محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844531544
آیا «عبور از روحانی»، نتیجه قرابت رئیس جمهور به اصولگرایان است؟ - پایگاه خبری تحلیلی علت
واضح آرشیو وب فارسی:علت نیوز: به گزارش خبرنگار احزاب و تشکل های گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان اصلاح طلبان امروز با طبعی تند و به مراتب زبانی تندتر با حسن روحانی صحبت می کنند و با خط و نشان کشیدن، وی را از قرابت به جبهه اصولگرایی برحذر می دارند. چپ ها روحانی را به عواقب احتمالی این کنش سیاسی که محتمل ترین آن، عدم حمایت از وی در بزنگاه انتخابات سال آینده است، متوجه می کنند. اولین مرتبه سعید حجاریان از حرکت حسن روحانی به سمت اردوگاه اصولگرایی سخن به میان آورد. پس از آن، رسول منتجب نیا قائم مقام حزب اعتماد ملی از مطرح کردن آلترناتیو برای روحانی در انتخابات ۹۶، در صورت حرکت رئیس جمهور به سمت اصولگرایان خبر داد. ابراهیم اصغرزاده هم با طرح این ادعا که روحانی پس از برجام، در مدار اصولگرایان گیر افتاده است گفت: در صورتی که روحانی به سمت اصولگرایان حرکت کند، ائتلاف اعتدال – اصلاحات از درون می پاشد. اما به راستی حقیقت این ادبیات تند و تهدیدآمیز از سوی اصلاح طلبان چیست؟ آیا اصلاح طلبان می توانند به فکر جانشین برای روحانی باشند؟ نگاه روحانی به اصولگرایان چگونه است؟ ** نیشگون سیاسی اگر به معادلات انتخابات ۹۲ نگاهی مُجمَل بیاندازیم، متوجه می شویم که رای به حسن روحانی، تماما از «جنسِ سیاسی» نبود. عملکرد بحث برانگیز و نه چندان قابل دفاع دولت دهم به ویژه در حوزه اقتصادی، در واپسین روزهای صدارت بر پاستور و همچنین کورشدن کلافِ مذاکرات هسته ای و تأثیر سوء آن بر بازار ارز، دو عامل عمده ای بود که مرکز ثقل آرای مردم را متوجه نام و نشان روحانی کرد؛ بنابراین شاید بتوان فضای احزاب و تشکل های سیاسی در حمایت یا عدم حمایت از روحانی را دو قطبی و کاملا سیاسی دانست اما به هیچ وجه نمی توان تحلیل و ارزیابی سیاسی از قاطبه رأی عمومی به مردِ خطِ مقدمِ اعتدال، ارائه کرد. در کنار این واقعیت اما اصلاح طلبان ترجمانِ مخصوص به خود را از انتخابات خرداد ۹۲ دارند. آن ها همواره در طول ۳ سال گذشته، سعی داشته اند خود را قیم دولت روحانی جلوه بدهند و اینگونه وانمود سازند که اگر ما نبودیم، روحانی رنگ پاستور را به خواب هم نمی دید و این ما بودیم که چنین و چنان کردیم! در شرایطی که احزاب همسو با دولت در جریان تعیین ریاست مجلس، برخلاف بده بستان ها و قول و قرارهای قبلی ائتلاف امید به ابقای علی لاریجانیِ اصولگرا بر مسندِ سیادت پارلمان، رأی دادند، این هراس در میان چپ ها به وجود آمده که چنانچه روحانی فکر نزدیکی به اصولگرایان را در سر داشته و به آنچه اصلاح طلبان می گویند، بی توجه باشد، چه فردی را در مقام آلترناتیو وی خواهند داشت؟ اصلاح طلبان بنابر دلایل متعددی که تاکنون بارها گفته و شنیده شده، فعلا برای انتخابات ریاست جمهوری، رجل سیاسی معتبری که بتواند اعتماد مجموعه حاکمیت را به خود جلب کند، ندارند یا اگر داشته باشند – مانند محمدرضا عارف – معلوم نیست در رقابت با فرد متنفذ، با جذبه و کیاستی نظیر روحانی، چه بر سرشان بیاید. سعید حجاریان تئوریسین جریان اصلاحات می گوید: «حسن روحانی چون می داند ما چاره ای جز حمایت از او نداریم، به سمت اصولگرایان متمایل شده است و تلاش می کند که آرای آن ها را هم داشته باشد.» از طرف دیگر، ادعای اصلاح طلبان مبنی بر نزدیکی روحانی به جبهه اصولگرایی، بیش از آنکه واقعیتِ بیرونی داشته باشد، ماحصل «اوهامِ هدف دار» آن هاست. در حقیقت چپ گرایان جبهه سیاسی ایران با ایجاد «جنگ روانی» علیه روحانی، سعی در تحت فشار قرار دادن سکاندار دولت برای مصادره وی و چیدمان وزرا و مدیران دولتی برای ۴ سال آینده، آنطور که خود می پسندند را دارند؛ چه آنکه خود نیز به خوبی واقفند، دورنمای عبور از روحانی، بیشتر به «بلوفِ سیاسی» نزدیک است. ** نه رومی روم؛ نه زنگی زنگ اینکه به باور نگارنده، عبور اصلاح طلبان از روحانی به بلوف سیاسی تشبیه شده، معنای منتفی شدن این کنش سیاسی در آینده را نمی دهد. برای تفهیم این گزاره کافی است به ۱۵ سال پیش بازگردیم. برخی اصلاح طلبان در سال ۱۳۸۰، به دلیل آنچه برآورده نشدن مطالبات حداکثری شان عنوان شده بود، شعار عبور از «رئیس دولت اصلاحات» در انتخابات ریاست جمهوری را مطرح کردند. برای همین هم «علی شمخانی» وزیر دفاع وقت از درون دولت و به نمایندگی از همین قشر از اصلاح طلبانِ ناراضی، وارد رقابت های انتخاباتی شد. تکرار تاریخ همیشه محتمل است؛ اصلاح طلبان از اینکه دولت به سیاست داخلی و توسعه سیاسی توجه چندانی نداشته و در عوض توسعه اقتصادی و روابط بین المللی، همواره در صدر توجهات اعتدالگرایان قرار داشته، منتقد و ناراضی بوده اند. مانور برخی رسانه ها روی احتمال کاندیداتوری محمدجواد ظریف، حسن قاضی زاده هاشمی و اسحاق جهانگیری در انتخابات سال آینده، در حقیقت بازآرایی صحنه سیاسی ایران از سوی اصلاح طلبان تمامیت خواه و ناراضی از وضع موجود، پس از گذشت ۱۵ سال از انتخابات هشتم ریاست جمهوری است. با احتساب این موضوع، روحانی باید بداند که اگر دَم اصلاح طلبان را نداشته باشد و به اصولگرایان بیشتر از آن ها اهمیت و بها بدهد، شاید افرادی از درون دولت در قامت رقیب بیرون آمده و برای وی مشکل ساز شوند. اما آنچه می تواند شائبه رقیب تراشی از سوی اصلاح طلبان برای روحانی در صورت قرابت وی به جبهه راست را تقویت کند، امیدِ برگرفتهِ از رأی آوردن افراد گمنام در لیست ائتلافی امید برای انتخابات ۷ اسفند ۹۴ است. اصلاح طلبان با خود می گویند: «ما که توانستیم موجی از آرای مردمی را به سمت لیست امید تهران سرازیر و موجبات ورود افرادی ناشناخته یا کمتر شناخته شده به مجلس دهم را فراهم آوریم، پس چرا نتوانیم بار دیگر این حربه را برای کاندیدای متبوع خود و در رقابت با روحانی در انتخابات اردیبهشت ۹۶ آزمون کنیم؟» بنابراین روحانی از این منظر، باید در برخورد با اصلاح طلبان و همچنین نوع تعاملش با اصولگرایان، دست به عصاتر حرکت کند. او در ۱۰ ماه باقی مانده تا انتخابات، باید نه رومی روم باشد و نه زنگی زنگ! ** روحانی چه می خواهد؟ نگاه حسن روحانی به اصولگرایان، نگاهی از سَر پر کردن سبد رأی در انتخابات ۹۶ است. روحانی در دوره گذشته انتخابات ریاست جمهوری، فقط با اختلاف چند صد هزار رأی نسبت به نفر دوم، راهی پاستور شد. این موضوع، اهمیت گسترش جبهه یاران روحانی در انتخابات سال آینده را برای وی دو چندان می سازد. یقینا ریزش هواداران در جبهه های اصلاح طلبی و اصولگرایی، خوشایند رئیس جمهور نیست. انتهای پیام/ 0 0
شنبه ، ۳۰مرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: علت نیوز]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
گوناگون
پربازدیدترینها