محبوبترینها
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798369200
سروده شاعر آئینی شهرری درباره امام علی (ع) - سایت خبری تحلیلی راوی نیوز
واضح آرشیو وب فارسی:راوی نیوز: به گزارش راوی نیوز ، حضرت علی(ع) از چنان عظمت و مقام والای معنوی و روحی برخوردار هستند که هیچ قلمی توانایی توصیف و بیان اندکی از عظمت بسیار آن حضرت را ندارد. آن حضرت در دانش و اندیشه، شجاعت و جوانمردی، عفو و بخشش، اخلاص و صفا و سایر صفات کمالی بعد از پیامبر اکرم(ص) در تاریخ بشر بی نظیر و بی همتا هستند. شاعران بسیاری از سر ارادت به مولای خود، شعرهایی سروده اند که یکی از این شاعران عبدالمجید فرائی، شاعر پیشکسوت و آئینی کشور است که سروده هایش را به مناسبت شهادت امام علی(ع) به آن حضرت تقدیم کرده است. در ادامه این شعر را زمزمه می کنیم؛ من ای کوفه کنم از تو شکایت نکردی حال مولا را، رعایت علی با تو، هماره راز می گفت حدیث قصه پرواز می گفت عروج خلق را، آواز می داد خلایق را، پر پرواز می داد ولی تو، گوش ها را بسته بودی اسیر نفس خود، پیوسته بودی علی اندیشه در اندیشه ها داشت ز بند تن، علی(ع) جانی رها داشت علی(ع) با رمز هستی آشنا بود علی(ع) آئینه جان خدا بود خدا باورترین، انسان هستی ز خود بی خود، ز شوق حق پرستی علی(ع) هم کاسه جام محمد(ص) علی(ع) پیوسته همگام محمد(ص) علی با حق پرستان الفتی داشت علی در سینه خود، آیتی داشت علی کانون علم و عشق هستی خداخواهی، به دور از خودپرستی علی(ع) ایتام را، مثل پدر بود ز درد دردمندان، او نیاسود شبانه نان و خرما، حمل می کرد مگر رنگی دهد، بر چهره زرد علی نان آ ور بیچارگان بود علی را، درد مسکینان به جان بود علی(ع) تفسیر آیات خدا بود علی(ع) از روز اول پارسا بود ندانستی چرا؟ قدر علی(ع) را چه سودی دارد ای کوفه، دریغا تو با مولا، وفاداری نکردی علی(ع) را، ذره ای یاری نکردی وفاداری تو را، معنا ندارد وفا در مسلک تو، جا ندارد تو را در آزمایش، خام دیدم تو را ای کوفه، بدفرجام دیدم علی را شربت حرمان چشاندی تو بذر غم، به جان او نشاندی «قطام» آن دلفریب فتنه پرداز چو شیطان کرد اغوا، ناز طناز اسیر مکر زن، چون شد مصمم خبیث هر دو عالم، «ابن ملجم» چو مومی نرم شد در دست شیطان سیه کردار، ابله، مرد نادان به خواهش های آن زن، گفت آری نصیبش شد دو عالم، شرمساری به تیغ تیز کین زهرآلود علی شد رستگار و، او نیاسود علی در خانه ای کوچک بسر برد علی افتاده ای، هرگز نیازرد علی ساده، به نیکی زندگی کرد علی با پارسایی، بندگی کرد هنوز آن خانه دل، باز برجاست تماشا کن، در آنجا، نور مولاست هنوز آن خانه دل را، می رباید دل شیدا، علی(ع) را می ستاید بنای عشق، ویرانی ندارد خدایی شد، پریشانی ندارد ولی کاخ ستم، ویرانه گشته کلاغ و جغدها را، لانه گشته عبیدالله، در آنجا ظلم می کرد در آنجا بخش می شد ماتم و درد بنای ظلم، از اول خراب است پی کاخ ستم، بر روی آب است تو با مهمان خود، نیرنگ کردی تو عرصه بر محبان، تنگ کردی در خود را، به مسلم وا نکردی تو از مهمان کشی، پروا نکردی مگر طفلان، چه جرمی کرده بودند غریبانه، چو گل پژمرده بودند دل «ازرق»، تو بودی سخت کردی تو آن گمراه را، بدبخت کردی تو با «ازرق»، تبانی کرده بودی تو بر بی رحمی اش، دائم فزودی دو طفلان را، تو بودی سر بریدی قلوب خلق، بر آتش کشیدی نمک خوردی، نمکدان را شکستی تو عهدی بستی و اما گسستی حسین نازنین، بر کوفه خواندی به روی نعش او، مرکب دواندی تو دعوت کردی آن سرو روان را تو کشتی، کودک و پیر و جوان را تو تا از فتنه ها، آگاه گشتی تو با «شمر» لعین، همراه گشتی تو خنجر، از نیام خود، کشیدی به بی رحمی سر گل را، بریدی ندیدی فاطمه(س) اندوهگین بود؟ گل زهرا(س) تنش روی زمین بود زمین و آسمان، در تاب و تب بود خود خنجر هم از تو، در غضب بود تو سوزاندی، خیام عاشقان را تو سرگردان نمودی کودکان را تو آل الله را، آواره کردی حجاب حق پرستان، پاره کردی تو آنها را، به محمل ها نشاندی به سوی کوچه و برزن کشاندی مگر آنان، گل تقوا نبودند مگر جان و دل زهرا(س) نبودند ستمکاری به آن سر چوب می زد لب و دندان آن محبوب می زد تلاطم در دل زینب، نهان بود یقینا لحظه های امتحان بود ولی کوفه، تو خود ننگ آفریدی جهان تا هست، بدنامی گزیدی
یکشنبه ، ۶تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راوی نیوز]
[مشاهده در: www.ravinews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 34]
-
گوناگون
پربازدیدترینها