محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845482921
آشفته بازار نام گذاری کوچه خیابان های شهر کاشان - پایگاه اطلاع رسانی اخبار کاشان
واضح آرشیو وب فارسی:کاشان نیوز: کاشان نیوز -عطیه جوادی راد: صبح بلند می شوی بروی نانوایی دو تا بَربَری بگیری، می بینی تابلو زده اند سر کوچه و نوشته اند ذوالفقار چهارم. این که تابلو جایی بین تورفتگی دیوار نصب شده و از خیابان اصلی اصلاً پیدا نیست، بماند. ما که ایستاده بودیم توی صف دوتایی ها، تابلو را دیدیم و یکی گفت: بسم الله. گویا باز تغییر و تحولاتی در شهرداری صورت پذیرفته و قرار است با الصاق نام های جدید و گاهی بد تر از آن تغییر نا به جای نام های قدیمی؛ این تغییر و تحولات مدیریتی به سرعت برق و باد به چشم اهالی شهر برسد تا آقا یا خانم راه یافته به اتاق تصمیم گیری بتواند سر سفره؛ حالا بهتر است بگویم افطاری، اعلام کند که بله اسم آن کوچه و خیابان یا معبر اصلی را هم ما گذاشتیم ذوالفقار مثلاً. ما هم می گوییم خوب. چه اشکال دارد. این کوچه ما هم که اسمی نداشت. اینجا هم که سالیان سال است شهرک امیرالمؤمنین است و از امیرالمؤمنین هم که تصویری نیست جز همان ذوالفقار فیلم مصطفی عقاد. پس به روی خودمان نمی آوریم که کنار بنای هفت هزارساله زندگی می کنیم. چون به هرحال اسم کوچه پس کوچه های دیزچه را، چند وقت قبل ترش به سیلک تغییر نام داده اند و نمی شود که کل یک محدوده بشود سیلک. ولی از این که چرا هیچ کس به خودش یک زحمت نداده که یک تک پا برود تا موزهٔ سیلک و پرس وجویی بکند ببیند که آیا نمی شده بر اساس نام سیلک، یا نمونه های سیاله، یا سفال های پیداشده در این تپه باستانی، نامی انتخاب کرد یا باستان شناسانی که در شناخت و بازسازی و معرفی این بنا بسیار کوشیدند. از شهمیرزادی تا گیریشمن، باستان شناس بزرگ فرانسوی. هیچ کدام از این ها، نامشان بر کوچه های اطراف سیلک نیست. درحالی که نام گذاری اسم خیابان ها با نام بزرگان علمی، ادبی و یا ملی، یک امر معمول و فرهنگی در ایران و کشورهای دارای پشتوانه فرهنگی است. بودن نام یک باستان شناس دست کم، روی یکی از فرعی های منتهی به سیلک، نشان دانش تاریخی و قدر شناسی مسئولان شهری و مردم منطقه، به کسی است که قدم خیری برای یک بوم و بر برداشته اند. اینجا را به یاد داشته باشید تا بعد. راستش این قدر دردسر زندگی بود که این الصاق نام جدید خیلی جدی نشد و ما هم گفتیم بگذار به جای کوچهٔ نانوایی، بگوییم ذوالفقار ۴ و با چه مکافاتی یاد پسرمان دادیم که توی نشانی منزل بنویسد: کوچه ذوالفقار چهارم. (در اجتماعی کلاس سوم ابتدایی به بچه ها تکلیف می دهند که نشانی خانه هایشان را یاد بگیرند و بنویسند.) بعد رفتیم پیاده روی، دیدیم شهرداری منطقهٔ چهار، تابلوی بزرگ زده: «طرح آماده سازی بلوار الهیه.» پرسیدیم: الهیه؟ بلوار الهیه کجاست؟ هیچ کسی نمی دانست. همان سمتی از میدان عامری که دیرزمانی دانشکده علوم انسانی بود و همه می گفتند کوچهٔ دانشگاه. بعد دانشگاه رفت و پزشکان عزیز با شَم قوی اقتصادی شان شروع کردند به ساختن یک مجتمع مسکونی شکیل و چند زمانی بعد، راننده آژانس ها می آمدند پی کوی پزشکان. (به هرحال جامعه پزشکی این قدر شأن و اعتمادبه نفس دارد که اگر نام کوچه ای را نمی داند و خودش هم در آن کوچه زندگی کند، توقع داشته باشد کوچه اش، کوی پزشکان نامیده شود.) به هر ترتیب هنوز تابلویی نخورده بود تا این تابلو شهرداری؛ که ما از سر فضولی پیچیدیم توی کوچه و از سرجوبه های شاهزاده ابراهیم و ردیف درخت توت ها رد شدیم و دیدم که بعله، چقدر ساختمان سازی شده و مجتمع مسکونی و خانه های بزرگ و کوچک و دیگر هیچ اثری از دشت کلاته نیست. فکر کردیم شاید طرفی که نام الهیه را تصویب کرده برای این بلوار تازه تأسیس، یک سفر رفته تهران و آمده و خواسته حالی به جامعه پزشکی بدهد و بالانشین ترشان کند. انگار که شهر ما بااین همه پشتوانه فرهنگی و تاریخی، عقدهٔ حقارت تهران شدن دارد. تهرانی که در حال حاضر چه در دنیای حقیقی و چه در فضای مجازی با بد ترین صفت ها خوانده می شود. آن هم با پسوند «ترین»: آلوده ترین، شلوغ ترین، پرترافیک ترین… حالا ما قرار است خودمان را بکٌشیم تا بشویم تهران. الهیه داشته باشیم. حتماً خیابان را ادامه بدهیم و برویم و آن سرش را هم بکنیم شهرک غرب یا هرچند تا نام و نشانهٔ فرهنگ تازه به دوران رسیده در تهرانِ مهاجرنشین. بلوار الهیه از انتها می رسد به جادهٔ کلاته. جالب است بدانید توی نقشه گوگل، اسم اینجاده کلاته است! اهالی هم این خیابان را به جاده کلاته می شناسند. جاده ای که دو سالی هست از انتهای شهرک امیرالمؤمنین، از روبه روی آپارتمان های سرافرازی کشیده شده است به سمت باغ فین و به تعریفی یک از ورودی های مستقیم شهر به سمت باغ فین است که در ایام نوروز و گل و گلاب بالا ترین تردد گردشگر را دارد. شهرداری نام خیابان را گذاشته: خیابان خواجه مجدالدین. اسمی سخت خوان که برای تلفظش بایست مکث کرد. فکر می کنید مردم چه واکنشی نسبت به این نام داشته اند. صدالبته که آن را نپذیرفته اند، مثل چند ده اسم پذیرفته نشده دیگر؛ بنا به درسی که خوانده ام زبان زنده است و تنها واژگان مفید و قابل استفاده در زبان باقی می مانند. اسامی یا کلمه هایی که از سالیان سال در زبان یک منطقه باقی مانده، نشان دهنده قدرت و توانایی و کاربرد آن اسم بوده است. به این ترتیب بهترین روش نام گذاری ، باید بر اساس تحقیق میدانی و محلی (مردم شناسی)، تحقیق تاریخی (اسناد مکتوب) و همین طور تحقیقات زبان شناسی باشد. تا آنجا که یاد دارم در دشت کلاته، آسیاب های قدیمی بود و همین طور یخچال های کله قندی که حالا هیچ کدام این ها نیست و به نفع توسعه و پیشرفت خراب شده، در این بلوار شایدبشود با حداقل نگه داشتن یکی از همین آلونک هایی که کشاورز ها با گِل می ساختند؛ یا مترسک ها، نشانی هایی از این دشت را به یادگار گذاشت. دشت کلاته پر بود از این آلونک های کپر شکل و مترسک های میان جالیز. مثل کار خوبی چون نگه داشتن عمارت آجری چاه آب، حدفاصل پرورشگاه به چهارراه سلمان که جای تشکر و قدر شناسی فراوان دارد. می توانید تصور کنید وسط یک میدان با چند تا مترسک و یا سنگ های آسیاب قدیمی به آنی چند صد عکس دست به دست می شود در دنیای مجازی و حقیقی که زیرش نوشته شده باشد: اینجا کاشان است. من نام این اتفاق را خواهم گذاشت حفظ و نگهداری از فرهنگ و تاریخ شهر که نه خواسته؛ که وظیفهٔ مدیران و برنامه ریزان شهری است که دیرزمانی هم انجام می پذیرفت. مثل گذاشتن نام مخمل و ابریشم بر کوچه های اول خیابان امیرکبیر که یادآور شکوفایی صنعت نساجی در همان حوالی است. یا نام نهادن میدان رو به روی شرکت گاز به نام میدان گاز. دشت ناجی آباد وقتی شد شهرک ناجی آباد، کسی لازم ندید که نام ناجی آباد را هم عوض کند. دشت ناجی آبادی بود که شد شهرک نا جی آبادی که حالا چند تا فاز دارد. ولی همین دو سال پیش از وسط دشت های دروازه فین، شازده قاسم، شازید و دشت ماداب خیابان کشیدند و نامش را گذاشتند نشاط، طبیعت، ورزش. بماند که باآن همه ماشین و بوق و سرعت گیر تنها چیزی که در آن خیابان گیرتان نمی آید، نشاط است. عکس دوچرخه هنوز روی آسفالت به چشم می آید، ولی شما اگر جرئت دارید با دوچرخه بروید توی این خیابان باریک که همشهری های عزیز کماکان حدفاصل هر دو تا سرعت گیر را دو تا دنده و دو دنده معکوس به خورد خودشان و ماشینشان می دهند. می خواهم بگویم شاید در ید توانای شهرداری باشد که دوهفته ای خیابان بکشد و سکوت یک دشت را بترکاند. ولی نام گذاری یا تغییر نام، کار بلدوزر و غلتک جاده صاف کن نیست. آیا یکی از همان آقایان مسئول پروژه که حواسش بوده به مرغوب شدن آنی زمین ها و شاید با قرض و وام تکه زمینی هم برداشته باشد برای خودش؛ به خودش زحمت داده بپرسد این حوالی را چه می نامند؟ چرا به آن نام، نامیده اند؟ نمی شد همان نام را دست کم روی یکی از همین خیابان ها نگه داشت؟ این ها تنها نمونه-هایی است از کوچه و خیابان های محله ای که من در آن زندگی می کنم. با تحقیق میدانی در سطح سریع تر می توان دریافت که آیا این روند که به گمان من در کل شهر جریان داشته به همین شکل و قیاس بوده یا نه البته بافت تاریخی به علت کار کردن افراد متخصص تر از دوره های قبل تر و این دوره بخشی از این نکات رعایت شده است و نام محله ملک آباد و سر پُله و گذر خان و کوچه سرو و… باقی مانده اند، اما هویت تاریخی کاشان محدود به خیابان علوی و چند تا محله پیرامون آن نیست. من هم اهل کاشانم. من شهرم، محله های کوچک و بزرگش و بیشتر از آن روستا ها و توابعش را که یکی از یکی زخم خورده تر است را، با جان ودل دوست دارم. ما پشت میزهای دانشگاه خواندیم، انسان اولیه با نام نهادن به اشیا پیرامون خود، نخستین قدم را برای شناخت و درک دنیای هستی برداشت که حالا بتوانیم جلو این نام گذاری های غیرعلمی را بگیریم. زبان شناسی یک علم است. مردم شناسی، جامعه شناسی و باستان شناسی؛ علوم پیشرو در دانش انسانی هستند. زبان- شناسان اصول اولیه زبان را می آموزند. همین اصول سند محکم و مدلل می دهد که جلو نام گذاری های غیر صحیح توسط افراد غیرمتخصص بایستیم و به این روند نامبارک اعتراض داشته باشیم. نام گذاری هایی که بنا به هر دلیل؛ پیشینه جهان بینی و تمدن کهن شهر ها و یا محله های دور و اطراف ماست. البته گاهی دلایل سیاسی و تغییر نظام ارزشی، باعث موج تغییرات اساسی می شود. مثل تغییر نام میدان مجسمه به پانزده خرداد که به واسطه انقلاب اسلامی صورت گرفت و از جانب مردم پذیرفته شد. ولی بسیاری از تغییرات بعدی توسط مردم کاشان پذیرفته نشد؛ یعنی سیستم رسمی نام گذاری کرده اما موردپذیرش مردم قرار نگرفته است. این مهم ترین نکته درروند نام گذاری است. وقتی اسامی موردپذیرش قرار نمی گیرند و فقط در سطح تابلو می مانند یعنی بخشی از سرمایه مردم به هدررفته است. وقتی مردم از سر اجبار و نیازشان، اسم ها را کوتاه سازی می کنند یا با معادل سازی، به نوعی به این روند نادرست اعتراض می کنند. بماند که اگر این مقابله نبود و همه این تغییرات پذیرفته می شد، ما با هر تغییر مدیریتی شهر، انقلاب نام های جدید داشتیم و حافظه و خاطرات ما از شهرمان به چهار پنج سال هم نمی رسید. زبان شناسان می خوانند که زبان دارای اصولی است که گاهی از سر ساده بودن بدیهی به نظر می رسد. مثل این که طبیعت زبان تمایل به کاهش دارد. این یعنی نام گذاری یک معبر اصلی و پرکاربرد با یک نام چندبخشی و طولانی که استفادهٔ آن راحت نیست؛ برخلاف طبیعت زبان است (توجه کنید به نام خیابان خواجه مجدالدین) گویشوران آن زبان مجبورند دست به تغییر آن بزنند. نگارنده مدعی است که این اتفاق نامبارکی است که برای بخشی از نام گذاری های نادرست خیابان ها و معابر عمومی شهر افتاده است. داشتن این همه نام رسمی و غیررسمی، پیدایش آشفته بازار جدید و قدیم دیگری برای کاشان درحال توسعه است، گاهی تنها به خاطر رعایت نشدن یک اصل سادهٔ علمی. پس حق بدهید که با داشتن چندین دکتر و کار شناس ارشد زبان شناس در این شهر، تأسف و واویلای من از دیدن اسامی جدید شورای نام گذاری دربیاید. این که آقای شاطری با داشتن ده ها جلد کتاب در حوزهٔ کاشان شناسی، کسی که باید یکی از اصلیترین صاحبان صندلی های این شورا باشد با ضرب وزور گویا شده اند عضو علل البدل، درحالی که اگر در سابقهٔ مدیرتی آقایان نشسته بر صندلی های اصلی شورا جست وجویی بکنید، در پیشینهٔ ایشان، آمدن و رفتن از پشت این میز به پشت آن یکی میز بزرگ تر و مرغوب تر را می بینید که صدالبته با تلاش و عرق ریزی خودشان به دست آمده. چه اشکال دارد که جای بیشتری داشته باشند برای امضاهای مقبول تر پای پروژه ها و نامه ها و مراسلات، درحالی که آقای شاطری رفته اند توی کوچه محله های قدیمی این شهر مصاحبه کرده اند. با صد تا پیرزن و پیرمرد که باقی مانده گذشته این شهر هستند، حرف زده-اند. صد تا سند قدیمی و جدید را زیر و رو کرده اند و نتیجه اش شده است کتاب. کتاب هایی که به هویت فرهنگی این شهر افزوده و به مردم ما از بابت داشتن این همه ضرب المثل و کنایه و نام های خاص، احساس غرور و افتخار می دهد. حالا بایسته نیست ایشان عضو علی البدل باشند ولی مدیران محترم عضو اصلی! مجبور بشوند باز اضافه کاری کنند و باز ساعت اضافه کاری ها بالا تر از ساعت های موظف بشود و از این جلسه بروند به جلسهٔ بعدی و هیچ وقت در دسترس نباشند و فقط منتشان بر سر مردم کاشان بماند به خاطر این همه جلسه پشت جلسه؛ یعنی نمی شود به جای این تعداد سمت برای مدیران وظیفه شناس و کاری، چند زبان شناس و مردم شناس و جامعه شناس جوان جویای کار را دعوت به همکاری کرد؟ نتایج کار یک تیم متخصص بی شک متفاوت تر خواهد بود. انتخاب اسم، پیوندی با گذشته و پیشینهٔ یک بوم است. مردمی که گذشته ندارند، مردمی بی نام ونشان (بی-هویت) هستند. با از بین رفتنِ نام های قدیمی، گذشتهٔ این شهر به تاراج می رود. شایسته نیست هر کس از راه رسید برای نمایش دادن توانایی یا میزان دین داری یا سوگیری خاص، اسم های یک منطقه را طبق سلیقه و یا روندی خاص برگزیند یا آن ها را تغییر دهد. *کار شناس ارشد زبان شناسی
دوشنبه ، ۷تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: کاشان نیوز]
[مشاهده در: www.kashannews.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 60]
-
گوناگون
پربازدیدترینها