محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845481851
فراستی: جلال آل احمد نویسنده عقب افتاده است/ بعد از انقلاب به اعدام محکوم شدم - پایگاه خبری انرژی مثبت
واضح آرشیو وب فارسی:انرژی مثبت: جلال آل احمد روشنفکر نیست و به نظر من نویسنده بسیار عقب افتاده ای است... بعد از انقلاب زندان بودم... آخر سال ۱۳۶۰. به اوین رفتیم... بازجویم که حکم تعزیر مرا داشت، اشک هم از گوشه چشمش افتاد... مرا تغییر داد... نشستم و مثل خر خواندم. ۴۰۰ جلد کتاب (در زندان) خواندم... نقدم را درباره فیلم «محمد (ص)» مجید مجیدی، آقای خامنه ای خوانده و گفته است «دقت کنید؛ این نقد جدی است.» مسعود فراستی به برخی از ابهامات درباره سوابقش، نوع عملکردش و همچنین برخی وقایع رخ داده، پاسخ گفته و از مواضعش در سال های اخیر با استدلال های شخصی اش دفاع کرده است؛ مواضعی که دامنه اش از سخنگویی اش حزب چپ رنجبران ایران (مائوئیست ها) تا نقد شدیدش به جلال آل احمد، اصغر فرهادی و مجید مجیدی گسترانیده شده و حتی ناخواسته اظهارات افخمی درباره فیلم «روباه» را نیز تکذیب کرده است. او در گفت وگویی با نشریه رمز عبور برخی مسائل را پاسخ داده که «تابناک» بخش هایی از آن را دستچین کرده است: - همه دنیا هم علیه من جمع شوند، باز حرف خودم را می زنم چون حرفم درست است و حرف را هم نمی زنم که طرفی از آن ببندم، نانی و آبی برسد. احتیاج به این نان و آب ندارم. نان و آب را جور دیگری درمی آورم. با همین کافه کوچولو یک فنجان چای و یک دانه قهوه درمی آورم. به جایی وابسته نیستم. مال هیچ جناحی نیستم. سینما برایم جدی است. مردم برایم جدی ترند. - من از «هفت» جیرانی منفور این دوستان بودم... تاریخ را نگاه کن و مجله ها را ورق بزن. در «هفت» جیرانی راجع به فیلم «جرم» کیمیایی لغتی را گفتم که همه اینها مرا خلع لباس کردند. هنوز هم فکر می کنم آن لغت درست بود. اولین بارم نیست. در «هفت» جیرانی از فیلم هایی دفاع نکردم و به فیلم هایی حمله کردم که همه دنیا از آن دفاع کرده بودند. «جدایی نادر از سیمین» یکی از آنها بود. همانجا هم برای این آقایان منفور بودم. از این منفور بودن نه تنها ناراحت نیستم که بسیار هم خوشحالم چون نشان می دهد دارم درست می گویم اما آن طرف قضیه هم هست. آدم های واقعی، نه مریض، نه بهنجار، نه روشنفکر. متاسفانه روشنفکرنماهای ما مریض هستند. روشنفکر نیستند. ادایش را درمی آورند. نه سوادش را دارند؛ نه به خاطر دانش در روشنفکری حاضرند چیزی بپردازند. وقتی بهایی برای چیزی نمی دهی، به آن نمی رسی. آقایان بدون بها معلوم است نمی شوند. نه باسواد می شوند، نه مستقل و خودرأی و نه صاحب نظر. رسیدن به صاحب نظر شدن خسارت دارد. خیلی باید بدهی، خیلی باید زمین بخوری، به خیلی چیزها باید «نه» بگویی. این دوستان ما از آن جنس آدم هایی هستند که باید به همه چیز «بله» بگویند. به متضادها هم باید «بله» بگویند؛ برای اینکه اصلاً آدمِ «بله» هستند، آدمِ «نه» نیستند. به ظلم «نه»، ضدهنر و وطن فروشی «نه» نمی گویند. به چه «نه» می گویند. - باید از واقعیت ها حرکت کنی. از آنچه نادرست است. از این واقعیت که باید حرکتی کنی و تغییرش بدهی، نه این که از آسمان حرکت کنی. این آدم ها اهل تغییر نیستند. آدم های روابط عمومی چی اهل تغییر نیستند. اهل این هستند که استخوانی جلوی شان بیندازید. بس شان است. ناچیزند. صاحب نگاه و اندیشه نیستند. صاحب این که وقتی حرف درستی می زنند، پای آن بایستند و خسارتش را هم بپردازند، نیستند. همه چیز عالم را بدون خسارت می خواهند. نمی شود. خسارت را پرداخته ام، باز هم می پردازم. روی پای حرف اصولی ام هم می ایستم. - (درباره فیلم «فروشنده» فرهادی) قطر که طرف و پدر طرف داعشی است. معلوم است. نیت او یک طرف است. باز هم این خیلی مسئله ام نیست، چون او نیت را دارد، بگویم، پس من باخته ام. نه، این طور نیست. ماکیاول یک جمله دارد که در ایران خیلی بد فهمیده شده است. می گوید هدف وسیله را توجیه می کند. ما این را خیلی بد فهمیده ایم. یعنی چه که هدف وسیله را توجیه می کند؟ یعنی آیا می شود هدف خوب داشت و وسیله بد؟ وسیله رنگش را به هدف می زند. وسیله نامقدس هدفت را نامقدس می کند. بحث ماکیاول همین است. اگر می خواهی شهریاری کنی، این مسیر توست، وگرنه خودش طرفدار شهریاری کردن نیست. گفتارهای اش را بخوان، حتی در کتاب «شهریار»اش. خیلی متفکر علوم سیاسی فلسفه شناسی درجه یکی است. حرفش بد فهمیده شده است. بله، هدف مقدس وسیله مقدس می خواهد. هدف نامقدس هم وسیله نامقدس می خواهد. با وسیله نامقدس نمی شود به هدف مقدس رسید. این تفسیر درستی از آن جمله است، نه تفاسیر فرصت طلبانه دیگر. این که تو پول از آنها گرفتی و با پول آنها فیلم خودت را ساخته ای، دمت گرم. این که پول از آنها گرفتی، اما روی اصولت سازش کردی، وای به حالت. - (درباره جایزه اسکار اصغر فرهادی برای «جدایی نادر از سیمین») همان موقع هم گفتم این جایزه اساساً سیاسی است. وقتی فیلم می گوید همه مردم ایران دروغگو هستند و می خواهم از اینجا مهاجرت کنم، خارجی می گوید: زنده باد! داری تبلیغ رفتن و مهاجرت را می کنی. در فیلم «گذشته» این کار را نمی کنی. در «گذشته» این حرف را پس می گیری ولی در «جدایی نادر از سیمین» این کار را می کنی. در «گذشته» پس می گیری اما آدمت منفعل است. معلوم نیست در این چهار سال چه بوده است. بگذریم. - اولین کسی هستم که در ایران از فیلم «بچه های آسمان» دفاع کرد و گفت فیلم خوبی است و با فیلمسازش یک کتاب درآورد. این فیلم به خارج رفت و جایزه کانادا را درو کرد. به جشنواره مونترال رفت. من هم گفتم زنده باد! به اسکار هم رفت و اولین فیلمی بود که کاندیدای اسکار شد. گفتم بارک الله ولی می بازد. به چه می بازد؟ به فیلم مزخرف روبرتو بنینی: «زندگی زیباست». چرا؟ چون انتهای فیلم بنینی یک تانک آمریکایی منجی بود. معلوم بود جایزه را به او می دهند و به «بچه های آسمان» نمی دهند. این سیاسی هست یا نیست؟ قطعاً سیاسی است. این را که جشنواره ها سیاسی هستند و انگیزه های سیاسی دارند، باید بدانیم. ما هم در جوایزمان این را لحاظ می کنیم. - این جشنواره ها استحاله پیدا می کنند. داورهایشان را هم نگاه کنید. میلر است. میلر کیست؟ Mad Max، فیلم دیوانه سوپرآمریکایی که هیچ جایی غیر از آمریکا نمی شود آن را ساخت. این رئیس هیات داوران است. دوره قبل را بگویم تارانتینوی دیوانه است و خیلی های دیگر. هم داورها تغییر می کنند، هم مسیر تغییر می کند و عقده حقارت راجع به آمریکا بیشتر می شود. این جشنواره ها با این انگیزه ها به دنبال چه می گردند؟ قبلاً اگر از جهان سوم از فیلم های ما، چینی ها، تایلندی ها، هنگ کنگی ها و آسیایی ها دفاع می کردند، برای این بود که در برابر تهاجم آمریکا سپری داشته باشند. آنچه عرض می کنم مربوط به دهه های ۶۰، ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ میلادی است. اینها برایشان یک سپر بودند. الان اصلاً این طور نیست. الان exotic دیگر برای آنها سپر در مقابل تعرض است. عنان گسیخته سینمای آمریکا نیست. الان دنبال چیزهای دیگری می گردند. الان هم exoticشان مدرن شده است، هم دارند چیزهایی را که کشف می کنند، آسیبی به این استحاله نمی رساند. آن گوشه ادامه دارد و پز روشنفکری شان سر جای خودش هست. - (درباره روشنفکران ایران) به عنوان باسوادی که سوادش را ندارند. نه هیچکدامشان یک زبان درست و حسابی بلدند، نه واقعاً به معنی جدی کلمه کتاب خوانده اند. یعنی به آنها بگویم آقاجان! یکی از آدم های آن طرفی را که برایش سینه می زنید، می شناسید؟ چه کسی را دوست داری؟ نولان؟ بنشینیم راجع به نولان حرف بزنیم. غیر از چیزهایی که خوانده و ترجمه کرده اید یا برایتان ترجمه کرده اند، چیزی را بلد نیستید. روشنفکری خالی قلابی تهی از تفکر، تهی از رأی. بهترین روشنفکری ما مجله «ارغنون» است. مجله خیلی خوبی است. تمام شماره هایش را خریده و خوانده ام و دارم. این جدی ترین ارگان روشنفکری در ۳۰ سال اخیر است. باسوادترین هایش هم آنجا هستند. دو خط از خودتان حرف بزنید. از ترجمه هایتان هم استفاده کرده ام. بعضی هایش بد هستند، خیلی هایشان هم خوبند. دو خط از خودتان بگویید. مگر قطب روشنفکری ایران نیستید؟ نمی توانید حرف بزنید. در اینجا روشنفکر کسی است که در کنار مردمش حداکثر نیم قدم جلوتر از مردمش مسئله جامعه خودش را حل می کند و احیاناً سپس مسئله جهان را. - بین Mass و people فرق است. توده و مردم. هیچ روشنفکر درست و حسابی که اول ملی باشد و بعدش احیاناً مسئله بیشتر داشته باشد، ضد مردم نیست. می تواند ضد Mass باشد، چون Mass در واقع بی شکلی دارد. یک توده بی شکل است اما مردم نه… حرکت تاریخی مردم، حتی در جایی که اشتباه هم می کنند، این اشتباه را رد می کنند و دوباره به یک حرکت درست می رسند. دشمن این تفکر هستم که مردم از چیزی خوششان بیاید و من بدم بیاید. می گویم آنچه مردم خوششان آمده است، بروم ببینم. اگر خوشم آمد چه خوب، اگر خوشم نیامده است بگردم ببینم آیا اشکال از من است؟ اگر از من نیست، حالا اشتباه مردم چیست؟ چرا دفاع کردند؟ هر دفاعی را که مخاطب عام یا مردم می کنند، الزاماً معنی اش نه دفاع است نه درست بودن. اگر مردم در ایام عید رفته اند و یک فیلم آشغال ۱۲ میلیارد و ۱۵ میلیارد فروخته، یعنی سطح مردم این است؟ نه، به نظرم باید آن را تحلیل کرد. - جلال آل احمد روشنفکر نیست و به نظر من نویسنده بسیار عقب افتاده ای است... غرب زدگی اصلا علیه غرب نیست. درک ابتدایی جلال از غرب زدگی اتفاقاً اشکال اوست. کاش علیه غرب زدگی بود؛ در حالی که رو به عقب و علیه ماشین، تکنولوژی و هر چیز مدرنی است. عقب است. به جای این که مماس با زمان و حریف زمان باشد، به عقب برمی گردد. - اگر حکومتی بودن یعنی جیره خوار دولتی بودن و انتقاد نکردن است، آنها حکومتی هستند و من نیستم. من که به هر دولتی انتقاد دارم. به تمام دولت های بعد از انقلاب سر مسئله سینما انتقاد می کنم و کارهایشان را قبول ندارم. شما که با این نگاه دولتی سازگارید. نانتان در آن است. کدام بیشتر حکومتی هستیم؟ هر دو. شما بیشترید. - (بعد از انقلاب مشکلی برایتان پیش نیامد؟) بعضی اوقات زندان بودم. - (شنیده ام حکم سنگین هم به شما دادند.) اعدام. برای این که جزو یکی از گروه های چپ بودم. چپ به قول آن موقع خودمان غیروابسته. فکر می کردیم تفکری همچنان وابسته است. چپ غیرتوده ای، چون توده ای ها غیر از این که وابستگی جبهه ای داشتند، وابستگی جیبی هم داشتند. به ایران آمدیم و از انقلاب دفاع کردیم. در جایی هم نکشیدیم. من هم شل شدم. نه فقط من عده ای از بچه ها این طوری شدند. در ما انشعاب شد، عده ای مسلحانه علیه حکومت شدند. طیف من منفعل شدند. گفتند این راه غلط است ولی منفعل شدند. راهی هم جز این نداشتیم چون مردم آن طرف بودند. ما هم علیه مردم نبودیم. نمی دانستیم چه کار کنیم. در یک سال و خرده ای آخر کاملاً به بن بست رسیدیم و همه را در یک شب گرفتند. - آخر سال ۱۳۶۰ به اوین رفتیم. یک بازجو داشتم که از زیر چشم بند او را می دیدم. لبه کتش پاره بود. دانشجوی فوق لیسانس علوم سیاسی بود. ماه بود. این باید مرا تعزیر می کرد. همان موقع که حکم تعزیر مرا داشت، اشک هم از گوشه چشمش افتاد. این را دیدم. اینها را به یک آدم امروزی بگویی نمی فهمد. با این دعوا دارم؟ مرا تغییر داد بلکه نشستم و مثل خر خواندم. ۴۰۰ جلد کتاب (در زندان) خواندم. - چپ مائوئیست بودم. شروع به خواندن کردم. از فلسفه هم شروع کردم. بعد تاریخ و سپس همه چیز. هر آن چه را جدی بود، خواندم. المیزان خواندم. چهار جلد اساسی علامه طباطبایی را به دقت می خواندم و خط می کشیدم. از نظر فکری هم در بیرون تیر خلاص را خورده بودم، یعنی انفعال داشتم. مذهبی که نبودم، همچنان هم چپ می زدم. آرام آرام به چیزهایی رسیدم. پیش حاکم شرع که رفتم، پرسید: «تو جمهوری اسلامی را قبول داری؟» جواب دادم: «نه.» سئوال کرد: «اسلام را قبول داری؟» پاسخ دادم: «نه.» گفت: «برو.» - سه سال و نیم زیر حکم اعدام بودم. بازجو مرا می شناخت. یعنی در این مدت آن قدر با من سر و کله زده بود، مرا می شناخت. یک شب به سلولم آمد. پشتم را به دیوار کردم و نشست. گفت: «الاغ! خواسته ام دوباره از اول محاکمه شوی. خودت را لوس نکن. می دانم دیگر مارکسیست نیستی. این را هم می دانم که طرفدار انقلاب اسلامی هستی. مسلمان هستی یا نیستی، به من مربوط نیست. از تو سئوال می کنم مثل آدم جواب بده. خودت را لوس نکن. قبول است؟» گفتم: «قبول است.» گفت: «به من مدیونی.» بچه خیلی خوبی بود. - کاش چیزی با آنها مانده بود. دیالوگ می کردیم و می گفتیم حرف حسابتان چیست؟ من که چپ را صد برابری بلدم. من مارکس و لنین را حفظ بودم یعنی جزو معدود آدم های اروپا بودم که کسی نمی توانست نفس بکشد. بیایید حرف بزنید ببینیم چه کاره اید. - «هفت» افخمی (از «هفت» جیرانی) بهتر است. مستقل از این که خیلی چیزهایش را دوست ندارم، اضافه دارد، مصاحبه ها و بقیه چیزها اضافه دارد. موضع افخمی درست تر است. موضع وسط دو صندلی نیست. موضع جیرانی وسط دو صندلی بود. مرا می خواست که شلوغ کند. موضع خودش آن طرف بود و سعی کرد هر جا که این تضاد هست، علیه من تمام شود. رسماً خیلی جاها نمی گذاشت حرف بزنم ولی می دانست برنامه اش با نقد من گرفت. فراستی نباشد نمی گیرد ولی بهروز بازی درنمی آورد. خودش است. خل بازی ها، غلط ها، ضدنقدها و همه چیزهایش خودش است و می ارزد به این طیف آدم ها. - (یعنی بهروز افخمی، روباه را اعتقاد داشت و ساخت؟) بله، به او گفتم: «این فیلم مزخرف چیست که ساختی؟» گفت: «راستش را بخواهی پولم را از وزارت اطلاعات گرفته ام. بلند هم می گویم و هیچ ابایی ندارم ولی یک صدم این روشنفکرها هم نگرفته ام، چون فیلم دخل و خرج دارد.» گفتم: «نمی گویم چرا گرفتی؟ حرفم این است که چرا بد ساختی؟ می خواستی علیه اطلاعات بسازی؟» گفت: «نه.» گفتم: «خب فیلمت علیه اطلاعات است.» گفت: «برای چه می گویی؟» گفتم: «روشنفکرها که شعور ندارند و می گویند فیلمت اطلاعاتی است ولی یک آدم باهوش ببیند می فهمد فیلمت علیه اطلاعات است.» - (بعضی ها می گویند برای این که متهم به حکومتی بودن نشوید، بعضی وقت ها مواضع آن طرفی هم می گیرید. فیلم محمد(ص) را مثال می زنند.) برای اولین بار به شما می گویم که نقدم را آقای خامنه ای خوانده و گفته است «دقت کنید! این نقد جدی است.» نقدم میلی متر به میلی مترش درست است. به شدت هم مسعود فراستی ای است. هم دفاع ملی اش، هم سواد سینمایی اش، هم حرمتی که برای موضوع قایل است. همه در این نقد هست. یک آدم تیپ تو نقد را به دقت بخواند، همه رگه های فراستی را در آن پیدا می کند. این را زده اند که بگویند غیر حکومتی است؟ ضد حکومتی ها که جرات نکردند بزنند. فقط نزدند. من هم عنوان نقدم «مرگ بر داعش، مرگ بر شارلی ابدو» است. در نقد هم همین است. هم داعش را می زند، هم شارلی ابدو را. هم می گوید مرگ بر دیاثت فرهنگی هنری. چرا باید (Vittorio Storaro) را به عنوان عوامل فنی بیاوری؟ همه نورهایش مسیحی است. تو داری فیلم مسلمانی می سازی با نورهای مسیحی؟ اگر الان می خواستم راجع به دیاثت فرهنگی هنری بنویسم، در آن حرف می زدم. وقتی آقای جوادی آملی می گوید شناخت غیر، می گفتم چرا این شناخت در این فیلم نیست. چرا به غیر باج دادی؟ این همه پول هم دادی؟ که چه در بیاید؟ مگر از آن طرف چیزی غیر از تکنیک درمی آید؟ این میزان تکنیک را که ما بلد بودیم.»
یکشنبه ، ۳۰خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: انرژی مثبت]
[مشاهده در: www.mosbatnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 44]
-
گوناگون
پربازدیدترینها