واضح آرشیو وب فارسی:جوان آنلاین: باستيل بزرگي به نام فرانسه
14 ژوئيه 1789 روزي بود كه انقلابيون فرانسه به زندان مشهور باستيل حمله كردند و با فتح آن انقلاب خود را به اوج خود رساندند...
نویسنده : سید رحیم لاری
14 ژوئيه 1789 روزي بود كه انقلابيون فرانسه به زندان مشهور باستيل حمله كردند و با فتح آن انقلاب خود را به اوج خود رساندند كه راه را براي خاتمه دادن به سلطنت مطلقه لويي شانزدهم باز كرد و بعد هم به سقوط حكومت پادشاهي در اين كشور ختم شد. به همين مناسبت است كه اين روز از 1880 به عنوان روز ملي فرانسه شناخته شده و هر ساله جشني به اين مناسبت برپا ميشود. امسال هم اين جشن روز پنجشنبه برگزار شد اما مثل گذشته به خير و خوشي تمام نشد چون راننده كاميوني در شهر نيس واقع در جنوب فرانسه به جمعيت حاضر در پيادهرو ساحلي اين شهر حمله كرد و در مسير دو كيلومتري خود دهها نفر را كشت و چند نفر ديگر را هم زخمي كرد تا در نهايت با شليك مستمر مأموران نظامي كشته و كاميون مرگ او متوقف شود. اين دومين حمله تروريستي بزرگ بعد از رشته حملات تروريستي در 13 نوامبر گذشته است كه منجر به كشته شدن 130 نفر و زخمي شدن 368 نفر شد و نشان داد هنوز فرانسه از دست اين حملات در امان نيست.
فرانسوا اولاند طبق معمول حوادث تروريستي قبل پيام عمومي صادر كرد، كابينه امنيتي تشكيل داد و با رفتن به محل حادثه سعي كرد تا همدردي خود با قربانيان اين حمله را نشان بدهد. جداي از اين قبيل رفتار كليشهاي، اين حمله هم مثل حملات قبل يك رشته پرسشهايي را مطرح كرده كه نه اولاند و نه ديگر مقامهاي فرانسوي حاضر نيستند توجهي به آنها داشته باشند. اولين سؤال مربوط به وعده اولاند براي برداشتن وضعيت اضطراري درست چند ساعت قبل از اين حمله ميشود كه به نظر ميرسد با اين حمله بهانه لازم براي تمديد سه ماهه آن را به دست آورده و لايحهاش را هم براي فرستادن به پارلمان حاضر كرده است. اين تقارن انقضاي وضعيت اضطراري با حمله كاميون مرگ پرسشبرانگيز است جداي از اينكه انتظار ميرفت حملات تروريستي در روزهاي قبل و زمان برگزاري بازيهاي يورو انجام شوند و حتي هشدارهايي هم در اين مورد داده شده بود. جالب اينجاست كه فينال اين بازيها در ورزشگاه استاددوفرانس انجام شد؛ همان فرانسه كه در 13 نوامبر يكي از اهداف تروريستها بود اما هم بازيهاي يورو و هم اين فينال بدون هيچ اتفاق تروريستي برگزار شد تا كاميون مرگ در جشن ملي به راه بيفتد.
پرسش قابل توجه ديگر در مورد هويت و انگيزه راننده آن است، چون ارتباطش با گروههاي تروريستي و به خصوص داعش معلوم نشده و حتي معلوم نيست او به چه دليل سلاح قلابي در كاميون خود داشته است. مسئله ديگر در واكنش دير مأموران انتظامي به حمله او است، چون هم در محل حضور نداشتهاند و هم دير به محل آمدند تا كاميون بتواند مسير دو كيلومتري خود را طي كند و اين حد بالا از كشتار و زخمي را به بار بياورد. مجموع اين سؤالها فضايي از ابهام را پيرامون كاميون مرگ ايجاد كرده و معلوم است كه دستگاه رسانهاي غرب آنچنان مشغول آب و تاب دادن به ماجراست كه اجازه طرح اين سؤالها و كندوكاو در اين فضا را نميدهد. از جهت ديگر، حمله تروريستي نيس قابل مقايسه با حمله تروريستي به فرودگاه بينالمللي آتاتورك در 28 ژوئن است كه 41 كشته و 140 زخمي داشت. رجب طيب اردوغان، رئيسجمهور تركيه دستكم از آن حمله اين درس عبرت را گرفت كه حمايت از تروريستها حكم استفاده از شمشير دولبهاي را دارد كه خواهناخواه يك طرف آن عليه خود او به كار ميرود. آن حمله و البته حملات تروريستي قبل در نهايت اردوغان را متوجه اين واقعيت كرد و به همين علت هم تغيير در سياست منطقهاي را در دستور كار خود قرار داد و حالا هم بنعلي ييلدريم، نخست وزير تركيه را پيشقراول اين تغيير قرار داده تا از تغيير سياست كشورش در مورد سوريه و بهبود روابط با اين كشور بگويد. سؤال اينجاست كه فرانسوا اولاند هم مثل اردوغان درس عبرت از حملات تروريستي در فرانسه گرفته تا حاضر به تغيير سياست خود در خاورميانه بشود؟ به نظر ميرسد اين تغيير چندان با روحيه و مزاج اولاند سازگار نيست. او چنان از آزادي و جمهوري فرانسه ميگويد تا ديگر كسي توجه به اين مسئله نكند اما واقعيت اين است كه كاميون مرگ نيس يا حملات نوامبر گذشته محصول سياست او در خاورميانه و حمايتش از گروههاي تروريستي هستند و مردم فرانسه با چشيدن طعم تلخ اين سياست در عمل زنداني باستيلي شدهاند كه با همين سياست اولاند ساخته شده است.
منبع : روزنامه جوان
تاریخ انتشار: ۲۵ تير ۱۳۹۵ - ۲۰:۴۵
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جوان آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 34]