب ها بر اساس آن سابقه تاریخی یقین کرده اند که ایرانی ها جاهلیت مدرن اند و همین باعث وهن مذهب شیعه شده است. نیک به یاد دارم که سفری به مشهد داشتم و خطیب حرم رضوی به عنوان شاهد عینی چنان با گریه از شرم خود در مسجدالحرام گفت که عده ای در کنار من به گریه منقلب شدند. شعارش را هم ساختند : "آزادی اندیشه با سوت و کف نمیشه" طیف هواخواه جامعه مدنی که سر در مطالبه حق شهروندی و تحقق گفتمان " انسان محق" داشت، به این تلاش ها و تمرکز ها بر "سوت و کف " می خندید و با مقایسه ذهن رقیب و اشتغال ذهنی اش با آرمان های خود یقین می کرد که پیروز میدان است بنابراین چنین فرض شد که مشکل ذهن علیل محافظه کاران " سوت و کف" است و چون سوت و کف در برابر آرمان بلند جامعه مدنی، عددی نبود، اول از همه از سوی مسئولان، فعالین، روشنفکران، تئوریسین ها و ... اصلاح طلب به عنوان امر غیرضروری که می شود از آن گذشت مطرح شد( ده ها خاطره از این عقب نشینی به ظاهر مسخره با این بیان که :"سوت و کف می دهیم، جامعه مدنی می گیریم" در ذهن دارم). سوت و کف از بین رفت، و چون برخی اصلاح طلبان به اشتباه فکر می کردند موضوع واقعا سوت و کف است و خیلی هم مهم نبود، به حاشیه رفت. اصلاح طلبان سخنرانی می کردند و در جو صامت و ساکت و بیروحی که با " موود عقلانیت" ماستمالی اش می کردند، ناخودآگاه فرصت می شد که این پرسش مطرح شود که بعد ٨ سال که از یک "کف زدن " عقب نشستیم آیا سخن گفتن از جلو بردن اصلاحات " توهم " نیست؟ این سوال نومیدانه اما واقعی همان " هدف اصلی" در آن " سوت و کف " نیابتی بود و انقدر گسترش پیدا کرد که نتیجه اش شد محمود احمدی نژاد. مخاطب فهیم انشالله که تلاش من برای موجز گفتن را به رابطه مستقیم کف و سوت نزدن با شکست اصلاحات، تقلیل نمی دهد و در می یابد که مراد من از این نمونه آن بود که نشان بدهم راهبرد طیف مقابل در عین سادگی و عوامانه بودن تا چه حد هوشمندانه بود. هجمه به سوت کف در واقع نه وجه شرعی داشت و نه هدف اصلی بود. هدف اصلی جبهه محافظه کار این بود که هم قدرت همرسانی و نفوذ خود را نشان دهد و هم انفعال و قدرت محدود رقیب را آن هم با این آگاهی و محاسبه دقیق که هواداران طیف مقابل دیر یا زود با مشاهده امتناع کوچکترین اقدام مخالف میل محافظه کاران از امید و تلاش خود دست خواهند کشید. این راهبرد البته در دورانی بودکه شبکه های اجتماعی وجود نداشتند اما به غایت موثر واقع شد. نمونه عینی آن مدل هوشمندانه، ماجرای امروز کنسرت هاست. آنها که در حریم رضوی گوششان به نقاره و دهل عادت کرده و با آن هم حس معنوی می گیرند، خوب می دانند که موسیقی جزیی لاینفک از حس و حال مشهدالرضاست نه باعث حرمت شکنی. آنها که تاریخ شیعه را خوانده اند هم نیک می دانند که مشهد الرضایی که از پس قرن ها حکمرانی غزنوی و سلجوقی سنی مذهب تا مغول شمن پرست و حتا شلیک توپ تزاری باز هم برقرار و با حرمت مانده با صدای فلان خواننده دارنده مجوز از وزارت ارشاد جمهوری اسلامی بی حرمت نمی شود و ده ها مساله و واقعیت دیگر از این دست اما چرا تریبون هایی که حتا هنوز نیم اشاره ای به غارت اموال عمومی در دولتی نمی کنند که مدعی بودند امام عصر بر آن نظر دارد و نگاهی توام با تساهل به حرمت امام غایب دارند حالا انقدر بر جایگاه و حرمت امام هشتم حساسند؟ وقتی که وزیر ارشاد دولت امید در چنین " چالش نیابتی" دستها را بالا می برد، اولین پرسش اساسی منعقد می شود:" تدبیر و امیدی که امید به برگزاری یک کنسرت و تدبیر حمایت از هنرمند دارای مجوز را ندارد، چگونه تدبیر و امیدی است؟!"این پرسش و پاسخ سرنوشت سازش، مهم ترین مساله در بازی نیابتی کنسرت است. من به شخصه خاطره تلخی از این پرسش در دوران اصلاحات دارم و خوب می دانم که زیرکانه ترین ترفند محافظه کاران در آن زمان این بود که حیات مادی و معنوی افکار عمومی را در مقابل این پرسشها قرار دهد :" معیشت یا سوت و کف؟!"( شریعت یا سوت و کف) " معیشت یا جامعه مدنی؟!"( شریعت یا جامعه مدنی)، " معیشت یا ...."، تجربه من نشان می دهد که در چنین پرسشهایی معیشت و شریعت دغدغه اصلی پرسشگران نیست چرا که اگر بود از همان روز که تحریم ها معیشت مردم را به چالش گرفتند و دروغ ها و اختلاس ها در دولت احمدی نژاد، به تقابل با ارزشهای شریعت برخواستند، صدایی از جایی بر می خواست، آن سوت و کف و این کنسرت هم دغدغه واقعی مخالفان نیستند ، موضوع مهم تنها این است که رقیب قدرت محافظه کاران، مقهور هیمنه ای ساخته شده از مفاهیم نیابتی شود که امید را با به چالش گرفتن بدیهی ترین حقوق قانونی یک شهروند، ناامید و امتناع تغییر را با محال کردن، ممکن ترین ممکنات ثابت می کند. آنها که در این بازی از اهمیت معیشت بر کنسرت یا از بی اهمیتی اصرار بر اجرای کنسرت (به جای مثلا برجام و...) سخن می گویند یا کسانی از اقتدارگرایانی اند که حافظه خوبی از ثمره شیرین این روش در دوران اصلاحات دارند یا اصلاح طلبان و مشفقانی که بیش از حد ساده اندیشند.
شنبه ، ۶شهریور۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: وکیل ملت]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 114]
-
گوناگون
پربازدیدترینها