محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845132049
گفت وگوی بی پرده رامبد جوان/از توییت جنجالی تا بدل های مرتضی پاشایی - پایگاه خبری تحلیلی اطلاعات روز
واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات روز: رامبد جوان می گوید بامزه است که بعضی ها متر من را از «خندوانه» حساب می کنند. می گویند که رامبد با «خندوانه» به تلویزیون آمده است، در صورتی که من ۲۶ سال است که دارم کار می کنم.اطلاعات روز# خندوانه حالا به بخشی از خاطرات جمعی ما تبدیل شده است. برنامه ای که در بدترین دوران رسانه ملی، گل کرد و توانست اعتماد مخاطبی را که دیگر از تلویزیون ناامید شده بود، دوباره جلب کند.بااین حال و مثل هر برنامه موفق دیگری، خندوانه هم حاشیه های خودش را دارد. همان طور که جناب خان و نیما و مسابقه هایش را دارد. اما در میان تمام المان هایی که خندوانه را موفق کرده اند، شاید سهم رامبد جوان سهم دیگری باشد. او بر روی لبه تیغ تیزی راه می رود که سقوط از هر طرفش می تواند برایش به معنای پایان خیلی چیزها باشد. قرار است خندوانه به کجا برسد یا لااقل خیال دارد ما را با خود به کجا ببرد؟ اگر می خواهید پاسخ این پرسش ها را بدانید، این گفت وگو را بخوانید: خندوانه تنها برنامه ای است که در رسانه ملی نماینده ی قشر متوسط جامعه است، برای حفظ این جایگاه چه برنامه ای دارید ؟ اینکه نماینده قشر متوسط جامعه است را برای من بازکنید. نماینده ی قشر متوسط جامعه یعنی چه؟ منظورتان این است که ما چه کار می کنیم که این نمایندگی را داریم؟ اگر بخواهیم از مهمان هایتان در فصل اول و دوم برآیندی بگیریم، عمدتاً آدم هایی بوده اند که طبقه متوسط جامعه ایرانی آن ها را به عنوان چهره هایی موجه و قابل قبول می شناسند. این آدم ها فقط از مردم نبودند، خیلی مواقع از ارگان ها، آتش نشانی ها و جاهای مختلف آمده اند. مردم به شکل معمول با این آدم ها در جامعه ارتباط دارند. وقتی پای تلویزیون می نشینند، راحت تر ارتباط برقرار می کنند. شاید انتقاداتی که به سریال ها یا برنامه های دیگر می شود این است که این برنامه ها جامعه ی ایرانی را نمایندگی نمی کنند. مردم این ها را نمی شناسند اما این اتفاق در خندوانه افتاده، کسانی که در استودیو هستند و مهمانانی که روبه روی شما می نشینند، صحبت می کنند و گپ می زنند این احساس را به وجود آورده اند که می شود با این برنامه ارتباط برقرار کرد. دلیلش هم آشنا بودن آدم هاست. فکر می کنم از این منظر می توان جامع تر به سؤال نگاه کرد. در وهله اول باید این صحبت هایی که سابقاً هم گفته ام تکرار کنم، خندوانه برای من شبیه یک باشگاه شادی کردن و شاد بودن است تا یک برنامه ی تلویزیونی. ما این درک را داریم که رسانه چقدر می تواند قدرتمند باشد و نفوذ کند. به همین خاطر از کلمه باشگاه استفاده می کنم چون خندوانه فقط تولید نمی شود که مورد مصرف و دیدن قرار گیرد، بلکه تولید می شود برای اینکه مشارکت در آن اتفاق بیفتد و همه در آن حضورداشته باشند. وقتی می گوییم شادی، منظورمان شادی ای است که متعلق به همه است ــ همه سنین، همه نوع طرز فکر، همه جور مذهب و همه و هرکسی که وجود دارد، ــ حتی موجوداتی که نمی توانند حرف بزنند، مانند گیاه، آب، حیوان ها و حتی اشیاء. ما دلمان می خواهد رابطه ای همراه باحال خوب ایجاد کنیم، اول می گویم «حال خوب» که به نظرم مهم تر از آن لحظه ی شادی است. چون شادی چیزی است که تو می توانی همه جوره تعریفش کنی و هر کس برای خودش از آن یک تعریف دارد. اما درعین حال می تواند واکنشی به درک چیزی باشد، اما وقتی می گوییم حال خوب به نظرم کلی تر و بسیط تر می شود. من حالم خوب است، ممکن است الآن نخندم، اما احساس رضایت دارم و حالم خوشم است. بنابراین وقتی این اتفاق بیفتد ما خواهیم گفت همه در آن سهم دارند، وقتی همه سهم داشته باشند دلمان می خواهد همه به خندوانه بیایند و راجع به خودشان صحبت کنند و ما با آن ها آشنا شویم. همچنین ببینند که دیده می شوند و موردتوجه قرار می گیرند. یکی از چیزهایی که در روانشناسی و جامعه شناسی داریم نیاز همه ما به دیده شدن است. اگر احساس کنیم باوجود هر کاری که می کنیم دیده نخواهیم شد و موردتوجه قرار نمی گیرم، می تواند مدام حال ما را بدتر کند. دقیقاً معکوس آن چیزی که داریم راجع به آن صحبت می کنیم. برای برنامه ای تلاش کرده ایم که در ابعاد بزرگ دیده می شود، تأثیرگذاری اش هم بسیار خوب است، مردم باعلاقه آن را تماشا می کنند و نسبت به آن واکنش نشان می دهند. هدفمان این است که بیماری ها را در آن معرفی کنیم. بیماری هایی که وجود دارند و افراد مبتلابه آن ها اصلاً هم تعدادی کمی نیستند، خانواده ها خیلی با آن بیمار ها مسئله دارند و درعین حال مردم تقریباً آن ها را نمی شناسند ــ مانند ماجرای اوتیسم ــ که به آن پرداخته ایم. اتفاقات نویدبخشی نیز قرار است رخ دهد، چیزی که دو فصل است می خواهم اتفاق بیفتد اما تاکنون نیفتاده، اما به زودی خواهد افتاد ــ البته مشابهش را انجام داده ایم ــ فکر کنید تمام تماشاچیان بیمارهای سرطانی ای باشند که بهبودیافته اند. مسئله ی رایج است، متأسفانه بیماری سرطان هم بسیار زیاد شده است. *بله شما حسین معززی نیا را به عنوان مهمان به برنامه آوردید که مدتی ست درگیر بیماری سرطان است؟ بله ، این مهم است که نشان بدهیم زندگی کردن، جنگیدن و مبارزه کردن باحال بد است. نمی توانیم بنشینیم و در انتظار این باشیم که چه زمانی همه چیز خوب خواهد شد، مدام گلایه داشته باشیم که پول ندارم. ماشینم خراب شده است. حالم هم بد است. آنجا هم که فلان مشکل را دارم بنابراین من یک آدم بدشانس هستم. خیر این طور نیست تو بدشانس نیستی، بلند شو، مدیریت کن و این حال بد را درست کن. مشکلات باید یکی یکی رفع شوند، اول ماشینت را درست کن، در رابطه با سلامتی ات اقدام کن، بهداشتت را مدیریت کن و... از این قبیل کارها که انجام شود به نوعی ایجاد حس مسئولیت و درعین حال امید هم خواهد کرد. به همین دلیل همه باید در خندوانه حضور پیدا کنند، خیلی ها آمدند و خیلی ها نیامدند و قطعاً خواهند آمد. این کمک می کند که بین بخش های مختلف، اقشار مختلف و مسئولان مختلف جامعه اتصال ایجاد کنیم. وقتی می گویید آتش نشان ها، آن ها می آیند و حرف می زنند، مردم هم تماشا می کنند شاید بیشتر دوستشان داشته باشند، آن ها هم این احساس را دارند که حرف زدیم و دیده شدیم و این خیلی لذت بخش است. محیط بانان، آتش نشانان، خبرنگاران، عکاسان خبری و... می آیند و دیده می شوند. مورد دیگر این است که خندوانه توانست با همین فعالیت های اجتماعی، خیرخواهانه و تلاش های محیط زیستی و... اعتماد مخاطب را دوباره به تلویزیون و صداوسیما بازگرداند. برای این که این برنامه تبدیل به یک برنامه ای روتین نشود چه نقشه ای دارید؟ خیلی کارها می شود کرد. ما الآن کلی ایده های کوچک و بزرگ داریم و حتی اگر از همین الآن بخواهیم همه را اجرا کنیم دو سال دیگر هم می توانیم روی آنتن باشیم. مثلاً یک ماه به یک ماه فضا و اتفاق تغییر کند و ماجرای جدید به میان می آید. اما واقعیت این است که چندین مسئله دست به دست هم می دهد و نمی گذارد برنامه ریزی دقیق کنیم. یک بخشپول و هزینه است، یکسری ایده ها واقعاً جذاب و مهم اند، باید هم انجام شوند اما واقعاً هزینه بر هستند. مورد دوم این است که ما به اندازه کافی نیرو نداریم. نه اینکه خندوانه نیرو نداشته باشد، اصولاً نیرویِ انسانیِ متخصصِ درجه ی یک خیلی زیاد نیست. کسی که خیالت راحت باشد تمام ویژگی هایی که می خواهی را دارد و سلیقه اش هم با برنامه جور است. برنامه به مرور زمان یا شاید از همان ابتدا یک یونیفورم و هویت بصری پیدا می کند. دفعات بسیاری اتفاق افتاده ما از آدم ها خواهش کردیم برای پلی بَک ها کارکرده اند، بعد متوجه شدیم نمی شود، هزینه اش را هم پرداخت کردیم اما آن پلی بَک را کنار گذاشته ایم، دلیلش این بوده که به درد بافت کلی برنامه نمی خورده است. مسئله ی دیگر این است که آدم هایی که بلد باشند چند تصویر شاد و سرحال را کنار هم بچینند خیلی کمترتر هستند. اگر بخواهید یک کار اجتماعی، جدی تر و به اصطلاح سفت وسخت انجام دهید، ممکن است تعداد کسانی که بتوانند انتخاب شوند بیشتر باشند. متأسفانه آن قدر به شادی، کمدی، بامزگی و طنازی کم بها داده ایم که آدم هایش هم کم است. به علاوه این که ما در فصل سه دچار یک مشکل شدیم، تصور این است که باید دیرتر شروع می کردیم، اما به اصرار تلویزیون زودتر شروع کردیم و این باعث شد نتوانیم خودمان را درست تنظیم کنیم. به همین دلیل ایده ی لباهنگ را آوردیم که بتوانیم برنامه را در ایام عید جلو ببریم. به نوعی هدفتان این بود که زمان بخرید؟ بله و بابتش مجبور نشویم مهمان دعوت کنیم، در ایام عید مهمانی وجود نداشت، چه کسی را می توانستیم دعوت کنیم؟ یکسری از پلی بَک هایمان آماده نبود و... با لباهنگ جلو رفتیم و بعد وارد دعوت کردن مهمان و وضعیت روتین گفت وگویمان شدیم. استودیوی بزرگ را تجربه ی کردیم، اما یک مقدار از تصوراتی که داشتیم با چیزی که با آن مواجه شدیم هماهنگ نبود. تمام این ها به این کمک می کند که آدم اول خودش را تنظیم اولیه کند، برای اینکه حیات داشته باشد و سرِپا باشد و اینکه از یک درصدی پایین تر نیاید و بعد از آن شروع به تزریق ایده های جدید کند. می توانم بگویم خندوانه در حال حاضر تقریبا در چنین وضعیتی ست. اولین استارت ما خانواده ی باحال بود با این هدف که سرپا شویم. اوضاعمان درست تر شده است و الان می توانیم مسائل جدید تری را ارائه دهیم. به نظرم ایده ی خانواده ی باحال خیلی جذاب و مهم است، مسابقه ای ست با یک عده سلیبریتی که مردم آنها را می شناسند و دارای درصدی از محبوبیت و شناخت در جامعه هستند. این ها می توانند خانواده شان را هر طور که دلشان می خواهند بچینند، در این مسابقه شرکت کنند و مرحله به مرحله بالا بروند. برای خودتان عجیب نیست که حالا بیشتر با خندوانه شناخته می شوید تا باقی کارهایتان؟ ما برای خندوانه 350 قسمت کار کرده ایم، ولی آدم هایی نیستیم که اولین بار در زندگی مان فقط برای ساختن خندوانه آمده باشیم. هر کداممان با تجربه ی سال ها برنامه سازی وارد شده ایم. تقریبا می شود گفت اولین برنامه به این نحو است که می سازید؟ نه من قبلاً هم برنامه سازی به این صورت داشته ام و شو تلویزیونی ساخته ام. «گپ»، «خانه ای با طرح نو»، «امشب» که در آن مهمان آوردیم و... اما آن برنامه ها به اندازه ی خندوانه فراگیر نبوده است؟ بله. این که یک محاسبه برنامه سازی و چیدمان است با اینکه نقطه ی صفر باشد تفاوت دارد. با تمام این اوصاف اگر رامبد را یک طرف قضیه بگذارید، کل تیم آدم های حرفه ای هستند. از ایده پردازی تا اجرا، از رضا شهیدی فر، هومن رازدار، محمود کریمی تا خیلی های دیگر که در این تیم ایستادند و کار می کنند. لازم به ذکر است ما در برنامه جاهایی مجبور به تست زدن هستیم، دلیلش هم این است که تا به حال کسی چنین ایده هایی را تست نزده است. حتی اگر هم مشابه خارجی داشته باشد، چون در ایران و با تلویزیون جمهوری اسلامی و تماشاچی ایرانی سر و کار دارد، باید آن را انجام داد تا دید چه پیش خواهد آمد. تا قبل از آن کاملاً یک تئوری روی هواست و مشخص نیست قرار است چه شود. باید آن را انجام دهیم تا ببینیم چه از آب در خواهد آمد. همین ماجرای خانواده ی باحال ما عملاً داریم قلق گیری می کنیم، کاملاً متوجه اینکه کجاها جواب می دهد و کجاها جواب نمی دهد هستیم. مثلا چه چیزهایی؟ اینکه مهمان ها از پس چه لحظاتی بر می آیند، یا شرکت کننده ها را چطور باید توجیه کنیم. الان متوجه شدم که ما در ادامه خیلی بیشتر باید با آنها حرف بزنیم، پوزیشن من این است که هر کاری آنها انجام دهند من تماشا کنم. نه قضاوت نه داوری هیچ کاری انجام نمی دهم. اما این بعضی وقت ها جواب نمی دهد. بله. به نظرم این پوزیشنی ست که الان باید بایستید و ما هم بیاییم وسط. باید در ایده پردازی، کارگردانی، چیدمان و لحظه کمک کرد، حتی یک بار گرفتیم اگر خوب نشد کات بدهیم و بار دیگر بگیریم. ما در فصل دو مسابقه ی خنداننده ی برتر را داشتیم، می گذاشتیم کمدین ها از ثانیه اول تا آخر، هر کاری می کنند کار خودشان باشد. می گفتیم هر کاری می کنید به ما هیچ ربطی ندارد. حتی با فیلمبردارها قرار گذاشته بودیم که وقتی من می خندم از من پلانی نگیرند، چون در ذهن تماشاچی تأثیر می گذاشت. الان متوجه این هستیم که حتی یک بار بگیریم و واگر خراب شد کات و دوباره بگیریم. چیزی که باید از خروجی کار روی آنتن برود می بایست جذابیت یک برنامه را داشته باشد. مهم این نیست که شرکت کننده در مسابقه چقدر از پس آن بر خواهد آمد. عرضم این است که این ایده ها و خیلی ایده های دیگر همچنان وجود دارند. حتی ایده هایی که بعضی هایش وام گرفته از پروژه های موفق جهان هستند که به نظرم اصلاً بد نیست. این تصور که آدم ها از روی همدیگر کپی می کنند، بد و غلط است، درست نیست. مثلاً بدیهی است که من به یک ایده ی فرانسوی نگاه کنم و آن را اجرا کنم، اما قابل توجه است زمانی محصول من موفق خواهد شد که من بتوانم آن را از فیلتر، فرهنگ، جنس، برنامه و نورپردازی ام رد کنم و آن را ارائه دهم و شما آن را تماشا کنید و بگویید بد هم نیست می توان تماشایش کرد. در نهایت من باید این را از چنین فیلترهایی عبور دهم. همه جای دنیا هم چنین کاری انجام می شود و ابداً ایرادی هم ندارد. بنابراین از ایده هایی که ممکن است از جاهای دیگر وام بگیریم یا ایده هایی که صفر تا صد آن متعلق به خودمان است، حتماً آنها را انجام خواهیم داد. راجع به مسابقه ی کتابخوانی، استندآپ، همین لباهنگی که راه انداختیم ایده های جدید داریم و قطعاً هم آن ها را انجام خواهیم داد. البته مسابقه ی لباهنگ با اعتراض هایی از جانب مدیریت و تلویزیون و جاهایی که ممکن بود این حس به آن ها دست بدهد، ما یک مقدار دوز موسیقی را در برنامه زیادی بالا برده ایم ــ که این اتفاق هم افتاد ــ روبه رو شدیم. ولی با این حال قصد ما این است که این ایده ها را حفظ کنیم، چون یک بار تجربه شان کرده ایم الان قلقش دست مان آمده، اگر دفعه ی دیگر لباهنگ راه بیندازیم، می دانیم چه کار بکنیم که ایرادهای کمتری داشته باشد. یا اگر دفعه دیگر بخواهیم مسابقه خانوادگی انجام دهیم، می دانیم چه کار کنیم، این تست کردن ها باید اتفاق بیفتد. قشری از جامعه هستند که خندیدن را سبک می دانند و اخمو بودن را فضیلت، پیرو اعتراضات پیش آمده این را می گویم، به هرحال نگاهی سنتی، عرفی یا شرعی وجود دارد، با آن نگاه و تعامل چه کار خواهید کرد، مسلماً چنین نگاهی محدودیت هایی ایجاد می کند و دست و پای آدم را خواهد بست. تا الان چه کار کرده ایم. به هر حال کارمان راه افتاده است. درست است شما این نوع نگاه را نادیده گرفته اید و اگر خندوانه به اینجا رسیده به خاطر همین نادیده انگاشتن بوده. خب احتمالاً شاید باید نادیده گرفت تا بتوان ادامه داد، نمی دانم. مسئله ی اصلی این است که قطعاً بخشی خیلی جدی ، سنتی یا مذهبی وجود دارد که ممکن است به یکسری از اتفاقات خندوانه ایراد بگیرد و برایشان جذاب نباشد. حتی بگویند که این نوع اتفاقات درست نیست. چه بسا که اینطور هم شده، مثلاً آقای خاتمی در رابطه با مسابقه خانم هایی که راه اندازی کردیم، گفتند غلط است خانم ها بایستند و باعث خنده آقایان شوند. البته لازم به ذکر است که حتی آن تجربه هم اولین بار بود که در تلویزیون ایران اتفاق افتاد تا به حال کسی این کار را نکرده بود، آزمون و خطاست باید اتفاق بیفتد تا بفهمیم چطور باید چیده شوند. به نظرم در بعضی از جاها همه اتفاق نظر دارند، همه یعنی از بالا تا پایین، چپ تا راست، شرق تا غرب معتقدند آنجا که جامعه باید حالش خوب باشد و احساس کند اگر برای خودش کاری نکند، آسیب های جدی خواهد دید، آنجا فهمیده می شود شاد بودن، حال خوب داشتن، انگیزه داشتن و امید داشتن، چه برای خود فرد، چه برای جامعه و محیطش ایجاد زندگی بهتر خواهد کرد. در این موارد همه اتفاق نظر دارند، کسی نمی گوید این کار را انجام ندهید. به هر صورت همه ما با هم قلق گیری می کنیم. چیزی که من چند بار تکرار کردم و باز هم تکرار خواهم کرد. تجربیاتی که در خندوانه می شود برای من برنامه ساز و تیمم تجربه است و قطعاً برای همه ی برنامه سازها تبدیل به متر و معیاری می شود که چه کارهایی را می شود انجام داد و چه کارهایی را نمی شود. یا اینکه مسیر رسیدن به فرمت جدید چیست، چطور می شود خط قرمز را رد کرد اما آسیب ندید. تمام اینها راه دارد، حتی مدیران فرهنگی هم می فهمند که می شود فلان کار را کرد و چیز بدی از آب در نیاید، ایراد ندارد که با همدیگر تجربه کنیم حتی تماشاچی هم این کار را می کند. این قلق گیری سه وجه دارد: «مسئول فرهنگی، کننده فرهنگی و مصرف کننده فرهنگی»، این سه باید کنار هم قرار گیرند، با هم حوصله کنند و تجربه کنند تا یک اتفاق تازه تر بیفتد. به نظر من این متر آرام آرام دست همه مان یا آمده یا بیشتر به دست خواهد آمد. به نظرم برای همه این طور است حتی برای قشری که معتقد هستند این نوع برنامه ها ممکن است در جاهایی ایراد داشته باشند. اگر متن دقیق، ریز به ریز و با جزئیات وجود نداشته باشد ممکن است نتیجه ی کار خوب در نیاید. در برنامه چقدر روی متن جلو می روید؟ یعنی شما به عنوان مجری آیا متن از پیش تعیین شده ای دارید و بقیه عوامل، نیما، جناب خان و... چقدر از روی متن کار می کنند؟ یکی از کارهای خودتان را مثال می زنم «ورود آقایان ممنوع» به نظرم متن پیمان قاسم خانی خیلی کامل بود. بله خیلی خوب و دقیق بود. همین منجر به این شد که نتیجه فیلم خوب باشد، حالا در خندوانه هم فرقی نمی کند، آیا متن از پیش تعیین شده دارید؟ به نظرم تفاوت دارد، در فیلم های سینمایی یا تلویزیونی می تواند همه چیز براساس متن جلو برود، اما در اینجا همه چیز براساس متن نمی تواند جلو برود. وقتی تو با یک موجود زنده ی بداهه سر و کار داری که مهمان است، نمی شود همه چیز را با او چید. بعضی وقت ها هیچ و بعضی وقت ها یا اکثر اوقات مقداری با مهمان گپ و گفت می کنم که سرحال و راحت باشد. البته بیشتر منظورم قسمت های نمایشی بود؟ در قسمت های نمایشی قطعاً یک اول، وسط و آخر وجود دارد. بین من و محمد بحرانی (جناب خان) چیزی که وجود دارد این است که تمرینی اولیه داریم. محمد ایده اش را می آورد و راجع به آن با هم حرف می زنیم، بعد توضیح می دهد ، گپ می زنیم و به همدیگر گوش می دهیم، حتی در بعضی مواقع می گوییم اینجا حتما باید این اتفاق بیفتد و آنجا هم باید آن اتفاق بیفتد، بنابراین کار را اجرا می کنیم، اما پیرامونش را بداهه می چینیم و جذاب هم هست. ممکن است، چیزی بگوییم که جذاب باشد. وقتی ری اکشن به آن نشان داده می شود و طرف مقابل جواب می دهد و با خنده ی تماشاچی مواجه می شود، فکر می کنیم که اینجا کار کرد، یا جواب داد. وقتی چنین فضایی به دست می آید نگهش می داری با آن جلوتر هم می توانی بروی. یعنی به جای این که یک خنده بگیری با آن سه خنده می گیری و جلوتر رفته و ادامه می دهی. در نهایت مانند یک متن جلو می رود، اما اینکه متن دقیق مانند فیلم سینمایی داشته باشیم، قطعاً نمی توان چنین کاری کرد. البته آنقدر هم وقت نداریم که بخواهیم یکی یکی دیالوگ ها را حفظ کنیم و بعد اضطراب این را داشته باشیم که اگر یک جمله جا بیفتد چه کار باید کرد؟ من یک خروار مسئولیت آنجا دارم و نمی توانم این کار را انجام دهم. در رابطه با عروسک های فصل جدید که قول آن را داده بودید بگویید. موضوع عروسک ها از همان چیزهاییست که می گوییم ان شاءالله به زودی می آید، فکر می کنم تا یک ماه دیگر بیایند. هر دفعه هم همین را می گویم، دارم تبدیل به آدم دروغگویی می شوم. امیدوارم تا یک ماه دیگر بیایند. تیتراژی که برای برنامه تان مدنظر قرار داده بودید و پارسال در جشن حافظ آن را رونمایی کردید، تیتراژ بسیار خوبی هم بود، چرا جلوی اجرایش را گرفتند؟ گفتند از آن برداشت سیاسی می شود. *همین قدر کلی گفتند ممکن است برداشت سیاسی بشود، جزئیات دیگری عنوان نکردند؟ مقداری جزئیات هم گفته شد، اما ترجیح می دهم منتقلشان نکنم، درست است برای ما تیتراژ گرانی هم شد، اما موضوعی ست که گذشته و رفته. نتیجه کاری که برای آن تیتراژ انجام داده بودید بسیار خوب بود. بله، خیلی مفصل بود، حتی خود بهرام عظیمی معتقد بود که بهترین کار زندگی اش را ساخته است. خیلی جذاب بود و موزیک خوبی داشت. از آن زمان تا الان دوباره تلاشی برای انجامش نشده، می توان گفت برنامه تان عملاً تیتراژی ندارد. نه ما چیزی به عنوان تیتراژ نداریم. بعد از آن اتفاق تلاش دیگری نکردید، نرفتید برای رایزنی؟ البته اگر خاطرتان باشد ما اواخر فصل دو صاحب تیتراژ شدیم. تمام دکوری که ما در بک گراندمان داشتیم، ــ شهر خنده ــ با تمام آیکون ها و اشکالش تیتراژ ساختیم. می توان گفت یک موشن گرافیک طوری بود. آیا از جناب خان فیلم سینمایی عروسکی ساخته می شود؟ ما همیشه به این فکر کردیم و حتی یک سناریو هم الان دارد نوشته می شود که ماجرای من و جناب خان است. به نظرم خیلی موقعیت درخشانی در درام است. با این پرسوناژ، من و جهان امروز. از آن قصه هایی ست که می تواند خیلی تکان دهنده باشد، به دلیل اینکه همه چیز در آن هست؛ داعش، جنگ، دنیا، صلح و... . ابعاد بسیار جذابی دارد که سناریوی آن در حال طراحی و نوشته شدن است، اما این که بگوییم برنامه ریزی دقیقی برای شروع آن داریم این طور نیست. خندوانه پروژه ی سختی است و هر روزش یک ماجرای جدیداست که واقعاً فقط باید با آن زندگی کرد، خوابید و بیدار شد. اینکه بخواهیم به چیز دیگری برسیم حالا سینمایی یا هر چیز دیگر واقعاً دشوار است، نمی شود این کار را کرد. خندوانه بسیار وقت گیر است، تمام زندگی ام را گرفته و مال خودش کرده. به نظرم موجود خیلی حسودی است و از این که من به چیز دیگری فکر کنم یا به آن بپردازم به شدت حسودی می کند. چقدر آدم جاه طلبی هستید؟ چطور به نظر می آیم. خیلی؟ بله خیلی. این نوع جاه طلب بودن کاملاً موتور محرکه قوی ایست برای اینکه وا ندهی، کوتاه نیایی، شکست نخوری و از اینکه احساس کنی داری کمرنگ می شوی به خودت بیایی. در این مورد من چنین حسی دارم. بعضی وقت ها حتی نمایش می دهم که جاه طلبی ندارم، دقیقا مثل خیلی از آدم های دیگر، مثل خود عادل[فردوسی پور].این را واقعاً می گویم از این که برنامه های متنوع و زیادی ساخته شود، قطعاً احساس خوشحالی می کنم، یعنی دلم می خواهد تلویزیون جای پر رونقی بشود، برنامه زیاد ساخته شود، مردم تماشا کنند و با تلویزیون رفیق شوند. واقعیتش این است که این فشارها هم مقداری پخش خواهند شد و تماشاچی همه چیز را از یک برنامه توقع نخواهد داشت. تو را یک شب نگاه می کند، خوشش نیامد جای دیگری می رود و سرگرم می شود. مانند رستورانی است در یک محل، اگر فقط او باشد یقه اش گرفته می شود، با آن دعوا می کنند، تشویقش می کنند. اما اگر یک شب غذا نداشته باشد و جای دیگر غذا داشته باشد می روند و آنجا غذا می خورند، بنابراین با آن هم کاری ندارند. در نتیجه انرژی ها و فشارها پخش خواهد شد. اما بدیهی است که دلم می خواهد بهترین باشم. درباره رقابت صحبت کردید، رقابت در مسابقاتی که برگزار می کنید خیلی بحث جذابی ست، آیا در پسِ آن جامعه شناسی وجود دارد، برای ایجاد این رقابت ها به آن فکر هم می کنید یا این که می خواهید بگویید مردم ایران ذاتاً رقابت پذیر هستند؟ همه دنیا همین طور هستند. آدم زنده دوست دارد رقابت کند، متعلق به ایران یا غیر ایران نیست. همه جای دنیا مسابقه چیز جذابی است، بچه ها محاسبه ملیت، فرهنگ و مذهب ندارند، اما می بینید که آن ها هم مسابقه را دوست دارند و از رقابت کردن هیجان زده می شوند. یعنی برای گرم شدن برنامه این کار را می کنید؟ بله، چون مسابقه چیز جذابی است. چیزی دیگری که ما در خانواده باحال ــ در مرحله بعد که اوضاعمان بهتر می شود، چون می گویم که در آزمایش های مرحله اول به این نتیجه رسیدیم که باید چه کار بکنیم ــ داریم این است که به هم آموزش بدهیم که می توانیم در خانه دور هم، حتی در آپارتمان با هم بازی هایی بکنیم که مفرح، سرگرم کننده و خنداننده باشند. همین که خانواده یک ذره بیشتر به هم نزدیک شوند، خیلی خوب است. به نظرم این مسابقه در آینده کارکرد این چنینی خواهد داشت. چون خانواده به نظر ما و همه ی جهان عنصر و پایگاه به شدت مهمی از نظر تربیتی، فرهنگی و عاطفی است، و می تواند کاملاً در برابر هر بزه ای مصونیت ایجاد کند، می تواند آرامش ایجاد کند و در خانواده می توانی درباره ی خودت احساس خلاء نداشته باشی، وقتی با خانواده ات حالت خوب باشد، در جامعه هم می توانی حال خوبت را منتقل و منتشر کنی. یکی از راه های این آرامش و مصونیت بازی کردن دور همدیگر است، چیزی که الان در خانواده ها خیلی کمتر دیده می شود، قدیم ها بیشتر بود، آدم ها در منزل هم جمع می شدند یا به باغ می رفتند، حتی خانه ها حیاط داشتند و تابستان ها در حیاط می نشستند و تفریح و بازی می کردند. مسابقه می دادند، دور هم بودند و به هم می پرداختند. زندگی ها الان متأسفانه تبدیل به یک زندگی عجیب انفرادی شده که همه سرگرم موبایلشان و در فضای اینترنتی هستند و هیچ کس به هیچ کس توجهی نمی کند. این بازی ها یعنی حذف کردن فضای اینترنتی و موبایل و وسیله ی شخصی و پرداختن به همدیگر. شما جزو معدود آدم هایی هستید که به تلویزیون وفادار ماندید، خیلی ها فکر می کردند بعد از موفقیت «ورود آقایان ممنوع» شما در عالم سینما باقی می مانید، اما این طور نشد. نمی توان منکر این شد که تلویزیون جای بسیار مهمی ا ست، اینطور نگاه کنید که وقتی دلت بخواهد با مخاطب حرف بزنی، دلت بخواهد چیزی را به او منتقل کنی، بده، بستان داشته باشی بنابراین دلت یک رسانه ی بزرگ تر می خواهد. مگر تماشاچی سینما چقدر است؟ یک میلیون نفر؟ فکر می کنم اگر الان یک میلیون نفر بروند فیلمی را ببینند خیلی عدد خوبی است؟ بله حدوداً می شود ده میلیارد تومان، رقم زیادی است اما تعداد مخاطبان خیلی کمی را در بر می گیرد. بله، خیلی کم است. اما تصور کنید که وقتی یک شب در تلویزیون، برنامه دارید، ممکن است با سی و پنج میلیون نفر آدم حرف بزنید، این خیلی فرق دارد. بدیهی است که آدم اگر دغدغه داشته باشد، دلش ابزار و رسانه ای وسیع تر می خواهد. تلویزیون جایگاه عجیبی است، برای این که مردم با تلویزیون ارتباط عجیبی برقرار می کنند و به سرعت به آن واکنش نشان می دهند. وقتی به سینما می روید، حتی در آخر اگر فیلم خیلی جنجالی باشد، راجع به آن مقداری حرف می زنید و می روید. دلیلش هم می تواند این باشد که فضا شکسته می شود، توی یک سالن فیلم می بینید و بعد بیرون می آیید. خیابان، ماشین، ترافیک و بعد به منزل رسیدن، روشن است که فضا شکسته می شود. اما وقتی در خانه نشسته اید و چیزی را می بینید، تازه موتورتان روشن می شود که چه کار کنیم. حالا فرقی نمی کند، فرد خوشش بیاید، بدش بیاید یا هر چیز دیگری، وقت برای حرف زدن، فکر کردن، بحث کردن، جنجال راه انداختن و... وجود دارد، اما سینما این طور نیست. سینما شکل دیگری از برقرار کردن ارتباط است، قطعاً من سینما را خیلی دوست دارم، اما به نظرم تلویزیون سیستم بسیار عجیبی است. شما می خواهید به عنوان کمدین شناخته شوید؟ نه اصراری ندارم. خیلی هم کمدین نیستم. کمدین بوده اید، اما الان خیلی کم رنگ شده است، در چند سال اخیر با یکسری فیلم هایی که بازی کردید مانند «گناهکاران» از این فضا خارج شده اید؟ نه من آن را سهم هر کسی می دانم که دارد کار می کند، فرد دلش می خواهد کار دیگری هم انجام دهد. من اگر بازیگر هستم، خودم را بازیگر می دانم و دارم بازیگری می کنم، سهمم است. اگر دارم در ژانری کار می کنم، اجازه دارم یک فیلم خارج از ژانر خودم هم کار بکنم. هم تجربه اش برای خودم لذت بخش است و هم تماشاچی من را می بیند و نظر می دهد، با هم تجربه می کنیم، بنابراین می فهمم، می توانم ادامه بدهم یا برگردم سر جای خودم. اما اصرار ندارید که به عنوان کمدین شناخته بشوید؟ ابداً، این طور نیست، کمدین نه، کمدی را خیلی خوب می شناسم، اما اصراری به کمدین بودن ندارم. *میزان خنده و شادی در اجتماعمان کم است، بخشی از آن هم ممکن است به این طرف ماجرا ارتباط پیدا کند. چیزی که در من وجود دارد و خیلی هم به آن وفادار و متعهد هستم، این است که به شدت به سرگرمی و به سرگرم کردن اعتقاد دارم و انجامش می دهم. هر کاری می کنم سرگرم کننده ا ست. من سخنرانی نمی کنم، در اثر و کاری که انجامش می دهم اینطور نیست که کسی بنشیند و سخنرانی کند، نه کسی صرفاً می خواهد بخنداند، نه اینکه یک معضل بزرگ اجتماعی را مطرح و حل کند. این طور نیست، سرگرم می کنم و لابه لای این سرگرمی حرف های قشنگ هم پیدا می شود. گاه موضوعات به درد بخوری که مقداری به موضوعات جدی تر بپردازد هم در آن وجود دارد، که البته معتقدم سرگرمی، خندیدن و شاد بودن یکی از جدی ترین کارهایی است که آدم ها باید بکنند. بهترین برنامه خندوانه در این دو فصل و اندی که اجرا کردید کدام بوده است؟ مسابقه ی کمدین ها برایم خیلی جذاب و هیجان انگیز بود، اما قسمت هایی که از نظر موضوع برایم جذابیت داشتند؛ یکی شبی بود که جانبازان اعصاب و روان آمدند، آن برنامه برایم حیرت انگیزترین برنامه بود. واقعاً فراموش نشدنی است. شما آن را تماشا کردید، اما اگر جای من بودید حس دیگری داشتید، تأثیر حیرت انگیزی داشت، نمی دانستم باید چه کار کنم. در جاهایی مشخص بود. جاهایی هم تلاش نمی کردم، کاری بکنم. خیلی قسمت های آن برنامه شهودی بود. بله خیلی. رها کرده بودم تا هر چه شد اتفاق بیفتد. حس خوبی ایجاد کرد، شاید دلیلش به خاطر نسل ماست، متولدین دهه ی ۵۰ و ۶۰ جنگ را دیده اند و با این آدم ها زندگی کرده و ارتباط داشته اند. بله همین طور است. نمی شود این حس را نادیده گرفت. ما هر کاری در خندوانه می کنیم به آن اعتقاد داریم. این خیلی نکته ی مهمی است که می خواهم بگویم و شنیده شود. آن هایی که می خواهند از این سوء استفاده بکنند، ما می گوییم جامعه و می گوییم همه، پس یعنی همه و بدیهی است که منِ بچه ی ایران که جنگ را دیدم و یادم می آید که بچه محل من شهید شد. رفیقم که با هم فوتبال بازی می کردیم و دو سال از من بزرگ تر بود، شهید شد. مشخص است که این تجربه ی من از جنگ است. بمباران و موشک باران در خاطرمان هست، دوران سخت، شرایط و شهیدی که در فامیل داده شده، مشخص است که از خاطرم نمی رود. مشخص است که من وظیفه ی خودم می دانم که به آن دوره احترام بگذارم. کدام کشور دوره ای را که جنگیده، شهید داده و آثارش هنوز وجود دارد، نادیده می گیرد و فراموش می کند؟ این جزو ذات بشر است و باید به آن احترام گذاشته شود. این که می گویند، جانباز آورده پس سفارش شده، این طور نیست. چه سفارشی؟ یعنی ما آن قدر ابله و نمک نشناس هستیم برای اینکه جانباز به برنامه مان بیاید، باید به ما سفارش شود؟ مورد دیگر زمانی بود که خانواده ی شهدای ادیان را آوردیم، معلوم است که به کاری که کرده ایم اعتقاد داریم. زمانی که خانواده ی شهدای ادیان آمده بودند، مسئله ای حیرت انگیز و فوق العاده ای بود، ارامنه، آسوری ها ــ واقعاً متأسفم که نشد خانواده های کلیمی بیایند و فقط نشد، یعنی هیچ شیطنتی در آن نبود که آنها نباشند، نشد که بیایند ــ سنی و شیعه همه بودند، چیز بی نظیری در بین این ها وجود داشت، این بود که همه سر بچه هایشان قربان صدقه ی هم می رفتند. نقطه ی مشترکی بین شان بود که همه عاشقانه کنار هم قرار گرفتن بودند. قربان صدقه ی بچه ها ی هم می رفتند. همه مشترک و عاشقانه در حضور هم بودند. قرار گرفتنم میان آن ها تجربه ی لذت بخشی بود. همه به هم مهر و عشق می دادند، کسی این را مدیریت نمی کرد، این نبود که بگوییم خواهش می کنیم جلوی دوربین همه با هم عشق و محبت تقسیم کنید. اصلاً از این حرف ها آنجا نمی زنیم. تجربه ی بسیار لذت بخشی بود، من ایستاده بودم و می دیدم خانواده هایی که ممکن است بیرون از اینجا وقتی تماشایشان می کنید، هیچ ربطی به هم نداشته باشند، حتی ممکن است، احساس کنید بعضی هایشان دشمن و برابر همدیگر هستند، اما آنقدر زیبا در کنار هم نشسته بودند که بی نظیر بود. ماجرای گاز اشک آور در استودیو چه بود؟ روزی چهارصد، پانصد نفر تماشاچی به استودیو می آیند و اینها جزو مردم هستند. آنجا هم که منطقه نظامی نیست که ما مردم را تفحص کنیم، از این چیزها نداریم. آدم هایی هستند که ثبت نام کردند و با آنها رندوم تماس گرفته می شود، می آیند و توجیه می شوند که باید فلان پوشش را داشته باشند و آنجا می نشینند. زمان افطار اعلام کردیم کسانی که روزه هستند بیایند افطار کنند. برای افراد روزه چیزهایی وجود داشت. مغازه ای هم بغل دست ایجاد کرد ه ایم، افراد در طول ساعت آنجا بودنشان در زمان های استراحت می توانند بروند برای خودشان چیزی بخرند و بخورند. مخزن های بزرگی هم برای آبجوش هست که تمام شده بود، بچه ها آمدند دوباره توی آن آب ریختند، ظاهراً آب داغ بوده اما برای اینکه قُل بخورد سه، چهار دقیقه ای زمان لازم داشته است. آقایی به نفر دیگر می گوید آب جوش را به من بده من خانمم باردار است، طرف دیگر می گوید نمی شود. این دو با هم بحثشان شده و دیگری آب جوش را روی او می ریزد. او هم از کمرش اسپری اشک آور در می آورد و روی صورتش آن آقا می پاشد. چون اسپری دم در استودیو زده شده بود کل استودیو تبدیل به گاز فلفل شد. دو ساعت نمی شد هیچ کاری انجام داد، زنگ زدیم اورژانس، آتش نشانی و پلیس آمدند و آن طرف را گرفتند. کسی که از اسپری استفاده کرده بود بسیار ترسیده بود، چون احتمالاً تا به حال استفاده نکرده بوده و بعد دید که همه چیز به هم ریخت. فردی که گاز اشک آور استفاده کرده بود را گرفتند و بردند. حتی دو سه نفر از عوامل ما هم به بیمارستان رفتند. کسانی که از آتش نشانی آمده بودند گفتند آتش روشن کنید که گاز را بسوزاند بنابراین ضبط برنامه هم دو ساعت به تعویق افتاد. درباره حواشی ای که درباره مترو و اسپانسر گرفتنتان پیش آمد توضیح دهید؟ ما پارسال متهم شدیم پانصد میلیون تومن از مترو گرفتیم و... اولاً نمی دانم چرا اسپانسر داشتن یکهو تبدیل به پوئن منفی می شود. نه این چیز دیگری مطرح شده ماجرای دعوت و... ماجرای اهل قلم، اولاً متأسفانه به نظرم تعداد زیادی از آنها اهل قلم نااهل قلمی بودند. قضیه اینطور بود که یک نماینده از وزارت ارشاد روزی بلند می شود، می رود، شبکه ی نسیم نزد دوستان تلویزیون، می گویند که در دوره ی ده روز نمایشگاه کتاب به ما سرویس هایی بدهید. یک عددی را توافق می کنند ــ 800 میلیون تومان بدهند ــ که شبکه ی نسیم یکسری سرویس به آنها بدهد. در این مجموعه سرویس ها، خندوانه هم قرار می گیرد، کتاب باز هم، برنامه ی مهران هم و یکسری چیزها. از آنجایی که برنامه ی ما این مکانیزم را دارد که تماشاچی می نشیند و تماشاچی هم می تواند با ماجرا اینتراکتیو باشد و اصولاً گروه ها به برنامه می آیند. این طور شد که ما گفتیم خیلی خب یک افرادی از ناشران بیایند و بنشینند و من با آن ها گپ می زنم و در عین حال مهمان مناسب می آوریم و راجع به کتاب حرف می زنیم. اصولاً موضوع کتاب دغدغه ی ماست و همیشه به آن پرداخته ایم. نه ربطی به ارشاد دارد، نه به اهل قلم و نه به نمایشگاه کتاب. در آن دوره هم گفتیم چشم ما هم انجام می دهیم. روزی که اهل قلمی ها آمدند، اولاً هیچ هماهنگی ای با ما نبود، یعنی ما کاره ای نبویدم و نیستیم، اصلاً هر جا که گروهش را دعوت می کند و هماهنگ می شوند بیایند، خودشان تنظیم می کنند و فقط ما می گوییم فلان ساعت اینجا باشید و این پوشش را داشته باشید، بعد هم وقتی می آیید، فلان ساعت باید تحمل بکنید. همه ی این ها را هم به همه می گوییم. حتی اضافه تر هم می گوییم که وقتی کار زودتر تمام شد، خوشحال باشند و اگر کار طول کشید، دلخور نشوند، قرار بود، ساعت سه آنجا باشند، دوازده آمدند. این زود آمدن هم اصلاً به بچه های خندوانه ربطی نداشت. از طرف دیگر قرار بود، دویست نفر را بیاورند، اما سیصد نفر با خودشان آوردند. این اضافه شدن تعداد مهمانان هم باز نه به ما ربطی داشت و نه تقصیر ما بود، اما روی کار ما تاثیر می گذاشت؛ چون ما یک سری تماشاچی داریم و ظرفیت استودیوی ما هم در نهایت ۵۷۰ نفر است، اگر یک نفر هم بیشتر از این تعداد بیاید یا باید روی پله بنشیند، یا یک نفر دیگر برود و جایش را بدهد به او. ما هم هیچ وقت این کار را نمی کنیم چون همه ی مهمان هایمان برای ما عزیز هستند و حرمت دارند. آن روز اما این اتفاق افتاد و ما به ناچار بدون این که مقصر باشیم با ۱۰۰ مهمان اضافه مواجه شدیم. سیصد نفر تماشاچی هم ما داشتم. مهمانان ارشاد گفتند ما پول دادیم، آمده ایم و... ما هم گفتیم خیلی خب صبر کنید تا اوضاع را درست کنیم، اول باید برای این تعداد جا پیدا کنیم و از مردمی که آمده اند بخواهیم استودیو را ترک کنند. مهمانان ما هم از جاهای مختلفی آمده بودند. ما این موضوع را با آن ها در میان گذاشتیم و ازشان پرسیدیم که چه کسانی تهرانی هستند، و چه کسانی می توانندامروز نباشند، بروند و بعداً بیایند. طبیعی هم بودکه برخی از مهمان ها هم نارحت شوند و عتراض کنند و دلخور شوند و زمان هم بگذرد. مهمانان ارشاد هم هم از ساعت دوازده آمده بودند و خسته شده بودند. البته آن ها گفته بودند که ما را برده اند در یک بیابانی، بیرون تهران از شهر تهران، در یک سوله. خب استودیو برنامه ی ما اینجاست. هر مهمانی هم داشته باشیم، اینجا می اوریم و این طور نبوده که فقط آن ها را ببریم. از طرف دیگر، مگر ما موظف بوده ایم در بهترین جای تهران، استودیو بزنیم و نزدیم، یا فقط شما را به چنین مکانی برده ایم. واقعا نمی دانم چنین حرف هایی چرا مطرح می شود. شرایط تولید ما این طوری است. خلاصه زمان گذشت، آن ها هم گرسنه بودند، نماز نخوانده بودند و... بعد من آمدم برایشان حرف زدم، عذر خواهی کردم . گفتم اگر خسته شدید، ن معذرت می خواهم. گفتند که بچه هایتان با ما بد حرف زده اند، بچه های من با هیچ کس بد حرف نزده و نمی زنند، این ها سه فصل است که دارند با من کار می کنند و در این سه فصل توجیه هستند و می دانند که ما روی چه چیز هایی حساسیت داریم؟ اصلا مهمان، مهمان است و ما وظیفه داریم ازشان مراقبت بکنید و حواسمان باشد کسی نباید اتفاقی بیفتد که ناراحت شوند یا احساس بدی به آن هادست بدهد. تمام بچه های ما هم این ها را می دانند. پس من خیالم از بچه هایم راحت است، اما گفتند که به ما توهین شده. من ایستادم آنجا حرف زدم و قربان صدقه ی آن ها رفتم، ازشان خواهش کردم که اگر اتفاقی هم افتاده به من ببخشند. بازهم عذرخواهی کردم که خسته شده اند و ...اما بخشی از ماجرا مثل زود آمدن و تعداد زیاد مهمانان به ما ربطی نداشت. همین را هم گفتم و بعد هم به این اشاره کردم که بالاخره همه چیز تمام می شود و می رود. اما بعد رفتند و ادعا کردند که خند وانه هشتصد میلیون تومان پول خواسته، اصلا اینطور نیست و به ما ربطی ندارد، یک ریالش متوجه ما نیست. ما قرار نیست حتی یک ریالش را بگیریم. تلویزیون آنقدر جای بی در و پیکری نیست که یک برنامه بخواهد برای خودش پول تهیه کند، اصلاً اینطور نیست و اجازه نمی دهند که دریافت مستقیم داشته باشید. ما برآورد داریم و نسبت به برآوردمان اسپانسر بودجه را تأمین کرده و ما پولمان را از تلویزیون می گیریم. یعنی اسپانسر پول را به حساب بازرگانی می ریزد، آنجا حساب کتاب می شود و پول را به شبکه می دهند و بخش مالی شبکه هم پول را به ما می دهد. برآورد ما اینطور است، پول هر چقدر باشد که به ما تعقل نمی گیرد، حال اسپانسر صد برابر آن پول را بریزد یا نیم برابر، ما پولمان را بر اساس برآورد،از تلویزیون می گیریم. پس اینها کاملاً اتهام است. در رابطه با موضوع پاشایی هم حاشیه هایی به وجود آمد. موضوع پاشایی را من درک می کنم. این بازی ای بود که ما توی آن رفتیم و بدیهی است که انتظار می رود که چنین واکنش هایی اتفاق بیفتد، من با آن مشکلی ندارم و به نظرم خوب هم هست. اما این که ما پول می گیریم یا هشتصد میلیون تومان پول خواستیم این شیطنت است. غرض ورزی در آن هست، چون ما که نمی توانیم این را بخواهیم. این که گاز اشک آور زدند، «شلیک گاز اشک آور»، یا این که ما با تماشاچیان بدرفتاری می کنیم. این هم یک مدت بود. انتشار فهرست این که پوشش خانم ها چه باید باشد و چه نباشد. اینها شیطنت است و عادی نیست. بله، و ماجرای توییتر و توییتی که گفته می شد شما آن را پاک کرده اید . آن شیطنت نبود، به نظرم گاف بود و نمی دانم از کجا آمد. من به هیچ کدام از وسایل خودم دسترسی مستقیم ندارم. ادمینی دارم که توییترم را می گرداند و همان ادمین کانال تلگرامم را می گرداند و همین طور اینستاگرامم را. من به او می گویم که این را استفاده کن، مثلاً می گوید که راجع به والیبال تبریک بگوییم، می گوید چیزی داری؟ می گویم یک تبریک بگو، بزن «دمشون گرم»، می گوید عکس بگذارم، می گویم خودت انتخاب کن و یکسری کارهای کلی را خودت انجام بده. اصلاً من دسترسی به این ها ندارم. خود برنامه سازی آنقدر پیچیدگی و ویژگی دارد که پرداختن به حاشیه به نظرم حماقت مطلق است. باید برنامه را سرپا نگه داشت، باید در برنامه حرفت را بزنی و هر کاری هم دارید یا مشکلی اگر هست همان جا درباره اش توضیح بدهی، البته جنس هر اتفاقی هم فرق می کند، مثلا به نظرم احمقانه است که من بیایم در برنامه بگویم که ماجرای هشتصد میلیون تومانی که اهل قلم گفته بودند، دروغ است و به خندوانه ربطی ندارد، این می شود لوس بازی و بها دادن بیش از اندازه به آن، پس از آن می گذرم. من آدمی نیستم که برنامه و خودم را دچار حماقت بکنم و بخواهم جواب های ابلهانه بدهم در مورد آن ماجرا هم، بهترین جواب این بود که ما هفته ی بعد دوباره مسابقه خانم ها را برگزار کنیم که کردیم. یک جاهایی می رسد که آنقدر دوز آن حاشیه بالاست که مجبور می شوید جواب بدهید، مثل قضیه ی امین حیایی و ژوله. بله ما مجبور شدیم آن را مدیریت کنیم. اما آن حاشیه به چیزهایی ربط داشت که نمی توانستید بی تفاوت باشید. بله، داشت به مسیرهای عجیبی ورود پیدا می کرد. عده ای می گویند خندوانه آنقدر اجتماعی شده که دارد مثل ماه عسل می شود؟ نه کجا؟ مثال بزنید. راجع به همین برنامه ی افغانستانی ها و تأثیر حسی ای که روی مخاطب می گذارد. به نظرم اینطور نیست، وظیفه ی ما در خندوانه این هست که با چنین موضوعاتی مواجه بشویم. ممکن است یک جاهایی غم انگیز به نظر بیاید، اما به نظرم در غم انگیزی امید و حال خوب وجود دارد که در ماه عسل هم همین است، ماه عسل هم در عین اینکه می گریاند یا ممکن است حالت را منقلب بکند و اشک شما به عنوان واکنش حسی در بیاید، باز هم کارکردش این است که امید می دهد، با دیدن این برنامه احساس نمی کنید که همه چیز تمام شد. بلکه این حس را می دهد که می شود زندگی کرد، خندوانه هم همین است، امید می دهد در نتیجه جاهایی ممکن است شباهت پیدا کنند و ایرادی ندارد. ولی برای ما چیز روتینی نیست، مدل ما اینطور نیست که اشک در بیاوریم، اما یک وقتایی هم اشکمان در می آید و هیچ اشکالی ندارد، آدمیزاد هستیم.
جمعه ، ۲۸خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اطلاعات روز]
[مشاهده در: www.etelaterooz.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 60]
-
گوناگون
پربازدیدترینها