محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845495364
این روش را به جای تنبیه کودکان امتحان کنید! - پایگاه خبری - تحلیلی قدس آنلاین
واضح آرشیو وب فارسی:قدس آنلاین: دلیل آوردن شیوۀ تفکر و نحوۀ حل مسئله شان را تغییر می دهد و بهرۀ هوشی آنان را می افزاید اما رفتارشان را تغییر نمی دهد. خودتان هم می دانید چون همیشه این عبارت بی نظیر را به کار می برید: «هزار بار به تو گفته بودم». نتایج آخرین پژوهش ها نشان می دهد که تنبییه، دستور یا توصیه رفتار انسان را چندان تغییر نمی دهد.یکی از روان شناسان کودک استدلال می کند که برای ازبین بردن رفتارهای مشکل دار در بچه ها تنبیه درواقع وقت تلف کردن است. این روش را به جای تنبیه امتحان کنید. تنبیه وقت تلف کردن است فرض کنید که یک کودک مشکل دار دارید. اگر نوپاست، ممکن است خواهر یا برادر خود را بزند یا زمانی که صبح اول وقت برای رسیدن به جلسۀ کاری عجله دارید، کفش هایش را نمی پوشد. اگر نوجوان است، احتمالاً در جروبحث های فراوانی که با هم دارید، با حرف های زشت و رکیک شما را گلوله باران می کند. خب، پاسخ این است که تنبیهشان کنید؛ درست است؟ آلن کزدین، رئیس مرکز تربیت فرزندان در دانشگاه ییل، نظر متفاوتی دارد. تنبیه ممکن است سبب شود که شما احساس بهتری داشته باشید؛ اما رفتار بچه را تغییر نمی دهد. به جای تنبیه، آلن طرف دار شگردی اصلاحی است که در آن والدین، تا زمانی که رفتار منفی نهایتاً محو شود، رفتاری را که از بچه می خواهند، به طور مثبت تقویت می کنند. ر حالی که مشغول تهیۀ مجموعۀ اخیر گزارش هایم دربارۀ کودک آزاری بودم، به این تشخیص رسیدم که والدین تقریباً سه دسته هستند. تعداد کمی از والدین ظاهراً به طرزی شهودی آنچه باید را به نحو مطلوب و کاملی انجام می دهند. منظورم مادران و پدرانی است که جدول برنامۀ روزانۀ منظمی دارند و بسته های میان وعده حاوی هویج های کوچک ارکانیگ را همیشه دم دست آماده دارند. گروه کوچک تری از والدین نیز هستند که به شکل وحشتناکی با فرزندانشان بدرفتاری می کنند و آنان را آزار می دهند. اما به طور کلی بزرگ ترین گروه، والدینی هستند که در این میانه قرار دارند. از بدرفتاری فاصله دارند؛ اما والدین ایدئالی نیز نیستند. گرفتار و مشغول اند و همواره زیر فشار عصبی؛ بنابراین یک روز بسیار آسان گیر و روز دیگر بسیار سخت گیرند. در ارتباط با روان شناسی کودک یا از دانش لازم بی بهره اند یا دانشی که در اختیار دارند، قدیمی و منسوخ است؛ بنابراین خود را به آب وآتش می زنند تا بفهمند چه باید بکنند. والدین در این گروه میانه ممکن است به کزدین و مساعدت هایش در زمینه تربیت فرزند مراجعه کنند. با کزدین دربارۀ این روش غیرمعمولش صحبت کرده ام. در زیر متن ویراستۀ گفت وگوی من با او را می خوانید. کازان: مردم ایده های خود را دربارۀ بچه داری و تربیت فرزندان از کجا می آورند؟ چه چیزی تعیین می کند که کسانی که بچه دارند، چه نوع پدر و مادری خواهند بود؟ کزدین: اینکه هر فرد چه جور پدر یا مادری برای فرزندش باشد، تنها از طریق والدین خودش تعیین یا دیکته نمی شود؛ مثلاً اکثر کودکانی که موردآزار قرار می گیرند، برای فرزندانشان پدر و مادری آزاردهنده نخواهند بود. ازسوی دیگر باید گفت برخی مسائل از دو راه منتقل می شود؛ یکی از آن ها سرمشق قراردادن است. سرمشق و الگوبودن تأثیر بسیاری بر فرد دارد؛ اما والدین اغلب به طرزی سازنده و راهبردی از آن استفاده نمی کنند. اموری که والدین الگو و نمونه ای از آن خواهند بود، بیشترِ مواقع بر چگونگی رفتار کودکان، هم در مقام کودک و هم در مقام بزرگ سال، تأثیر می گذارد. برای نمونه شیوه ای که والدین برای اِعمال انضباط بر فرزندانشان از آن استفاده می کنند، همانی خواهد شد که کودکان، هم بازی ها و همسالان خود را از آن طریق منضبط می سازند. والدینی که طعنه و کنایه می زنند، کودکی خواهند داشت که برای همسالانش فردی طعنه زن با گفتاری کنایه آمیز خواهد بود. هر چه یک کودک از طرف پدر و مادرش بیشتر موردضرب وشتم قرار گیرد، همسالان خود را نیز بیشتر خواهد زد. مسئلۀ دیگر این است که مغز ما به شکلی ساختار یافته است که در میان موضوعات مختلف، موضوعات منفی را از محیط بیرون بکشد. از دیدگاه نظریۀ تکامل، اینطور فهمیده می شود که مغز ما به شکلی انتخابی عمل می کند. فرض کنید همراه یا همسر یا فرزندی دارید. اگر او ده کار خوب انجام دهد، تمام حواس شما به آن یازدهمین کاری خواهد بود که شما دوست ندارید و او انجام می دهد. اکنون در میان انتخاب های متنوع موجود شروع به جست وجو خواهید کرد. آنچه در مخزن [یادگرفته ها] دارید، احتمالاً چیزی است که از والدین خود و نیز دیگر اطرافیان و بستگان خود گرفته اید. این چیزی است که توسط شخصیت فرد نیز دیکته می شود. برای مثال، شخصیت فرد ممکن است اندکی بی محابا و بی پروا باشد. برخی ممکن است بیشتر برون گرا و برخی بیشتر درون گرا باشند و تمام این ها نیزعادی است. تنبیه راه خلاصی از شرّ رفتار منفی کودک نیست. چیزی که «خُلق وخو» نامیده می شود، گرایش و وضعیتی فیزیولوژیک است که از لحظۀ تولدآشکارا قابل تشخیص است. برای مثال، کودکان کم سن که خلق وخویی منعطف و سازش پذیر دارند، اگر به محض گرسنگی به آن ها غذا داده نشود، چندان برایشان سخت نخواهد بود. اگر مادرشان آن ها را به دست افراد ناآشنا بدهد تا برای مدتی کودک را نگه دارند، شروع به گریه و بغض نمی کنند. این ها صرفاً تفاوت هایی کاملاً عادی در انسان هاست. بنابراین همین خلق وخوست که میزان تاب آوردن والدین مقابل واکنش فرزند را تعیین می کند. تنبیه وقت تلف کردن است یا بیایید فرض کنیم که شما یکی از مادرانی هستید که افسردگی پس از زایمان دارید. اگر این مشکل برای مدت زیادی طول بکشد، واقعاً شیوۀ بزرگ کردن فرزندتان تغییر می کند. در چنین وضعیتی شما همدلی و مهربانی کمتری دارید. بنابراین تمام این ها می تواند واکنش پذیری را کاهش یا افزایش دهد: پدر ومادرتان، شخصیت خودتان که با خلق وخو آغاز می شود، تأثیر همسالان، والدین دیگران و آنچه در این آخر گفتیم، یعنی فشار عصبی. واقعاً درمانده اید. داد می زنید. سعی می کنید دلیل بیاورید. فکر می کنید والدین بی نظیری هستید. گمان می کنید که بهترین پدر و مادرِ جهان هستید. می نشینید و می گویید که «نه؛ ما خواهرت را نمی زنیم. او تنها خواهری است که داری و اگر او را بزنی و زخمی کنی، مدت زیادی زنده نخواهد ماند.» همیشه خوب است که با بچۀ خود چنین کاری کنید. دلیل بیاورید؛ برای اینکه شیوۀ تفکر و نحوۀ حل مسئله شان را تغییر می دهد و بهرۀ هوشی آنان را می افزاید. اما رفتارشان را تغییر نمی دهد. بنابراین خوب است که چنین کنید؛ اما ظاهراً رفتار را تغییر نمی دهد. هنگامی هم که این روش بی نتیجه می ماند... البته می دانستیم که این روش فایده ای ندارد؛ چراکه والدین این عبارت بی نظیر را به کار می برند که متأسفانه «هزار بار به تو گفتم». آنچه مطالعات و پژوهش ها نشان می دهند، این است که یک دستور یا توصیه رفتار انسان را چندان تغییر نمی دهد. کازان: این به چه معنی است؟ کزدین: به عنوان مثال احتمالاً هیچ فرد سیگاری ای روی کرۀ زمین نیست که بگوید، «چی؟! سیگارکشیدن برای من بد است؟ چرا به من نگفته بودی؟» گفتن می تواند کمک کند؛ اما رفتار را چندان تغییر نمی دهد. والدین ممکن است شروع به استدلال کنند؛ اما حتی اگر نیت خوبی داشته باشند، احتمال دارد که کمی زیاده روی کنند: مثل دادزدن، برخورد و تماس فیزیکی، بچه را محکم به این طرف و آن طرف کشیدن. راهی که از طریق آن از شر رفتار منفی کودک خلاص شوید، تنبیه نیست؛ حتی تنبیهی عالی، تنبیهی بسیار خفیف و ملایم و سبُک، مثل اینکه کودک برای مدتی در اتاق تنها باشد یا بحث جدی با کودک، هیچ کدام مؤثر نیست. کازان: خب، به طور خلاصه توضیح دهید که چگونه باید رفتار را بدون تنبیه تغییر داد؟ کزدین: آنچه مورد نظر است، حیطه ای از پژوهش است که «تحلیل رفتار کاربردی» نامیده می شود. در این حیطه برای تغییر رفتار بر سه چیز تمرکز می شود: آنچه قبل از رفتار رخ می دهد، اینکه چگونه رفتار را شکل می دهید و نهایتاً آنچه شما در پایان انجام می دهید. اتفاقات بسیاری قبل از رفتار رخ می دهند و اگر شما به نحوی راهبردی از آن ها استفاده کنید، می توانید کاری کنید که کودک مطیع شود و در خواست شما را قبول کند. بیایید اینگونه در نظر بگیریم که کودک همیشه می گوید «نه». این مشکلِ خاصی نیست. به راحتی می توان آن را تغییر داد؛ اما والدین از تغییر آن عاجزند و معمولاً در این موقعیت ها می گویند: «بهتر است کاری را که گفتم بکنی؛ برای اینکه من می گویم چه کار بکنی» یا «باید برویم» یا «بهتر است همین الان این کار را بکنی؛ اگرنه مجبورت می کنم». این چیزی است که معمولاً پدر و مادرها می گویند. خب چه چیزی قبل از رفتار رخ می دهد؟ یکی درخواست ملایم و دیگری انتخاب است. به عنوان مثال، «سالی، خودت را بپوشان» لحنی ملایم و مهربانانه دارد. لحن صحبت است که تعیین می کند که آیا درخواست شما اجابت خواهد شد یا نه. «سارا، یا کت سبزت یا ژاکت قرمزت را بپوش. می خواهیم بیرون برویم.» انتخاب در میان انسان ها احتمال قبول و پذیرش درخواست را افزایش می دهد. ماهیت انتخاب مهم نیست. آنچه مهم است، نمود و جلوۀ ظاهری انتخاب است. داشتن انتخابِ واقعی مسئله نیست، انسان ها احساس شدیدی نسبت به آن ندارند؛ اما این احساس که گزینه هایی برای انتخاب در میان هست، مهم است. به این ترتیب این چیزی است که قبل از رفتار قرار می گیرد. اکنون به خودِ رفتار بپردازیم. وقتی پذیرش را دریافت کردید، اگر آنچه انجام شده، همان رفتاری است که شما می خواهید، به گرمی قدردانی می کنید. باید دقیقاً چیزی را که پسندیده اید، به زبان بیاورید. در مرکز تربیت فرزندان در دانشگاه ییل، به حل مشکلات دو نوع بچه می پردازیم: یک دسته آن هایی هستند که پرخاشگرند و مشکلات روان پزشکی جدی دارند؛ دستۀ دیگر کسانی اند که برای انواع مسائل عادی مراجعه می کنند که والدین در آن زمینه به کمک نیاز دارند. تعدادی از بچه هایی که اینجا می آیند، بدخلقیِ بسیار شدیدی دارند؛ مثلاً چهل وپنج دقیقه روی زمین می نشینند، والدین خود را می زنند، وسایل را خرد می کنند و خرابی به بار می آورند. پدر و مادر نیز می خواهند این بدخلقی را تغییر دهند. آن ها بچه را به خاطر همین بدخلقی تنبیه کرده اند؛ البته این تنبیه وضعیت را بدتر خواهد کرد. والدین می گویند: «آیا می توانید دربارۀ این بدخلقیِ بچه کاری کنید؟» از پدر یا مادر می پرسم: «آیا بچه تابه حال اخلاقِ خوش داشته است؟» معمولاً می گویند: «نه؛ به همین دلیل هم آمده ام اینجا.» در این صورت می گوییم که ما به همراه شما «بازی بدخلقی» را انجام می دهیم و با هم آن را اجرا می کنیم. سعی می کنیم شبیه سازی کنیم. درواقع موقعیت های کاذب بدخلقی به وجود می آوریم؛ شبیه آنچه خلبان ها در جریان شبیه سازِ پرواز می کنند. بنابراین پدر یا مادر به بچه خواهد گفت: «خب؛ بیلی، می خواهیم با هم بازی کنیم.» ضمناً باید درنظرداشت که بازی بر همه چیز مقدم است؛ به این معنا که هیچ تنش یا تنبیهی از قبل در کار نیست. در موقعیتی هستیم که نتیجه خوب خواهد بود؛ واقعاً خیلی خوب. می گویم: «می خواهیم با هم بازی کنیم و آن بازی هم اینطور است که من به تو خواهم گفت که نمی توانی از پس کاری خاص بربیایی؛ اما تو واقعاً می توانی آن کار را انجام بدهی. می توانی عصبانی و بداخلاق بشوی؛ اما این بار مادرت را نخواهی زد و خودت را روی زمین نمی اندازی. این فقط بازی است؛ اما اگر بتوانی آن را انجام بدهی، به تو در این جدول دو امتیاز خواهم داد. بنابراین مادر خم می شود و لبخند می زند و آهسته و درِ گوشی به این شکل بامزه می گوید: 'خب؛ بیلی، امشب نمی توانی تلویزیون تماشا کنی' و بیلی، تو خشمگین می شوی؛ اما مامان را نمی زنی و خودت را روی زمین نمی اندازی.» بعد از این بداخلاقی ساختگی، بچه احتمالاً کمی لبخند می زند و مادر با شور و حرارتِ ویژه ای می گوید: «عالی بود! باورم نمی شود که توانستی این کار را بکنی.» ترغیب کردن کودک به انجام رفتار، مغز را تغییر می دهد و عادت را تثبیت می کند. ما این کار را فقط یک بار کرده ایم. بنابراین الان به بیلی می گوییم: «بیلی، شرط می بندم که دوباره نمی توانی این کار را بکنی. فکر نمی کنم بچه ای وجود داشته باشد که بتواند این کار را دوبار پشت سر هم انجام بدهد.» بیلی لبخند می زند و می گوید: «نه؛ من می توانم. می توانم این کار را بکنم.» من می گویم: «خب؛ پس یک بار دیگر انجامش می دهیم.» شما دوباره این کار را می کنید و همان اتفاقات تکرار می شود. اگر بدخلقی مؤلفه های متفاوتی داشته باشد، شروط خود را تغییر می دهید. این بار هرکاری نمی کنید. این تمرین را شاید یکی دو بار در روز انجام می دهید و برای مدتی این کار را تکرار می کنید. همان طور که هر چند روز این کار را انجام می دهید، نوعی بدخلقی واقعی در خارج از بازی نیز به وقوع می پیوندد. این بداخلاقی بهتر از قبل است؛ کم یا زیاد. اکنون می گویید: «بیلی، نمی توانم باور کنم. ما این دفعه بازی نمی کردیم؛ ولی من دیدم که تو از دست خواهرت خیلی عصبانی شدی، اما هیچ کسی را نزدی. فوق العاده بود.» شاید باز هم مدتی به انجام بازی ادامه دهید؛ اما چیزی که اتفاق می افتد، این است که احتمال وقوع این بداخلاقی خارج از بازی واقعاً کم می شود. تغییر معمولاً در طی یک تاسه هفته رخ می دهد؛ اما این فقط یکی از موضوعاتی است که ما با آن ها سروکار داریم. والدین معمولاً به خاطر بچه هایی به ما مراجعه می کنند که معلمانشان را گاز می گیرند یا باعث آتش سوزی می شوند. اینجا دیگر موضوع جدی است. یا برخی اوقات والدین به این دلیل به ما مراجعه می کنند که فرزندشان سبزیجات نمی خورد یا تکالیفش را انجام نمی دهد. رویکرد بنیادی و اساسی این است که چه چیزی قبل از رفتار رخ می دهد که شما می توانید کاری کنید که آن را تغییر دهید؟ آیا می توانید رفتار جدید را تکرار کنید؟ آیا می توانید رفتار جدید را با تمجید تثبیت کنید؟ آنچه اتفاق می افتد، این است که والدین فکر می کنند انضباط یعنی تنبیه کردن و درحقیقت این روشی نیست که به واسطۀ آن رفتار تغییر می کند. این روش برای تمام سنین کارایی دارد. بیایید فرض کنیم که شما دختر نوجوانی دارید که به شما می گوید: «مامان، تو خیلی پست و عوضی هستی. تو برای من چه کار کرده ای؟ فقط به فکر خودت هستی.» با شنیدن چنین حرفی والدین می خواهند زمین دهان باز کند و آن ها را ببلعد؛ چراکه تمام زندگی خود را وقف آن بچه کرده اند. چطور می توانیم از شر این طرز برخوردهای دوران نوجوانی خلاص شویم؟ اسم آن را «متضادهای مثبت»۱ گذاشته ایم. هر موقع می خواهید از شر چیزی خلاص شوید، ببینید به جای آن چه چیزی می خواهید؟ باید بدانید که حذف آن به تنهایی کارگشا نخواهد بود. کازان: در ارتباط با این مثال نوجوانی، روش ایجاد رفتار متضاد مثبت چیست؟ کزدین: نوجوان ممکن است سر میز شام ساکت نشسته باشد و هیچ چیز منفی هم نگوید. خب؛ هنگامی که می خواهید شروع کنید، یکی از متضادهای مثبت برخی مواقع می تواند تقویتِ رخ ندادن آن رفتار منفی باشد. به این ترتیب شما می گویید: «مرین، خیلی خوب شد که شام با ما هستی. خیلی خوب است که اینجا پیش مایی.» آنچه این گفته می کند، تقویت این احتمال است که مرین دوباره سر میز شام حاضر شود و هیچ حرف منفی هم نزند. ممکن است مرین در جواب شما بگوید: «می شود آووکادو و خوراک نخود را به من بدهید؟» شما هم می گویید: «حتماً. البته.» اینجا شور و حرارتی نیاز ندارید. از رفتارهای ساده به پیچیده ادامه می دهید و خیلی زود مرین را در موقعیت های دیگری می بینید که حرف های مثبت و خوب می زند. ما والدین را آموزش می دهیم که چنین موقعیت هایی را که ممکن است سازندۀ رفتار مثبت باشد، غنمیت شمرند و از آن استفاده کنند. اوضاع به سرعت تغییر می کند و دیگر شنوندۀ جمله هایی همچون «تو پست و عوضی هستی» نخواهید بود. شما متضادهای مثبت ساخته اید. سعی نمی کنید سرکوب کنید؛ مثل اینکه بگویید: «برای تمام کارهایی که برای تو کرده ام، اینطور با من برخورد نکن!» تحقیقات نشان می دهند که برخوردهایی مثل سرکوب کردن و تحت فشار قراردادن منجر به رفتار واکنشی در کودک می شود. سبب می شود که به محض اینکه از مدرسه به خانه می رسند، از شما دوری کنند. این روش همچنین باعث ایجاد تعاملاتی منفی با شما می شود. کازان: این برای من بسیار جذاب است؛ چون حس می کنم این روش کارآمد است. اما ضمناً احساس می کنم که برای والدین سخت است که تصمیم بگیرند چنین رفتار کنند. آیا شما هم همین حس را دارید؟ کزدین: بله؛ بخشی از دلیلِ داشتنِ چنین حسی این است که برخلاف آن چیزی است که آموزش دیده ایم. برعکسِ آن چیزی است که فکر می کنیم: اگر بچه کاری را نمی کند، باید تنبیهش کنید. پدرها و مادرها بسیار خسته شده اند؛ به این علت که فکر می کنند هیچ ابزار مؤثری در اختیار ندارند و قدرت، اوضاع را بدتر می کند. ما بچه ها را تغییر نمی دهیم؛ ما والدین را تغییر می دهیم و آن ها بچه ها را تغییر می دهند.
پنجشنبه ، ۱۰تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قدس آنلاین]
[مشاهده در: www.qudsonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]
-
گوناگون
پربازدیدترینها