تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835860165
عارف در تصمیم گیری های مجلس مورد مشورت قرار نمی گیرد - خبرگزاری روزنو
واضح آرشیو وب فارسی:روزنو: روز نو : محمود صادقی عضو هیات رییسه فراکسیون امید مجلس شورای اسلامی پس از گذشت دو ماه از آغاز به کار بهارستان دهم عملکرد جریان متبوعش را مثبت ارزیابی می کند و البته می گوید: با تجربه و درس گیری از ملاحظاتی که در بسته شدن لیست ها وجود داشت اصلاح طلبان در انتخابات بعدی باید با دقت بیشتری پیش بروند. او همچنین معتقد است جنس رابطه اصلاح طلبان با دولت ائتلافی است نه اتحادی و یکی شدن و این ائتلاف هم یک ائتلاف نانوشته است که به اقتضای شرایط رقم خورده است. این عضو کمیسیون آموزش مجلس دهم که دانشیار حقوق دانشگاه تربیت مدرس نیز است با حضور در خبرگزاری ایسنا و انجام گفت وگویی، درباره "نقش احزاب در نظام انتخاباتی"، "وجود انتظارات حداقلی و مشارکت حداکثری در انتخابات"، "بالا رفتن انتظارات با رای آوری لیست تهران"، "قدرت داشتن مهره های اثرگذار دولت قبل"، "تاثیر برجام در برداشته شدن فشارها"، "انتقاد به دولت در عین هماهنگی"، "شرایط اصولگرایان"، " حمایت فراکسیون امید و اصلاح طلبان از دولت در دور بعدی انتخابات" و "بحث هایی که بر سر کرسی ریاست مرکز پژوهش های مجلس و پیشنهاداتی که در این زمینه به محمدرضا عارف شد" به اظهار نظر پرداخت. آنچه در ذیل می آید حاصل این گفت وگو است: *در حال حاضر خواسته یا ناخواسته وارد فضاهای انتخاباتی شده ایم، بفرمایید جریان متبوع شما چطور می خواهد به انتخابات آینده ورود کند و چه رویکرد و استراتژی را در پیش گرفته است؟ در مورد انتخابات هنوز در مقدمات مباحث هستیم البته به صورت رسمی هنوز موضع گیری خاصی صورت نگرفته و تنها گمانه زنی ها با رویکردهای کلی افراد بیان می شود. در حوزه انتخابات شورای شهر عزم براین است تا با همان توانی که در انتخابات سرمایه گذاری شد ضمن آسیب شناسی عملکردها، با اصلاح بعضی از رویه ها به این عرصه ورود پیدا کنیم به ویژه ملاحظاتی که در بسته شدن لیست ها انجام شد یا برخی اتفاقاتی که افتاد تجربه ای شد تا با درس گیری از آن ها با دقت بیشتری کار انجام شود، هر چند معتقد هستم آنچه که اتفاق افتاد با لحاظ همه جنبه ها و محدودیت هایی که وجود داشت در مجموع بسیار موفق بود . البته به تعبیر دکتر عارف ما در زمینی بازی کردیم که کارگردانش خودمان نبودیم. بنابراین با وجود محدودیت های بیرونی به این شکل عمل کردن تجربه جدیدی بود. به هرحال امیدواریم با درس هایی که از این دوره گرفته شد در انتخابات شورای شهر در سطح کشور وارد شویم اما این که سازوکارهایش به چه صورت است اکنون در حال بحث هستیم؛ یک دیدگاه این است که شورای عالی سیاست گذاری انتخاباتی اصلاح طلبان که نقش هماهنگ کنندگی داشت باقی بماند و دیدگاه دیگر این است که ماموریت این شورا در حد انتخابات مجلس باقی بماند و به گذشته برگردیم که شورای هماهنگی اصلاحات وجود داشت. من فکر می کنم با توجه به اینکه احزاب ما نوعا فراگیر نیستند و با توجه به محدودیت هایی که در عمل وجود دارد فرمول شورای سیاستگذاری کماکان بتواند بهتر جواب بدهد. البته بخش اجرایی کار را باید از کسانی بپرسید که مسئولیت مستقیم دراین زمینه دارند. *اصلاح طلبان تا مرحله دوم انتخابات خوب پیش آمدند حتی به زعم خودشان 170 کرسی مجلس را به دست آوردند اما در جریان انتخاب ریاست مجلس آقای عارف 103 رای را توانست کسب کند؟ چرا این هماهنگی ها در مجلس ادامه پیدا نکرد کمااینکه بعضا گفته می شود فراکسیونی که در مجلس به عنوان فراکسیون امید تشکیل شده استراتژی واحدی ندارد؟ تا حدودی تصورم این است که انتظارات را بیش از حد واقعی با فضای روانی که به وجود آمد افزایش دادیم، بخصوص به این نکته که فهرست امید ماهیتی ائتلافی دارد باید بیشتر توجه می شد. * گفته شده در انتخاب هیات رییسه مجلس 40 نفر از اصلاح طلبان به عارف رأی ندادند؟ از جهت آماری 141 نفر افرادی بودند که در لیست قرار داشتند، از همان موقع گفته شد که اگر تفکیک کنیم حدود 35-36 نفر خارج از جرگه اصلاح طلبان خواهند بود. در واقع باتوجه به اینکه رأی گیری مخفی است شناسایی رأی دهندگان در مجلس امکان پذیر نیست. ممکن است حدس هایی زده شود اما نمی توانیم بگوییم چه کسی به کی رأی داد و یا به چه کسی رأی نداد، احتمالی ممکن است حرف هایی زده شود البته هیچ چیز در عالم سیاست آن هم سیاست ایرانی بعید نیست. *زمانی که بحث حضور عارف در انتخابات مطرح شد فضای کلی جامعه او را رقیبی جدی برای لاریجانی قلمداد کرد اما شاهد بودیم در نهایت ایشان ترجیح داد صرفا به عنوان یک عضو کمیسیون آموزش در مجلس دهم حضور داشته باشد؛ آیا از ابتدا آقای عارف با این رویکرد وارد فضای انتخابات شد و همین جایگاه را از ابتدا برای خودشان ترسیم کرده بود؟ و یا اتفاقاتی که در مجلس افتاد چنین نتیجه ای را رقم زد که ایشان حتی برای ریاست مجلس و یا ریاست کمیسیون آموزش هم رغبتی نشان نداد؟ آقای عارف از ابتدا بر این باور بود که باید به انتظارات رای دهندگان جواب داد؛ بنابراین با توجه به رأی مردم که نشان می داد خواهان تغییرند ایشان وارد این عرصه شد، وی حتی آن موقع تصریح می کرد که اگر رای کمی هم بیاورم اما این تعهد را احساس می کنم که باید در این عرصه ورود کنم. نگاه ایشان شاید بتوان گفت بیشتر نگاه فضیلت گرایانه و تکلیف گرایانه بود تا نتیجه گرایانه. البته اطلاعاتی هم که وجود داشت نشان می داد نتیجه هم مطلوب است اما طبیعی بود که سمت دیگر هم بیکار ننشسته بود، آن ها از امکانات بیشتری برخوردار بودند، هم فضای مجلس و هم این که از دور قبل در مجلس حضور داشتند و لذا می توانستند اثرگذار باشند؛ البته در مجموع فکر می کنم در برآیند انتخابات هیات رئیسه هم نوعی توازن ایجاد شد و دو نایب رئیس از فراکسیون امید توانستند رأی بیاورند. سوال اینست وقتی ایشان رای نیاورد انتظار می رفت که دیگر چه کاری کند؟ یک گزینه بحث مرکز پژوهش ها بود که به وی پیشنهاد نشد. * آن زمان مطرح می شد که ریاست مرکز پژوهش ها به ایشان پیشنهاد شده؟! تا آنجا که من می دانم مستقیما پیشنهادی به ایشان نشد، اما این که اگر پیشنهاد می شد چه واکنشی نشان می داد را نمی دانم. ولی به هر حال پیشنهاد رسمی در این زمینه نبود و هرچه بود در حد زمزمه، شایعه رسانه ها یا حداکثر مع الواسطه بود. حتی ایشان در مورد کمیسیون آموزش هم تحلیلی که داشت این بود که اگر به عنوان رئیس کمیسیون بخواهم به شورای عالی انقلاب فرهنگی بروم که در آنجا وزنی داشته باشم، درحال حاضر هم این وزن را دارم و عضو شورا هستم البته ایشان دوست نداشت که در کمیسیون وارد رقابت با دیگران شود و نظرشان این بود که باید در کمیسیون یک اجماعی روی ایشان حاصل گردد تا قبول مسئولیت کنند. البته هم اکنون ایشان به عنوان رئیس فراکسیون بسیار جدی و بسیار منظم و فشرده کار می کنند. * آیا برای سال آینده فراکسیون امید و شخص ایشان برنامه ریزی مشخص تری برای ورود به انتخابات هیات رییسه دارند؟ بله؛ برنامه ما این است و پیش بینی هم می کنیم که رفته رفته بهتر هم بشویم؛ در واقع هر چه در زمین گرم تر می شویم بهتر بازی می کنیم، دربحث نظار هم تاکنون بسیاری از نمایندگان ناظر ما مجامع را بدست آوردند، به نظر می آید بتدریج برای سال هرچه در فضای مجلس بیشتر قرار بگیریم حتما نتیجه بهتری هم بدست می آوریم . در مقطع شکل گیری مجلس ما تازه وارد این مناسبات شده بودیم و به طور فعال نتوانستیم تعاملات لازم را برقرار کنیم، حتی در کمیسیون ها هم رأی ها انسجام لازم را نداشت. البته ما باید شیوه تعامل در مجلس را یاد بگیریم و بوی‍ژه درک کنیم که چگونه برای مصالح جمعی ایثار و ازخودگذشتگی کنیم. *هم اکنون در تصمیم گیری های مجلس آیا آقای عارف از سوی هیات رییسه و شخص آقای لاریجانی مورد مشورت قرار می گیرند؟ آیا چنین جایگاهی برای ایشان متصور هستند؟ خیلی خلاصه بگویم متاسفانه نه! من اخیرا در یک جلسه خصوصی با دکتر لاریجانی از ایشان خواستم درمدیریت مجلس ،صرف نظر از رویکردها و برچسب های سیاسی ازتوان تخصصی و تجارب همه ما استفاده کنند. * برخی معتقدند در ماجرای انتخابات مجلس به آنچه توجه نشد این بود که رای آوردن کامل لیست امید در تهران موجب حذف یکسری افراد می شود. همین اتفاق در بحث دولت و برجام نیز در حال رخ دادن است. اگر ما شرایط را به طور کامل برای مردم باز کنیم شاید اتفاق دیگری بیفتد، چرا به این مساله پرداخته نمی شود؟ به نظرم باید تا حدودی به فضای قبل از انتخابات برگردیم، در آن موقع انتظارات مان خیلی پایین تر بود، در اصل استراتژی ای هم که اتخاذ شد انتظارات حداقلی و مشارکت حداکثری بود؛ یعنی بنا بر این شد با همه محدودیت ها تا جایی که امکان دارد مشارکت داشته باشیم و حذف نیروها ما را از صحنه عقب نراند و این همان چیزی بود که رقبا می خواستند. به عنوان مثال در انتخابات تهران وقتی ارزیابی انجام شد فکر می کردیم در بهترین حالت 15 نفر از لیست ما رأی می آورد. اما یکدفعه مواجه شدیم با این اتفاق عجیب که 30 نفر در مقابل ژنرال هایی که آن طرف بودند رأی آوردند، در نتیجه سطح انتظارات به صورت ناخواسته بالا آمد و بعد از آن بحث تهرانیزه کردن شهرستان ها مطرح شد . به نظرم در اثر تعمیم این انتظار در سطح کشور و پس از آن در مجلس در آن مقطع خطایی روانی و محاسباتی رخ داد؛ به هر حال فراز و نشیب هایی که اتفاق افتاد تاحدودی ما را واقع بین تر کرد؛ هر چند انتظارات جامعه خیلی بالا رفته بود. در مورد برجام نیز اتفاق مستقیمی که قرار است بیفتد و تا حدی رخ داده مساله رفع تحریم ها و خروج کشور از حالت فوق العاده بود. در حالی که قرار نیست کسی بیاید برای ما اشتغالزایی کند، برجام که نمی خواهد اشتغالزایی کند، قرار نیست که کارخانه بسازد، یا حتی تورم را پایین بیاورد. در واقع برجام آن فشاری که روی گلوی کشور بود را برداشته و بنا است که شما به حالت نرمال برگردید، کشور در حالت فوق العاده بوده، حالا به حالت نرمال برمی گردد. باید به این پرسش پاسخ داد که در سال های 90 و 91 که تحریم ها کمتر بود چه کاری انجام می شد؟ پول هایتان را نمی دادند، نفت را نمی خریدند و از بابک زنجانی می خواستید که نفت بفروشد اما در شرایط فعلی نیاز به بابک زنجانی نداریم و مستقیم می توانیم نفت بفروشیم. مفاهیم و انتظارات تغییر کرده ، بعد هم هر کسی بهره برداری خودش را دارد، بنده معتقدم که باید انتظارات را واقعی کرده و بر اساس آن هم برنامه ریزی کرد. اخیر یکی از صاحب نظران حوزه اندیشه سیاسی حرفی را زده بود که اصلاح طلبان در این مقطع گویا هدفشان این است که به قدرت برگردند اما برای این که وقتی به قدرت برگردند چه بکنند برنامه ندارند؛ این نقدی است که به نظرمن وارد است. * در اکثر انتخابات مردم به یک کاندیدا رای می دهند که نفر دیگر رای نیاورد یعنی انتخاب اصلح بعضا صورت نمی گیرد، چه کار می توان کرد که مردم بین افراد اصلح به انتخاب برسند؟ آن چه که اتفاق می افتد خروجی نظام انتخاباتی ایران است، به هر حال با لحاظ همه ویژگی هایی که این نظام دارد، از جمله شرایط، موانع و محدودیت هایی که هست به خصوص نظام تائید و احراز صلاحیت ها در واقع شما مجبور هستید از بین کسانی که ازاین فیلتر سختگیرانه عبور کرده اند دست به انتخاب بزنید و هر چه این نظام محدودتر شود برای صلاحیت افراد محدودیت بیشتری ایجاد می شود و طبیعی است که امکان انتخاب کمتر می شود. بخشی از موضوع به نظام انتخاباتی ما بر می گردد، وقتی صحبت از نظام انتخاباتی می شود مجموعه عواملی که سیستم انتخاباتی را تشکیل می دهد مقصود است. اخیرا هم بحث در این زمینه با حقوقدانان شورای نگهبان داشته ایم، ضمن این که مذاکراتی هم در فراکسیون امید مجلس انجام شده است. از جمله دیدگاه هایی که مطرح شد ضرورت توجه به نقش احزاب در نظام انتخاباتی است این که به احزاب در نظام انتخاباتی به عنوان یک عنصر اثرگذار نگاه کنیم. جالب این است که در این زمینه با بعضی از دوستان از جمله دکتر کدخدایی، سخنگوی محترم شورای نگهبان صحبت هایی داشتیم و در کلیات با هم توافق داریم. به ویژه در مواردی که گفتیم چرا شورای نگهبان باید با 12 هزار کاندیدا مواجه شود؟ و اگر ما هم خودمان را جای شورا بگذاریم می بینیم که کار شاق و مشکلی است لذا باید بررسی کرد که چه کار کنیم که این اتفاق نیفتد. *چه راهکارهایی در این زمینه وجود دارد؟ به نظرم یک راهش فعال کردن احزاب در بحث انتخابات است؛ یعنی آن ها را به رسمیت بشناسیم؛ البته که خود احزاب هم نیاز به اصلاحاتی دارند. متاسفانه ما مفاهیم و نهادهای مدرن را در نظام سیاسی مان وارد کرده ایم، اما به لوازم آن التزام نداریم. در قانون اساسی به طور جامع بر آزادی رسانه و احزاب تاکید شده اما حلقه مفقوده ای به نام احزاب وجود دارد، اگر احزاب فعال باشند و افراد با رقابت های درون حزبی ارتقا پیدا کنند و بالا بیایند و سپس این افراد به عرصه انتخابات ورود کنند طبیعی است که نتیجه بهتری حاصل می شود؛ زیرا خود آن ها مانند کاتالیزور عمل می کنند و آن هایی که احتمال کمتری برای تایید صلاحیت شان می رود در خود احزاب تعدیل می شوند. به نظرمی رسد این مساله در نظام و حداقل بتدریج در سطح شورای نگهبان در حال مطرح شدن است و چند نفر از حقوقدان ها آن را تایید می کنند، در واقع اگر این مساله را دخالت دهیم منجر به انتخاب های بهتر می شود. البته یک ایده نیز مطرح شده که در بحث تایید صلاحیت ها به حزب اعتماد کنیم، این ها ایده آل هایی است که مطرح شده، اما نفس این که بتوانیم احزاب را دخالت دهیم باعث تصحیح و تکامل نظام انتخاباتی می شود. * برخی چهره های شناخته شده جریان اصولگرا اخیرا می گویند ممکن است از آقای روحانی در انتخابات حمایت کنند اما با شرط و شروطی. این سوال پیش می آید که اگر جریان اصلاحات بگوید از روحانی حمایت می کند و بخشی از اصولگرایان هم بخواهند از ایشان حمایت کنند، سهم خواهی اصولگرایان بعد از تشکیل دولت دوازدهم برای آقای روحانی فرصت است یا تهدید؟ چطور باید به این مساله برخورد کند؟ به نظرم روحانی این موقعیت را دارد و می تواند با نگرشی اعتدالی طیف های مختلف را دور یک میز و در کابینه قرار دهد ولی از جهت این که مدیریت لازم صورت می گیرد یا خیر را نمی دانم. در دولت ائتلافی سهم نیروها باید متناسب با آن وزنی باشد که در بیرون وجود دارد. در حال حاضر وزن کابینه متناسب نیست و وزن نیروی اثرگذار از جانب اصلاحات باید خیلی بیش از این باشد؛ لذا اگر هم بخواهیم اسمش را سهم بگذاریم؛ یعنی اگر ایشان بتواند، هم مقدورات کامل نیست. به عنوان مثال وزیر علوم یا آموزش و پرورش مطلوبش را معرفی کرد اما نشد. می خواهم بگویم مجموعا این ها است که شاید به یک تهدید تبدیل شود و نتوان مدیریت کرد و طبیعی است که کار سختی دارد. اگر بخواهیم از نقطه نظر اصلاح طلبی نگاه کنیم ایده آل نیست و ضعف محسوب می شود، اگر هم با واقعیت ها بخواهیم برخورد کنیم همان ماهیت ائتلافی دارد. البته باید این نکته را در نظر داشت که اصولگرایان در شرایطی نیستند که بتوانند یک انسجام داشته و یا اثرگذاری تعیین کننده ای داشته باشند. بنابراین اگر در این دوره سهمی بیش از وزن واقعی خودشان به آن ها داده شود از نگاه اصلاح طلبی منفی است ضمن این که نباید فراموش کرد خاستگاه اصلی روحانی، اصولگرایی بوده است، اما گاهی اوقات رویکرد اصلاحاتی او بسیارپر رنگ است. * اتفاقی که اخیرا افتاده کلید خوردن پروژه تخریب دولت و روحانی است که به نوعی می تواند کارکرد انتخاباتی داشته باشد که از طرف رقیب شروع شده، از نظر شما آیا بهتر نیست که خود اصلاح طلبان وعده های آقای رییس جمهور که ابتدای کار دولت مطرح کردند را ارزیابی کنند؟ آیا چنین کاری را شروع کرده اید؟ چه اندازه ضروری می دانید که با این کار جلوی تخریب ها گرفته شود؟ آنچه مطرح می کنم دیدگاه های شخصی خودم است. ما حزب نیستیم که من هم جزئی از آن حزب باشم اما رویکرد کلی و راهبردی که ما داریم راهبرد تعامل فعال است، یعنی همکاری می کنیم اما منفعل نیستیم، ضمن این که هماهنگ هستیم در عین حال نقدهای خودمان را هم به دولت داریم. تحلیلی که دارم این است که ما به عنوان اصلاح طلب جنس رابطه مان با دولت ائتلافی است نه اتحادی، در واقع دولت، دولت اصلاح طلب نیست. یک دولت اعتدالی است که اگر ما از موضع اصلاح طلبی صحبت کنیم ما در زمان انتخابات ریاست جمهوری سال 92 برای نتیجه گرفتن با هم ائتلاف کردیم. برخی از کاندیداها رد شدند، عارف هم که وارد عرصه شد به نفع روحانی کنار رفت و بعد هم روحانی از طرف رهبران اصلاحات حمایت شد که این موفقیت بدست آمد. البته اتفاقا این ائتلاف از جنس ائتلاف حزبی هم نبوده زیرا در ائتلاف حزبی که در دنیا رخ می دهد سهمی را برای هریک از شرکا در نظر می گیرند. یعنی کرسی هایی را در دولت براساس رأیی که داشتند تقسیم می کنند، بنابراین براساس آن انتظار حداقلی سهمی هم اصلاح طلبان نخواستند. از این رو جنبه اصلاح طلبی در مجموعه کابینه چندان بارز نیست. لذا جنس رابطه اصلاح طلبان با دولت ائتلافی است نه اتحاد و یکی شدن و ائتلاف هم یک ائتلاف نانوشته است که به اقتضای شرایط رقم خورد. اما با توجه به محدودیت ها و انسدادی که در فضای سیاسی قبل از سال 92 وجود داشت این فرصت بزرگی برای اصلاح طلبان است. در هر صورت دولتی است که اصلاح طلبان خودشان را در ائتلاف با آن می دانند و با توجه به شرایط موجود در جهت منافع ملی در نظر می گیرند. پس از آن با بحرانی که در عرصه اقتصاد، سیاست داخلی و بین المللی با آن مواجه بودیم، دولتی که روی کار آمد توانست ما را از ورود به آن پرتگاه نگه دارد. همه این مسائل طبیعی است زیرا در سنت ریاست جمهوری ایران و شاید خیلی از کشورها هر رئیس جمهور دو دوره در این جایگاه حضور دارد و لذا فکر می کنم مجموعه فراکسیون امید و اصلاح طلبان کماکان خواهان و حامی دولت باشند در عین این که ناقد او هم هستند. * با توجه به رویکرد ائتلافی که از آن صحبت کردید، این دولت که مورد انتقاد جریان اصولگرا هم قرار دارد تا چه اندازه توانسته به وعده های داده شده عمل کند و پیش برود ؟ بررسی هایی ما در این زمینه در فراکسیون امید داشتیم، انتظار جامعه هم این بود که بعد از انتخابات مجلس که تغییری در بدنه مجلس صورت گرفت و همچنین آرایش نیروها، دولت از این فرصت استفاده کند و تغییراتی انجام دهد؛ نقدی که وجود دارد این است که دولت از این فرصت استفاده نکرد. *موضوع فیش های حقوقی که پیش آمد دولت را تا اندازه ای درگیر کرد که حتی نتوانست تکان بخورد و کاری انجام دهد. معتقدم حتی قبل از مطرح شدن مساله فیش های حقوقی هم انتظار می رفت که دولت زودتر تغییراتی انجام دهد اما به ویژه در بدنه دستگاه های دولتی بخصوص بدنه های سیاسی مثل استانداری ها، فرمانداری ها تحولات مورد انتظاری صورت نگرفت. مهره های اثرگذار دولت قبل کماکان قدرت دارند، انتظار این بوده و هست که دولت دست به این تغییرات بزند. مسائلی که مانند استیضاح وزیر کار پیش آمد و اعلام شد خیلی با فراکسیون هماهنگ نبود. منطقی این است که انتظارات خود را ترسیم کرده و بر اساس یکسری شاخص هایی ارزیابی عملکرد داشته باشیم. فکر می کنم در درجه اول قاعده این باشد که از دولت بخواهیم اگر تغییری لازم است خود دولت آن تغییرات را انجام دهد اگر دولت این کار را نکرد ما به عنوان مجلس از اهرم های نظارتی استفاده کنیم؛ اما نظارت مرحله ای است ابتدا تذکر و سوال باشد و پس از آن در صورت نیاز از ابزار استیضاح استفاده کنیم. البته عقیده شخصی من و نگاه فراکسیون و عارف هم این است که تا جایی که ممکن است به شکل تعاملی انتظارات مان را از دولت مطرح کرده و گفت وگو و مذاکره کنیم. در حقیقت رویکردی که داریم تقابلی نیست؛ شما با مجلسی روبرو بودید که حالت تقابلی داشت اما اکنون حالت تعاملی است لذا برای تقویت دولت باید این تغییرات صورت بگیرد البته هماهنگ هم باشد. *آن بخشی که در حال تخریب دولت است اصلا کاری ندارد که طرفش کیست فقط مخالفت می کند، آیا در این رابطه راه حلی اندیشیده اید؟ البته یک نمونه کوچک آن هم فیش های حقوقی بود که به نوعی آغاز ماجراست. فکر می کنم تهدیدهایی که وجود دارد بخش عمده ای از آن به خود دولت بر می گردد؛ در واقع از جمله انتقاداتی که به دولت وارد است همین مساله است. مجلس که با یک ریل گذاری قبلی کار خود را انجام می دهد. باید به این مساله هم توجه داشت دولت هم در مسیری قرار گرفت که بخشی از این مسیرگذاری از قبل صورت گرفته بود و انتظار می رفت که با چشم باز برخی از آسیب هایی که از گذشته ایجاد شده را ترمیم کند. در مورد فیش های حقوقی نیز انتظار این بود که دولت به خوبی با توجه به این که ریل گذاری آن از قبل شکل گرفته بود بررسی کرده و اصلاح کند. باید یادآور شد دولت در بخش رسانه هم ضعیف عمل می کند، ببینید رسانه های وابسته به دولت چقدر فعال عمل می کنند؟ تیم رسانه ای دولت یا سخنگو تا چه اندازه فعال عمل می کنند؟ اما آن بخشی که به ما بر می گردد این است که رویکرد تعاملی انتقادی فعال داشته باشیم؛ در عین حال آن انتقادات در یک راهبردی قرار گیرد که موجب سوء استفاده رقیب هم نشود. به هر حال کار سختی است؛ به تعبیر فقهی بین المحذورین هستیم یک محذور از این جهت که می خواهیم دولت را حمایت کنیم و این مسیر با حمایت ما جلو برود، محذوردیگر از این جهت که ضعف هایی وجود دارد و باید مراقبت آن ها بود. باید همه این موارد را در کنار هم ببینیم که دولت نمی تواند یا نمی خواهد بنابراین جمع کردن این دو محذور کار مشکلی است البته بعد از ارزیابی عملکرد در قسمت های مختلف متناسب با آن مورد اقدام خاص خود را انجام می دهیم. فرض کنید اگر از دولت بخواهیم تغییری دهد و این کار صورت نگیرد از اهرم استیضاح هم می توانیم استفاده کنیم یعنی این موضوع منتفی نیست. * احمدی نژاد روز اول گفت قطعنامه ها کاغذ پاره است بعد خواستار مذاکره با آمریکا شد و نتیجه هم نگرفت. چقدر رفتار آقای احمدی نژاد در انجام نشدن مذاکرات با آمریکا در زمان دولت قبل تاثیر داشت؟ مسلما یکی از عوامل اثرگذار در تشدید این مناقشه و تنش، نوع مدیریت آن دولت بود و شکی درآن نیست چه در اظهارات شفاهی و یا در نحوه مدیریت اجرایی. به ویژه این که از یک تیم دیپلماتیک حرفه ای هم برخوردار نبودند. به طور کلی رفتار آن دولت تنش زا بود؛ هم در سطح داخلی و هم در سطح بین المللی. یکی از ویژگی های آقای احمدی نژاد این است که همواره در تنش زندگی می کند و گویا زندگی و سیاست هایش در بحران و تنش تعریف شده است اما به هر حال با تغییر دولت و با همراهی رهبری و محوریت ایشان مسائل به انجام رسید، احمدی نژاد کارهایی را انجام می داد که خلاف عرف دیپلماتیک بود. در واقع دولتی نبود که توان، رویکرد و نگاهش بر حل این مساله باشد. بیشتر به دنبال مناقشه بود و طبیعی است وقتی دعوا درست کنی و نتوانی از آن بیرون بیایی ممکن است واداده و مجبور شوی امتیاز بدهی. تصورم این است اگر مسوولیت ایشان تداوم پیدا می کرد در چند سال دیگر فاجعه بزرگی برای کشور به وجود می آمد بخصوص در ارتباط با امتیازهای فراوانی که مجبور بود بدهد. *در این هشت سال شاهد مدیریتی بودیم که شدیدا به کشور آسیب زد و مسئولینی که باعث این اتفاق شدند هیچ اتفاقی برایشان نیفتاد و در حال حاضر می بینیم که سفرهای انتخاباتی شان را هم آغاز کرده اند، چرا رسیدگی قضایی این موارد چنین زمان بر است؟ نفس این که فضای انتخابات رقابتی باشد را مطلوب می دانم. چه خوب بود از هر کسی که یک پایگاه مردمی دارد و می تواند در عرصه انتخابات حضور پیدا کند استقبال کنیم تا رقابت جدی شکل بگیرد. زیرا به هر حال عرصه انتخابات عرصه دموکراسی است و نباید تا این اندازه یک سویه نگری کرد که افراد مجال بروز و ظهور نداشته باشند، بخصوص این که در صحنه انتخابات اتفاق های مختلفی ممکن است بیفتد این که بخواهیم فضای انتخابات را منحصر به یک نفر کنیم ودیگران را منع یا طرد کنیم درست نیست، زیرا این اقتضای دموکراسی است کسانی که در چارچوب نظام می توانند بیایند وارد عرصه رقابت شوند ؛ ما هم استقبال می کنیم، حتی از حضور احمدی نژاد هم صرف نظر از این حواشی به نظرم باید استقبال کرد تا نهایتا خواسته مردم از صندوق ها بیرون بیاید. به نظرم مجموعه نظام گاهی دچار مصلحت اندیشی هایی می شود و مصلحت تا اندازه ای بر حقیقت غلبه می کند و گاه دچار افراط در این زمینه می شویم، به هر حال عدالت و اجرای حاکمیت قانون اصل هستند و مصلحت فرع است. بحثی که اخیرا با رئیس محترم سازمان بازرسی در مورد بورسیه ها هم داشتم این بود که چرا سازمان بازرسی که بازرسی های خود را انجام داده و من مطلع هستم که قبل از استیضاح آقای فرجی دانا، گزارش سازمان بازرسی کامل شده بود این گزارشی را اعلام نمی کرد اما به سمت مصلحت اندیشی رفت، ایشان ضمن اینکه تایید می کرد تخلفات گسترده صورت گرفته و سازمان هم با هزینه های بسیار بازرسی ها را انجام داده اما معتقد بود ارائه گزارش ممکن است مورد سوء استفاده بیگانگان قرار گیرد. * این مصلحت اندیشی ها چه تاثیرات سوئی بر کشور دارد؟ همه مشکلات درقانون نیست، در اجرا هم مشکل داریم، هر چقدر هم قانون خوب باشد اما اگر مجری نتواند خوب اجرا کند قانون روی کاغذ می ماند. البته مجلس بعد نظارتی هم دارد که خیلی فراگیر نیست نسبت به همه جا به ویژه نسبت به قوه قضاییه، به عنوان مثال شما نمی توانید رئیس قوه قضاییه یا رئیس سازمان بازرسی را آنگونه که از وزیر می توانید سوال کرده یا استیضاح کنید، به چالش بکشید اما می توانیم از طریق کمیسیون اصل 90 به شکایات ناظر بر طرز کار همه دستگاهها، ازجمله قوه قضاییه رسیدگی کنیم، در واقع قوه قضائیه یک قوه مستقل است که اتفاقا این استقلالش خیلی مهم است که محفوظ بماند. بنابراین نیاز بسیاری به آموزش و فرهنگ سازی یا اصلاح سازو کارها داریم. در بعد دستگاه قضایی نیاز به اصلاحات بسیار عمیقی داریم، بخش قابل توجهی از فساد موجود ریشه در دستگاه قضایی دارد، قابل انکار هم نیست. گاهی اوقات رئیس قوه قضاییه می گوید با فسادی که بوده برخوردهایی شده به تعبیر رهبری اگر یک فسادی این طرف میز صورت می گیرد حتما ریشه ای هم در آن طرف میز دارد، آن طرف میز هم خیلی وقت ها دستگاه قضایی است. هر چند من اطلاع دارم قضات شریف و عادل در دستگاه قضایی زیادند و در بعضی پرونده ها رسیدگی می کنند و حکم می دهند اما در اجرا با مشکل روبرو می شویم.
شنبه ، ۳۰مرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنو]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 120]
-
گوناگون
پربازدیدترینها