محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845433858
روایت تلخ از زندگی ۲ کارگر، با ۹ ماه حقوق معوقه - پایگاه خبری تحلیلی بیان گلپایگان
واضح آرشیو وب فارسی:بیان گلپایگان: به گزارش بیان نیوز ؛ ما ۱۳۰۰ نفر بودیم. جاده ساوه را که هر روز به سمت چهاردانگه می رفتیم، می رسیدیم به چهارراه بوتان و درِ کارخانه ای برایمان باز می شد که پدران خیلی هایمان قبلاً هم همان جا کارگر بودند. روز برای ما وقتی شروع می شد که پایمان را در حیاط می گذاشتیم و وقتی تمام می شد که خودمان را و خستگی مان را با سرویس به خانه های کوچکمان، خانه های اجاره ای مان، خانه های شلوغمان می رساندیم. او ادامه داد: آن وقت ها اوضاع آن قدرها هم بد نبود. ماهی ۳۵۰ هزار تومان کفاف زندگی مان را که نه کفاف سطح توقع پایینمان را می داد؛ از آن صدوخرده ای هزار تومان، که از بقیه ی پول اجاره خانه برایمان می ماند، می شد خریدی کرد برای خورد و خوراک روزانه، می شد سالی یک بار عید که می آمد با زن و بچه هایمان برویم بازار و لباس بخریم، میوه و آجیلی که پذیرایی ساده ی خانه ما در روزهای دید و بازدید سال نو بود. ما آن موقع چه می دانستیم «معوقه» یعنی چه، چه می دانستیم نُه ماه نگرفتن حقوق، نُه ماه، صبح ها با سر پایین از خانه بیرون زدن و با سر پایین به خانه برگشتن یعنی چه. ما را اصلاً چه به سیاست؟ چه به اعتصاب؟ چه به بازداشتگاه؟ ما عادت کرده بودیم هر روز برویم کارخانه و برگردیم و دلمان را به همان حقوق بخور و نمیر آخر ماه خوش کنیم. برای زن و بچه های ما «ندارم» کلمه ی آشنایی بود ولی «اصلاً ندارم» و «نُه ماه است که ندارم» را چطور باید به آنها می فهماندیم؟ «خدا از باعث و بانی اش نگذرد». سال ۸۶ بود. یک روز در کارخانه چو افتاد که می خواهند مدیریت را عوض کنند. که مالکیت کارخانه را می خواهند واگذار کنند به یک بنده خدایی که ما اصلاً اسمش را هم تا آن موقع نشنیده بودیم. فقط یادمان می آید کارگرها در گوشی به هم می گفتند او یک ساختمان ساز است که با وام های کلان کارخانه را خریده. هنوز یک ماه به دو ماه نرسیده بود که مدیریت جدید سر ناسازگاری با ما گذاشت. گفتند نداریم که حقوق بدهیم، انشاءاله ماه بعد. این «ماه بعد»ها کم کم آن قدر زیاد شدند که طاقتمان تمام شد؛ شما فرض کن، یکی دو ماه نه، نُه ماه. یعنی در یک سال سه ماهش را حقوق گرفته باشی و بقیه اش را چشمت به دست رئیس باشد تا کَرَمی کند. ما آن روزها با همین چشم های خودمان می دیدیم که کارخانه دارد از بین می رود؛ کارخانه به آن بزرگی. «کامیون کامیون گوسفند آورده بودند و در زمین فوتبال ول کرده بودند. همان زمین فوتبالی که ما هر هفته در آن بازی می کریم، تیمی داشتیم برای خودمان. گوسفندها را ول کرده بودند در کارخانه و همین طور گلاب به رویتان، پشکل گوسفند بود که روی تایرها می دیدیم. کار هم که خوابیده بود. در دهه ی هفتاد با چه تلاش هایی ناوگان تولید تایر را به روز کردند و بهترین دستگاه ها را آوردند. آن موقع بهترین حرف در لاستیک سازی ایران را همین کارخانه می زد ولی متأسفانه کار به جایی رسید که کسی لاستیک ما را نمی خرید. سال ۸۶ همه ی محوطه ی کارخانه پر تایر شده بود. جا نبود رد بشوی. طوری شده بود که کادر آتش نشانی شب و روز می گشتند که مبادا لاستیک ها آتش بگیرند، یعنی آن قدر که لاستیک تولید کرده بودیم و کسی نمی خرید. یعنی انگار اصلاً نمی خواستند آنها را بفروشند.» آنها دو نفر از آن ۱۳۰۰ نفرند. اینجا چهارراه ولیعصر است و هوا سرد است و خیابان ها شلوغ است. نیمکت کوچک دور حوض بزرگ پارک دانشجو برای حرف زدن جای خوبی است. علی و اصغر چندساعت صبح را مرخصی گرفته اند تا بیایند اینجا از روزهای کارگری شان بگویند، از اینکه آن روزهای سخت سال ۸۶ که نُه ماهش را حقوق نگرفتند چطور گذشت و چه شد که حالا جفتشان همسری در خانه ندارند که «چون دیگر طاقت نداری را نداشتند، گذاشتند و رفتند»؛ علی امروز صبح به آژانس نرفته و اصغر به رئیسش گفته امروز صبح را به کارخانه ی لاستیک سازی جاده ی ساوه نمی رود. علی سن و سالش بیشتر است؛ تجربه اش هم. کلاه پشمی اش را که یادگار روزهای سرد کارخانه است، سرش کرده و آمده تا با آن صورت گوشتی از روزهایی بگوید که پرداخت حقوقش را آن قدر عقب انداختند که او «از زندگی عقب افتاد». علی سیکل دارد و کتاب خوانده است. این را می شود از همان اول حرف هایش فهمید، وقتی می خواهد بگوید حالا بازنشسته شده و مانند پدر شعرهای فروغ «همین حقوق تقاعد برایش کافی نیست». او پنجاه ودوساله است، ساکن کرج و وقتی می خواهد بگوید دو سال است بازنشسته شده، اولش یک کلمه می گذارد: «خوشبختانه». او دست هایش را که آفتاب اریب و کم جان زمستانی از لابه لای ابرهای تکه تکه و آسمان تهران، که چندروزی است آبیِ آبی است، رگ هایش را بزرگ تر و خال هایش را پررنگ تر نشان می دهد، روی هم گذاشته و با نگاه به روبه رو تندتند حرف می زند؛ سرفه ها اگر بگذارند. جانبازید؟ خیر خانم. ما آنجا جانباز و آزاده هم داشتیم. معلول هم داشتیم. اما من توی کارخانه آلوده شدم و الآن مشکل شدید ریوی دارم. چندسال آنجا کار کردید؟ ۲۷ سال. از نوزده سالگی. من از همان اول شاهد بودم که برای نجات کارخانه تلاش های زیادی شد و در دهه ی هفتاد به دوران اوج شکوفایی خودش رسید. تا سال هفتاد. خیلی تلاش کردند و پایه ریزی خوبی برایش شده بود. اوج شکوفایی کارخانه زمانی بود که کسانی ورود پیدا کرده بودند و با مدیریت صحیح و تشکیل شورا و تشکل های کارگری برنامه ریزی های خوبی انجام داده بودند. مثلاً در آن سال ها مسابقات رالی که در کشور برگزار می کردند، کیان تایر همیشه رتبه ی اول را داشت. این به واسطه ی مواد خوب و دلسوزی های کارگران بود که با جان و دل کار می کردند. تا اینکه سال ۸۶ آمد. بله. ما در اوج زمان کاری مان بودیم که گروهی وارد شدند که می خواستند در سال ۸۶ کارخانه را بخرند. به رغم اینکه بر اساس مستندات قانونی خیلی هایمان سهامدار بودیم، کارخانه را خریدند و شنیدیم در بدو ورود سیصد میلیارد تومان از چند بانک وام گرفته اند. هنوز مدتی نگذشته بود که آنها با مدیریت نادرستشان کار کارخانه را از بین بردند. انگار که اصلاً دغدغه ی ادامه ی کار لاستیک سازی را نداشتند. برای همین هم بود که یک خروار لاستیک تولیدشده روی دستمان ماند و حقوقمان مدام عقب افتاد. آن نُه ماهی را که حقوق نمی گرفتید چطور گذراندید؟ خیلی سخت. شما خودت می توانی تصور کنی که نُه ماه، یعنی یک سال، هر روز بروی سر کار و برگردی و هیچ پولی نگیری؟ شما می دانی معنی نُه ماه حقوق نگرفتن یعنی چه؟ بچه ی دانشجو داشتن یعنی چه؟ آن روزها ما هر روز وارد اردوگاه می شدیم؛ نه صبحانه ای نه ناهاری. زندگی خیلی سخت می گذشت. خدا می داند که ما چه چیزها در آن کارخانه دیدیم. کار به جایی رسید که ماشین برادرم را یک روز در میان قرض می کردم و از پنج صبح تا یازده شب با آن کار می کردم. یک روز در میان به کارخانه می رفتم. اما خیلی ها نمی توانستند همین کار را هم بکنند. خدا شاهد است ما بربری را سه نصف می کردیم با دو تا سیب زمینی می دادیم کارگرها بخورند. چندتایی پول روی هم می گذاشتیم و دارو تهیه می کردیم و به پزشکی که آنجا کار می کرد می دادیم تا بچه ها را دوا و درمان کند. او هم نُه ماه بی حقوق کار کرد و دوش به دوش ما ایستاد. ما آنجا سکته ها دیدیم، مصیبت ها دیدیم، اما با غیرتی که داشیتم زندگی را می چرخاندیم. آن موقع یکی مریض بود، یکی دانشجو داشت، یکی زنش معذرت می خواهم زایمان کرده بود. زندگی ما آن وقت ها روی دست فامیل و آشنا می گذشت. آنها برای ما دارو و لباس می آوردند و سعی می کردیم با هم بسازیم. آن موقع هم ساکن کرج بودید؟ بله در یک خانه ی پنجاه متری مستأجر بودم. آن موقع ماهی دویست هزار تومان کرایه می دادم. شب و روز با ماشین می دویدم و به تعدادی از بچه ها هم، که نداشتند، پول می دادیم. خرج معیشتمان درمی آمد. بگویم قوت لایموت، بهتر است. خانواده تان از سختی هایی که می کشیدند گلایه هم می کردند؟ بله، مگر می شد که نکنند؟ آن قدر سختی هایی که می کشیدند زیاد شد که یک روز همسرم گفت دیگر نمی تواند تحمل کند. شما فکر کن که بعد هجده سال زندگی گفت طلاق می خواهم. فقط هم من نبودم. زندگی من و حداقل ۱۰ نفر دیگر منجر به طلاق شد. خب خرج زندگی درنمی آمد. من کاری به توقعات ندارم ولی زن و بچه پول نداشتن ما را به حساب بی عرضگی مان می گذاشتند. آنها باور نمی کردند که چه دارد در آن کارخانه به سر ما می آید. خیلی ها باور نمی کردند که به ما چه می گذرد. بعدها خبرهایش را که دیدند باور کردند ولی باز هم زنم برنگشت. به هرحال نمی شود همه ی اینها را به حساب قضا و قدر گذاشت. نمی دانم چه شد. از این بدترها هم خیلی بود. شما حساب کن صاحبخانه ی یکی از کارگرها برای اینکه کرایه ی خانه عقب افتاده بود به او گفته بود زنت بیاید جبران کند. او هم فردایش آمد در کارخانه طناب دار انداخت به گردنش، خودش را از منبع آب پایین انداخت، داشت خفه می شد که بچه ها پایینش آوردند. می دانید با دیدن این صحنه چه آتشی به جان همه می افتد؟ که مبادا یک روز نوبت خودمان بشود. علی به کارخانه می گوید لعنت آباد. می گوید آن کارخانه او را به کارهایی واداشت که هرگز تابه حال فکرش را هم نکرده بود؛ مثل آن روز که ۱۳۰۰ کارگر طاقتشان تمام شد و بعد از مدت ها اعتصاب برای اعتراض جاده ساوه را بستند: «ما اعتراض کردیم و مسائلی برایمان پیش آمد. دیگر چاره ای برایمان نمانده بود. کارگرانی بودند که مستأجر بودند و صاحبخانه پولش را می خواست. آنها کارشان به صفر رسیده بود. با تجمع ها سعی کردیم صدایمان را به جایی برسانیم. ولی ما فقط دنبال حق و حقوق خودمان بودیم. دنبال جار و جنجال سیاسی نبودیم. ما آن موقع خیلی جاها رفتیم. چون فشاری را که باید در بیست سال تحمل می کردیم، در نُه ماه متحمل شدیم. موضوع ما سیاسی نبود. ما دنبال این بودیم که حقمان را بگیریم. ما با خانواده هایمان پنج هزار نفر بودیم و تحت فشار. وابسته شدیم به داروهای مسکن، روانپزشک و مانند اینها. از این موردها آنجا فراوان دیدم. مسلمان نشنود، کافر نبیند.» باز تکرار می کند که شما فکر کن بعد هجده سال زنم از من جدا شد: «فشار مالی تأثیرگذار است در زندگی. اگر نان آور خانواده دستش تنگ باشد، بچه ها توقع دارند و وقتی برآورده نشود چالش هایی پیش می آید. عده ای کارشان به دادگاه رسید و متوقف شد. بعضی ها به نزاع و کتک کاری در خانواده رسید و برای بعضی ها مثل من، با جدایی از همسر، زندگی برایشان زهر شد. همه که ماشین نداشتند مثل من بروند کار کنند. عده ای بودند که چشمشان به دست امثال من بود که با قابلمه ی سیب زمینی بروم آنجا تا به خانه هایشان ببرند.» سال ۹۴ است. علی حالا بازنشسته است. او کنار اصغر که تمام مدت با تکان های سر و نم اشکش حرف هایش را تأیید کرده، نشسته و دست هایش روی زانوهایش است. او به قول خودش برای دادن حقوق بازنشستگی اش هم بدبختی زیاده کشیده؛ برای آن ماهانه پانصد هزار تومان سنوات، چه دادگاه ها که نرفته. همه ی اینها اما به کنار، خاطره ی آن روزها هم به کنار. «فکر یک سری چیزها ما را عذاب می دهد. زندگی بعد از جدایی سخت است. فردا پسرم بخواهد زن بگیرد، من چه بگویم؟ من چه گناهی کرده بودم که باید این طوری تقاص پس بدهم. خدا شاهد است که در آن نُه ماه آن چنان ضربه ی روحی به ما زدند که حال و حوصله ی هیچی را ندارم. «خنده ی تلخ من از گریه غم انگیزتر است» شده حکایت ما.» علی می گوید خون دلش را آنها خوردند و حالا وضع کارخانه بهتر شده. او وقتی می گوید «حالا»، سکوت می کند و با نگاهش به اصغر می گوید که ادامه ی حرف را او بگیرد. اصغرِ چهل وپنج ساله، که کارش قالب سازی عاج تایر است، بدن لاغرش را لَخت انداخته روی نیمکت پارک دانشجو و با صدایی که بسیار غمگین است شروع می کند به حرف زدن. او هنوز هم در همان کارخانه کار می کند. همان کارخانه ای که هم همسرش را از او گرفت، هم بچه اش؛ بچه ای که شش ساله بود و آن قدر مریض بود و او آن قدر پول نداشت، تا خرج دوا و درمانش کند، که از دنیا رفت. حرف زدن برای اصغر خیلی سخت است. او به سختی راضی شده تا اینجا بیاید و از آن روزها و الآنش بگوید؛ این از مدام سیگار روشن کردن و پک های عمیقش پیداست. «من در آن نُه ماه هیچ درآمدی نداشتم. یک منزل مسکونی در شهرری داشتم و خودم یک خانه اجاره کرده بودم. آن موقع ۱۵۰ هزار تومان کرایه می دادم و حقوقم ۳۰۰ هزار تومان بود. با مشکلات کارخانه به مرور مشکلات زیاد شد، صاحبخانه جوابم کرد، جایی نداشتم بروم. خانه ام در شهرری را فروختم قسمتی را دادم برای بدهکاری و بقیه اش را با زن و بچه ام خوردیم. ما باید در کارخانه می ماندیم. در حالت اعتصاب بودیم و کاری نداشتیم. مجبور شدم سراغ کاری بروم. آن موقع قسطی وانت کهنه ای خریدم و از صبح تا عصر بار می بردم، بعدازظهر می آمدم کارخانه.» همسر اصغر هم از او جدا شده است: «یک سال پیش خانمم جدا شد. ۲۲ سال زندگی کردیم. به خاطر مشکلات مالی، همسرم کم آورد. می گفت من نمی توانم با این شرایط زندگی کنم. طعنه می زد و تحقیر می کرد. البته مشکل فقط این نبود. مشکل اصلی مرگ پسرم بود. او در سال ۸۶ و وقتی کارخانه خوابیده بود مرد. همان موقع ما فهمیده بودیم مشکل قلبی دارد. ولی من نتوانستم کاری برایش بکنم. به هر دری زدم نشد. من دو تا بچه ی دیگر هم دارم؛ ۲۱ و هفده ساله. دخترم دانشجوست، پسرم سال آخر دبیرستان است اما پسر کوچکم همان سال ها از بین رفت؛ توی همان نداری و بدبختی. فقط هم من نبودم. خیلی ها را دیدم که مشکلات داشتند. من خودم تلاش کردم و خانواده ام را حفظ کردم تا اینکه سال پیش خانمم نتوانست با من زندگی کند. کسانی بودند که سال ۸۶ و ۸۷ خانواده هایشان از هم پاشید. چون پول اجاره نداشتند زنشان ولشان کرد و رفت یا خانم هایشان به راه های کج کشیده شدند. این خیلی برای مردها سخت است. ما ضربه ی روحی زیادی خوردیم. فکر کن این همه سال با کسی زندگی می کنی و بعد به خاطر نداشتن درآمد درست و حسابی ولت می کند و می رود.» اصغر هنوز هم هر روز از خانه می رود جاده ساوه و در کارخانه، که حالا دوباره اسمش عوض شده، کار می کند و برمی گردد. او بعد از همه ی جریان هایی که پشت سر گذاشته، حالا ارتقا گرفته و حقوقش به قول خودش خوب است: «یک میلیون و پانصد هزار تومان. راضی ام به رضای خدا. به هرحال اینها به شرایط خانوادگی مان هم برمی گردد. پدران خیلی هایمان کارگر بودند. ما مجبور بودیم تحصیلات را ول کنیم برویم. آدم های جنوب شهر همین طوری اند، به خانواده هایشان خیلی وابسته اند. الآن این طوری نیست ولی ما قدیمی ها اینطوری بودیم. من نمی خواستم پدرم ناراحت باشد و سریع رفتم سر کار، خانه را که نیمه کاره بود ساختم، بعدش کارگر شدم و کارگر ماندم. چون خیلی هایمان فکر می کردیم که کارگری هرچه نداشته باشد، بازنشستگی دارد. ما می خواستیم موقع پیری محتاج نشویم. این شد که کارگر شدم.» او هم مثل علی می گوید آن روزها، که برای گرفتن حقوق معوقه اش به هر طریقی صدایش را به گوش بقیه رسانده، فکرش را هم نمی کرده که اسمش را بگذارند جرم و او را یکی دو روز به بازداشتگاه ببرند: «۲۴ فروردین ۸۷ بود. عید همان سال بدون پول و عیدی ما را فرستادند خانه. خب بالاخره زن و بچه خرید عید می خواستند. مهمان می آمد. خدا می داند عید را چطور گذراندیم. اقوام به ما قرض می دادند و شرمنده می شدیم. داغان می شد آدم. بقیه هم همین طور. بیشترمان آن عید را با بدبختی گذراندیم. بعدِ عید دیگر به اینجایمان رسیده بود. کم آورده بودیم. بچه ها شدت اعتراض ها را بیشتر کردند. هر کار می کردیم هیچ کس سراغ ما را نمی گرفت. تا اینکه مجبور شدیم جاده را ببندیم و بعدش با ما برخورد شد. خواسته ی ما صنفی بود. ما می گفتیم شما هم خودتان را جای ما بگذارید اگر نُه ماه حقوق نگیرید، چه کار می کنید؟ ما می گفتیم بگذارید ما خودمان تولید کنیم. آن موقع وزارت صنایع از ما حمایت کرد. الآن هم از سال ۸۶ روی پای خودمان ایستاده ایم. سایزهایی را که در ایران تولید نمی شود، طرح هایش را پیدا کردیم، قالب ساختیم و تولیدش را به اندازه کردیم و شرکت را دوباره بالا کشیدیم.» اصغر سیگار چندمش را وقتی روشن می کند که بغض به میان صدای اندوهناکش می دود: «الآن راحت صحبت می کنم ولی مشکل روحی زیاد دارم. آن استرس و تأثیری که آن اتفاق ها در زندگی ام گذاشت نمی گذارد شب راحت بخوابم. هر موقع چهار نفر دور هم جمع می شویم ناخواسته خاطرات آن موقع را می کشیم جلو و تعریف می کنیم. تأثیر بدی در زندگی مان گذاشت. حتی زندگی مان را از هم پاشید. پانزده سال کارگری کردم ولی بعدش هرچه جلوتر رفت، به جای بهتر شدن، بدتر شد. یک سری شرایط پیش آمد، همان چیزها باعث شد که غرور زنم جلو فامیل شکسته شد. یواش یواش از من متنفر شد و فکر می کرد من مقصرم. الآن خانه مان ۵۳ متر است، گذاشتم برای فروش چون باید مهریه اش را بدهم. این خانه را سال ۹۰ با قرض و قوله و وام خانه خریدم و الآن دوباره باید بفروشمش. یعنی دوباره حرکت از نو، یعنی دوباره از صفر.» و می خندد. منبع:تابناک
دوشنبه ، ۳۱خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بیان گلپایگان]
[مشاهده در: www.bayan-news.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 37]
-
گوناگون
پربازدیدترینها