واضح آرشیو وب فارسی:شفقنا: شفقنا(پایگاه بین المللی همکاری های خبری شیعه)- عضو هیات علمی دانشگاه مفید قم با اشاره به اینکه گاهی حتی تلخی ها ما را یاد خدا نمی اندازد، گفت: ما دعا نمی خوانیم مراسم دعا به جا می آوریم. همه چیز مراسم است. همه چیز برای ما نمایش های آیینی شده است. در دعا باید حرف دل را بزنی و در توبه باید با زبان دل با خدا حرف بزنی؛ توبه مناسکی و مراسمی کارساز نیست. به گزارش شفقنا از جماران، حجت الاسلام و المسلمین مسعود ادیب در مراسم احیای شب بیست و یکم ماه مبارک رمضان بنیاد زینب کبری (س) اظهار داشت: در طول تاریخ مؤمنان به ادیان از جمله مسلمانان، برای دین و انبیاء مأموریت ها و رسالت های گوناگونی را بیان کردند. اما شاید یک نکته را اصلی ترین و قطعی ترین نکته مشترک همه آدمیان در مورد رسالت انبیا بدانیم که آن بیان نحوه برخورد آدمیان با خداوند است. عضو هیأت علمی دانشگاه مفید قم تأکید کرد: در اینکه کار انبیاء معرفی خدا و راه ارتباط با خداست نمی توان تردید کرد. البته انسان با ممارست و تحقیق می تواند به شناخت خداوند برسد. نظام های فکری نیز در این راه تلاش می کنند. اما شناسایی و بیان انبیاء از نوع دیگری است و یک رابطه حاضرانه را رقم می زند. انبیاء خداوند را چون شیء ورای بشر معرفی نمی کنند و چون آشنایی که می شود به او نزدیک شد و با او صحبت کرد به مردم می شناسانند. او با اشاره به آیاتی از قرآن کریم گفت: یکی از نکات بسیار مهم توحیدی اسلامی این است که رسول خدا (ص) صرفا واسطه ای در جهت عبودیت ما است. هیچ پیامبری حق ندارد به خودش دعوت کند. از نگاه قرآن ادیان همه اسلام و انبیا همه اول المسلمین و خودشان یکی از افراد بشر در مسیر عبودیت هستند. ادیب با انتقاد از اینکه متأسفانه در جامعه ما با افرادی که مصدر امر هستند و نه مورد امر مواجهیم، تصریح کرد: رسول خدا (ص) فرمودند به هیچ چیز امر و نهی نکردم مگر اینکه خودم اول آن را انجام داده باشم. رسول اکرم (ص) پیام خدا را به گوش می رساند. اما رابطه مستقیم است. در جاهایی گویی وساطت پیامبر(ص) نیز نادیده گرفته می شود و خدا خودش مستقیم وارد صحبت با عبادی می شود که سراغ او را از پیامبر گرفتند. خداوند می فرماید که من نزدیکم و هرکس مرا بخواند او را جواب می دهم. او ضمن بیان اینکه ما معمولا خیال می کنیم که دعا یعنی درخواست کردن، اما دعا به معنی خواندن است، افزود: «خواستن» اصطلاحا به معنی «مسألت» می شود. اما در رابطه انسان با خدا دعا مهم است. مسألت هم مهم است؛ اما اصل دعاست. چیزی که دل را زنده می کند خواستن خداست. خواستن از خدا یعنی فهم این نکته که پشت همه اسباب العلل اراده او قرار دارد. البته نظام طبیعت سر جای خودش است. عضو هیأت علمی دانشگاه مفید قم با اشاره به اینکه خیلی وقت ها خواندن خدا با خواستن چیزی همراه نیست، یادآور شد: یکی از دعاهای مستحب «کلمات الفرج» است که هیچ درخواستی در آن نیست و فقط تسبیح و حمد است. اگر آنچه از خدا می خواهید به شما داده نشود بهتر از آن را به شما می دهد. ولی خدا را صدا کنیم و او را شنونده صدای خود بدانیم. او ادامه داد: ما گاهی وقت ها کسی را صدا می زنیم اما حقیقتا کاری با او نداریم و گاهی کسی را کار داریم اما او را صدا نمی زنیم. کسی که در گرفتاری قرار گرفته کسی را که فکر می کند او را نجات می دهد صدا می زند. او در حقیقت دارد منجی را صدا می زند؛ منجی خدا است. اما ممکن است کسی گوشه ای بنشیند و یا الله بگوید و در حقیقت خدا را صدا نزند. ادیب ضمن تأکید بر اینکه یکی از چیزهایی که به از میان برداشتن موانع رابطه ما با خدا کمک می کند و بهترین مسألتی است که ما می توانیم از خداوند داشته باشیم درخواست توبه و استغفار است، گفت: ما در تعالیم دینی با این مضمون مواجهیم که یکی از اشکالاتی که گناه به وجود می آورد این است که دعا را حبس می کند. او اظهار داشت: تقسیم بندی های زیادی برای گناه کردند اما یکی از تقسیمات این است که گناه را بر اساس منشأ آن می توان به دو بخش تقسیم کرد. یکی بر اثر غلبه جنبه هوای نفسانی است و دسته دوم گناهانی است که با فکر و غلبه شیطنت بر جان و روح انسان است. وقت خشم و شهوت باید خویشتنداری کرد. ولی گاهی از دست انسان در می رود. اما وای از گناهانی که ناشی از شیطنت است. هیچ حیوانی دروغ نمی گوید و آبرو نمی برد. اینها هنرهایی است که ما بنی آدم بلدیم. عضو هیأت علمی دانشگاه مفید قم با اشاره به آیات ۱۷ و ۱۸ سوره نساء گفت: خدا کارهایی مثل رحمت و یاری مؤمنان را بر خودش واجب کرده است. توبه بر عهده خداست و برای کسانی که از روی نادانی کار زشت می کنند مسئولیتش را پذیرفته است. اتفاقا انسان باید از معرض گناه دوری کند. اما گاهی وقت ها پای او می لرزد و بعد زود بر می گردد. چون لغزش اقتضای پشیمانی زود دارد. آدمی که مقصد دارد اگر جایی راه را اشتباه کرد در اولین فرصت تصحیح می کند و عنایت خدا نیز به او بر می گردد. اما توبه به نفع کسانی که تا لحظه مرگ کار بد می کنند و کسانی که در این لحظه هم متوجه نمی شوند نیست. مشکلات و عذاب دردناکی برای آنها فراهم شده است. این آیات نشان می دهد که توبه کردن یکی از واجبات است و باید مستمر صورت گیرد. البته منظور از توبه مستمر این است که باید سعی کنیم قبل از اینکه کار زشت اتفاق بیافتد بر خودمان مسلط باشیم. او با بیان اینکه در روزگار پر آسیبی قرار گرفته ایم، تصریح کرد: از سویی جامعه ما یک جامعه در حال گذار است. من معتقدم بسیاری از آسیب هایی که من و شما داریم می بینیم مال این است که در روزگاری زندگی می کنیم که جامعه در حال دگوگونی های نسبتا مهم و شگرفی قرار گرفته است. فرهنگ و سنت مستقر ما دستخوش چالش شده و ارزش های جدید هنوز در جامعه ما مستقر نشده است. به اینکه کدام با ما سازگارتر و بهتر است کاری ندارم. فعلا ما معلق بین زمین و آسمان هستیم و هیچ کدام را نداریم. ما خیلی از این ناحیه داریم آسیب می بینیم. به نظر می آید که متصدیان امور نیز اصل و فرع ها را با هم جا به جا می بینند و مسائل اصلی برای آنها مهم نیست و مسائل فرعی خیلی به ذهنشان مهم می آید؛ امروز به پوسته و ظاهر بیشتر توجه می کنند و مناسک گرایی و ظاهر در جامعه حاکم شده و در اعماق و زیر پوست جامعه دارد اتفاقات خیلی وحشتناکی می افتد. ادیب افزود: من به عنوان یک طلبه باید بیشتر از همه شرمنده باشم. اما شرمندگی من دردی از شما دوا نمی کند. اگر یک لحظه بدون خدا سپری کنیم خسارت عظیمی است. این فرصت های مثل شب های قدر را صرف بازیابی رابطه خود با خدا کنیم. توبه یکی از کارهایی است که می توانیم انجام دهیم. عمل خطا مثل خوردن سم است؛ بلافاصله باید پادزهرش را به کار گرفت. اگر این نگاه باشد انسان توبه تاکتیکی نمی کند و به تنگنا که می افتیم یادمان بیافتد که خدایی داریم. او با اشاره به اینکه گاهی حتی تلخی ها ما را یاد خدا نمی اندازد، ادامه داد: ما دعا نمی خوانیم مراسم دعا به جا می آوریم. همه چیز مراسم است. همه چیز برای ما نمایش های آیینی شده است. در دعا باید حرف دل را بزنی و در توبه باید با زبان دل با خدا حرف بزنی؛ توبه مناسکی و مراسمی کارساز نیست. عضو هیأت علمی دانشگاه مفید قم در پایان با اشاره به حدیثی از حضرت علی (ع) گفت: توبه ۶ مرحله دارد. اولین مرحله این است که پشیمان باشی. دومین مرحله این است که وقعا تصمیم داری که هیچ وقت این کار را تکرار نکنی. سوم اینکه اگر کار خطای تو حقی از بندگان خدا ضایع کرده آن را درست کنی. چهارم اینکه حساب خود را با خداوند صاف کن. پنجم اینکه اگر زندگی گنهکارانه در گوشت و پوست تو آمیخته شده با ریاضت آن را از بین ببر. ششم اینکه باید مرارت بکشی که توبه در تو اثر کند. به گزارش جماران، محمدرضا بهشتی نیز در این مراسم با بیان اینکه در این شب ها یکی از دعاهایی که از مضامین بسیار بلندی برخوردار است جوشن کبیر است، گفت: در این دعا خدا را با هزار نام و صفت می خوانیم. همه فرازهای این دعا با اللهم آغاز می شود یعنی خدا را مورد خطاب قرار می دهیم. در مقام دعا کسی که در برابر آن عظمت بی انتها قرار گرفته آیا جای خودبینی وجود دارد؟ دیدن خود در این جایگاه خطایی بزرگ است. از طرف دیگر چون داریم خداوند را می خوانیم چاره ای نداریم و لاجرم اشاره ای به خود پیش خواهد آمد. به علاوه این دعا از زبان کسانی نقل شده که به جایی رسیدند که دیگر منی در میان نمی بینند و ما از زبان آنها بیان می کنیم. عضو هیأت علمی دانشگاه تهران اظهار داشت: اسم ظهور خداوند است و خداوند در این اسم ها ظهور پیدا می کند. تمامی هستی بروز و ظهور و مظهر این اسم ها است. خداوند به عنوان نور و بلکه منور نور در این اسم ها ظهور می کند. خود ذات از فرط روشنایی به چشم من و شما نمی آید و ما آن را از پشت اسم ها و صفات می بینیم. تمام این نام ها بروز و جلوه ای از خداوند هستند و در هر کدام از آنها با وجهی از خداوند آشنا می شویم. در دعای جوشن کبیر بعد از اسم های خداوند تسبیح است. یکی از دلایلی که این تسبیح را می گوییم درک شأن این اسم ها است. او افزود: ممکن است بخواهیم در حد اسم ها و صفات متوقف شویم و به دلیل توقف در صفات از ذات غفلت کنیم. امیر المؤمنین می گوید که بالاترین اخلاص این است که ما در صفات متوقف نشویم. با این حال به مدد تنزیه و تشبیه ما تلاش می کنیم خودمان را به خداوند نزدیک کنیم. این در حالی است که حضرت علی (ع) به مقامی رسید که می تواند بگوید من پروردگاری که ندیدم را عبادت نکردم. اما با تیر جهالت خود را از چنین وجودی محروم کردیم. نه تنها اسماء الهی و صفات او بلکه رهیافتگان و راهنمایان این طریق را هم نشناختیم. www.fa.shafaqna.com
دوشنبه ، ۷تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفقنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 135]