محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803873704
ترویج و تحکیم بنیان های فرهنگی عامل رشد جامعه - پایگاه خبری تحلیلی حرا
واضح آرشیو وب فارسی:حرا: فرهنگ واژه ای پر محتوا و از مهمترین ابعاد زندگی انسان است. به وسیله آن می توان جامعه را آموزش داد و زمینه رشد مردم را فراهم ساخت و آن ها را به سوی تکامل فرهنگی سوق داد. این مطلب سرآغاز یادداشتی در روزنامه اطلاعات است.حرا- در ادامه این مطلب که در شماره یکشنبه 30 خرداد به قلم مرتضی خطیری یانه سری، منتشر شده می خوانیم: تعیین عوامل فرهنگی و تقویت آن ها در جامعه در ایجاد یک تمدن فرهنگی هویت زا برای هر جامعه ای مؤثر است. یکی از نهادهایی که در بسط و تحکیم فرهنگ نقش مهمی ایفا می کند، دانشگاه است. این نهاد که حاوی بسیاری از نخبگان و فرهیختگان کشور است، مهمترین مرکز بحث در مورد مسائل مختلف جامعه است. تعلیم مبانی دینی و ملی در این نهاد می تواند در نیل به اهداف کشور بسیار مؤثر باشد. امروزه با توجه به وسعت دنیای ارتباطات و سهولت دسترسی به منابع و اخبار و منابع فرهنگی کشورهای دیگر و با توجه به ضریب تاثیر گذاری و نفوذ در کشورهای مختلف با این ابزار، تقویت بنیه های فرهنگی کشورها نقش عمده و مهمی در اعتلای آن ها دارد. به نظر می رسد که عوامل زیر باید در دانشگاه ها تقویت گردد تا بتوانیم در جهت توسعة پایدار میهن اسلامی مان گام برداریم و آن را به اعتلای مورد نظر برسانیم: 1- خودباوری 2- خودکفایی 3- میهن دوستی 4- مشارکت در امور اجتماعی و مدنی 5- خردورزی و دور اندیشی و آینده پژوهی 6- مدارا و تحمل یکدیگر و نقدپذیری 7- آزاد اندیشی و تضارب آراء 8- آگاهی از رخدادهای کشور و جهان 9- ترویج صحیح دین 10- جانبداری از موضع حق در همة شرایط 11- رعایت اخلاق اسلامی در همه امور زندگی 12- مبارزه با فساد اخلاقی و علمی و مالی. به کمک این عوامل فرهنگی و اجتماعی، اگر دست به دست هم بدهیم می توانیم این کشور شیعه را، که ندای استقلال و وحدت سر داده، در رسیدن به هدف نهایی اش موفق بداریم. در اینجا، این موارد را به طور مختصر توضیح می دهیم و بیان می کنیم که چگونه هر یک از آن ها می تواند اثر گذار باشد: 1- خودباوری: امروزه در دانشگاه های ما حس حقارت نسبت به غرب موج می زند. درست است که امروزه ما از لحاظ علمی و فنی، به دلایلی، از کشورهای پیشرفته عقب هستیم، اما این دلیل نمی شود که توانایی های خود را نادیده بگیریم. این نکته را باید در ذهن و فعل جوانان و مدیران این مرز و بوم زنده کرد که ما «می توانیم». تاریخ گذشتة این سرزمین، نشان دهنده شاهدی بر این مدعاست. برای نمونه در دوران دفاع مقدس جوانان این مرز و بوم نشان دادند که این امر امکان پذیر است. « ناپلئون می گفت باید کلمة «نمی شود» از قاموس زندگی و از لغت محو گردد. او از شنیدن واژه های «نمی شود»، «نمی توانم» و «نمی دانم» بسیار دلتنگ می شد و می گفت:«بخواه می شود».» (رمز پیروزی مردان بزرگ، تألیف آیت الله جعفر سبحانی تبریزی) 2- خودکفایی: با توجه به تحریم های ظالمانه و تاکتیک های کشورهای متخاصم با جمهوری اسلامی ایران در طی سال های اخیر، واضح به نظر می رسد که ما باید در امور اساسی خود را بی نیاز از بیگانگان بکنیم. این بی نیازی باید در تمامی سطوح این جامعه جا بیفتد، و حداقل ما باید در امور ضروری خودکفا باشیم و دست نیاز به سوی کسی دراز نکنیم. همچنین همانطور که بسیاری از افراد در زندگی شخصی خود این گونه رفتار می کنند، در مورد جامعه هم باید این گونه عمل کرد. امام کاظم(ع) می فرمایند: «جز در موارد اضطراری (زلزله، آتشفشان، سیل و...) درخواست کمک از دیگران بایسته نیست.» (الحیاه، استاد محمدرضا حکیمی، ج4، ص 322). 3- میهن دوستی: وطن دوستی جزو دستورات دین نیز هست. اگر احساس هویت ملّی و حب وطن نداشته باشیم، فقط زندگی فردی برای ما مهم می شود و بی تفاوتی حاکم می گردد و نمی توانیم کشوری سربلند داشته باشیم. حب سرزمین موجب می شود که برای رشد و توسعة آن بکوشیم، همانطور که در امور نظامی حب وطن (فارغ از دین) سبب دفاع از کشور می گردد. در دانشگاه هم باید این ذهنیت را تقویت کرد تا برون دادش در جامعه مایة دفاع از وطن در امور مختلف بشود. به قول امام علی(ع): «عمرت البلدان بحب الاوطان» یعنی شهرها با حب وطن آباد می شود. (بحارالانوار، علامه مجلسی، ج 75، ص 45). 4- مشارکت در امور اجتماعی و مدنی: اسلام بیش از قوانین و دستورهای فردی، دینی اجتماعی و مردمی است، و در واقع به ایجاد یک حکومت اسلامی سالم و پرمحتوا برای نیل به اهدافش تاکید دارد. پس مردم ما باید همانطور که برای زندگی شخصی خود می کوشند، برای اعتلای جامعه و اجتماع خود نیز تلاش کنند و معلومات علمی و فرهنگی خود را بکار گیرند تا جامعه به یک سطح مطلوب رشد برسد. این رشد موجب برکات فراوان می شود و سعادت همگان را در پی خواهد داشت. بهترین جایی که می توان اینها را آموزش داد در دانشگاه می باشد. 5- خردورزی و دوراندیشی و آینده پژوهی: برجسته ترین نکته در دین مبین ما توصیه به تفکر و تعمق در موارد مختلف است. در دنیای امروزی که پر از تهاجم افکار و اقوال است، توجه به این نکته برای دانشگاهیان ما بسیار ضروری و مهم می نماید. درست اندیشیدن و عاقلانه تصمیم گرفتن، با توجه به نقشه های گوناگون و متنوعی که دیگران برای شما می کشند و طراحی می کنند، از اهمیت فراوانی برخوردار است. در طی این دورانِ فوران اطلاعات و هجمه ها و مخاصمه ها چنان باید طی مسیر کرد که بر مدار عقل و خرد باشد و بتوان جهات مختلف را سنجید و راه درست را در پیش گرفت تا در صورت شکست دچار حداقل خسارت شویم. بستر این گونه تفکر و دوراندیشی در دوران تحصیل دانشگاه فراهم می شود، و در صورت طی مشی درست دانش آموختگان را مجهز به خردورزی و دوراندیشی می نماید. 6- مدارا و تحمل یکدیگر و نقدپذیری: امروزه شاهد آن هستیم که افراد به علل گوناگون دچار نوعی کم ظرفیتی و عدم تحمل یکدیگر، در رفتار و کردار و گفتار، شده اند. بدیهی است که ما به عنوان پیرو امامان پیشوای مان، که سمبل خردورزی و تحمل گفتمانی بودند، نباید اینگونه باشیم. ما باید در این زمینه خود را قوی کنیم، به نقد های یکدیگر با رعایت تمامی موازین قانونی و شرعی، گوش بدهیم و آنهایی را که خوبند بپذیریم. در این مورد نیز دانشگاه بهترین مکان برای آموزش و ترویج این گونه امور است، زیرا آن جایی است که افراد با تفکرات و تمایلات گوناگون در آن حضور دارند. 7- آزاداندیشی و تضارب آراء: البته این عامل با مورد قبلی قدری هم پوشانی دارد، اما تضارب آراء امر مهمی است که ما بر آن تاکید داریم. تضارب آراء موجب می شود که مواضع حکیمانه تری اتخاذ شود و تصمیم ها با استحکام بیشتری در جامعه جا بیفتد و عملی شود. آزاد اندیشی و قبول تضارب آراء را می توان در دانشگاه تعلیم داد و این دو در مفید واقع شدن دانش آموختگان در جامعه نقش مؤثری دارند. 8- آگاهی از رخدادهای کشور و جهان: هم دانشجویان و هم استادان باید از همه نوع رخدادهای داخل کشور و دنیا آگاه باشند تا در صورت لزوم وارد عرصه شوند و روشنگری کنند و درصورت نیاز در بحران ها برنامه ها و راه کارهای خود را برای بهتر شدن امور ارایه دهند. البته، امروزه دانشگاهیان تا حدودی فقط در امور سیاسی فعالند. 9- ترویج صحیح دین: نکتۀ مهم در کشور ما این است که ما نشان شیعه برای تمام جهان هستیم. پس در دانشگاه کشوری چون جمهوری اسلامی باید مؤلفه ها و پایه های دین اسلام و مکتب تشیع بطور منظم و ظریف تدوین و ترویج شوند تا صادرات آن به تمام کشورهای جهان به خوبی و باکیفیت مناسب انجام گیرد. پس اگر قشر فرهیختة دانشگاهی را درگیر شناخت صحیح دین و ترویج اصولی آن کنیم، قاعدتاً خروجی بهتری از دانشگاه ها خواهیم داشت. البته عوامل مهمی در این مورد دخیل اند، و گرچه دانشگاه ها بعد از انقلاب تلاش کرده اند که این گونه عمل کنند، ولی به نحو مطلوب عمل نشده است. امّا باید تلاش کرد که عیوب مرتفع شود و روش های جدید مؤثر اتخاذ گردد. برای مثال امروزه که کشور، در اوج مصرف گرایی است، باید کم خرج و پرکار (قلیل المؤنه و کثیر المعونه) باشیم. این جزو دستورات دینی ماست و ما باید مصداقی برای این دستورات باشیم، و البته این از اسلام شناسی صحیح حاصل می شود. اگر شناخت ما از اسلام درست نباشد، چنانکه بعضی ها کم خرجی را با خساست و زهدکذایی و … اشتباه می گیرند و یا برخی تعمداً این برچسب ها را می زنند، ما از ادامة راه صحیح باز می مانیم. به نظر ما همه اینها از شناخت صحیح دین می آید. این مطلب در مورد کلیه امور سیاسی و اجتماعی صادق است. 10 – جانبداری از موضع حق در همۀ شرایط: حق گویی و نهراسیدن از باطل مورد تأکید دین اسلام است. اگر، دین را درست بشناسیم تشویق می شویم که از حق گویی و مبارزه با باطل نهراسیم. متاسفانه امروزه بیشتر مصلحت گرایی بر حق گرایی و حق گویی پیشی گرفته است. ما باید حق گرایی و نهراسیدن از باطل را در جامعه زنده کنیم. زیرا اگر چنین نشود، باطل غلبه می یابد و جامعه خسارات زیادی می بیند. 11 – رعایت اخلاق اسلامی در همۀ امور زندگی: ما باید بیاموزیم و ترویج دهیم که برای خدا کار کنیم و منافع فردی و گروهی را کنار بگذاریم و در طی این خدمت و مدیریت چیزی جز خداوند متعال برای ما مهم نباشد، زیرا هر چه داریم از اوست و همة پیشرفت و کمال ما به لطف باری تعالی است. اگر این را سرلوحة کار خود قرار دهیم، همانطور که بزرگان فرموده اند، به سعادت دنیوی و اخروی می رسیم. امّا این امور باید در جامعة فرهنگی نخبگان، نظیر دانشگاه، ترویج و تحکیم شود. البته چند سالی است که این فعالیت ها در دانشگاه ها انجام می گیرد و نتایج خوبی هم داشته است، امّا در مدیران فرهنگی و دانشگاهی توجه به این امور مشاهده نمی شود،و افراد وقتی از دوران دانشجویی رها می شوند دچار منفعت گرائی های سیستمی می شوند و بیشتر در پی جذب مزایای شخصی و گروهی خود هستند و جامعه اسلامی را رها می کنند. این نشان می دهد که ما مدیران جهادی یا نداریم و یا کم داریم، وبنابراین باید آن ها را تولید کنیم! اگر اخلاق علمی و اجتماعی را در دوران دانشگاه رعایت کنیم، به طور اتوماتیک در جامعه درست رفتار می کنیم و بر جامعه نیز تأثیر خواهیم گذاشت. 12- مبارزه با فساد اخلاقی و علمی ومالی: مبارزه و ایستادن در مقابل بدی ها بیشتر در زندگی شخصی روی می دهد. امّا در اجتماع هم باید با شدت بیشتری رخ دهد و البته اثرات آن موجب سرور تمام آزادی خواهان و عدالت طلبان خواهد بود. همین گونه است جلوگیری از هدر رفت بیت المال و اهتمام به دقت در امور مالی مسلمین، که اگر در دانشگاه تعلیم داده شود و ترویج گردد، قطعا آثار مبارکی برای جامعه خواهد داشت. البته موارد دیگر و نکات مهم بسیاری هست که در این مجال نمی گنجد، امّا با توجه به موارد یاد شده می توان جامعه ای پویا و با فرهنگ و مستحکم داشت. *منبع:روزنامه اطلاعات،30خرداد 1395
یکشنبه ، ۳۰خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: حرا]
[مشاهده در: www.haraa.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها