تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1817251332
از کوکاکولا بترسید! - هشدار نیوز
واضح آرشیو وب فارسی:هشدار نیوز: به گزارش هشدارنیوز به نقل از ایندیپندنت، پسر نوجوانی را دیدم که به زور ۱۴ سالش می شد و قد متوسطی هم داشت. او لباس های براق و زننده مدرسه اش را به تن داشت. صورتش هم به خاطر کار طاقت فرسای سرپا ایستادن سرخ شده بود. در دستش چه بود؟ یک بطری دو لیتری اسپرایت! قساوت چون نوشابه گازداری که زیاد تکان داده شده، به همه جا پاشیده شده است. در پیگیری های انجام شده توسط تایمز مشخص شده که کارخانه کوکاکولا سالانه میلیون ها دلار خرج می کند تا یک حقیقت انکار ناپذیر را انکار کند. صادقانه بگوییم، هر کسی که آنقدر ساده است که نتایج "پژوهش های" مبنی بر عدم چاق کننده بودن نوشابه های گازدار را باور کند، احمقی بیش نیست. اما مشکل این نیست؛ مشکل کاری است که کارخانه کوکاکولا در روز روشن انجام می دهد و کسی خم به ابرو هم نمی آورد. اولین کار درست و درمان من! اولین کار "درست و درمان" در سال ۲۰۰۹ به من پیشنهاد شد اما انگار جواب گناهانم را پس می دادم. من با شرکت «کولا کولا اینترپرایز» کار می کردم که آن موقع بازوی بریتانیایی کارخانه کوکاکولا بود. من نماینده فروش بودم. یک ون پر از انواع نوشیدنی های کوکاکولا دستم بود که با تمام آن ها در بچگی خاطره داشتم (فانتا، اسپرایت، کاپری سان و انواع دیگر). من ون را روشن می کردم و آرام می رفتم و فقط می فروختم. دو روز کافی بود تا تمام اشتیاقم نابود شود. در روز دوم با خودروی برچسب خورده ام نزدیک سومین فروشگاه شدم. اهدافم کاملا روشن بود: مشتری را بشناسم، مشتری های آن ها را بشناسم، هر چیزی که می خواهند را به آن ها بفروشم و سپس چیزهایی که نیاز ندارند را هم به آن ها بفروشم. پمپ بنزین و یک بطری دو لیتری اسپرایت وقتی به محوطه پمپ بنزین رسیدم، پسر نوجوانی را دیدم که به زور ۱۴ سالش می شد و قد متوسطی هم داشت. او لباس های براق و زننده مدرسه اش را به تن داشت. صورتش هم به خاطر کار طاقت فرسای سرپا ایستادن سرخ شده بود. در دستش چه بود؟ یک بطری دو لیتری اسپرایت! میزان شکر موجود در آن بطری ۱۳۶ گرم بود. این میزان برابر بود با ۱۴۴ درصد میزان نیاز روزانه بدنش! و اتفاقا من چهار بسته از آن ها را در پشت ون داشتم که منتظر مشتری بودند. من الهه چاقی شده بودم و از این لحاظ احساس ناخوشایندی داشتم. به همین منوال پیش رفتم. هر ماه هدفی جدید داشتم و دوست داشتم هر چه دارم را به تمام ۱۴۴ مشتری ام بفروشم. هر نوشیدنی که به فروش می رفت، پیگیری هایش نیز انجام می شد. اگر یک مغازه نوشیدنی های غیر از مارک کوکاکولا در یخچال خود نگه می داشت، احتمالا با نامه های تهدید آمیزی از سوی این شرکت مواجه می شد. مهم نبود چه اتفاقی می افتد، آن ها باید همان کاری را انجام می دادند که کارخانه کوکاکولا به آن ها دستور می دهد. رد بول و نوشابه های انرژی زا بالاخره سر و کله پسر طلایی کوکاکولا پیدا شد: نوشابه انرژی زا. پس از معرفی رد بول، این بخش سالانه با پیشرفت بسیار بالایی مواجه بود که هیچ نشانی از کند شدن نیز در آن دیده نمی شد. در یک جلسه کاری تمام انواع جدید نوشیدنی های حاوی کافئین و پر از قند به ما برای فروش معرفی شد: چهار نوع نوشابه گازدار مارک Relentless (بی رحم)، سه نوع نوشابه Monster (هیولا)، سه نوع نوشابه Powerade و برای مدت کوتاهی، نوشابه های انرژی زا در بطری های کوچک که به «انرژی شات» معروف بودند. تجربه ترسناک من از هدف: کودکان اهداف ما کاملا مشخص بودند؛ آن ها کسی نبودند جز کودکان. به ما گفته شد که «جویا شوید که مدرسه های بزرگ منطقه شما در کجا قرار دارند. به مغازه دارها این نمودارها و آمارها را نشان دهید... بچه های عاشق این جور محصولات هستند.» یک بطری ۵۰۰ میلی لیتریِ نوشابه «مانتسر ریپر» حاوی ۴۷ درصد شکر و ۱۶۰ میلی گرم کافئین است. این رقم معادل یک فنجان و نیم قهوه و ده قاشق شکر است. فکرش را کنید که قرار بود ما این را دست دختر نوجوان شما بدهیم. معلم ها از این مسئله گلایه داشتند که دانش آموزان مدام به دلیل مصرف نوشابه های انرژی زا سر کلاس پرهیاهو بودند و در ادامه روز بی تحرک بودند. به همین دلیل بسیاری از مدارس مصرف نوشابه های انرژی زا را ممنوع کردند. کارخانه کوکاکولا نیز بالاجبار تمام دستگاه های اتوماتیک فروش محصولاتش را جمع کرد. واکنش آن ها خیلی ساده بود: محصولاتت را خارج از مدارس بفروش؛ حالا بشین و تماشا کن! اینجا بود که «عصر غذا» آغاز شد. پیشنهاد جدید به سرعت فراگیر شد. به ما گفته شد که در هر دکه روزنامه فروشی، ساندویچی و یا کافی شاپی سعی کنیم محصولاتمان را به هر چیزی از روزنامه گرفته تا سیب زمینی سرخ کرده ربط دهیم. ما محصولاتمان را به ازای قیمت پایین تر یا به عنوان جایگزین محصولات دیگر در فروشگاه ها پیشنهاد می دادیم. کوکاکولا به شما می گوید که یک بطری ۵۰۰ میلی لیتری را باید در دو وعده مصرف کرد اما در کمال تعجب ما باید آن را برای یک ساندویچ بفروشیم. تقلب کوکاکولا در المپیک لندن فعالیت ما در دوران المپیک به شکل دیوانه واری بالا بود. ما به عنوان اسپانسر رسمی بازی های المپیک، تعمدا پخش مراسم مشعل المپیک را به عقب انداختیم. مشکل از مشعل نبود؛ بیشتر این بود که چه میزان محصول در مسیر موجود بود. من آن روزها در سوپرمارکت ها مشغول به کار بودم و به من گفته شد که برای پیشنهاد ضعیفم در فروشگاه خرده فروشی بریتانیایی تسکو باید شرمسار باشم. قرار بود که ما مقدم مشعل المپیک را گرامی بداریم، اما تنها هدف کوکاکولا این بود که محصولاتش را به نمایش بگذارد. من تلاش کردم تا مبانی اخلاقی ام را از درون به چالش بکشم، اما تنها واکنشم یک پاسخ منفعلانه بود: «ما فقط داریم به مشتری یک گزینه ارائه می دهیم.» من حتی امروز هم با این مسئله مشکل دارم. با توجه به حجم تبلیغات، اسپانسرینگ و برندسازی، این مسئله دیگر ارائه یک گزینه ساده نیست! ما با چهار سوپرمارکت زنجیره ای کار کردیم و هدفمان فروش محصولات کوکاکولا با پیتزا، با مرغ آب پز، با کاری و البته با کوکاکولای بیشتر بود. ما باید برای تمام فضاهای خالیِ موجود در فروشگاه ها می جنگیدیم. هر چه بیشتر موفق بودیم، پول بیشتری هم به جیب می زدیم. واقعیت کوکاکولا کوکاکولا اصلا به مشتریانش اهمیت نمی دهد؛ تنها چیزی که کوکاکولا اهمیت می دهد این است که آن ها را داشته باشد. مردم حتی با کمی تحقیق هم موافق نیستند، چرا که مقاله ها در ژورنالی چاپ می شوند و کسی هم آن ها را نمی خواند. اما همین مردم از طریق برندسازی کوکاکولا سیلی محکمی می خورند. تجربه ترسناک من از البته ما خودمان به شرکت هایی مثل کوکاکولا اجازه می دهیم تا اسپانسر نهادهایی مثل فیفا، بازی های المپیک و جام جهانی راگبی شوند، بی آنکه به تهدیدهای اخلاقیِ پشت سر این مسائل نیم نگاهی داشته باشیم. ما میلیون ها دلار پول خرج می کنیم تا دیابت بگیریم! ما تلاش می کنیم تا فعالیت های فیزیکی مان را با نوشابه های گازدار گره بزنیم. تمام این حرف ها خنده آور است، اما حقیقت دارند. بازاریابی آن ها تخریبی است؛ گویی با کفشی میخ دار بر روی نجابت و سلامت جامعه می تازند، آن هم برای چند دلار بیشتر. پول قدرت می آورد و کوکاکولا هم پول زیادی دارد. تنها کاری که ما می توانیم انجام دهیم این است که آن را به آن ها ندهیم. راستی – اگر از طرفداران آب ویتامینه (از محصولات کوکاکولا) هستید و فکر می کنید برای سلامتی تان خوب است، خب شاید حقتان باشد یکبار زیر تیغ عمل جراحی قلب بروید.
دوشنبه ، ۳۱خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هشدار نیوز]
[مشاهده در: www.hoshdarnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 48]
-
گوناگون
پربازدیدترینها