محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845397835
شور زندگی در دنیای کیارستمی - بروزها
واضح آرشیو وب فارسی:بروزها: خبرآنلاین – احمد مسجد جامعی: عینک تیره که کیارستمی تقریبا در تمامی تصاویرش به چشم داشته بارها و بارها توجه اهل نظر را برانگیخته است: گاهی کنایه آمیز و برای تعرض و تعریض و گهگاه از باب شوخی. جدی که بنگریم کیارستمی نگاهی بسیار روشن و روشن کننده به مسائل و موضوعاتی که مطرح می کند، دارد. چنان که بعضی از منتقدان و بزرگان سینمای جهان بر تاثیر آشکار او در تغییر نگاه به سینما سخن گفته اند. درست وقتی که سینمای تجاری به ابزار هیجان و خشونت تبدیل شده بود، سینمای او پیام آور آرامش، اندیشه، صلح و ستایشگر زندگی انسانی بود. او کار خود را با نظر بر جهان کودکی و نوجوانی از کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان آغاز کرد و به اوج رسید، ولی به انتها نرسید. ادامه این نگاه به عالم کودکان و نوجوانان را بعدها در «مشق شب» و «خانه دوست کجاست» می بینیم. نگاه او هر چند از دنیای کودکی آغاز می شد ،اما در نهایت نقبی به پس زمینه های اجتماعی و دشواری های آن می زد. از همین جا پیداست که کیارستمی اهل توقف نبود و پیوسته دست به تجربه های نو می زد. در مقایسه با دیگر بزرگان، این از ویژگی های متمایز اوست. کیارستمی محدود به سینما نماند و در عکاسی هم وارد شد. سوژه های او مانند جاده، برف، باران، درخت، در ، با شکل ها و شیوه های ابداعی و تکنیکی خودش که بیانی انسانی و راز آلود از جهان ارائه می دهد، باز هم به رونق این حوزه هنری افزود. او نه تنها در معرفی سینمای ایران به جهان و کسب بیشترین جوایز جهانی برای یک هنرمند ایرانی مهم ترین قدم ها را برداشت، بلکه در عکاسی هم راهی نو برای نشان دادن خرد و اندیشه ایرانی به روی جهانیان گشود. مگر می شود تجربه او در ویدیوآرت «برکه و قورباغه ها» را فراموش کرد؟ آیا این اثر روایت و تصویر دیگری از «داروگ» نیما یوشیج نیست؟ قورباغه هایی که در اثر ماندگار او دور تصویر ماه در مرداب جمع شده اند و با رفتن ماه پراکنده می شوند و نوری نیست که آنها پیرامونش گرد آیند. آیا رابطه داروگ با باران با رابطه قورباغه و ماه جابجا نشده است؟ گمان نمی کنم کسی مخالف عنوان نگاه شاعرانه کیارستمی باشد. کیارستمی با آنکه سینماگر و عکاسی هنرمند و جهانی است، به شعر و ادبیات فارسی نگاه ویژه خود را دارد و از شعر و غزل قله های ماندگار شعر ایران با نگاه ویژه خود، شاه بیت و مصراعی را بر می گزیند و در گفتگو با مخاطب امروزی تقطیع می کند. این شیوه او پیداست که مدرن است. در آغاز همان اثر نخستین این مجموعه از حافظ، جمله ای از آرتور رمبو شاعر تاثیرگذار قرن ۱۹ فرانسه که در جوانی در کنگو به دست بومیان آفریقایی، کشته، پخته و خورده شد و مورد علاقه کیارستمی بود، آورده است. قریب به این مضمون که هیچ چیز جز مدرنیته نمی ماند؛ اما مدرنیته او جای تامل دارد. در جمعی با حضور ایشان این نکته را گفتم که مدرنیته کیارستمی در ناکجاآباد و در آن سوی مرزهای بلند فرهنگی ایران نیست. او توهم یک فرهنگ یکدست جهانی- اروپایی را ندارد. مدرنیته ای که در آثار او دیده می شود حاصل گفتگویش با قله های ادب فارسی است. از این رو مدرنیته او با سنت کهن شعر و ادب ایران عجین است وگرنه چگونه ممکن است حافظ و مولوی و سعدی در ذهن او این همه جولان دهند؟ او از معدود هنرمندانی است که به جد با متون و میراث کهن ادبی ایران همنشین بوده و پیوسته آنها را مرور کرده است. از این گفتار نتیجه دیگری هم می توان گرفت. کیارستمی شاعری است که با زبان سینما می سراید. انگار در دوره مدرنیته، یا دست کم مدرنیته او شعر هم زبان جدیدی می طلبد و سینما کم کم جای آن را می گیرد و او قرار است به حافظ سینمای ایران تبدیل شود و سرود عشق و زندگی و سرزندگی را بخواند و بخواند. سرودی که در همه آثار او چشمگیر است. او در هر شرایطی به دنبال زندگی است، حتی در ویرانه های پس از زلزله رودبار و زیر درختان زیتون. ظاهراً برخی آثار او برخلاف جریان زندگی با مرگ آغاز می شود ولی سرانجام به زندگی می انجامد. مثلا در همان صحنه پایانی فیلم برگزیده و جهانی طعم گیلاس در همان لحظه مرگ کسی که قصد خودکشی دارد ،در حرکتی نمادین با در دهان گذاشتن توتی از درخت نه تنها طعم شیرین زندگی را می چشد بلکه با تکاندن شاخه های آن شیرینی را به کودکانی که در اطراف درخت جمع شده اند می چشاند. انتخاب نماد درخت در آثار کیارستمی اتفاقی نیست. از او شنیدم که گفت: این شعر مولانا الهام بخش او بوده است. این درختانند همچون خاکیان دستها بر کرده اند از خاکدان در عرصه هنری دیگر یعنی چیدمان، کیارستمی در سال ۸۰، در موزه هنرهای معاصر با نظر بر باغ ایرانی چیدمان هفت چنار را به نمایش گذاشت و بعدها این اثر خود را که بسیار هم مورد توجه قرار گرفت به خانه هنرمندان ایران هدیه کرد که هنوز هم در آنجا سر به آسمان می ساید. این تجربه نوین هنری کیارستمی، نگاه شاعرانه سهراب سپهری را در طراحی و نقاشی تنه های عظیم درختان در زمانه لاغر شدن آنها و نابودی زندگی طبیعی و به خطر افتادن زندگی انسان نشان می دهد. روایتی که در آثار حسین محجوبی به فراوانی و به طور وارونه به چشم می آید. کودک هم در آثار کیارستمی نماد زندگی است، به ویژه که آنها را در نقش اول قرار می دهد، زندگی ای که عین آینده هم هست. در عین حال آثار او مستندگونه هم هست و می تواند بیننده را در برابر یک وضعیت واقعی قرار دهد. واقعیتی که در آن مرز بین کودک و بزرگسال و شخصیت های سیاسی و اجتماعی به هم می ریزد. به فیلم قضیه شکل اول و شکل دوم اشاره می کنم که در اوایل انقلاب ساخته شد و درونمایه تازه ای داشت. هر چند این نگاه و شیوهروایت در برخی آثار دیگر او هم وجود دارد که به دنبال راه حل های متفاوت برای پاسخ گفتن به یک سئوال و انتخاب کم هزینه ترین و درست ترین راه است. در بخش نخست این فیلم معلمی در اثنای درس دادن متوجه رفتار دانش آموزی می شود که به دور از چشم او نظم کلاس را به هم می ریزد و آموزگار نمی تواند او را بیابد. معلم با تنبیه سایرین می کوشد دانش آموز خاطی را پیدا کند. آنگاه در بخش دوم کیارستمی نزد شخصیت های سیاسی و فرهنگی آن روز می رود و از آنها می پرسد که تکلیف دانش آموزی که مورد تنبیه قرار گرفته است چیست؟ اگر شما به جای او بودید چه می کردید؟ آیا دانش آموز خطاکار را معرفی می کردید یا خودتان از کلاس بیرون می رفتید؟ کدام راه؟ آثار کیارستمی را می توان در پاسخ به چالش های معمول زندگی روزمره دنبال کرد. همین توجه به کودکان و نوجوانان که نماد آینده و زندگی اند باعث می شد که کیارستمی عملا برای تربیت نسل های آینده دست به کار شود. به همین دلیل است که با آنکه بالاترین جایگاه را در سینمای معاصر جهان داشت ،لحظه ای از آموختن و آموزاندن غافل نبود. آقای سیف الله صمدیان گزارشی دیدنی از کارگاه آموزشی او در مراکش به تصویر کشیده است. در این کارگاه اسکورسیزی، کارگردان برجسته آمریکایی نیز حضور دارد و کارگردان عملا به مقایسه شیوه فیلم سازی و آموزش این دو می پردازد. در نگاه اسکورسیزی سینما محصول یا امری ساختنی است، اما نزد کیارستمی نوعی تماشا و کشف است. به نظر او هر فردی قصه هایی دارد که باید کشف شود. او به شاگردانش توصیه می کند که در صورت آدم ها نگاه و قصه آنها را کشف کنید. در واقع سینماگر او سازنده نیست، کاشف است. این نگاه شاید متاثر از همان ادبیات کهن ایرانی است. کیارستمی در ایران هم کارگاه های بسیاری برگزار کرد و شاگردان فراوانی داشت. تا آنجا که می دانم شخصیت هایی که در چنین جایگاهی هستند کمتر به این کارها می پردازند. او با جریان زندگی روزمره در هنر و اندیشه و ادبیات آمیخته بود. از این رو وجه دیگر کار او شرکت در نمایشگاه ها و نشست های دیگر هنرمندان بود. این نیز خصوصیت و تواضعی است که در بسیاری از بزرگان کمتر دیده ایم. بنابراین اطلاعات دست اولی از تحولات هنر و ادب در عرصه های مختلف داشت و همین به همه جانبه بودن نگاه او کمک می کرد. خلاصه آنکه کیارستمی کسی بود که درعین آنکه در اوج کرسی افتخار بود، برج عاج نشین نشد. در دنیای کیارستمی شور زندگی و عشق به زیبایی موج می زد. ابزارهایش و سوژه هایش عوض می شد، اما احترام به انسان و زندگی انسانی برای او اصل بود. خود او هم چنین منشی داشت. کم و گزیده سخن می گفت حتی در جمع های خصوصی، از مجادله و خشونت کلامی پرهیز داشت اما به جای زبانش زندگی و هنرش سخن می گفتند. از این روست که با همان لطافت روح ایرانی اثری از خشونت در او و آثار او نمی توان دید. هرچند گروهی عینک سیاه کیارستمی را مانع از آن می دانستند که سمت نگاهش معلوم شود، اما می توان گفت او در زیر آن عینک تیره بهتر می توانست سمت و سوی نگاه های متفاوت دیگران را کشف کند و رازهای ناگشوده ذهن آدمی را فراروی آنها بگذارد.
شنبه ، ۹مرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بروزها]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 46]
-
گوناگون
پربازدیدترینها