محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845269734
ماجرای نارنج های صحن زینبیه (س)/تکریم همه اقشار به مدافعان حرم، از معجزات مقاومت است - عمار نامه
واضح آرشیو وب فارسی:عمار نامه: علمداران مقاومت، راویان حماسه-جانباز حبیب عبداللهی؛ ماجرای نارنج های صحن زینبیه (س)/تکریم همه اقشار به مدافعان حرم، از معجزات مقاومت است این احترام و ادبی که مردم خرج می کنند برای شخص من نیست، مسلماً برای مقاومت است. چون به سمبلی از بچه هایی تبدیل شدم که در سوریه مقاومت می کنند. مردم حتی اگر دستشان نرسد برای این جبهه کاری بکنند، اما تکریم می کنند. این احترام و ادبی که مردم خرج می کنند برای شخص من نیست، مسلماً برای مقاومت است. چون به سمبلی از بچه هایی تبدیل شدم که در سوریه مقاومت می کنند. مربه گزارش عمارنامه ، تروریست های تکفیری داعش با موشک تویوتا را می زنند. یک انفجار بزرگ؛ تعداد زیادی شهید پاکستانی، عراقی و ایرانی و یک مجروح که تنها بازمانده این انفجار است. جانبازی که ماه هاست تقویم خاطراتش روی 21 دی ماه سال 1394 و ساعتی به وقت انفجار، تنظیم شده است. ساعتی که او را از همرزمان شهیدش جدا کرد و باعث شهادت دوست صمیمی اش محمد اینانلو شد. 5 جراحی در حلب و دو جراحی در تهران، پیوند عضله و روزها و هفته هایی که طول کشید تا بتواند روی پایش راه برود. چشم و پا و دست و گوش و...درگیر مجروحیت شد و یک دنیا تغییر برایش ماند و حالا باید دوره نقاحتی چند ساله را بگذراند. دانشجوی فقه و حقوق و مداح اهل بیت(ع) است. شغل آزاد دارد و در زمینه کار فرهنگی به شدت فعال است. روی هم رفته، یک جوان فعال و پویا. نه نظامی بود که مختصات امنیتی مرزها را تخمین بزند و نه سابقه حضور در جبهه را داشت که پای تجربه هایش را وسط بکشد. اما وقتی طبل ناامنی در دنیا به صدا درآمد و صدها گروه تروریستی و صهیونیستی از قبیل داعش شروع به تخریب وجهه اسلام، سلاخی مردم مظلوم و یورش به کشورهای مسلمان کردند، او هم همانند بسیاری از جوانان متعهد احساس تکلیف کرد تا در «خط مقاومت اسلامی» حضور پیدا کند. آسان هم نبود. به قول خودش، چهار سال به هر دری زد تا بتواند به عنوان مدافع حرم راهی سوریه شود. خودش می گوید: «من نظامی نبودم اما بسیجی بودم. یک بسیجی می تواند در لحظه هم یک جنگجوی ماهر باشد و هم یک متخصص امور فرهنگی باشد. یکی از شاخصه های بسیج این است که جمع اضداد است. ما آمادگی رزمی را همیشه داشتیم و حفظ می کردیم. کمین و ضد کمین را می فهمیدیم. کار با سلاح را بلد بودیم و هجوم و پدافند را متوجه بودیم.» اطرافیان برایش توجیه های رنگارنگی را وسط می کشیدند که مشارکت نظامی در مقاومت منطقه را به اهلش بسپارد و خودش کار فرهنگی را در اینجا ادامه بدهد. چه کسی منکر آنست که امروز به اثر کار فرهنگی در این عرصه نیاز داریم؟ می گوید: «برخی از دوستان که خیر ما را می خواستند، به من می گفتند: وجهه شما یک وجهه فرهنگی است. در اینجا بمان و کار فرهنگی انجام بده. من هم می گفتم کار فرهنگی و حضور در سوریه منافاتی با هم ندارند. زمانی که امنیت برقرار نباشد کار فرهنگی مفهومی ندارد. کار اقتصادی و سیاسی هم مفهومی ندارد.» حبیب عبداللهی حالا پنج ماهی هست که به عنوان جانباز مدافع حرم شناخته و معرفی می شود. برخی از رفقایش را در سوریه از دست داده است و خودش امروز با انبوهی از خاطرات و ناگفته هایی در زمینه خط مقاومت اسلامی و نبرد در سوریه در میان اذهان پرسشگر نسل جوان حضور دارد. بخش اول گفت وگوی تفصیلی تسنیم با او در اینجا قابل مشاهده است و بخش دوم این گفتگو به عنوان سومین بخش از پرونده فرهنگی تسنیم تحت عنوان «علمداران مقاومت، راویان حماسه» در ادامه می آید: * تسنیم: آقای عبداللهی! فکر می کردید جانباز شوید؟ بله، فکر می کردم. در آموزش گاهی با محمد که صحبت می کردیم. هر روز که یک پله به رفتن نزدیک تر می شدیم، می گفتم: «محمد! من به دلم افتاده در این سفر یک اتفاقی برای من می افتد.» او می گفت: «من هم به دلم افتاده که برایم اتفاقی می افتد.» می گفتم: «محمد من شهید نمی شوم.» او هم می گفت: «من هم شهید نمی شوم.» می گفتم: «می دانم شهید نمی شوم اما قطعاً یک اتفاقی برایم خواهد افتاد.» این حرف را ما دو یا سه بار قبل از اعزام با هم گفتیم. حبیب عبداللهی قبل از مجروحیت محمد اینانلو درست تصمیم و مزدش را گرفت/گمان نکنیم مقام شهدا دست نیافتنی است شب قبل از عملیات پشت یک تویوتا داشتیم می رفتیم(البته این تویوتا با تویوتایی که منفجر شد فرق می کرد.) نزدیک سحر بود که من به محمد گفتم: «من حس می کنم یک اتفاقی برای من می افتد.» او گفت: «من هم همین حس را دارم.» واقعا هم همینطور شد. هم برای او یک اتفاق افتاد و هم برای من. اما اتفاق او کجا و اتفاق من کجا؟ هر چند هر دو در یک ماشین بودیم و مورد اصابت یک موشک قرار گرفتیم. اما...جنس اخلاص آقا محمد و امثال او خیلی فرق می کرد. این که می گویم اخلاص، گمان نکنید فرشته آسمانی بوده است. هر چند آقا محمد برای من فرشته بود. اما به طور کلی محمد یک انسان کاملاً معمولی فقط با درصد خلوص بالا بود. آن جایی که باید تصمیم می گرفت، درست تصمیم گرفت و مزدش را گرفت. گمان نکنیم مقام این ها دست نیافتنی است. برای هر کسی در هر شرایطی و با هر سلیقه و تفکری این اتفاق ممکن است رخ دهد، فقط به شرطی که آنجایی که محل تصمیم است، محکم بایستد. این تصمیم یک لحظه است. همان یک لحظه ای که حر را حر کرد. همان لحظه ای که وهب نصرانی را وهب کرد و در تاریخ ماندگار شدند. * تسنیم: چند وقت آقا محمد را می شناختید؟ از 13 سالگی با یکدیگر رفیق بودیم. * تسنیم: با هم تصمیم به سوریه رفتن، گرفتید؟ نه؛ من اصلاً نمی دانستم آقا محمد هم هست. ما یک رفیق سوم هم داشتیم. سه نفر بودیم. این رفیق سوم هم من و هم محمد را راهی کرد و برد. یک شب به من زنگ زد که فردا بیا. فردا صبحش رفتم سر کوچه وقتی خواستم سوار ماشین شوم، دیدم محمد اینانلو هم نشسته است. چند وقتی بود همدیگر را ندیده بودیم. با هم سلام و احوالپرسی کردیم. گفتم: «تو هم سوریه می آیی؟» گفت:«بله» بعد گفتیم الحمدلله سه نفری جمعمان تکمیل شد. این گونه شد که با هم رفتیم. تروریست ها روشی دارند که فرد را از کمر به پایین مجروح کرده و او را طعمه قرار می دهند * تسنیم: از آن انفجار در سوریه بگویید. انفجاری که باعث شهادت محمد اینانلو و مجروحیت شما شد. شرایط خیلی سخت بود. یک شرایط جنگی به تمام معنا بود. یک لحظه آتش دشمن قطع نمی شد. محمد هم به واسطه این که تیربارچی بود، باید دائما جای خود را عوض می کرد و موضعش را تغییر می داد تا موضعش لو نرود. آتش دهانه تیربار محل تیربارچی را لو می دهد. در این جابجایی تک تیرانداز محمد را زد. هفت یا هشت متری با هم فاصله داشتیم. طبق قاعده جنگی کسی نباید بالای سر کسی که تیر خورده است، برود. مخصوصاً در اتفاقی که این روزها در سوریه رقم می خورد، تروریست ها روشی دارند که فرد را از کمر به پایین مجروح می کنند، بعد او را طعمه قرار می دهند و افراد دیگری که برای کمک به او می آیند را مورد هدف قرار دهند. یعنی ممکن است گاهی برای یک نفر 4 نفر تلفات بدهیم. قاعده بر این بود که کسی نرود، اما من می گفتم: «اگر محمد مجروح شود نمی توانم نروم.» یعنی در آموزشی و قبل از اینکه هیچ اتفاقی بیفتد من این را همیشه می گفتم. به ما در آموزش ها گفتند که حتی اگر برادرت مجروح شد نباید بالای سر او بروی. حرفشان که تمام شد من بلند بلند گفتم: «اما اگر محمد مجروح شد، من می روم.» وقتی من این حرف را می زدم همه می خندیدند. اما بعدا این اتفاق واقعاً افتاد. چند عراقی، پاکستانی و 5 نفر از رفقای ایرانی در آن انفجار شهید شدند/فقط من بودم که از آن جمع زنده ماندم وقتی محمد مجروح شد و من دویدم و بالای سر او رفتم، خیلی ها به من خرده گرفتند و اعتراض کردند و گفتند بنشین و نرو. من رسیدم بالای سرش و بعد او را از جیب خشابش گرفتم و کشیدمش به عقب و کنار تخته سنگی گذاشتم. حدود نیم ساعت یا 40 دقیقه معطل شدیم تا ماشین بیاید و بتوانیم به عقب برویم. در این مدت هم تک تیرانداز دقیق محل ما را مورد هدف قرار می داد و می زد ولی خداروشکر به ما اصابت نمی کرد. 40 دقیقه آتش کامل و بدون وقفه داشتیم. با اینکه دشمن آتش می ریخت، دو نفر از دوستان آمدند پیش ما. خود محمد خیلی اصرار داشت که کسی نایستد و همه برویم. من می گفتم: «تو چیزیت نشده فقط تیر خوردی، می بریمت.» ماشین نمی توانست آنجا بایستد. چون تک تیراندار یکی از راننده ها را شهید کرد. ماشین را جابجا کردند و بردند 60 یا 70 متر پایین تر. به هر مشقتی بود. محمد را سوار برانکارد کردیم. من سر برانکارد را گرفتم. تیربار دشمن تیر می زد و من همین طور که می دویدم یک تیر به پای چپم خورد. خورده بود روی پای من. اما من متوجه نشدم. فقط یک لحظه سوخت. آن لحظه فکر کردم یک خار به پایم فرو رفته است. برانکارد را گذاشتیم عقب تویوتا در قسمت بار، وقتی خواستم سوار ماشین شوم و نشستم توی ماشین. دیدم پای چپم بالا نمی آید، وقتی خم شدم و خواستم ببینم پایم چه شده که بالا نمی آید، موشک به ماشین اصابت کرد و موجب شهادت بسیاری از بچه ها شد. فقط من بودم که از آن جمع زنده ماندم متاسفانه. چند تا از بچه های عراقی و چند تا از بچه های پاکستانی شهید شدند. چند نفر از بچه های ایرانی، رفقای خودمان از جمله مرتضی کریمی، محمد اینانلو و مصطفی چگینی آنجا شهید شدند. تمام تلاش مدافعان حرم از ملیت ها و زبان های مختلف، اینست که با هم ارتباط بگیرند/ماجرای قول شهید اینانلو به مدافع حرم افغانستانی/همیشه می گفت مدافعان فاطمیون از ما جلوترند * تسنیم: در مدت حضورتان در سوریه تا چه اندازه با مدافعین حرم سایر کشورها معاشرت داشتید؟ آن ها را چطور آدم هایی شناختید؟ یک فضای صمیمی آنجا حاکم بود. چون جبهه یک جبهه است. تمام تلاش بچه ها در آن شرایط این است که با هم ارتباط بگیرند. حالا با زبان عراقی و لهجه افغانی. بچه ها که همدیگر را می بینند به سختی با هم صحبت می کنند اما تلاششان این است که ارتباط بگیرند و این ارتباط را حفظ کنند. به یاد دارم که یک روز قبل از عملیات به جایی معروف به ایستگاه صلواتی رفته بودیم. آنجا معمولا فلافل و چای و این ها می خوردیم. در راه برگشت یکی از مدافعین حرم افغانی با ما شروع به صحبت کرد و از اوضاع و احوال پرسید. محمد میان صحبت ها به او گفته بود که من تیربارچی هستم. بعد او گفته بود: «یعنی تیربارچی گردان هستی؟» محمد هم گفت: «نه من تیربارچی دسته هستم.» گفت: «مگر دسته شما هم تیربار دارد.» گفت: «خوش به حال شما که هر دسته شما یک تیربار دارد، ما در هر گردان یک تیربار داریم.» آنجا محمد خیلی ناراحت شد چون مدافعان حرم افغانستانی را خیلی قبول داشت. به افغانی های مدافع حرم ارادت بسیار خاصی داشت و همیشه می گفت این ها از ما جلوترند. به این افغانی گفته بود که ساعت فلان در فلان منطقه باشید من برای شما یک تیربار گیر می آورم. ما بعد از آن دیدار به محمد گفتیم این چه قولی بود به این بنده خدا دادی. در ذهن خود این را داشت که تکی به انبار اسلحه بزند و تیرباری برای او بیاورد. اما در انبار هر چه گشت تیربار پیدا نکرد و خیلی هم شرمنده این برادر افغانی شده بود. اگر تیربار پیدا می کرد حتماً این کار را می کرد. این چیزی غیر از صمیمیت است؟ چیزی غیر از ارتباط عاطفی میان مدافعان حرم کشورهای مختلف است؟ مدافعان حرم از کشورهای مختلف قطعاً با هم فرق دارند و یک شکل نیستند. اما در مجموع همه آن ها با غیرتند و در یک جبهه حضور دارند. روضه خوانی ام در حرم حضرت زینب(س)/به زیارت کسی رفتیم که این همه راه را برای دفاع از حرمش رفته بودیم * تسنیم: از حال و هوای حرم حضرت زینب(س) بگویید. زیارت مدافعان در آن فضا و جغرافیا چه خاطراتی برجا گذاشت؟ ما به دلیل کمبود وقتی که داشتیم یک بار بیشتر نتوانستیم به زیارت خانم حضرت زینب(س) مشرف شویم. اما همان یک بار ما را تکمیل کرد. فضای فوق العاده صمیمی با همه بچه هایی که خالصانه در آن فضا قرار گرفته بودند، ایجاد شد. اسم این بچه ها مدافع حرم است دیگر. مدافع کدام حرم؟ حرم حضرت زینب(س)؛ حالا این افراد را می برند برای زیارت همان حرم. به زیارت کسی رفتیم که این همه راه را برای دفاع از او آمده بودیم. حال و هوای عجیب و فضای قشنگی بود. بچه ها نشستند و روضه خواندیم. بعد از اینکه روضه تمام شد و بچه ها جمع شدند تا بروند، محمد اینانلو و چند نفر دیگر از بچه ها گفتند: «ما هنوز سیر نشده ایم. بنشین و یک روضه دیگر بخوان.» ماندیم و سه چهار نفری شروع کردیم و دیدیم هشت نه نفر دیگر از بچه ها هم ماندند همراه ما. یک روضه یک ربعی دیگر هم خواندم و بعد آمدیم بیرون و دیدیم کفش های محمد را برده بودند. یا فردی اشتباهی پوشیده بود و یا کسی برده بود، به هر حال کفش های او نبود. آقا محمد از شنا کردن و آب خوشش می آمد اما از خیسی چندشش می شد. اتفاقاً همان روز هم کف صحن و حرم را شسته بودند. وقتی پابرهنه در زمین خیس راه می رفت، چهره اش در هم می شد و بسیار دیدنی می شد. ما هم به او می خندیدیم و با بچه ها سر به سرش می گذاشتیم. ماجرای نارنج های صحن زینبیه/شهید علیرضا مرادی گفت امیر سیاوشی از این نارنج ها خورد که شهید شد خدا رحمت کند علیرضا مرادی را که در 21 دی ماه 94 شهید شد. داشتیم از حرم می آمدیم بیرون که علیرضا به من گفت: «بیا برویم بابت روضه امروز، صله ات را بدهم.» خدا روزی تان کند؛ در زینبیه، داخل صحنی که چسبیده به مضجع شریف، دو درخت نارنج بلند هست که دور آن را حدود سه متر فنس کشیده اند. روی آن پر از نارنج بود. علیرضا گفت: «من از فنس ها بالا می روم و شاخه ها را دست تو می دهم و تو آن را بتکان.» گفتم: «علیرضا! ما از این کارها زیاد کردیم اما در اینجا دیگر نمی شود.» گفت: «امیر سیاوشی این ها قبل از ما آمدند اینجا و از این نارنج خوردند و شهید شدند. بیا این نارنج را بخوریم و ببینیم کداممان شهید می شویم.» من در گیرودار نه گفتن بودم که دیدم علیرضا به سرعت بالا رفت و شاخه را دست من داد. من نیز چاره ای نداشتم و شاخه را تکان دادم و تعدادی نارنج در صحن افتاد. برخی از محلی ها به سرعت دویدند و نارنج ها را جمع کردند. بچه های ما هم خم شدند و چند تایی برداشتند و بعد رفتیم کنار ایستگاه صلواتی و نارنج ها را باز کردیم و با چایی خوردیم. بعد از آن می خواستیم برویم، تا جلوی در حرم هم آمدیم، دیر هم شده بود اما من به بچه ها گفتم: «شما بروید و من برمی گردم.» گفتند: «کجا؟» گفتم: «این چایی مزه داد. من باید یکی دیگر هم بخورم.» یکی از بچه ها گفت: «من هم می آیم» و آن یکی هم گفت: «من هم می آیم» و دیدیم دوباره همه جمع همراه من آمدند تا یک چایی دیگر بخوریم. خیلی جالب بود که دو نفر از آن جمع که لحظه آخر دوباره بازگشتیم و چایی و نارنج خوردیم، شهید شدند. محمد اینانلو و علیرضا مرادی. حدود پنج یا شش نفر هم از آن جمع جانباز شدند. موقع برگشت از سوریه دوستانمان دوباره به حرم رفته بودند، البته این را به نقل از دوستان تعریف می کنم، آن زمان دیگر بعضی از بچه ها شهید شده بودند و بعضی مجروح شده بودند و نبودند. می گفتند وقتی با هم وارد حرم شدند همه مثل ابر بهار گریه می کردند. به یاد رفقا و کسانی که یک ماه پیش با هم در حرم آمده بودند و ظرف یک ماه یا 40 روز خیلی ها شهید و مجروح شده بودند، اشک می ریختند. من جزو مجروحین بودم. بچه ها بعدا تعریف می کردند که حال و هوا طوری بود که دیگر نیازی به روضه خوانی نداشتند و بچه ها به هم که نگاه می کردند، گریه می کردند. 5 جراحی در حلب و 2 جراحی در تهران، دوره نقاحتم چند سال طول می کشد/یک وقت هایی یک ساعت هم نمی شود جای کسی زندگی کرد * تسنیم: از مجروحیت هایتان بگویید. الان هنوز تحت درمان هستید؟ روال درمانتان رضایت بخش بوده است؟ به دلیل اصابت موشک، موج موشک و برخورد ترکش هایی که در اثر اصابت به ماشین پخش شده بود، تمام پشت پای راست من ریخته بود. بعد پیوند عضله کردند. چهار یا پنج جراحی در حلب انجام دادند و بعد من را به ایران فرستادند و یکی دو جراحی هم اینجا انجام شد. چشم و پا و دست و گوش و...درگیر مجروحیت شد و یک دنیا تغییر برایم ماند. دوره نقاحت آن هم طولانی است. دوره نقاحت، یک دوره چند ساله است. چند سالی باید بگذرد. روزهای سختی را گذراندم از این جهت که ما افرادی شلوغ بودیم و عادت داشتم که دورم شلوغ باشد. در آن 15 روزی که در بیمارستان حلب تنها بودم، روزهای سختی را تجربه کردم. درد و مشکلات مجروحیت از یک طرف، تنهایی یک طرف، فکر کردن به بچه هایی که آنجا شهید شده بودند یک طرف بود. به من البته نگفته بودند که جنازه بچه ها در سوریه مانده است و نتوانسته اند بیاورند اما باز هم همین خبر شهادتشان برایم سخت بود. بعد از آن هم آمدم ایران و به کمک زحمتی که خانواده و دوستان در بحث درمان کشیدند، خدا را شکر زودتر از آنکه فکرش را می کردم توانستم سرپا شوم. راه بروم، قدم بزنم، بنشینم، صحبت کنم و هیأت بروم و ... الان هم دوره نقاحت آن را طی می کنم. از همه مردم هم برای این حقیر و هم برای دیگر جانبازان التماس دعا دارم. بخصوص جانبازانی که تحمل شرایط زندگی برایشان سخت است، یک وقت هایی یک ساعت هم نمی شود جای کسی زندگی کرد. از همه می خواهم به خاطر حرمتی که برای آل الله قائل هستند همه ما را دعا کنند. به حضرت عباس(ع) گفتم کاش به جای یک انگشت یک دست را می خریدید/خدا را شکر این اتفاق از جنسی است که می توان به آن افتخار کرد * تسنیم: در سختی هایی که بعد از این اتفاق و بعد از مجروحیت برایتان پیش آمده، احیانا احساس پشیمانی هم سراغتان آمده است؟ پشیمان از اینکه رفتید و چنین اتفاق هایی رقم خورد. نه، نشده است. به لطف خداوند تا الان نشده است. چند وقت پیش در حرم حضرت عباس(ع) نائب الزیاره دوستان بودم. بعضی از دوستانم با تمام سختی هایی که بود همت کردند و من را بردند. آنجا به حضرت ابوالفضل(ع) گفتم: «آقا! کاش بیشتر می خریدید و به جای یک انگشت یک دست را می بردید.» زندگی جریان دارد. اتفاق خاصی نیفتاده است. ممکن بود این اتفاق در اثر یک تصادف رخ دهد. کسی می تواند تضمین دهد این اتفاق برای او نیفتد؟ هم من و هم خانواده و از همه بیشتر مادرم خوشحالیم که حادثه نبوده است. به قول مادرم: «خدا را شکر که این اتفاقی که برای من افتاد در اثر هیچ و پوچ نبوده است.» جنس این اتفاق از جنسی است که می توان به آن افتخار کرد. با یک چشم هم می شود دید. ارادت مردم به شخص حبیب عبداللهی نیست بلکه برای مقاومت است/مدافعان حرم افغانستانی و پاکستانی واقعا مظلومند * تسنیم: مردم عموما بعد از مجروحیت با شما چگونه برخوردی داشتند؟ برخورد مردم محبت آمیز است. تا الان که خدا لطف کرده و واقعا برخوردها خوب و صمیمی بوده. چه آن ها که از قبل من را می شناختند و چه آن هایی که به واسطه مجروحیتم مرا شناخته اند. این احترام و ادبی که مردم خرج می کنند به شخص حبیب عبداللهی نیست. این احترام مسلماً برای مقاومت است. چون من به خاطر رسانه ای شدن به سمبلی از بچه هایی تبدیل شدم که در سوریه مقاومت می کنند، این احترام را دارم. اگر بخش مقاومت را از شخصیت حبیب کم کنید، چیزی نمی ماند. این لطف مردم همه اش به خاطر مقاومت و جبهه ایستادگی است که حتی اگر دستشان نرسد که برای این جبهه کاری بکنند، اما تکریم می کنند. این از خوبی مردم ماست. هرچند بعضی مدافعین حرم واقعاً مظلوم هستند. مثل مدافعان حرم افغانی و پاکستانی. این ها واقعا مظلومند و اجرشان از کسی مثل من که حتی دغدغه خانواده ام را نداشتم بیشتر است. ولی اکثریت مدافعین حرم خصوصاً برادران افغانی کسانی هستند که این مشکلات و دغدغه ها را دارند. وقتی به آن ها می گفتیم: «تو آمده ای خانواده ات چه می شود؟» می گفتند: «خدای خانواده من بزرگ است. من به خدا اطمینان دارم.» هرچند خانواده اینان کمی مورد تغافل قرار گرفته اند اما رفتار مردم خصوصا این اواخر نسبت به مدافعان حرم به خاطر زحماتی که در بحث رسانه کشیده شد، رفتار خوب و محبت آمیزی بوده است. آن ها که به لحاظ ظاهر و اعتقادات سنخیتی با ما ندارند، بیشتر مدافعان حرم را تکریم می کنند/این از معجزات مقاومت است * تسنیم: پیش نیامده در رابطه با مدافعان حرم، انگیزه حضور در سوریه یا جانبازی در این راه حرفی از کسی بشنوید که شما را دل آزرده کند؟ ما معمولاً آدم های راحتی هستیم. خیلی از حرف دیگران ناراحت نمی شوم. اگر جوابی داشته باشم، می دهم و اگر جواب نداشته باشم چیزی نمی گویم. البته کسی هم چیزی به ما نگفته که ناراحت کننده باشد. اگر بخواهیم نموداری تشکیل دهیم از جنس کسانی که به ملاقات من آمده اند، از دو گروهی که یکی از نظر تیپ شبیه ما هستند و کسانی که از نظر ظاهر، اعتقاد و جناح بندی ها هیچ سنخیتی با ما ندارند، بیشتر ملاقات کننده ها کسانی بودند که سنخیتی با ما نداشتند. آنها بیشتر تکریم کردند و این هم از معجزات مقاومت است و به شخص مربوط نمی شود. اگر امروز روی این تخت یک نفر دیگر با هر اسم دیگر و هر شکل ظاهری دیگری هم بود باز این مردم تکریم می کردند. قبل و بعد از سوریه رفتنم شبهات در مورد مدافعان حرم را پاسخگو بوده ام/اگر حرف از سر عناد نباشد، یک جواب منطقی کافیست * تسنیم: این شایعات مبنی بر پول گرفتن مدافعان را نشنیده اید؟ چرا؛ قبل از اینکه به سوریه بروم هم از این حرف هایی که می گفتند به مدافعان حرم پول می دهند، می شنیدم. قبل از اینکه برویم برای رفع این شبهات تلاش می کردیم. دستمان که به جبهه نمی رسید، این حرف ها را که می شنیدیم، صحبت می کردم و حرف زده و سعی در رفع شبهه داشتم. الان هم همان فضا است. بعضی وقت ها گروه های دانش آموزی که برای عیادت من می آیند، من از چهره ها می فهمم که می خواهند سوال بپرسند و گاهی حیا می کنند و ابتدا چیزی نمی پرسند. بعد به اصرار خودم سوال می کنند. می گویند ما خودمان قبول نداریم ولی شنیده ایم که این حرف ها پشت سر مدافعان حرم هست. در جواب این ها توضیحاتی دارم و همواره با مثال ها آن ها را قانع می کنم. مشخص است که این موضوعات شبهه است و در جواب شبهه یک جواب منطقی کافی است. اگر حرف از سر عناد نباشد، یک جواب منطقی کافیست. از این حرف ها همیشه وجود دارد. رسانه ای شدنم را مدیون عکسی هستم که در دیدار با حضرت آقا از من گرفتند/خوشحالم وامدار کسی هستم که ارزش وام گرفتن را دارد * تسنیم: فکر می کنم بیشتر مردم شما را از طریق عکستان که در دیدار با رهبری در فروردین ماه امسال و در جمع مداحان اهل بیت(ع) منتشر شد، شناختند. از آن دیدار بگویید. خوب است که اگر آدم وامدار می شود. وامدار کسی شود که ارزشش را داشته باشد. خدا را شکر که در این زمینه وامدار کسی هستم که حاضرم تمام زندگی خود را برای او بدهم. حاضرم پدر و مادر و همه عزیزانم را برای یک لبخندش فدا کنم. من شاید رسانه ای شدنم را مدیون عکسی هستم که در دیدار با حضرت اقا از من گرفتند و یکی از افتخاراتم دیدار چهره به چهره با حضرت آقاست. خدا شاهد است که هنوز گرمای بوسه های ایشان را احساس می کنم. کافیست که فقط سطحی به آن فکر کنم، هنوز حسش می کنم. از اینکه واسطه آشنایی من برای بعضی از رسانه ها، رسانه منسوب به ایشان بود هم افتخار می کنم. خوشحالم وامدار کسی هستم که ارزش وام گرفتن را دارد. روایت دیدار با آقا: آن روز سه بار ایشان را صدا زدم و می گفتم یک چیزی یادم آمده، هر بار با حوصله بازگشتند * تسنیم: آن روز چه صحبت هایی با آقا داشتید؟ من آن روز آقا را خیلی اذیت کردم، خداحافظی می کردند اما من باز حرفم را به یاد می آوردم و ایشان را معطل می کردم. آقا بسیار لطف داشتند و محبت کردند. چهره آقا روز عید بسیار بشاش بود. اما زمانی که سردار جباری من و امیرحسین را معرفی کرد که این ها از جانبازان مدافع حرم هستند، یکدفعه انگار گل از گل آقا شکفت. خیلی با انرژی و محبت و صمیمیت با ما برخورد می کردند. خیلی با حوصله بودند. آن روز سه بار ایشان را صدا زدم و می گفتم یک چیزی یادم آمده. هر بار با حوصله برای شنیدن حرف های من بازگشتند. بار آخر من قاب عکسم را دادم خدمت حضرت آقا و گفتم: «آقا یک چیزی برای ما می نویسید؟» گفتند: «حتما چرا ننویسم.» گفتند: «اینجا بنویسم.» گفتم: «هر جا که صلاح می دانید.» گفتند: «برویم آن طرف بنویسم.» من خوشحال شدم و گفتم باز هم باآقاییم. یکدفعه یک نگاهی به ویلچر من کردند و گفتند: «البته شما سختتان است که بیایید. من می نویسم و می دهم برایتان بیاورند.» من آنجا یک نکته ای را خدمت ایشان عرض کردم. بیشتر دلم می خواست اسمم ذهن حضرت آقا بماند. به ایشان گفتم: «آقا اسم من حبیب است اسم رفیقم محمد است اگر خواستید بنویسید یادتان باشد.» آقا فرمودند: «چشم!» یک قدم که جلوتر رفتند من باز گفتم: «آقا یادتان نرود اسم من حبیب است اسم رفیقم محمد است.» آقا فرمودند: «چشم!» ایشان رفت جلوی در و داشتند بیرون می رفتند که من گفتم:«آقا جان یادتان نرود من حبیب الله هستم و رفیقم محمد است.» آقا خنده شان گرفت و گفتند:«چشم اجازه هست بروم.» گفتم: «بفرمایید.» در مقام قیاس همیشه کفه ترازوی قاب عکسی که آقا روی آن تحریر فرمودند، سنگین تر است وقتی تابلو را برای من آوردند شاید بتوانم بگویم از بین مادیاتی که در دنیا منسوب به آدم هاست، تقریبا هیچ چیزی به اندازه این تابلو برای من در زندگی ارزش نداشته و ندارد. واقعا چیزی است که می تواند انسان به آن فخر کند. ولیّ زمان قلم در دست بگیرد سلام به من و رفیق شهیدم بدهد و اسمم را بعد از گذشت حدود سی و هفت هشت روز یادش باشد. شنیده بودم که حضرت آقا حافظه خوبی دارند ولی با آن مشغله ای که در آن چند دقیقه از آقا دیدم گفتم شاید یادشان نباشد. ولی وقتی تابلو را دیدم که هم اسم محمد را زدند و هم اسم حبیب الله را خیلی خوشحال شدم. فکر نمی کنم دیگر چیزی در این دنیا به من برسد که اینقدر برای من ارزش داشته باشد یعنی در مقام قیاس همیشه کفه ترازوی قاب عکسی که آقا روی آن تحریر فرمودند و سلام دادند، سنگین تر است. جانبازان دفاع مقدس السابقون السابقون بودند/تصور فرهنگ جهاد را از جانبازان انقلاب و دفاع مقدس آموختیم * تسنیم: از معاشرت با جانبازان دیگر مثل جانبازان دفاع مقدس بگویید؟ چقدر با آن ها رفت و آمد دارید؟ من هم یک جزء کوچکی از این خانواده جانبازان هستم. خیلی بد است که جانبازانی هنوز از زمان انقلاب هستند که خیلی مظلومند یا جانبازان دفاع مقدس که کسی سال تا سال به آن ها سر نمی زند و حالشان را نمی پرسد، هرچند که نوبت ما هم می رسد، ما هم خودمان را برای آن روز آماده کرده ایم که کسی نیاید و حالمان را بپرسد، ایرادی هم ندارد، زمانه همین است. اما می توانم بگویم این جانبازان غریبند. آن ها السابقون السابقون بودند. برای ما شاید یک تصوری از فرهنگ جهاد و ایثار بالاخره ترسیم شد، اما این مسیر را چه کسی ترسیم کرد؟ کسی غیر از شهدا و جانبازان انقلاب؟ کسی غیر از شهدا و جانبازان دفاع مقدس؟ همه مدیون آن هاییم. آنها از ما جلوترند و ما فاصله زیادی با آنها داریم. اگر امروز من سرپا بودم حتماً می رفتم و به آنها سر می زدم. حتماً به دیدن برادر شهید رشوند می رفتم. شهید رشوند شهید مدافع حرم است. برادر او یک جانباز قطع نخاع است که شهید رشوند تا آخرین روز زندگی اش، افتخارش نگهداری از برادر جانبازش بود. در یک زیرزمین زندگی می کرد و خدمت برادر جانبازش را می کرد، این خیلی حرف است. عاقبت هم در سوریه شهید شد. امروز خدا لطفی کرده و بحث مدافعان حرم در جامعه مطرح شده است و به این خاطر مردم به ما محبت می کنند، اما اگر قرار باشد من در این راستا به کسی محبت کنم قطعاً سراغ جانبازان هشت سال دفاع می روم و دست و پای همه آن ها را می بوسم. و معتقدم اگر امروز ما یک قدم کوچکی برداشته ایم خدمت آن ها درس پس داده ایم. این را خالصانه می گویم.
یکشنبه ، ۳۰خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عمار نامه]
[مشاهده در: www.ammarname.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]
-
گوناگون
پربازدیدترینها