تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837989303
گلایه فرزند «حبیب» از انتشار تصویر پدرش در سردخانه - پایگاه خبری ستاره ها
واضح آرشیو وب فارسی:ستاره نیوز: سال ها است که حرف های زیادی برای گفتن دارد ولی کمتر حاضر به گفت وگو و مصاحبه می شد و همین باعث شده خیلی ها از او به عنوان مخزن اسرار حبیب در همه این سال ها یاد کنند. «محمد محبیان» پسر «حبیب» یک هفته ای است که وارد ایران شده و حضور پرخبرش در مراسم هفتمین روز درگذشت «حبیب» باعث شد بسیاری از رسانه ها نسبت به حضورش در ایران واکنش نشان دهند.به گزارش ستاره ها؛ اما محمد در سکوت کامل و در کنار مادرش روزهای سخت و دردناکی را گذراند تا با رد شدن از ده روز نخست پرواز ابدی پدرش، حالا حرف هایش کلید پرسش های زیادی باشد. بدون شک وقتی «حبیب» در گفت وگوها و آثارش از محمد به عنوان «تموم دنیای بابا...» یاد می کند، حتماً ناگفته های زیادی را می توان از حرف های محمد فهمید و با کمی دقت در صحبت هایش، متوجه بسیاری از اتفاقات و ماجراهایی شد که در همه این سال ها حبیب زندگی اش را با آنها گذرانده است. بخش هایی از صحبت های محمد را می خوانید و در ادامه، فایل ویدئویی این گفت وگو را هم حتماً ببینید. ذکر این نکته ضروری است که تسلط محمد به زبان فارسی چندان زیاد نیست؛ به طوری که در ادای برخی کلمات و اصطلاحات مسلط نبود و در پیاده کردن این گفت وگو سعی شده محتوای سخنان او با حفظ محوریت صحبت ها اتفاق بیفتد. ساعت 3 صبح 29 خرداد 95 است و در اولین ساعات حضورت در ایران، نخستین گفت وگوی رسمی تو در ایران انجام می شود. بگذار از رابطه ات با «حبیب» شروع کنیم. رابطه شما کلاً چگونه بود؟ خیلی ممنون. سلام به شما و همه بینندگان عزیز سایت «موسیقی ما». رابطه ما رابطه پدر و پسری بود. پدر و پسر بودیم دیگر. رفیق بودیم، دوست بودیم و همکار بودیم. حبیب دوست داشت من را مسخره کند و ادای من را در بیاورد. خیلی بامزه و شوخ بود و شوخی زیادی می کرد. پدر خوبی بود، انسان خوبی بود، پاک بود. به نظرم خوب موقعی رفت؛ چیز عجیبی است این گونه بگویم ولی خدا را شکر. گفته شده «حبیب» در کار و روابط اجتماعی اش خیلی جدی بود. ولی ظاهرا این موضوع حداقل درباره تو که پسرش بودی، صدق نمی کرد. جدی بود ولی همه کسانی که از نزدیک او را می شناختند، هر دو طرف را می دیدند؛ هم جدی و هم شوخ طبعی. کمی به عقب برگردیم. صحبتی که این روزها و پس از درگذشت پدرت مطرح شده است. می خواهم درباره تاریخ و محل دقیق تولد حبیب صحبت کنی. بیوگرافی هایی که از حبیب منتشر شده، متناقض است و می خواهم مشخصات صحیح حبیب را برای اولین بار به ما بگویی. مادر من تبریزی است و پدرم هم تبریز را خیلی دوست داشت. فکر کنم مدتی از خدمت سربازی اش را هم در رضائیه (ارومیه) گذرانده بود و آن جا را خیلی دوست داشت. وقتی مردم از او می پرسیدند همشهری ما هستی، می گفت بله و «نه» نمی گفت. خوزستانی ها می گفتند تو اهل خوزستانی؟ می گفت بله. ولی اصالت حبیب برای شمال تبریز است. محل تولدش را هم همه جا اشتباه می گویند. خود من هم مصاحبه ای داشتم و در آن توضیح دادم. محل تولد حبیب در شمیران تهران بود. تاریخ تولدش هم سال 47 میلادی است که می شود 1326 شمسی. این تولد واقعی اش است. همه جا تولدش را اشتباه می گفتند ولی حبیب با این مشکلی نداشت. می خندید و می گفت من را جوان تر کرده اند. خبر درگذشت «حبیب» چطور به شما رسید و از کجا متوجه شدی؟ چه کسی جزئیات را به تو گفت و کلاً اتفاق ها و عکس العمل های خودت را در آن لحظه به ما بگو. من 4 صبح بیدار شدم و به تلفنم نگاه کردم و خواستم ببینم ساعت چند است. دیدم 4 صبح است و 4 مسیج تسلیت دارم. از آنجا می دانستم که یک اتفاقی افتاده است. به اینترنت سر زدم و از آنجا متوجه شدم. بعدش طبیعتاً با ایران تماس داشتی. درست است؟ بعدش به مادرم زنگ زدم. یک نفر دیگر گوشی را برداشت و بعد مادرم گوشی را گرفت. گفتم بابا رفت؟ گفت آره. من هم بهش گفتم عیب ندارد، خواست خدا بود و نگران نباش. حبیب همیشه در مصاحبه هایش درباره اعتقادات تو و پایبند بودن تو به یک سری اصول اخلاقی خیلی صحبت می کرد و می گفت محمد بسیار انسان معتقدی است و حتی قرآن می خواند. این صحبت ها خیلی در رسانه ها بازتاب پیدا کرد. دوست دارم کمی واضح تر درباره اعتقادات درونی خودت صحبت کنی. اسلامی که من یاد گرفتم و خدایی که شناختم، از طریق خودم است و بر اساس شناخت خودم در زندگی و آمریکا است. اسلام هم مثل دین های دیگر راهی است به سمت خدا و من با اسلام بهتر می توانم این راه را تجربه کنم. همین. این که اسمت محمد است، بالاخره خودش تأثیر داشته. درست است؟ بله، قطعاً همین طور است. در مورد اعتقادات پدر هم بگو. پدرم آگاه بود و همیشه اسم خدا روی زبانش بود و آگاهانه خدا را می پرستید. نکته این جا است که وقتی یک خواننده در یک شبکه تلویزیونی در آمریکا می آید و از خدا صحبت می کند، خیلی فرق دارد با کسی که در ایران است و از خدا می گوید. آن خیلی بیشتر به چشم می آید و نشان می دهد یک اعتقاد بسیار عمیق قلبی وجود دارد. خدا برای همه است. برای آمریکایی ها، برای ایرانی ها و همه. دنیا سیاه و سفید نیست که کافرها آن طرف باشند و این را فقط خدا می داند. همه ما فقط با خوبی و صداقت این راه را برای خدا می رویم؛ زندگی را تجربه می کنیم و سعی می کنیم انسان بهتری باشیم و خوب از این دنیا برویم. هیچ وقت به تو گفته بود که چرا اسم تو را محمد گذاشته؟ این اسم را مادرم انتخاب کرد و آن را دوست داشت. آن موقع فرهاد هم آهنگ «محمد» را خوانده بود و مادرم آن را خیلی دوست داشت و اسم من را «محمد» گذاشتند. یعنی بر اساس ترانه ای که فرهاد مهراد خوانده، اسم تو انتخاب شده؟ بله، این ماجرا درانتخاب اسم من تأثیر داشت. این را در مصاحبه های قبلی ات هیچ جا نگفته بودی و نکته جالبی است. کمی هم درباره ماجراهای خودت و آمدنت به ایران بگو. تو تا به حال سه بار به ایران آمده ای و یک عمل جراحی هم در ایران داشتی. نوع روایت این عمل جراحی ات و آمد و رفتن ات به ایران هم نقل محافل رسانه ای بود و چند روایت مختلف درباره آن عنوان می شد. اصل ماجرا چه بود؟ من اولین باری که به ایران آمدم، برای کار در دوبی بودم و به خاطر ناراحتی قلبی ای که از بچگی داشتم، باید عمل می شدم. الان می گویم شاید آن مریضی چیز خوبی بود و خیر بود که جریان قلب را فهمیدیم. قلب من بزرگ شده بود، قلب وقتی حجم زیادی کار می کند، بزرگ می شود و دریچه ام در آستانه از بین رفتن بود. چون در بچگی هم آسیب دیده بود. قلبم بزرگ تر شده بود. بعد از عمل اولم، دومین عمل هم در ایران انجام شد و پس از استراحت بعد از عمل، من از ایران رفتم. بخشی از سوال من را جواب ندادی. سوالم این بود که در سال هایی که حبیب و مادرتان در ایران بودند، نوع رابطه شما و خانواده چگونه بود؟ فقط ارتباط تلفنی بود یا در کشورهای مجاور همدیگر را می دیدید؟ چند بار به ایران آمدم و می دیدمش، اما ایران ماندن آسان نبود. بعد من تصمیم گرفتم بروم و آمریکا بمانم؛ پاسپورت ایرانی ام هم دیگر باطل شده بود. 5 سال بود که پدر و مادرم را ندیده بودم و قرار شد همین یکی دو هفته دیگر همدیگر را در ترکیه ببینیم. من سوغاتی هایم را گرفته بودم و آنها هم سوغاتی هایشان را گرفته بودند و قرار بود در استانبول همدیگر را ببینیم که این اتفاق افتاد. یک چیز دیگر دوست دارم بگویم که به اول برمی گردد که پرسیدید چگونه این خبر را فهمیدید. وقتی این اتفاق افتاد، انگار یک وزنه ای را از روی من برداشتند. یعنی هم زمان که داغون شده بودم، انگار یک آرامشی هم برایم آمد. چون «حبیب» می دانست که این اتفاق می افتد. من هم می دانستم که این اتفاق می افتد و مادرم هم می دانست. شب عید نوروز با پدرم صحبتی داشتیم. الان دقیقاً یادم نیست چرا، ولی صحبت به جایی رفت که بهم گفت فوق فوقش یکی دو سال دیگر هستم؛ بعد خودش هم ناراحت شد که چرا این حرف را به من زد؛ چون من در سکوت فرو رفتم و نمی دانم چه جوابی دادم. روز بعدش زنگ زد که عید را تبریک بگوید؛ تا خواست تبریک بگوید، زد زیر گریه و اصلاً نتوانست حرف بزند و فکر کنم یک دقیقه فقط گریه کرد. بعد مادرم تلفن را گرفت و گفت نگران نباش. حال پدرت خوب است و فقط یک مقدار هیجان زده شده. از آن موقع من یک اضطراب وحشتناکی داشتم که یک اتفاقی می خواهد بیفتد و مرگ پدر درون ذهنم بود و صددرصد خدا داشت من را برای این روز آماده می کرد. این تجربه هایی که آدم در زندگی می بیند، مثل شعر است و چیزهایی است که هم تلخ است و هم لطیف؛ نمی دانم این جمله ای که استفاده می کنم، درست درمی آید یا نه ولی این ها علامت های خدا بود که آن روزها به سمت من می آمد. حتماً دیدن آن عکس پدر در سردخانه برای تو ناراحت کننده ترین بخش این اتفاق بود. برای آن فردی که این عکس را منتشر کرده، حرفی داری؟ دور از اخلاق و انسانیت بود. اگر چیزی در اسلام حرام باشد، همین است که باید مجازات بشود و دنبالش بروند و خودم هم پیگیری می کنم. خودت هم این عکس را دیده ای؟ این را نباید اینجا بگویم چون مادرم ناراحت می شود. ولی اولین چیزی که من در اینترنت دیدم، همین عکس بود و این خیلی دردناک است. در مورد سال های ابتدایی خروج تان به همراه خانواده از ایران صحبت کنید. فکر می کنم سن پایینی داشتی. اصلاً از آن زمان خاطره ای داری؟ سه چهار سالم بود که از ایران بیرون آمدیم. اول پدرم بیرون آمد و چند ماه بعدش ما آمدیم و در آنکارا او را دیدیم؛ یک سال ترکیه ماندیم. یک سال ایتالیا ماندیم و آخرش رفتیم آمریکا و تمام تلخی ها و شیرینی های زندگی را با هم تجربه کردیم و همه سختی ها را با هم دیدیم. در ایتالیا من شدیداً مریض شده بودم و چند وقت بیمارستان بستری بودم. خاطره خاصی از آن روزها در ذهنت هست که بخواهی به آن اشاره کنی؟ چیز خاصی الان یادم نیست. روزهای خوبی در آنجا داشتید؟ احساس غربت نداشتید؟ چون پدرم همیشه احساس غربت داشت و همیشه دوست داشت در وطن باشد، خب طبیعتاً به من هم منتقل می شد؛ ولی همه جا زمین خدا است و همه جا می توانی اوکی باشی ولی پدرم همیشه ایران را دوست داشت؛ به خصوص سبزی شمال را. لطفاً این سوال را آقای «ایجادی» جواب بدهند. حبیب در ماه های گذشته قرار بود بخشی از یک حرکت اجتماعی خیرخواهانه را پیش ببرد. این موضوع چرا هرگز در زمان حیات حبیب رسانه ای نشد؟ ایجادی: عید امسال بود که از طرف یکی از دوستان اطلاع داده شد که مراسمی در کهریزک برای سالمندان برگزار می شود و از آقای حبیب می خواستند که به آنجا بیاید و در کنار این دوستان برنامه اجرا کند. اولاً خیلی خوشحال شد و دوست داشت زودتر این اتفاق برایش بیفتد و همیشه پیگیر بود و پیگیری می کرد که این اتفاق عملی شود. ولی امسال اولین سالی بود که حبیب می خواست به همراه خانواده، محمدآقا را ببیند. مسائلی پیش آمد که نتوانست خودش را به این مراسم برساند. چون این مراسم، سال تحویل در کهریزک بود. وقتی تمام شد بعد از عید خیلی اصرار کرد که حتماً پیگیری کنید که این اتفاق بیفتد و من خیلی دوست دارم برای سالمندان و معلولین به خصوص قطع نخاعی ها و سرطانی ها برنامه اجرا کنم. به اتفاق «حبیب» پارسال به محک رفتیم و بازدیدی کرد و این جور جاها را دوست داشت که برود. به این قشر احساس دین می کرد. به خصوص که اگر توجه داشته باشید، موزیکی هم درباره جانبازان شیمیایی و معلولین دفاع مقدس داشت که پخش نشد. با اینکه برای خیلی سال های قبل بود و برای الان هم نیست. خیلی تلاش کرد که بتواند خودش را به این محافل برساند. از یک طرف هم دوست نداشت که خدای نکرده در موردش فکرهای دیگری کنند. این قضیه سالمندان که شد، بعدش زنگ می زد و خیلی کلافه بود که چرا من نتوانستم خودم را برسانم. بعد از عید قرار بود چنین اتفاقی بیفتد که متأسفانه عمرش قد نداد. آقای ایجادی، شما بهترین فردی هستید که می توانید درباره همه این سال هایی که حبیب در ایران بود، حرف بزنید. در این سال ها چه بر حبیب گذشت؟ ایجادی: حبیب خواهرش را خیلی دوست داشت. چون در بحث هنر تلخی ها و شیرینی هایی هست و از آن جا که خیلی دنبال آرامش بود، آرامش را بیشتر ترجیح می داد تا اینکه بخواهد با هنر خودش را اذیت کند. به همین خاطر سعی کرد که با انتخاب محل زندگی اش جایی باشد که بدون سر و صدا و حاشیه سر زبان ها نباشد و راحت زندگی کند. چون وقتی خاطراتش را تعریف می کرد، آن قدر در گذشته سختی کشیده بود با این کوچ به غربت و دوست داشت آن آرامش را تجربه کند. مصاحبه ای هم داشت که می گفت من به همسر خودم مدیون ام که در این چند سال خیلی اذیت شده و امیدوارم بتوانم کاری کنم که این آرامش را به خانواده ام برگردانم. خیلی خیلی تلاش می کرد که بتواند برای خانواده اش فضایی مهیا کند که در آرامش باشند. می خواهم سوالی که از آقای ایجادی کردم را محمد هم جواب بدهد. کلاً در این سال ها بر حبیب چه گذشت و روال زندگی او چه بود؟ دلتنگی هایش، خوشحالی هایش و... منظورتان را نمی فهمم. حبیب چه دلتنگی هایی در ایران داشت؟ روزهایش را در ایران چگونه می گذراند؟ آرزوها و دلخوشی هایش چه بود؟ حبیب دو آرزو داشت. اول اینکه در ایران و مخصوصاً در شمال زندگی کند. طبیعت شمال را خیلی دوست داشت و آخرش هم در همین جا به خاک رفت. دومین آرزویش هم خواست خدا بود و هیچ وقت به آن نرسید و الان در جای خیر و بهتری است. در روز تشییع پیکر حبیب عزیز و خاکسپاری اش مسئولین بومی مازندران یک سری قول هایی داده بودند مبنی بر اینکه مثلاً مقبره ای برای حبیب ساخته می شود که شأن و شخصیت این هنرمند در آن منطقه حفظ شود. امیدوارم قول هایی که مسئولین دادند، انجام شود که جایگاه و شأن حبیب درست حفظ شود. مثلاً مقبره حبیب و نگهداری اش، این ها قول هایی است که به ما داده اند و قرار اصلی این بود که ما حبیب را به تهران بیاوریم ولی نشد و ما به قول های مسئولین امیدواریم تا شأن و شخصیت حبیب حفظ شود. سومین جشن سالانه «موسیقی ما» سال گذشته در تهران و تالار وحدت برگزار شد. حبیب برای اولین بار در همه سال هایی که در ایران بود، روی استیج تالار وحدت آمد و در یک مراسم رسمی که تقریباً اکثر هنرمندان و ستاره های موسیقی کشور در آن حضور داشتند، آمد و حرف های جالبی هم زد. به هرحال بابا بعد از مدت ها روی استیج بود و فکر می کنم حداقل برای تو حس و حال خوبی بوده است. خودت چه حسی داشتی، وقتی بابا را در یک مراسم رسمی دیدی؟ هم جدی بودن و هم شوخ طبعی اش را روی صحنه دیدید. دیدم که راه دارد باز می شود و سایت «موسیقی ما» هم کار قشنگی کرد. بالاخره حس خوبی بود. حرف های جالبی هم آن جا زد و همه را خنداند؛ مثل آن جمله اش که گفت: «من بدون گیتارم فلجم» و... این جمله اش در جشن «موسیقی ما» هرگز از یادم نمی رود. گفته می شود حبیب سال های 82-83 هم یک بار به ایران آمده بوده. این ماجرا تا چه حد درست است؟ اتفاقی که هرگز رسانه ای هم نشد و حبیب وقتی از ایران خارج شد، در شبکه های آن سوی آب در این باره حرف زد. از درکه و چلوکبابی که خورده بود و از آن راننده تاکسی که ازش پرسیده بود چه کسی را دوست داری و گفته بود: «آقا حبیب خودمان را» و آخرش گفته بود که من حبیب هستم. درباره این خاطره حبیب و این موضوع چه قدر اطلاعات داری؟ تو و مادرت هم در آن سفر با حبیب بودید یا نه؟ نه، آن زمان حبیب تنهایی به ایران آمده بود. شما سال شمسی اش را گفتید و من نمی دانم ولی سال میلادی آن نود و خورده ای بود. یک بار فقط حبیب آمد و دو سه سال بعدش با هم آمدیم. حدود سال 2000. پس قبل از اینکه حبیب کلاً به ایران بیاید، دو بار دیگر در آن سال ها آمده بود. باز هم همان حال و هوای ایران او را مجاب کرد که برگردد؟ آن موقع فقط آمدیم که فامیل را ببینیم و من ایران را ببینم که این همه سال در موردش شنیده بودم. به عنوان مسافر آمده بودیم و خوش گذشت؛ بیشتر در تبریز ماندیم و پیش فامیل مادرم روزهای خوبی بود. مردم در مراسم حبیب سنگ تمام گذاشتند و در غیاب مدیران و مسئولین دولتی، حضور پرشور مردم ثابت کرد که حبیب هنرمندی مردمی و محبوب است. حالا که این روزها گذشته، شاید تو تنها کسی باشی که می توانی درباره این حضور مردم و ابراز لطف و همدردی شان حرف بزنی. حبیب همیشه شما را دوست داشت. حبیب همیشه برای شما می خواند. حبیب صدای شما بود. حبیب فریاد شما بود و هست. حبیب جاودان شد و همیشه ماند. نمی دانم چگونه بگویم. می دانید؟ فقط دل مان تنگ می شود؛ همه ما این راه را می رویم و همه به سوی آن یکی برمی گردیم که از او آمده ایم ولی دل مان تنگ می شود. هنرمند همیشه با آثارش زنده است و در قلب تاریخ می ماند و آثارش نسل به نسل و سینه به سینه منتقل می شود. در چنین روزی که نخستین گفت وگوی رسمی تو در ایران انجام می شود، اگر قرار باشد یکی از آثار حبیب را بخوانی، آن اثر کدام است؟ دوست داشتم چند خط شعر خرچنگ های مردابی را بخوانم ولی داستان حبیب با «مرد تنهای شب» شروع شد؛ «من مرد تنهای شبم/ مهر خموشی بر لبم/ تنها و غمگین رفته ام. کوله بارم را بسته ام/ تنهای تنها/ بی فکر فردا/ تنها و بی فردا منم...» ممنون که وقتت را به ما دادی. حرفی مانده ؟ حبیب با «مرد تنها» آمد و مرد تنها رفت ولی در دل مان تنها نیست...
دوشنبه ، ۷تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ستاره نیوز]
[مشاهده در: www.setarehnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 48]
-
گوناگون
پربازدیدترینها