تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833035439
۳۳ سال بی خوابی؛ حاج رجب «رگ خوابش» را در سنگر جا گذاشت - پایگاه خبری تحلیلی تنگستان نما
واضح آرشیو وب فارسی:تنگستان نما: در گوشه ای از همین حوالی شهر مشهد در روستای «قرقی» مردی زندگی می کند که ۳۳ سال است چشمانش «رنگ خواب» را ندیده اند.به گزارش تنگستان نما، خیلی سخت و دردآور است که همه خواب باشند و ما نتوانیم حتی پلک روی هم بگذاریم، مجبوریم با مطالعه و یا تلویزیون نگاه کردن خود را خسته کنیم تا خواب به چشمانمان بیاید اما اگر این بی خوابی فقط یکی دو شب ادامه پیدا کند، قطعاً تمام تمرکزمان را برای انجام کارهای روزمره از دست خواهیم داد چه برسد به اینکه هیچ وقت خواب به چشمانمان نیاید. در گوشه ای از همین حوالی شهر مشهد در روستای «قرقی» مردی زندگی می کند که 33 سال است چشمانش رنگ خواب را ندیده اند، تصورش برایم سخت بود، چرا که این دفعه با جانبازی روبه رو می شدم که برای دفاع از ارزش های اسلام و انقلاب نه دست و پایش نه چهره ظاهری اش بلکه رگ خوابش را می دهد تا ما امروز آرامش را احساس کنیم هرچند او دیگر آرامشی ندارد. سال ها است جنگ تمام شده و او رگ خوابش را در سنگر جا گذاشته است اما هیچ کجای دنیا رگ خواب مصنوعی و پیوندی وجود ندارد... . وقتی به سمت منزل این جانباز گرانقدر در حرکت بودیم در طول مسیر بارها با تابلوی حوزه استحفاظی وزارت راه و شهرسازی روبه رو شدیم، جاده بسیار تاریک است، به روستای قرقی رسیدیم کوچه های خاکی و در هم، منطقه فضای تردید را در ذهنمان بیشتر می کرد که آیا جانبازی که از آرامش خود به خاطر ما گذشته واقعاً در این روستا زندگی می کند اما با دیدن رجب رشیدی نسب تمام شک و تردیدهای ما به یقین تبدیل شد. رجب رشیدی نسب به گرمی از حضور ما استقبال کرد و ما را به منزلش دعوت کرد؛ خانه ای کوچک و ساده همانند دل صاف و بی ریای صاحب خانه آن ... . رجب رشیدی نسب جانباز 25 درصد، متولد 1344 شهرستان فریمان، روستای گلستان که سال 61 در سن 16سالگی عازم جنگ می شود و بر اثر اصابت ترکش به سرش، رگ خواب خود را از دست می دهد و دیگر نمی تواند خواب را در چشمانش احساس کند. متن گفت وگو با این جانباز سرافراز هشت سال دفاع مقدس را در ادامه می خوانید: رجب رشیدی با اشاره به نخستین روزهایی که عازم جنگ می شود، می گوید: 7 مهر سال 61 عازم جبهه شدم، آن زمان 17 سال بیشتر نداشتم که به پادگانی در منطقه ظفر 5کیلومتری ایلام منتقل شدیم و از آنجا به منطقه کله قندی و تپه هایی دورافتاده رفتیم، در سرپل ذهاب تپه ای بود، 2 تا 3 کیلومتر تپه را طی کردیم، ساعت حدود 3 و نیم صبح بود که وارد یک سنگر عراقی شدم، هوا خیلی تاریک بود نزدیک سنگر یک جنازه عراقی نیز افتاده بود، ترس وجودم را فرا گرفت، فهمیدم که عراقی ها توپ و تانک دارند در حالی که ما سلاح سنگینی که با خود حمل می کردیم «آرپی جی» بود. هفت روز بیهوش بودم رمز عملیات ما «یا زهرا» بود؛ هوا که روشن شد رمز را با صدای بلند اعلام کردم تا نیروهای خودی متوجه حضور من شوند، به سمت نیروهای خودی که برگشتم بچه ها نزدیک 50 عراقی را اسیر کرده بودند و از روبه رو عراقی ها مثل باران به سمت ما تیراندازی می کردند، من یک کلاه آهنی بر سر داشتم که ترکش خوردم، در سرم احساس سوختگی داشتم، یکی از همرزمانم به نام جواد قائنی دست مرا گرفت و تا آمبولانس ارتفاع 4کیلومتری تپه را رفتیم و بعد از یک ساعت بیهوش شدم. وقتی به هوش آمدم متوجه شدم 7 روز در بیمارستان سبزواری اصفهان بیهوش بودم تا آنجا که به یاد دارم جزو اولین کسانی بودم که در نخستین لحظات عملیات مسلم بن عقیل مجروح شدم و با آمبولانس از منطقه به عقب اعزام شدم. وی اظهار کرد: سال 66 سه ماه در منطقه سومار غرب کشور به جبهه رفتم اما چون حال خوبی نداشتم و تحت درمان بودم نتوانستم ادامه دهم و به مشهد برگشتم البته از سال 63 تا 65 برای خدمت سربازی عازم باختران شدم، گفتند: "شما به دلیل تحت درمان بودن معاف هستی اما باید 6 ماه در باختران خدمت کنی تا کارت معافیت صادر شود" اما من 25 ماه سربازی ام را تمام کردم و بعد از اتمام سربازی کارت معافیتم به دستم رسید. با تاریکی شب سردردهایم شروع می شود رشیدی نسب می افزاید: دو پسر و سه دختر دارم و 8 سال است که از فریمان به مشهد آمده ایم به امید اینکه شرایط زندگی مان کمی تغییر کند اما چون پول زیادی نداشتیم نتوانستیم در مشهد خانه بگیریم، به همین دلیل به ناچار در حاشیه شهر مشهد و روستای قرقی خانه خریدیم که متأسفانه هیچ گونه امکاناتی ندارد، نه درمانگاه دارد، نه داروخانه و اتوبوس و این مشکلات کمی زندگی را سخت کرده است. وی می گوید: سال های اول بیدارخوابی برایم سخت نبود اما کم کم بدنم در برابر داروها مقاوم شد و این بیدارخوابی ها به یک عادت تبدیل شد به طوری که امروز قوی ترین قرص های خواب را هم که می خورم هیچ تأثیری ندارند و حتی برای چند دقیقه هم چشمانم روی هم نمی رود. این جانباز اظهار کرد: 33 سال که نه یک فرد عادی 33 روز هم نمی تواند بیدار بماند، کم می آورد؛ حتی اگر سه روز نخوابد زندگی اش مختل می شود، اما من 33 سال است که نخوابیدم، تا ساعت 12 که همه بیدارند اوضاع خوب است اما همین که چراغ به نشانه خوابیدن خاموش می شود سردردهای من نیز شروع می شود، بعضی از شب ها در خانه طاقت نمی آورم و با موتور از خانه بیرون می زنم. هوا که گرم تر بود توی خیابان آتش روشن می کردم و تا صبح چای و تخمه می خوردم، باید یک جوری شب را به امید صبح بگذرانم، گاهی شب ها نیز به خواجه مراد می روم و یا به کوه و بیابان می زنم، اکثر چوپانان اطراف مشهد مرا می شناسند. وقتی همه خوابند ... حاج رجب می افزاید: شب ها 8 تا 9 قرص خواب قوی مصرف می کنم اما هیچ تأثیری ندارند، تنها برای دلخوشی می خورم، تقریباً هر دو شب یک سرم می زنم، در این سال ها به قدری سرم زده ام، دستانم فلج شده اند، با زدن این سرم ها تنها یکی دو ساعتی کسل و گیج می شوم اما باز هم خوابم نمی برد. گاهی شب ها چشمانم به اندازه ای درد می کند که مجبور می شوم آنها را با پارچه ببندم اما باز هم تأثیری در خوابیدن من ندارد. روزها به منزل برادرم که جانباز شیمیایی است، می روم. یا می روم خرید و با هم محله ای هایم صحبت می کنم، به هر نحوی روز را طی می کنم، روز را خیلی دوست دارم به طوری که خوشبختی من در روز است، آرزو دارم همیشه روز باشد، با غروب آفتاب سخت ترین لحظات زندگی من رقم می خورد. اگر در طول روز خسته هم شوم باز هم خواب آلودگی سراغم نمی آید، اگر یک شب تا صبح چند کیسه سیمان را از پایین ساختمانی به بالاترین طبقه اش ببرم باز هم تأثیری روی خوابم ندارد یعنی خستگی هم سبب نمی شود دقایقی بخوابم. جانباز 25 درصد فریمانی می گوید: تست خوابم را همین چند وقت پیش به آلمان فرستادند اما پس از بررسی در کمیسیون پزشکی اعلام کردند: "این بیدارخوابی معالجه شدنی نیست و ما هیچ کاری نمی توانیم انجام دهیم" چرا که رگ خوابم از بین رفته است، البته می گویند یک راه وجود دارد که بر اثر این درمان چشمانم آسیب می بیند و حتی ممکن است بینایی ام را از دست بدهم. در تمام طول زندگی ام از سال 61 تا به امروز سال گذشته تنها چند ساعتی بیهوش و بی حال افتادم، آن هم زمانی بود که به یکی از مراکز بهداشتی اطراف منزل برای زدن آمپول هایم رفتم، وقتی وخامت حالم را دیدند، چند داروی خواب آور به داروهایم اضافه کردند و گفتند: "هرچه سریع تر خودت را به خانه برسان" تنها آن زمان بودم که ساعتی بیهوش شدم، البته خواب نبودم چون اتفاقات دور و برم را کاملاً حس می کردم. شبی 20 لیتر چای می خورم رجب با ابراز "در آشپزخانه و یکی از اتاق ها پناهگاهی برای بیدارباش های شبانه ام درست کرده ام" بیان می کند: وقتی همه در خانه خواب هستند مجبورم در آشپزخانه و یا اتاق با نور چراغ شب را به صبح برسانم. می دانم که اعضای خانواده هم اذیت می شوند، به هر حال وقتی در خانه یک نفر بیدار باشد و با خود کلنجار برود و نتواند بخوابد، دیگران هم خوابشان نمی برد. قرص هایی که مصرف می کنم آب بدنم را خشک می کنند به همین دلیل شبی 20 لیتر چای می خورم، یک فلاکس چای دارم که آن را پر می کنم و تا صبح خودم را مشغول می کنم، بیرون رفتن از خانه آن هم در تاریکی شب با من عجین شده و به نوعی تبدیل به بخشی از زندگی من شده است، روزها شده بهشت من؛ از شب و تنهایی آن واهمه دارم. بیکاری دردی بزرگتر از بی خوابی گاهی شب ها فشار عصبی صبر و تحمل برایم نمی گذارد، بیکاری درد بزرگی است که کنار بیخوابی همراه من در تمام این 33 سال بوده است و چه بسا بیکاری دردی بزرگتر از بی خوابی در زندگی ام بوده است، به بنیاد شهید درخواست داده ام تا شغلی مانند آبیاری فضای سبز و یا نگهبانی برایم فراهم کند چرا که اگر مشغول کار باشم اعصابم سر جایش است و کمتر به بی خوابی ام فکر می کنم. در تمام این سال ها خرج زندگی ام با حقوق جانبازی که بنیاد شهید می دهد تأمین شده است چرا که سواد درست و حسابی ندارم، از طرفی فشار عصبی مانع کار کردن من در این سالها بود. رشیدی نسب می گوید: من 33 سال است که نخوابیدم اما بنیاد تنها 25 درصد برایم جانبازی رد کرده است در حالی که جانبازان نقص عضو باید 50 درصد جانبازی بگیرند. چون در روستا زندگی می کردیم بی نام و نشان بودم، الآن هم دور از شهر هستم، به همین خاطر یکی دو سالی بیشتر نیست که از بنیاد شهید پیگیر کارم شده اند، البته در تمام این سال ها مخارج درمانی ام را بنیاد شهید پرداخت کرده و الآن نیز زیر نظر پزشک بنیاد شهید هستم. کسی از بی خوابی ام خبر نداشت وی اظهار داشت: خانواده همسرم از بیدارخوابی من اطلاع نداشتند و حتی این موضوع را در تمام این سال ها از خانواده خودم و دوستان و آشنایان پنهان کرده بودم چرا که من تنها به خاطر خدا رفتم، به همین دلیل مانند یک راز در سینه نگه داشته بودم. احساس می کنم سخت ترین درد دنیا بی خوابی است، حاضر بودم حتی دو دستم قطع می شد، اما شب ها می توانستم با آرامش بخوابم، انسان های عادی با وجود هزاران مشکلی که در زندگی شان دارند با دو ساعت خواب آرام می شوند، کاش می توانستم در شبانه روز حداقل یک ساعت بخوابم. چندباری که با رسانه ها گفت وگو داشتم همه متوجه شدند و گلایه داشتند که چرا این همه سال این موضوع را از آنها پنهان کردم هرچند دانستن این موضوع سبب حل مشکل من نمی شود چرا که پزشکان آلمانی همه قطع امید کرده اند. گفت وگویم با این جانباز دفاع مقدس را پایان می دهم و از خانه حاج رجب بیرون می آییم. آسمان رفته رفته رو به تاریکی می رود و سکوت همه جا را فرامی گیرد اما رجب داستان ما امشب نیز همانند تمام شب های گذشته در گوشه ای از خلوت تنهایی اش به امید طلوع آفتاب ثانیه های ساعت را نظاره گر است تا شاید امشب زودتر از همیشه خورشید طلوع کند. منبع: مشرق
یکشنبه ، ۳۱مرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تنگستان نما]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]
-
گوناگون
پربازدیدترینها