محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802511041
«فراموشی گناهان»ازعلامت های عاقبت بداست - پایگاه اطلاع رسانی هیئت ها و محافل مذهبی عقیق
واضح آرشیو وب فارسی:عقیق: یکی از علامت های بدعاقبتی این است که انسان گناهانش را فراموش کند و به چهار عمل صالحی که معلوم نیست قبول یا باطل است، مشغول باشد و معلوم نباشد که موقعیتش پیش خدا چیست. چه کسی می داند که موقعیتش پیش خدا چگونه است؟!عقیق: دعاهای هر روز ماه مبارک رمضان، دعاهایی لقمه شده، کوتاه و فشرده است. ادعیه ماه مبارک رمضان از حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی(ص) صادر شده و منبع آن کتاب زادالمعاد و بلدالامین است. علامه امینی(ره) در صفحه 214 کتاب زادالمعاد می نویسد: از ابن عباس روایت شده که رسول گرامی اسلام برای هر روز از ماه مبارک رمضان دعای مخصوص و با فضیلتی و پاداش فراوان ذکر کرده اند. بر این دعاها شرح هایی نوشته شده است از جمله مرحوم حجت الاسلام سیدعلی نجفی که در نیمه های شب های ماه مبارک رمضان سال 1409 هجری قمری در مسجد قندی تهران ایراد شده است. حجت الاسلام سیدمحمدعلی نجفی یزدی در سال 1326 هجری شمسی در شهر عارف پرور نجف اشرف به دنیا آمد. نامش را به نام مولایش امیرالمؤمنین (ع) علی گذاشتند. پدرش سیدمحمد باقر روحانی بزرگوار و اهل علم بود و جدش سیدعبدالحی در یزد صاحب کرامات بود. وی تحصیلات مقدماتی خود را در نجف گذراند و در 17 سالگی به ایران آمد، ابتدا در مجلس درس آیت الله مجتهدی شرکت کرد و سپس از درس اخلاق آیت الله حق شناس بهره جست و درس های اخلاقی پرشور و برنامه های سلوکی آیت الله حق شناس او را جذب کرد. پدرش مکرر به عتبات عالیات سفر می کرد در یکی از این سفرها سیدعلی که با پدر همراه بود در حرم حضرت علی (ع) در سن 19 سالگی به دست پدر، معمم شد. سیدمحمدعلی نجفی یزدی مدتی را در تهران در بیت علامه امینی زندگی کرد. آیت الله امینی (ره) همیشه در مقابل این سید عظیم الشأن از جای خود برمی خواست و دست او را به احترام مقام سیادت می بوسید. وی به زیارت جامعه، مناجات شعبانیه و مناجات خمسه عشر علاقه فراوانی داشت و آن روزها که هنوز خواندن دعای عرفه در فضای باز مرسوم نشده بود این مجلس را برگزار می کرد. سیدمحمدعلی نجفی یزدی در سال 1371 هجری شمسی در حالی که بیش از 46 بهار از زندگی اش نگذشته بود به دیار باقی شتافت. گزیده ای از شرح دعای روز بیست و یکم ماه مبارک رمضان را در ادامه می خوانیم: اللهمّ اجْعَلْ لی فیهِ الى مَرْضاتِکَ دلیلاً ولا تَجْعَل للشّیْطان فیهِ علیّ سَبیلاً واجْعَلِ الجَنّةِ لی منْزِلاً ومَقیلاً یا قاضی حَوائِجَ الطّالِبین. اینکه گفته اند کلام این بزرگان، مادون کلام خدا و مافوق کلام بشر است، کاملاً محسوس است. اگر خداوند تبارک و تعالی به کسی کمی نور بدهد، احساس می کند که این کلام کلام خدا نیست اما کلام بشر هم نیست. این همان منزل متوسط بین خلق و خالق است و «المنزلة بین المنزلتین» است. این منزل سومی بین خلق و خالق است که همان منزل امامت و ولایت است. «خدایا، در این روز برای من دلیل و راهنمایی به سوی مرضات و خشنودی های خود قرار بده و راهی در من برای شیطان قرار مده و بهشت را برای من محل نزول و آسایشگاه قرار بده، ای برآورنده حاجت های طالبین.» چند مطلب بسیار مهم در این دعا هست. یکی قسمت اول دعا که خدایا، برای من به سوی مرضات خودت دلیلی قرار بده. راهنما چیست و کیست؟ این بخش دعا از آن دو فقره دیگر بسیار مهم تر است و لذا بیان آن را به بعد از بیان دو فقره دیگر موکول می کنیم. ذکر خدا تنها مانع ورود شیطان به دل «ولا تجعل للشّیطان فیه علیّ سبیلاً» خدایا، در این ماه یا در این روز برای شیطان، سبیلی بر من قرار نده. سبیل شیطان وقتی است که دل تاریک شود و تنها مانعی که شیطان نمی شود در دلیل بیاید، فقط و فقط و فقط یک چیز است و آن ذکر خداست و الا هیچ چیز دیگر نمی تواند جلوی او را بگیرد. لذا کسانی که ذکرشان ضعیف است، حفاظ و سپری در مقابل شیطان ندارند و اگر گاهی می بینید که شیطان هم زیاد مورد هجوم قرارش نمی دهد به خاطر این است که زیر آبشان را زده است. وقتی هم شیطان زیرآب کسی را زد، دیگر برایش زحمت نمی کشد و نیرو نمی گذارد، برای اینکه می بیند او در سرازیری جهنم افتاده است و چون این خبیث خیلی کار دارد، دیگر او را راها می کند و به دیگران می پردازد. عجیب نیرویی است. الله اکبر! نمی گذارد نیرویش هدر برود. کسی تشبیه می کرد، مثلاً برای متوقف کردن اتومبیلی در راه اگر این اتومبیل ده گالن بنزین لازم داشته باشد، لازم نیست که هر ده گالن را از آن بگیرند بلکه اگر یک گالن هم بردارند، همان یکی که کم می شود او را در وسط راه می گذارد و خلاص. ابلیس این دشمن خبیث خدا، با انسان ها اینگونه معامله می کند، زیرآبا آن ها را می زند و بلایی به سرشان می آورد که دیگر برای او امکان برگشت نباشد و بعد در جریانات بعدی او را رها می کند این بسا از صلاة و صوم و نماز و حج و عمره هم غافل نشود. فراموش کردن گناهان از علائم سوء عاقبت امام (ع) فرمودند: یکی از علامت های بدعاقبتی این است که انسان گناهانش را فراموش کند و به چهار تا عمل صالحی که معلوم نیست قبول یا باطل است، مشغول باشد و معلوم نباشد که موقعیتش پیش خدا چیست. خدایا، به ما رحم کن. یک چیز بسیار بسیار مهمی که باید بدانیم و نمی دانیم این است که موقعیت ما پیش تو چگونه است؟ چه کسی می داند که موقعیتش پیش خدا چگونه است؟ دانستن این بسیار بسیار مهم است و چیزی نیست که به راحتی و بدون توجه بتوان از کنارش گذشت. نحوه برخورد خداوند با بندگان چون به کثرت جمعیت نیست. اگر صدها میلیارد برابر تعداد انسان ها اضافه شود، هر کدام پیش خدا یک موقعیت خاصی دارند و خداوند مثل کسی با او معامله می کند که انگار بنده ای غیر از او ندارد. خدا مثل خلق نیست که اگر جمعیت کثیر شد، دیگر نتواند کنترل کند. تو حسن، تو حسین، تو تقی، تو علی، تو و تو و تو و تو و هر کدامتان جدا جدا خدا دارید و نزد او حساب و موقعیت دارید. خداوند تبارک و تعالی مثل انسان نیست که مثلاً اگر دو نفر به او مراجعه کنند، جوابشان را می دهد ولی اگر دو هزار نفر شدند، دیگر نتواند. قرآن میفرماید این را خواهید فهمید: «وَلَقَدْ جِئْتُمُونَا فُرَادَىٰ کَمَا خَلَقْنَاکُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ»، دیدند تنها آمدید. «أَلْهَاکُمُ التَّکَاثُرُ»؛ تکاثر در دنیا شما را باز داشته بود، خیال می کردید که با این کثرت شاید از زیر قلم ما گم بشوید. فکر نکنید کسی به کسی نیست، نه! نه! خدا باهمه است. خدا در کنار نفر به نفر شماست. «ولا تَجْعَل للشّیْطان فیهِ علیّ سَبیلاً» سبیل شیطان این است که راهی در دل باز می کند و از آنجا دل را سیاه می کند هیچ نیرویی هم غیر از ذکر خدا نمی تواند مقابل شیطان بایستد. آن هم نه ذکر «سبحان الله» و «الحمدالله» این جلد و جلباب و قشر ذکر است. اینکه به زبان می گوییم پوست ذکر است. خوب است ولی پوسته روی ذکر است. گاهی می بینید پوست دست انسان است اما مغز ندارد. کما اینکه منافقین این گونه بودند. قرآن می فرماید: «لایذکرون الله إلا قلیلاً»، این ها خدا را به جز اندکی یاد نمی کنند، یعنی پوست ذکر دستشان بود ولی مغز نداشت. امام (ع) رسماً فرمودند: ذکری که ما می گوییم منظور این تسبیحات اربعه نیست. اذکار اربعه و تسبیحات اربعه جامع همه اذکار است که هم تسبیح، هم تحمید، هم تهلیل و هم تکبیر دارد، یعنی تمام اذکار در این چهار تاست. تمام اذکار شما یا تسبیح، یا تحمید، یا تهلیل یا تکبیر است که «سبحان الله» تسبیح و «الحمدالله» تحمید و «لاإله إلا الله» تهلیل و «الله اکبر» تکبیر است. حضرت می فرمایند: ذکری که ما می گوییم مقصود این چهار ذکر نیست و بعد می فرمایند: «و إن کان منه» بله، هر چند این هم بخشی از آن ذکر است، نمی خواهیم این را تقبیح کنیم ولی ذکر خداوند نزد حلال و حرام است. ذکر خیالی نه بلکه ذکر عملی منظور است که ببینی این ذکر، در وقت حلال و حرام آیا موضع تو را معین می کند یا نه؟ غافل ترین مردم مهم ترین ذکر را روز عاشورا در بدترین موقع گفتند. تکبیر بلندترین ذکر است. هیچ ذکری بالاتر از تکبیر نیست و لذا در تسبیحات اربعه تکبیر را آخر گذاشته اند. «والله اکبر» و بعد آن چیزی نیست. خوب است بدانیم این ذکری که صبح تا شب می گویم یعنی چه؟ معنای الله اکبر شخصی در حضور حضرت صادق (ع) گفت: «الله أکبر» و امام (ع) پرسیدند: «الله أکبر»، یعنی چه؟ «اکبر من ایّ شی ء»؟ معنی ظاهری اش این است که خدا بزرگ تر است. پرسیدند بزرگ تر از چیست؟ گفت: از همه چیز. امام (ع) فرمودند: خدا را محدود کردی. همه اشیا هر چقدر هم بزرگ باشند، چون محدود هستند، بزرگ تر از آن ها هم محدود خواهد بود. گفت: آقا، پس معنی آن چیست؟ فرمودند: «الله أکبر من أن یوصف»، خدا بزرگ تر از آن است که توصیف شود. تسبیح، تحمید و تهلیل توصیف هستند اما «الله أکبر» صحبت توصیف خدا نیست، یعنی ما نمی توانیم تو را توصیف کنیم. «بهشت» منزل بین راه اولیاء خداست «واجْعَلِ الجَنّةِ لی منْزِلاً ومَقیلاً» «خدایا، بهشت را برای من منزل قرار بده» چرا منزل؟ منزل از نَزَلَ و نزول می آید، یعنی خدایا من بهشت را به عنوان آخرین هدف خود نمی خواهم، بهشت را خستگی درکُنِ راه تو می خواهم. چون بهشت خستگی درکُن راه اولیاء خداست. چون هدفی بالاتر از آن دارند، مثلاً اگر شما بخواهید از اینجا تا مشهد بروید، توقف وسط راه برای خستگی در کردن و غذا خوردن است. هدف نیست. بهشت و حور و قصوری هم که در این دعاهای ماه رمضان می گوییم، هدف اولیا نیستند. گر گدا کاهل بود تقصیر صاحب خانه چیست کاهل نباشید. بلندهمت باشید. این تقاضا را جدی از خدا بخواهیم: «واجْعَلِ الجَنّةِ لی منْزِلاً ومَقیلاً یا قاضی حَوائِجَ الطّالِبین»؛ یعنی خدایا، این را از تو می خواهیم. هر چقدر هم بزرگ باشد، تو می توانی. بپردازیم به بخش اول دعا: «اللهمّ اجْعَلْ لی فیهِ الى مَرْضاتِکَ»؛ «خدایا، برای من دلیلی به سوی مرضات خودت قرار بده.» مرضات خدا همه سرمایه هاست، سرمایه هر چیزی، این است که خدا از بنده راضی شود. روایت دارد گاهی که خدا از بنده راضی می شود، به ملائکه می گوید تمام گناهان گذشته و آینده اش بخشوده است. الله اکبر! از عالم غیب به او خطاب می آید هر کاری می خواهی بکنی بکن، من تو را بخشیدم. البته این انسان خطا نمی کند. کسی که از ریشه او را بخشید ه اند دلش چنان نورانی می شود که سیاهی در آن راه ندارد. جریانات وقتی مهم می شود، انسان یادش می ماند. منبع:فارس
دوشنبه ، ۷تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عقیق]
[مشاهده در: www.aghigh.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]
-
گوناگون
پربازدیدترینها