واضح آرشیو وب فارسی:شعار سال: مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: در جایی آمده است اگر دعا نبود هیچ کس هیچ چیز نداشت. او ما را محتاج آفریده و دعا برای برآوردن احتیاجات مان است. البته خلقت انسان، خلقت بزرگی است. منتهی این خلقت بزرگ عشوه هایش هم بزرگ است.شعار سال : مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: اصولاً دعا لازمه رابطه عید و مولا است، بلکه نماز و عباداتی که انجام می دهیم همه دعاست. نماز می خوانیم، یعنی خدایا ما را نمازخوان کن. روزه می گیریم، یعنی خدایا ما را روزه گیر کن. خودش هم روزه است. هیچ غذایی نیاز ندارد، آب نمی خواهد، ما هم می خواهیم مثل او باشیم. یعنی چه که شکم را مدام پر کنیم و خالی کنیم! خلاصه همینطور که دست را بالا می بریم، یعنی خدایا بده. زکات که می دهی، داری دستت را بالا می گیری یعنی خدایا من را دهنده کن، کاری کن گیرنده نباشم، ریزش کنم. عطاهای تو را با رغبت به خلق تو بدهم. همینطور که دعا می کنی و می گویی این را به من بده آن را به من بده و من را اینطوری کن، همه عبادات شما دعا می شود. لذا در آیه آمده است که اگر دعاهایتان نبود هیچ چیز نبود قُل ما یَعبَوا بِکُم رَبی لَولا دُعاوُکُم(سوره فرقان آیه 77) بگو پروردگار من به شما اعتنایی نداشت اگر دعایتان نبود. خیلی خوب است که انسان همه چیزش را از خدا بخواهد. به بچه ها یاد بدهید با خدا صحبت کنند. سر جانماز وقتی که نماز خوانده شد، سریعاً از سر سجاده بلند نشوند کمی با خدا حرف بزنند بگویند خدایا تمیزم کن، زیبایم کن، خوش اخلاقم کن، یک چیزی بگویند. این دعاها زود مستجاب می شوند یا برای خودشان یا برای پدر و مادرشان و یا برای هر دو. اگر هنوز ظرف خودشان نمی تواند دعاها را بگیرد، دعا برای پدر و مادرشان مستجاب می شود. اگر بچه کوچک دارید سر جانماز وقتی دستش را بالا می گیرد خدا می بیند، پیامبر می بیند، ملائک می بینند. دست های کوچولو از خدا طلب می کنند، پدر و مادر کنارش نشسته اند فرزندشان دعا می کند. آنها خودشان خجالت می کشند یا خدا حرف بزنند، فرزندشان حرف می زند. با زبان کودکانه به خدا می گوید خدایا پدرم را اینطوری کن، مادرم را اینطوری کن. بچه می گوید، خدا هم مرحمت می کند. در جایی آمده است اگر دعا نبود هیچ کس هیچ چیز نداشت. او ما را محتاج آفریده و دعا برای برآوردن احتیاجات مان است. البته خلقت انسان، خلقت بزرگی است. منتهی این خلقت بزرگ عشوه هایش هم بزرگ است. این مخلوق با این خصوصیات اگر چیزی نداشته باشد، قهراً دست هایش بالا می رود و از خالقش مطالبه می کند. بچه که به دنیا می آید گریه می کند، چه می گوید؟ با گریه چه کسی را صدا می زند؟ طفل خدا را صدا می زند. چون غیر از خدا کسی نیست صدای او را بشنود و گوش دهد. خداست که می داند حاجت بچه چیست. مادر خودش به بچه احتیاج دارد تا گریه کند و مطمئن شود فرزندش زنده است. مادر وقتی صدای گریه بچه اش را می شنود کیف می کند و به هوش می آید. زن وقتی که می زاید، حواسش به صدای گریه بچه است. بیهوش افتاده است، تا گریه ی بچه را می شنود به هوش می آید، یک «الهی شکر» هم می گوید که بچه زنده است. او از صدای گریه بچه اش فقط بهره زنده بودن بچه را می برد. نمی گوید که بچه گریه می کند، چه کسی به دادش خواهد رسید. بچه کسی را ندارد ا صدایش کند. فقط خداست که صدای گریه را جواب می دهد. کسی که گریه اول را جواب می دهد، بقیه گریه ها را هم جواب می دهد. این کودک بزرگ هم که شود، هفتاد ساله هم که بشود، عالم و عابد و عارف هم که بشود خداوند حاجتش را روا می کند. تنها خدا حاجت دهنده است. خدا ندای خلق را جواب می دهد، چه به زبان بیاوری، چه به زبان نیاوری. کتاب طوبای محبّت جلد دوم– ص 98 مجالس حاج محمّد اسماعیل دولابی با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری تسنیم، تاریخ انتشار 7مرداد 95 ، کد مطلب:1142223: www. tasnimnews.com
پنجشنبه ، ۲۸مرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شعار سال]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 116]